|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 1 ΑΑΔ 1569
28 Νοεμβρίου, 1997
[ΝΙΚΗΤΑΣ, ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΑΛΛΗΣ, Δ/στές]
ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΔΙΑ ΤΗΝ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ,
Εφεσείων,
v.
G.T.P. ELECTRICAL PRODUCTS LTD.,
Εφεσιβλήτων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 8928).
Πολιτική Δικονομία — Έφεση — Επαναφορά έφεσης η οποία θεωρήθηκε ως απορριφθείσα λόγω μη υποβολής αίτησης για ετοιμασία των πρακτικών με παράλληλη πληρωμή του σχετικού ποσού (Δ.35, θ.21 και 6(1) των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών) — Επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, το οποίο πρέπει να ικανοποιηθεί ότι οι λόγοι παράλειψης συμμόρφωσης με τους θεσμούς σε συνδυασμό με τα συναφή γεγονότα, συνηγορούν υπέρ της επαναφοράς.
Η έφεση, της οποίας ζητείται η επαναφορά, εστρέφετο κατά πρωτόδικης απόφασης με την οποία ο εφεσείων διατάχθηκε να πληρώσει στους εφεσίβλητους συγκεκριμένο χρηματικό ποσό. Λόγος για απόρριψή της, αποτέλεσε η μη συμμόρφωση των εφεσειόντων με τις πρόνοιες της Δ.35, θ.21 και 6(1) των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών που απαιτούν από τον εφεσείοντα να υποβάλει αίτηση για την ετοιμασία των πρακτικών με παράλληλη πληρωμή του σχετικού χρηματικού ποσού. Σύμφωνα με την ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση, η παράλειψη αυτή ήταν αποτέλεσμα της λανθασμένης πρακτικής που ακολουθείτο από χρόνια στη Νομική Υπηρεσία της Δημοκρατίας και η οποία προέκυψε από το γεγονός ότι η Νομική Υπηρεσία δεν έχει υποχρέωση καταβολής οποιουδήποτε ποσού για ετοιμασία των πρακτικών για σκοπούς έφεσης.
Η συνήγορος του εφεσείοντα κάλεσε το Δικαστήριο να λάβει υπ' όψιν ότι:
1. Εν όψει των περιστάσεων της παρούσας υπόθεσης (το ποσό της απόφασης, πληρώθηκε από τους εφεσείοντες τον Ιούλιο του 1993 στους εφεσίβλητους και οι τελευταίοι έδωσαν τραπεζική εγγύηση στον εφεσείοντα για επιστροφή του σε περίπτωση επιτυχίας της έφεσης διάρκειας ενός έτους η οποία δυνατόν να έπαυσε να ισχύει), αυστηρή εφαρμογή των Κανονισμών θα οδηγήσει σε αδικία.
2. Παρά την πιο πάνω παράλειψη, η έφεση ορίσθηκε για ακρόαση από το Πρωτοκολλητείο και πήρε την κανονική της πορεία. Επομένως η παράλειψη δεν οδήγησε σε καθυστέρηση η οποία θα πρέπει να λειτουργήσει κατά του αιτήματος.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Όπως καθιερώθηκε με τη νομολογία, η τήρηση των προνοιών των θεσμών αναφορικά με προθεσμίες σε διαδικαστικά θέματα είναι επιβεβλημένη, εκτός αν λόγοι δικαιοσύνης υποδεικνύουν καθαρά ότι πρέπει να χαλαρωθούν.
2. Η χαλάρωση είναι δυνατή όταν οι περιστάσεις είναι τέτοιες που καθιστούν αναγκαία την άσκηση της σχετικής διακριτικής ευχέρειας υπέρ της επαναφοράς της έφεσης.
3. Το θέμα επαναφοράς συνιστά θέμα άσκησης διακριτικής ευχέρειας. Το Δικαστήριο δεν δεσμεύεται από νομολογιακά προηγούμενα ως προς τον τρόπο άσκησης της διακριτικής του ευχέρειας, γιατί σε τέτοια περίπτωση το αποτέλεσμα θα ήταν η κατάργησή της.
4. Στην κρινόμενη υπόθεση το Δικαστήριο ικανοποιήθηκε ότι η παράλειψη συμμόρφωσης με τους θεσμούς ήταν αποτέλεσμα λανθασμένης πρακτικής που ακολουθείτο από χρόνια τόσο στη Νομική Υπηρεσία όσο και στο Πρωτοκολλητείο. Η διαπίστωση αυτή σε συνάρτηση με τα γεγονότα που σχετίζονται με την υπόθεση και που είναι η πληρωμή του εξ αποφάσεως χρέους, ο ορισμός της έφεσης για ακρόαση μετά την παράταση των σχετικών προθεσμιών και η καταχώρηση της παρούσας αίτησης εντός 15 ημερών από την απόρριψη της έφεσης, συνιστούν ικανούς λόγους για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου υπέρ της έγκρισης του αιτήματος.
Η αίτηση εγκρίθηκε. Τα έξοδα των εφεσιβλήτων σε σχέση με την παρούσα αίτηση να πληρωθούν από τον εφεσείοντα.
Υποθέσεις που αναφέρθηκαν:
Kyriacou v. Georghiadou (1970) 1 C.L.R. 145,
Ibrahim v. Kasab (1972) 1 C.L.R. 16,
Hadjipanayi v. Hadjipanayi (1974) 1 C.L.R. 60,
Haraki v. Feghali (1979) 1 C.L.R. 293,
Anastasiou v. Demetriou and Another (1980) 1 C.L.R. 573,
Δημοκρατία v. Ναύτη κ.ά., Α.Ε. 1558, ημερ. 31.3.97,
Σιακαλλής v. Σεργίδη (Αρ.2) (1990) 1 Α.Α.Δ. 361,
Panayiotis Georghiou (Catering) Ltd κ.ά. v. Kυπριακής Δημοκρατίας και Άλλων (1996) 3 A.A.Δ. 323.
Aίτηση.
Aίτηση από το Γενικό Eισαγγελέα της Δημοκρατίας για επαναφορά της έφεσης στα πλαίσια της άσκησης της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου δυνάμει της Δ.35 θ.22.
Μ. Παμπαλλή (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Εφεσείοντα.
Γ. Τριανταφυλλίδης, για τους Εφεσίβλητους.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Π. Καλλής.
ΚΑΛΛΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων παρέλειψε να συμμορφωθεί με τις πρόνοιες της Δ.35 θ.21 και 6(1) των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών και η έφεση απορρίφθηκε κατ' εφαρμογή των προνοιών του θ.22 της Δ.35.
Αντικείμενο της παρούσας διαδικασίας αποτελεί η αίτηση του εφεσείοντα για επαναφορά της έφεσης στα πλαίσια της άσκησης της διακριτικής μας ευχέρειας δυνάμει του πιο πάνω θ.22.
Παραθέτουμε τα γεγονότα που σχετίζονται με την αίτηση:
Η έφεση καταχωρήθηκε στις 20.4.1993. Στρέφεται κατά πρωτόδικης απόφασης με την οποία ο εφεσείων έχει διαταχθεί να πληρώσει στους εφεσίβλητους το ποσό των λιρών Αγγλίας £50.430. Το ποσό αυτό πληρώθηκε τον Ιούλιο του 1993 στους εφεσίβλητους και οι τελευταίοι έδωσαν τραπεζική εγγύηση στον εφεσείοντα για επιστροφή του ποσού σε περίπτωση επιτυχίας της έφεσης.
Την 3.6.1993 ο Πρωτοκολλητής του Ανωτάτου Δικαστηρίου απέστειλε επιστολή προς το Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας με την οποία τον πληροφορούσε ότι αν επιθυμούσε να οριστεί η έφεσή του για ακρόαση όφειλε να συμμορφωνόταν με τις Διατάξεις της Δ.35, θ.6, 21 και 22 των πιο πάνω Διαδικαστικών Κανονισμών. Δεν υπήρξε εκ μέρους του εφεσείοντα συμμόρφωση με τις πιο πάνω πρόνοιες. Συγκεκριμένα δεν υποβλήθηκε αίτηση για ετοιμασία των πρακτικών με παράλληλη πληρωμή του σχετικού χρηματικού ποσού. Σύμφωνα με την ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση η παράλειψη αυτή ήταν αποτέλεσμα της λανθασμένης πρακτικής που ακολουθείτο από χρόνια στη Νομική Υπηρεσία της Δημοκρατίας και η οποία προέκυψε από το γεγονός ότι η Νομική Υπηρεσία δεν έχει υποχρέωση καταβολής οιουδήποτε ποσού για ετοιμασία των πρακτικών για σκοπούς έφεσης. Λόγω ακριβώς αυτού του γεγονότος και επειδή από ανέκαθεν τα πρακτικά των εφέσεων ετοιμάζοντο και εστέλλοντο στη Νομική Υπηρεσία χωρίς τη σχετική αίτηση και χωρίς οι Δικηγόροι της Δημοκρατίας να προβούν σε οποιαδήποτε περαιτέρω ενέργεια πλην αυτής καθαυτής της καταχώρησης της Έφεσης, επεκράτησε η λανθασμένη πρακτική της μη συμμόρφωσης με τις σχετικές πρόνοιες των θεσμών που απαιτούν από τον Εφεσείοντα να ζητά την ετοιμασία των πρακτικών.
Για τη Νομική Υπηρεσία προέκυψε για πρώτη φορά πρόβλημα σε σχέση με τη λανθασμένη αυτή πρακτική στις 10.6.1996 όταν πληροφορήθηκε ότι η Αναθεωρητική Έφεση 2025, που είχε καταχωρηθεί από το Γενικό Εισαγγελέα εναντίον απόφασης Δικαστού του Ανωτάτου Δικαστηρίου στα πλαίσια της Προσφυγής 135/93, είχε απορριφθεί από τον Αρχιπρωτοκολλητή λόγω παράλειψης του Εφεσείοντα να προβεί στα διαβήματα που αναφέρονται στον πιο πάνω θεσμό 21 της Δ.35.
Αμέσως μετά που είχε προκύψει το πρόβλημα, στα πλαίσια της Αναθεωρητικής Έφεσης 2025, ο εφεσείων με επιστολή που έστειλε στον Αρχιπρωτοκολλητή στις 12.6.96 ζήτησε όπως ορισθεί ημερομηνία ακρόασης της έφεσης.
Παρά την πιο πάνω παράλειψη του εφεσείοντα το Πρωτοκολλητείο προχώρησε και όρισε την έφεση για ακρόαση στις 21.10.1996. Την ημέρα εκείνη το Εφετείο αποφάσισε ότι η έφεση θεωρείται απορριφθείσα. Η παρούσα αίτηση καταχωρήθηκε την 5.11.96.
Η ειδοποίηση της ημερομηνίας ορισμού της ακρόασης φέρει ημερ. 4.7.96. Με την ίδια ειδοποίηση οι διάδικοι πληροφορήθηκαν ότι τα πρακτικά ήταν έτοιμα και κλήθηκαν να πληρώσουν τα ανάλογα δικαιώματα εντός μιας εβδομάδας. Πληροφορήθηκαν, επίσης, ότι παράλειψή τους να το πράξουν δυνατόν να συνεπάγετο την απόρριψη και διαγραφή της έφεσης δυνάμει της Δ.35 θ.6.
Η πιο πάνω θέση του εφεσείοντα που σχετίζεται με την πρακτική που ακολουθείτο από τη Νομική Υπηρεσία δεν έχει αμφισβητηθεί από τους εφεσίβλητους. Η ένστασή τους επικεντρώθηκε πάνω στη θέση της νομολογίας η οποία - όπως το έθεσαν - είναι σαφής και κατηγορηματική εναντίον της επαναφοράς της έφεσης λόγω της μη συμμόρφωσης με τις πιο πάνω πρόνοιες. Υποστήριξαν, επίσης, ότι ο εφεσείων έχει ενεργήσει με καθυστέρηση. Ενώ είχε διαπιστώσει ότι ακολουθούσε λανθασμένη πρακτική από τις 10.6.96 η παρούσα αίτηση καταχωρήθηκε σχεδόν πέντε μήνες μεταγενέστερα - την 5.11.96.
Η ευπαίδευτη συνήγορος του εφεσείοντα αναγνώρισε ότι το γενικό συμπέρασμα που εξάγεται από τη νομολογία είναι ότι η επαναφορά έφεσης αποτελεί ένα πολύ εξαιρετικό μέτρο. Υποστήριξε ωστόσο ότι ενόψει των εξαιρετικών περιστάσεων της παρούσας υπόθεσης αυστηρή εφαρμογή των Κανονισμών θα οδηγήσει σε αδικία. Τόνισε, συναφώς, ότι ο εφεσείων έχει ήδη υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά επειδή έχει καταβάλει το εξ αποφάσεως χρέος και του έχει δοθεί τραπεζική εγγύηση διάρκειας ενός έτους η οποία δυνατόν να έπαυσε να ισχύει. Αναφορικά με την καθυστέρηση η ευπαίδευτη συνήγορος υποστήριξε ότι, παρά την πιο πάνω παράλειψη, η έφεση ορίσθηκε για ακρόαση και πήρε την κανονική της πορεία. Επομένως η παράλειψη δεν οδήγησε σε καθυστέρηση η οποία θα πρέπει να λειτουργήσει εναντίον του αιτήματος.
Το ζήτημα της επαναφοράς έφεσης έχει εξεταστεί σε μεγάλο αριθμό υποθέσεων. Η νομολογία μας με σταθερότητα έχει διατυπώσει την αρχή ότι πρέπει να τηρούνται οι πρόνοιες των θεσμών που διέπουν τις προθεσμίες σε διαδικαστικά θέματα εκτός αν λόγοι δικαιοσύνης καθαρά υποδεικνύουν ότι πρέπει να χαλαρωθούν (Βλ. Kyriacou v. Georghiadou (1970) 1 C.L.R. 145, 147, Ibrahim v. Kasab (1972) 1 C.L.R. 16.17, Hadjipanayi v. Hadji Panayi (1974) 1 C.L.R. 60, Haraki v. Feghali (1979) 1 C. L.R. 293, Anastasiou v. Demetriou and Another (1980) 1 C.L.R. 573 και Δημοκρατία v. Ναύτη κ.ά., Α.Ε. 1558/31.3.97).
Η χαλάρωση είναι δυνατή όταν συντρέχουν τέτοιες περιστάσεις που καθιστούν αναγκαία την άσκηση της σχετικής διακριτικής ευχέρειας υπέρ της επαναφοράς της έφεσης (Βλ. Anastassiou (πιο πάνω) και Σιακαλλής v. Σεργίδη (Αρ. 2) (1990) 1 Α.Α.Δ. 361, 364).
Πρέπει να τονισθεί με ιδιαίτερη έμφαση ότι το ζήτημα της επαναφοράς είναι ζήτημα άσκησης διακριτικής ευχέρειας. Όπως έχει νομολογηθεί ο τρόπος άσκησής της δεν υπόκειται σε νομολογιακής φύσης προϋποθέσεις. Σε θέματα διακριτικής ευχέρειας καμιά υπόθεση δεν αποτελεί αυθεντία για την άλλη. Δέσμευση του Δικαστηρίου από προηγούμενη απόφαση ως προς τον τρόπο άσκησης της διακριτικής του ευχέρειας θα απέληγε στην ουσία σε κατάργησή της (Βλ. Panayiotis Geοrghiou (Catering) Ltd κ.ά. v. Δημοκρατίας, Α.Ε. 1516/19.7.96).
Στην κρινόμενη περίπτωση έχουμε ικανοποιηθεί ότι η παράλειψη συμμόρφωσης με τους θεσμούς ήταν αποτέλεσμα της λανθασμένης πρακτικής που ακολουθείτο από χρόνια τόσο από τη Νομική Υπηρεσία της Δημοκρατίας όσο και από το Πρωτοκολλητείο. Ήταν όντως ιδιάζουσα κατάσταση. Αυτή η διαπίστωση σε συνάρτηση με τα λοιπά γεγονότα που περιβάλλουν την υπόθεση αποτελούν ικανούς λόγους για την άσκηση της διακριτικής μας ευχέρειας υπέρ της έγκρισης του αιτήματος. Τα γεγονότα αυτά είναι: Η πληρωμή του εξ αποφάσεως χρέους, ο ορισμός της έφεσης για ακρόαση μετά την παράταση των σχετικών προθεσμιών και η καταχώριση της παρούσας αίτησης εντός 15 ημερών από την απόρριψη της έφεσης. Η πληρωμή του εξ αποφάσεως χρέους καταδεικνύει ότι η άλλη πλευρά έχει απολαύσει σε μεγάλο βαθμό τους καρπούς της επιτυχίας της.
Η αίτηση εγκρίνεται. Τα έξοδα των εφεσιβλήτων σε σχέση με την παρούσα αίτηση να πληρωθούν από τον εφεσείοντα.
Η αίτηση εγκρίνεται. Τα έξοδα των εφεσιβλήτων σε σχέση με την παρούσα αίτηση να πληρωθούν από τον εφεσείοντα.