CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(1998) 1 ΑΑΔ 698

εφεσείοντα/εναγομένου 1

εφεσιβλήτου/ενάγοντα

Κατά την εν λόγω ημερομηνία ο κ. Μυριανθέας αποχώρησε ύστερα από άδεια του δικαστηρίου. Το σχετικό πρακτικό δεν καταγράφει το λόγο. Και ανέλαβε ο τωρινός δικηγόρος του εφεσείοντα που, όπως ο ίδιος είχε τότε δηλώσει, του ανατέθηκε η υπόθεση στη διάρκεια των θερινών διακοπών. Και δεν είχε τον απαιτούμενο χρόνο να τη μελετήσει. Το δικαστήριο προχώρησε στην έκδοση οδηγιών για συμπλήρωση της προδικασίας κατόπιν κοινού αιτήματος των δικηγόρων. Κατά παράκληση του κ. Αραούζου - και κατ' εξαίρεση - καθόρισε την περίοδο για κατάθεση του περιγράμματος αγόρευσης του εφεσείοντα σε 60 ημέρες. Ο συνήγορος πρόβαλε ως δικαιολογία για τον πρόσθετο χρόνο τον όγκο των πρακτικών που, ας λεχθεί εν παρόδω, με την πρωτόδικη απόφαση ήταν 469 σελίδες. Και επίσης ότι δεν είχε χειρισθεί εξ αρχής την υπόθεση. Η μακρά αυτή προθεσμία των 60 ημερών παρήλθε άπρακτη.

Στις 13/11/97 - και προτού λήξει ο χρόνος - υποβλήθηκε αίτηση για παράταση με την ίδια αιτιολογία, όπως προκύπτει από την ένορκη δήλωση του κ. Αραούζου, που συνόδευσε την αίτηση. Πρόσθετα ανέφερε σε αυτή ότι "...μεσολάβησαν αρκετές άλλες ακροάσεις και εργασία που δυσχέρενε ακόμη (διατηρούμε την ορθογραφία του κειμένου) περισσότερο το έργο μου". Της νέας αυτής αίτησης επιλήφθηκε στις 28/11/97 το Εφετείο με την παρούσα του σύνθεση. Και παρέτεινε το χρόνο , όπως ζητήθηκε, για 30 ημέρες από την έκδοση του διατάγματος, δηλαδή, από τις 28/11/97. Ας σημειωθεί ότι λήφθηκε υπόψη και η στάση του εφεσιβλήτου. Συγκατάνευσε. Η προθεσμία έληξε (στις 28/12/97) χωρίς να υπάρξει πάλιν συμμόρφωση. Ακολούθησε, ως προελέχθη, η απόρριψη στις 9/1/98^. και η κρινόμενη αίτηση με την οποίαν, εκτός από διάταγμα επαναφοράς, επιδιώκεται και η έκδοση οδηγιών που θα επιτρέψουν την εκδίκαση της έφεσης.

Αυτό που λείπει από την εικόνα είναι η αίτηση τροποποίησης των λόγων της έφεσης, που ο εφεσείων καταχώρησε στις 23/12/97^. και το Πρωτοκολλητείο όρισε για τις 27/1/98. Ο εφεσείων ζήτησε να προσθέσει ως 14ο λόγο έφεσης θέμα που άπτεται της δικαιοδοσίας του δικαστηρίου (και δεν είχε θιγεί πρωτόδικα) ότι ο εφεσίβλητος παρέλειψε να δώσει στο Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας έγγραφη γνωστοποίηση, σύμφωνα με το άρθρ. 67 (όπως τροποποιήθηκε) του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, Κεφ. 148. Ειδικά στο σημείο αυτό αντιτάχθηκε ότι το θέμα θα μπορούσε να εγερθεί και στο στάδιο της έφεσης χωρίς να είναι απαραίτητο, λόγω της φύσης του, να περιληφθεί εξειδικευτικά στο εφετήριο. Και πως, εν πάση περιπτώσει, η πρωτόδικη απόφαση δεν στηρίχθηκε "σε ισχυρισμό ή αξίωση του ενάγοντα που σχετίζεται με τις πρόνοιες του άρθρ. 67 του Κεφ. 148".

Η αίτηση τροποποίησης αποτέλεσε τον κεντρικό άξονα του επιχειρήματος του εφεσείοντα, που ο δικηγόρος του παρουσίασε να έχει δύο όψεις: (1) η μια να δείχνει πως ο εφεσείων δεν είχε πρόθεση εγκατάλειψης της έφεσης^. και (2) η άλλη ότι ο δικηγόρος πίστευε καλόπιστα πως δε χρειαζόταν ενόψει της αίτησης τροποποίησης, οποιοδήποτε άλλο διάβημα. Υπό τις συνθήκες αυτές θα ήταν άδικο, κατά την αντίληψη του, να μη δοθούν οδηγίες για αναγέννηση και προώθηση της έφεσης. Η ουσία της αγόρευσης είναι ότι η παράλειψη του δικηγόρου δεν πρέπει να έχει αρνητικές συνέπειες στα δικαιώματα που εξασφαλίζει το Σύνταγμα στον εφεσείοντα. Για ενίσχυση των θέσεων του μας παρέπεμψε στην υπόθεση Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος ν. Χριστοφόρου (1993) 1 Α.Α.Δ. 470.

Οι παραπάνω θεσμοί προδικασίας δεν περιέχουν πρόνοιες για την αναβίωση έφεσης που απορρίφθηκε λόγω μη συμμόρφωσης προς τις διατάξεις τους. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι αποκλείεται η ανάληψη δικαιοδοσίας. Σε ανάλογη περίπτωση, που έφεση απορρίφθηκε, κάτω από τη Δ.35, θ. 13 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, για την παράλειψη του εφεσείοντα να εμφανιστεί κατά την ακρόαση, κρίθηκε ότι το δικαίωμα που κατοχυρώνει το άρθρ. 30.3(β) του Συντάγματος ήταν η μοναδική δικαιοδοτική βάση για την άσκηση αρμοδιότητας επαναφοράς: Τουβλοποιεία Γίγας Λτδ. ν. Ουστά (Αρ. 1) (1994) 1 Α.Α.Δ. 109. Όμως την άσκηση της εξουσίας αυτής δεν τη χαρακτηρίζει αφειδία.

Η μόνη εξαίρεση ήταν η υπόθεση Apeyitos v. The Police (1968) 2 C.L.R. 229, στην οποία διατάχθηκε επανεκδίκαση υπόθεσης, που οφειλόταν σε ασυνεννοησία, αναφορικά με την ημερομηνία ακρόασης, με αποτέλεσμα να μην παραστεί κατ' αυτήν ο συνήγορος. Όμως στην υπόθεση Royal Insurance Ltd. ν. Δήμου Λεμεσού (1995) 2 Α.Α.Δ. 185, το Εφετείο, στη σελ. 190, δεν ακολούθησε την Apeyitos, ανωτέρω, για τον εξής λόγο:

Ο διάδικος δεν μπορεί, κατά κανόνα, να προβάλλει το λάθος, αμέλεια ή παράλειψη του δικηγόρου του για να πετυχαίνει την παράταση προθεσμιών ή την αναγέννηση δικαστικών διαδικασιών. Θα αποτελούσε ένα εύσχημο τρόπο υπερφαλάγγισης των δικονομικών διατάξεων. Από τη συμμόρφωση προς τα χρονοδιαγράμματα αυτά εξαρτάται η απρόσκοπτη απονομή της δικαιοσύνης και συνακόλουθα το κύρος της. Μας ενισχύουν, σε αυτή τη θέση, τα λεχθέντα στην υπόθεση Grand Metropolitan Nominee (No 2) Co Ltd v. Evans, The Times Law Reports, May 15, 1992:

Διαφορετική αντιμετώπιση θα δημιουργούσε επικίνδυνα ρήγματα στην απονομή της δικαιοσύνης. Ως προς την πρόθεση του διαδίκου την απάντηση έδωσε η απόφαση στην Π.Ε. 9833 Άλκης Χ. Χατζηκυριάκος (Μπισκότα Φρου-Φρου) Λτδ. ν. Τerzian Trading House Ltd. ημερ. 22/1/98:

Η αίτηση για επαναφορά απορρίπτεται. Με έξοδα.