|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1998) 1 ΑΑΔ 2195
ANΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 9710
ΕΝΩΠΙΟΝ
: ΑΡΤΕΜΗ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ, Δ.Δ.
A. N. STASIS ESTATED CO LTD
Eφεσείοντες
- και -
G.M.P. KATSAMBAS LTD
Εφεσίβλητοι
___________
25 Νοεμβρίου, 1998
Για τους εφεσείοντες : κ. Ν. Παπαευσταθίου για Τάσσο Παπαδόπουλο
και Σια και για κα Ν. Καθητζιώτου.
Για τους εφεσίβλητους : κ. Χρ. Γεωργιάδης
___________
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα απαγγείλει
ο Φρ. Νικολαΐδης, Δ.
__________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, Δ.: Oι ενάγοντες-εφεσίβλητοι είναι εταιρεία περιορισμένης ευθύνης που ασχολείται με οικοδομικές εργασίες και αξιώνουν από τους εναγόμενους-εφεσείοντες συνολικά ποσό άνω των £250.000 για επιπλέον εργασίες που εξετέλεσαν κατά την ανέγερση ξενοδοχειακής μονάδας που ανήκε στους εφεσείοντες.
Η ακρόαση της υπόθεσης άρχισε στις 4.3.1992. Στις 12.1.1994 και ενώ είχε συμπληρωθεί η αντεξέταση του Μ.Υ.1, συμφωνήθηκε ο διορισμός του κ. Πέτρου Ζωγράφου ως διαιτητή. Παρ΄ όλον ότι ο κ. Ζωγράφος ήταν παρών η υπόθεση αναβλήθηκε επ΄ αόριστον για να γίνει ο επίσημος διορισμός του. Στις 7.2.1994 εκδόθηκε εκ συμφώνου διάταγμα με το οποίο όλα τα τεχνικά θέματα που προέκυπταν από τη μεταξύ των διαδίκων διαφορά και που αναφέρονταν στα δικόγραφα, πλην των καθαρώς νομικών σημείων, παραπέμπονταν σε διαιτησία για τελεσίδικη απόφαση. Η έκθεση του διαιτητή θα έπρεπε να κατατεθεί στο Δικαστήριο μέσα σε έξι μήνες από την επίδοση του διατάγματος στο διαιτητή. Εν όψει της εξέλιξης η υπόθεση αναβλήθηκε επ΄ αόριστον.
Στις 20.5.1994 με πρακτικό του προέδρου του Δικαστηρίου η υπόθεση ορίζεται για μνεία στις 23.6.1994, οπότε ο δικηγόρος των εναγόντων ζήτησε τον ορισμό ημερομηνίας ακρόασης επί όλων των θεμάτων, πλην εκείνων που είχαν παραπεμφθεί σε διαιτησία. ΄Ετσι η ακρόαση της υπόθεσης συνεχίστηκε στις 19.9.1994 με την κατάθεση μαρτύρων υπεράσπισης. Από τη δική του πλευρά ο διαιτητής ζήτησε και πήρε επανειλημμένα παράταση της προθεσμίας προς υποβολή του
πορίσματός του.Η ακρόαση των μαρτύρων συμπληρώθηκε στις 9.2.1995 και η υπόθεση αναβλήθηκε για τις 4.5.1995, προφανώς για αγορεύσεις. Ακολούθησε νέα αίτηση για παράταση για καταχώρηση του πορίσματος του διαιτητή, στην οποία όμως έφεραν ένσταση οι εναγόμενοι.
Τελικά η απόφαση του διαιτητή εκδόθηκε στις 2.5.1995. Οι εναγόμενοι καταχώρησαν αίτηση που συνοδευόταν με ένορκη δήλωση ημερ. 7.7.1995, με την οποία αξίωναν απόφαση του Δικαστηρίου για ακύρωση της απόφασης του διαιτητή τον οποίο κατηγορούσαν για πλημμελή συμπεριφορά.
Οι δικηγόροι των εναγόντων καταχώρησαν στις 24.7.1995 ειδοποίηση πρόθεσης ένστασης στην αίτηση των εναγομένων, ενώ την ίδια μέρα καταχώρησαν αίτηση με την οποία αξίωναν διάταγμα του Δικαστηρίου όπως η απόφαση του διαιτητή καταχωριστεί ως απόφαση του Δικαστηρίου.
Σε κοινό πρακτικό για τις δύο αιτήσεις ημερ. 12.10.1995 διαβάζουμε τα ακόλουθα:
"
Δικαστήριο :Ενόψη αυτής της διευθέτησης ότι ο κ. Ζωγράφος ως διαιτητής θα καταχωρήσει τα πρακτικά της διαδικασίας της διαιτησίας και προς το σκοπό τούτο δίδονται οδηγίες σε αυτόν να τα καταθέσει στον πρωτοκολλητή και ο κ. Κωμοδρόμος θα καταχωρήσει τις νομικές αυθεντίες στις οποίες βασίστηκε.
Η υπόθεση κλείει και η απόφαση επιφυλάσσεται.
Δίδονται οδηγίες όπως ο πρωτοκολλητής ειδοποιήσει τον κ. Ζωγράφο περί της κατάθεσης των πρακτικών τα οποία να καταθέσει εντός 10 ημερών από της κατάθεσης του κ. Κωμοδρόμου και να δώσει αντίγραφο στις δύο πλευρές. "
Στις 21.2.1996 το Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση με την οποία επιβεβαίωσε την απόφαση του διαιτητή και επιδίκασε στους ενάγοντες ποσό £95.061, πλέον έξοδα. Εναντίον της απόφασης ασκήθηκε έφεση με την οποία εγείρονται δεκατρείς συνολικά λόγοι έφεσης.
Κατ΄ αρχήν οι εφεσείοντες παραπονούνται ότι το πρωτόδικο δικαστήριο εσφαλμένα ή παράνομα δεν επιλήφθηκε πρώτα της αίτησης των εφεσειόντων για ακύρωση της απόφασης του διαιτητή ημερ. 2.5.1995 και ότι λανθασμένα επέλεξε να επιληφθεί του θέματος στο στάδιο της έκδοσης της τελικής του απόφασης. Περαιτέρω προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι η απόφαση στερείται αιτιολόγησης κατά παράβαση του ΄Αρθρου 30.2 του Συντάγματος.
Πράγματι η διαδικασία που ακολούθησε το πρωτόδικο δικαστήριο και ασυνήθιστη είναι και πολλούς κινδύνους εγκυμονεί. Ενώ εκκρεμούσαν ενώπιόν του δύο εκ διαμέτρου αντίθετες αιτήσεις, η μια από τις οποίες ήταν για ακύρωση της απόφασης του διαιτητή λόγω πλημμέλειας, απέφυγε να επιληφθεί των αιτήσεων αυτών χωριστά και επέλεξε να αναφερθεί σ΄ αυτές στην τελική του απόφαση. Σε σχετική αναφορά του το πρωτόδικο δικαστήριο αναφέρει ότι κατόπιν συμφωνίας των συνηγόρων
, εξέτασε τις δύο αιτήσεις μαζί και το θέμα επιφυλάχθηκε να αποφασιστεί με την απόφαση ολόκληρης της αγωγής. Εξέταση του φακέλλου δεν αποκαλύπτει συναίνεση ή συμφωνία των συνηγόρων για κάτι τέτοιο. Αντίθετα με την έφεση οι εφεσείοντες ισχυρίζονται ακριβώς το αντίθετο.Θεωρούμε τη διαδικασία που ακολουθήθηκε ως μη επιτρεπτή. Το Δικαστήριο είχε ενώπιόν του δύο διαφορετικές δικονομικά διαδικασίες. ΄Επρεπε να επιληφθεί χωριστά της αίτησης των εναγομένων για ακύρωση της απόφασης του διαιτητή και αφού αποφάσιζε επ΄ αυτής, μάλιστα με αναφορά στα θέματα που εγείρονται, τότε και μόνο τότε θα έπρεπε να προχωρήσει.
Διερωτάται κανένας πως το Δικαστήριο έκλεισε την υπόθεση και επεφύλαξε την έκδοση απόφασης πριν αποφασίσει την τύχη της απόφασης του διαιτητή. Αν για παράδειγμα, εξετάζοντας την αίτηση για ακύρωση της απόφασης του διαιτητή, κατέληγε ότι η απόφαση έπασχε θα αντιμετώπιζε δικονομικό αδιέξοδο, αφού η εκδίκαση της υπόθεσης είχε ήδη περατωθεί και η απόφαση επιφυλαχθεί. Σχετικά χρήσιμη αναφορά μπορεί να γίνει στην πρόσφατη απόφαση Τράπεζα Κύπρου Λτδ ν. Dynacon Ltd, Π.Ε. 9891, ημερ. 26.10.1998
.Το θέμα όμως δεν τελειώνει εδώ. Στις τριάντα τρεις συνολικά παραγράφους της ένορκης δήλωσης του Αντρέα Στασή, διευθύνοντος συμβούλου της εναγόμενης εταιρείας που συνοδεύει την αίτηση αναπτύσσεται με λεπτομέρεια μεγάλος αριθμός λόγων για τον οποίο, σύμφωνα με τους εναγόμενους, η απόφαση του διαιτητή θα έπρεπε να ακυρωθεί.
Στην απόφασή του το Δικαστήριο, ύστερα από μια επιγραμματική αναφορά στο σύγγραμμα
Halsbury's Laws of England , Τέταρτη ΄Εκδοση, Τόμος 2, παραγρ. 693 και 694, σύμφωνα με την οποία πλημμέλεια θεωρείται ένας τέτοιος χειρισμός της υπόθεσης που να φτάνει στο σημείο να θεωρείται ουσιώδης άρνηση δικαιοσύνης, καταλήγει ότι ο διαιτητής δεν είναι ένοχος πλημμέλειας και απορρίπτει την αίτηση.Το ΄Αρθρο 30.2 του Συντάγματος επιβάλλει την αιτιολόγηση των δικαστικών αποφάσεων ως συστατικό στοιχείο για την έγκυρη άσκηση της δικαστικής λειτουργίας (Psaras and another v. Republic (1987) 2 C.L.R. 132 και Neophytou v. The Police (1981) 2 C.L.R. 195. Βλέπε επίσης Δρουσιώτης ν. Ιερωνυμίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 1026, 1034 και Βασιλείου κ.α. ν. Μενελάου κ.α. (1990) 1 Α.Α.Δ. 1125, 1131).
Ακόμα κρίθηκε ότι η καταγραφή ευρημάτων μετά την απλή επανάλειψη αλληλοσυγκρουόμενης μαρτυρίας και η παραπομπή σ΄ αυτήν, δεν συνιστά αιτιολόγηση της απόφασης (Παχνιώτης ν. Χαραλάμπους (1991) 1 Α.Α.Δ. 920, 925
).Θεωρούμε την αναφορά του Δικαστηρίου ανεπαρκή, γενική και αόριστη. Παρά τη συνταγματική επιταγή για αιτιολόγηση κάθε δικαστικής απόφασης, η παρούσα απόφαση αποφεύγει να δώσει οποιανδήποτε εξήγηση για το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει. ΄Οταν υπάρχει ενώπιον του Δικαστηρίου ένας τόσο μεγάλος αριθμός λόγων για τον οποίο προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι εμφιλοχώρησε πλημμέλεια, αναμένεται ότι θα πρέπει να γίνεται αναφορά και ανάλυση των προβαλλόμενων επιχειρημάτων, για να μπορεί κάποιος τουλάχιστον να ακολουθήσει το συλλογισμό του Δικαστηρίου που οδήγησε στο συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Η πρωτόδικη απόφαση με τη λακωνικότητά της ουσιαστικά καταλήγει σε άρνηση
δικιαιοσύνης και σε αυθαίρετη απόρριψη της αίτησης των εφεσειόντων.Εν όψει όλων των πιο πάνω καταλήγουμε χωρίς δυσκολία ότι η πρωτόδικη απόφαση πάσχει λόγω πράγματι θεμελιακών ελαττωμάτων που οδηγούν αναπόφευκτα στην ακύρωσή της.
Η έφεση επιτυγχάνει. Η πρωτόδικη απόφαση ακυρώνεται. Διατάσσεται η επανεκδίκαση της υπόθεσης από δικαστήριο με άλλη σύνθεση. Τα έξοδα της έφεσης θα βαρύνουν τους εφεσίβλητους, ενώ τα έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας να ακολουθήσουν την τελική έκβαση της υπόθεσης.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΜΔ