CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(1998) 1 ΑΑΔ 1513

ΕΝΩΠΙΟΝ: ΠΙΚΗ, Π., ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗ, ΗΛΙΑΔΗ, Δ/στών

ΠΙΚΗΣ, Π.: Οι εφεσείοντες είναι κατασκευαστές και πωλητές υποδημάτων. Τα εμπορεύματά τους φέρουν στη φτέρνα το διακριτικό "WEHRMACHT". Και οι εφεσίβλητοι είναι κατασκευαστές και πωλητές υποδημάτων, τα οποία είναι σηματοδοτημένα με το ίδιο λογότυπο. Καμιά από τις δύο πλευρές δεν εξασφάλισε την εγγραφή του εμβλήματος των βιομηχανικών της προϊόντων ως εμπορικού σήματος.

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, πρώτοι οι εφεσείοντες χρησιμοποίησαν τη λέξη "WEHRMACHT" ως σήμα για τα προϊόντα τους. Αυτό, βέβαια, δεν τους παρέχει μονοπώλιο στη χρήση του. Δικαίωμα μπορεί να αποκτήσουν, μόνο όταν το καταναλωτικό κοινό ταυτίσει το σήμα με τα εμπορεύματά τους. Σ' εκείνη την περίπτωση, η χρήση του εμβλήματος από τρίτους συνιστά αθέμιτο συναγωνισμό, έναντι του οποίου παρέχεται έννομη προστασία από το ΄Αρθρο 35 του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, ΚΕΦ. 148. Για τη στοιχειοθέτηση του αστικού αδικήματος, που προβλέπει το ΄Αρθρο 35, απαιτείται η χρήση του σήματος σε βαθμό και έκταση, που το καταναλωτικό κοινό να ταυτίσει το σήμα με τα εμπορεύματα, ώστε η χρήση του από τρίτους να είναι ενδεχόμενο να προκαλέσει σύγχυση ή λάθος ως προς την προέλευση των εμπορευμάτων.

Το Δικαστήριο, αφού άκουσε τους εφεσίβλητους (εναγόμενους), οι οποίοι έφεραν ένσταση στην επικύρωση του αρχικά χορηγηθέντος Διατάγματος μετά από αίτηση των εφεσειόντων - (΄Αρθρο 9 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, ΚΕΦ. 6) - ακύρωσε το Διάταγμα. ΄Εκρινε ότι οι ενάγοντες απέτυχαν να ικανοποιήσουν τις προϋποθέσεις που θέτει το ΄Αρθρο 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60), για την παροχή ενδιάμεσης θεραπείας. Η αδυναμία εντοπίστηκε στην αποτυχία τους να αποκαλύψουν, με τη μαρτυρία στην οποία θεμελιωνόταν η αίτηση - (ένορκες δηλώσεις των διευθυντών των εφεσειουσών - (ουσιαστικά ταυτόσημες)) - ορατή πιθανότητα επιτυχίας στο ουσιαστικό τους αίτημα για τη χορήγηση απαγορευτικού διατάγματος. Η μαρτυρία, διαπίστωσε το Δικαστήριο, δεν αποκάλυψε την κτήση από τους ενάγοντες εμπορικής εύνοιας, συναρτημένης με τη χρήση του λογότυπου "WEHRMACHT", ώστε να στοιχειοθετείται το αδίκημα του αθέμιτου ανταγωνισμού.

Ερμηνευτική των προϋποθέσεων, που θέτει το ΄Αρθρο 32 του Ν. 14/60, για τη χορήγηση ενδιάμεσης θεραπείας, είναι η Odysseos v. Pieris Estates and Others (1982) 1 C.L.R. 557, στην οποία παραπέμπει το πρωτόδικο Δικαστήριο. Ενώ, όπως εξηγεί στην απόφασή του, η αποκάλυψη σοβαρού ζητήματος προς εκδίκαση κρίνεται αντικειμενικά, με αναφορά στη διατυπωθείσα από τον εφεσείοντα θέση στην αγωγή του, η πιθανότητα επιτυχίας, μικρή έστω στο βαθμό που να είναι ορατή, πρέπει να αποδειχθεί με τη μαρτυρία που προσάγεται προς υποστήριξη της αίτησης. Το βάρος αυτό δεν το απέσεισαν οι εφεσείοντες και, για το λόγο αυτό, ακυρώθηκε το Διάταγμα.

Η μαρτυρία, την οποία προσήγαγαν οι ενάγοντες, προήλθε από τους διευθυντές των εφεσειουσών. Κατέθεσαν ότι διατέθηκαν 2000 ζεύγη υποδημάτων, φέροντα το χαρακτηριστικό "WEHRMACHT". Παραμένει, όντως, αδιευκρίνιστο σημείο, όπως διαπίστωσε το πρωτόδικο Δικαστήριο, η χρονική περίοδος μέσα στην οποία διατέθηκαν τα υποδήματα.

Η θέση των εφεσειόντων είναι ότι ικανοποιήθηκαν οι προϋποθέσεις που θέτει το ΄Αρθρο 32, ενόψει της προαναφερθείσας μαρτυρίας των διευθυντών, για το «μεγάλο», κατά την εισήγησή τους, αριθμό υποδημάτων που διέθεσαν στην κυπριακή αγορά.

Η ποσότητα των εμπορευμάτων, τα οποία διατίθενται, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μικρή ή μεγάλη, με αναφορά μόνο στον αριθμό των εμπορευμάτων. Τέτοιος χαρακτηρισμός μπορεί να προκύψει μόνο μετά τον προσδιορισμό της ποσοστιαίας αναλογίας των εμπορευμάτων που πωλούνται προς το σύνολο των εμπορευμάτων - (σ' αυτή την περίπτωση υποδημάτων) - τα οποία διατίθενται κατά τη συγκεκριμένη περίοδο στην κυπριακή αγορά. Τέτοια μαρτυρία δεν προσάχθηκε.

Οι εφεσίβλητοι, εξάλλου, υποστήριξαν ότι το Διάταγμα έπρεπε να ακυρωθεί, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ενόψει της αμφισβήτησης των ουσιωδών γεγονότων, στα οποία στηρίζεται η αίτηση των εφεσειόντων, και της παράλειψής τους να τεκμηριώσουν τους αμφισβητούμενους ισχυρισμούς τους, όπως προβλέπει η Δ.48, θ.4 (όπως έχει ερμηνευθεί και τύχει εφαρμογής στην Krashias Shoe Factory ν. Adidas (1989) 1 Α.Α.Δ. 750 και στη Vuitton v. Δέρμοσακ Λτδ και άλλης (1992) 1 Α.Α.Δ. 1453).

Η θέση του Δικαστηρίου - ότι οι εφεσείοντες δεν προσήγαγαν μαρτυρία, η οποία να καταδεικνύει ορατή πιθανότητα στοιχειοθέτησης των προϋποθέσεων για τη χορήγηση απαγορευτικού διατάγματος - είναι ορθή. Η διάθεση και μόνο αριθμού υποδημάτων, μέσα σε ακαθόριστη, ουσιαστικά, χρονική περίοδο, δε στοιχειοθετεί συνταύτιση των εμπορευμάτων με το χρησιμοποιηθέν λογότυπο. Ούτε η πίστη των διευθυντών των δύο εταιρειών - ότι το καταναλωτικό κοινό είχε συσχετίσει τα εμπορεύματά τους με το προαναφερθέν σήμα - θεμελιώνει την ύπαρξη της ταύτισης. Απουσιάζει μαρτυρία, η οποία να τείνει να καταδείξει τον απαιτούμενο συσχετισμό μεταξύ του σήματος και του εμπορεύματος από το καταναλωτικό κοινό. Εφόσο απουσίαζαν οι προϋποθέσεις για τη χορήγηση ενδιάμεσης θεραπείας, το Δικαστήριο δικαιολογημένα απέρριψε το αίτημα, άσχετα και ανεξάρτητα από τις αμφισβητήσεις των εφεσιβλήτων ως προς το βάσιμο του πραγματικού υπόβαθρου της αίτησης για ενδιάμεση θεραπεία.