Λοΐζος Λουκάς & Yιός Λτδ ν. Eθνικής Tράπεζας της Eλλάδος A.E. (1997) 1 ΑΑΔ 1564

Έφεση — Παράταση του χρόνου επίδοσης της ειδοποίησης έφεσης στο στάδιο της προδικασίας — Διακριτική ευχέρεια — Η παράταση είναι εφικτή εφ' όσον διαπιστώνεται ότι δεν υπονομεύεται η απονομή της δικαιοσύνης.

Έφεση — Προδικασία — Έγερση και επίλυση εκκρεμούντων ζητημάτων — Εφαρμοστέες αρχές.

Η ειδοποίηση έφεσης, αφορούσε ενδιάμεση απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας και καταχωρήθηκε εμπρόθεσμα. Η επίδοση της ειδοποίησης της έφεσης έγινε εκπρόθεσμα και χωρίς να συνοδεύεται από πιστό αντίγραφο της απόφασης ή του διατάγματος.

Κατά την προδικασία ο συνήγορος των εφεσιβλήτων εισηγήθηκε ότι η έφεση κατέστη ανύπαρκτη. Ο συνήγορος των εφεσειόντων εισηγήθηκε ότι οι εφεσίβλητοι θα μπορούσαν να είχαν προσβάλει την επίδοση μόνο με αίτηση δυνάμει της Δ.64, θ.2, αναγνώρισε όμως ότι παρόλο που το Εφετείο διατηρούσε τη δυνατότητα βάσει του Κανονισμού 10(ii) του περί Εφέσεων (Προδικασία κ.λ.π.) Διαδικαστικού Κανονισμού του 1996, να επιληφθεί του θέματος και με προφορικό αίτημα στο στάδιο της προδικασίας, το αίτημα θα έπρεπε να απορριφθεί λόγω καθυστέρησης στην υποβολή του.

Παράλληλα ο συνήγορος των εφεσειόντων υπέβαλε αίτημα για παράταση του χρόνου επίδοσης της ειδοποίησης έφεσης δυνάμει της Δ.57, θ.2.

Αποφασίστηκε ότι:

1. Οι εφεσίβλητοι έθεσαν δεόντως το θέμα της παρατυπίας. Όμως προσφέρεται και η δυνατότητα θεραπείας του εφ' όσον έχει ζητηθεί στο προκαταρκτικό αυτό στάδιο, όπως συνέβηκε στην παρούσα υπόθεση.

2. Σύμφωνα με τη νομολογία η προθεσμία μπορεί να παραταθεί εφ' όσον διαπιστώνεται ότι με τη χαλάρωσή της δεν υπονομεύεται η απονομή της δικαιοσύνης.

3. Στην παρούσα υπόθεση το Ανώτατο Δικαστήριο είχε βασικά να σταθμίσει τη διατήρηση του δικαιώματος έφεσης το οποίο ασκήθηκε εμπρόθεσμα έναντι της καθυστέρησης της έφεσης την οποία αναπόφευκτα θα συνεπάγετο η θεραπεία του ανακύψαντος πρακτικού προβλήματος της επίδοσης. Υπό αυτές τις συνθήκες, το δίκαιο επιβάλλει όπως η διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου ασκηθεί υπέρ της έγκρισης του αιτήματος για παράταση του χρόνου επίδοσης της ειδοποίησης έφεσης και όλων των απαιτουμένων εγγράφων.

Εκδίδεται διάταγμα παράτασης 14 ημερών από σήμερα. Τα μέχρι τώρα έξοδα της προδικασίας να βαρύνουν τους εφεσείοντες.

Eκδόθηκε διάταγμα παράτασης επίδοσης της ειδοποίησης έφεσης.

Υποθέσεις που αναφέρθηκαν:

Αθανασιάδης v. Αλεξάνδρου (1991) 1 Α.Α.Δ. 945,

Νεοφύτου v. Συνεργατικής Πιστωτικής Εταιρείας Στροβόλου (1996) 1 A.A.Δ. 697,

Μυλωνάς v. Κυπριακής Δημοκρατίας, Α.Ε. 1957, ημερ. 20/2/97,

Panayiotis Georghiou (Catering) Ltd κ.ά. v. Kυπριακής Δημοκρατίας και Άλλων (1996) 3 A.A.Δ. 323,

Δήμος Στροβόλου v. Γιασεμίδου, Α.Ε. 1481, ημερ. 12/3/97.

Aίτηση.

Aίτηση για παράταση του χρόνου επίδοσης της ειδοποίησης έφεσης.

Χρ. Χρυσάνθου με Χρ. Κληρίδη, για τους Εφεσείοντες.

Α. Δικηγορόπουλος, για τους Εφεσίβλητους.

Cur. adv. vult.

ΠΙΚΗΣ, Π.: Η απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Νικολάου, Δ.

ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Η έφεση στρέφεται κατά ενδιάμεσης απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, ημερ. 9 Αυγούστου 1995. Η ειδοποίηση έφεσης καταχωρήθηκε την 21 Αυγούστου 1995, εντός της προθεσμίας των δεκατεσσάρων ημερών που ορίζεται για τέτοιες περιπτώσεις στο θ. 2 της Δ.35 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Ο θ. 5 της ίδιας Διάταξης επιβάλλει επίδοση της ειδοποίησης έφεσης, συνοδευομένης από πιστό αντίγραφο της απόφασης ή του διατάγματος, εντός της αντίστοιχης ισόμηκης, καθώς συνάγεται, προθεσμίας την οποία τάσσει ο θ. 2. Η επίδοση έγινε εκπρόθεσμα, ήτοι, στις 13 Νοεμβρίου 1996 και χωρίς να συνοδεύεται από ό,τι απαιτείται.

Με ειδοποίηση του Πρωτοκολλητείου προς τους διαδίκους, ημερ. 6 Φεβρουαρίου 1997, η έφεση ορίστηκε για προδικασία 31 Μαρτίου 1997. Κατά την προδικασία ο συνήγορος των εφεσιβλήτων επικαλέστηκε τη μη συμμόρφωση με την πρόνοια που αφορά την επίδοση, για να εισηγηθεί ότι η έφεση κατέστη ανύπαρκτη. Δόθηκε χρόνος στο συνήγορο της άλλης πλευράς να ετοιμαστεί και εν τέλει το ζήτημα συζητήθηκε στις 25 Ιουνίου 1997.

Ο συνήγορος των εφεσιβλήτων, αναπτύσσοντας τη θέση τους, εξήγησε πως λάμβανε υπόψη ότι για τη σημειωθείσα παρατυπία - η νέα Δ.64 δεν πρόσφερε δυνατότητα άλλης κατάταξης - θα μπορούσε να είχε αναζητηθεί θεραπεία δυνάμει του θ. 1(2) της Δ.64. Πρότεινε ωστόσο ότι εφόσον δεν υποβλήθηκε σχετική αίτηση για παράταση χρόνου και η παρατυπία παρέμεινε, η έφεση δεν μπορούσε να διασωθεί. Αναφέρθηκε προς υποστήριξη στις αποφάσεις στις υποθέσεις Αθανασιάδη v. Αλεξάνδρου (1991) 1 Α.Α.Δ. 945 και Νεοφύτου v. Συνεργατικής Πιστωτικής Εταιρείας Στροβόλου, Πολ. Έφ. 8755, ημερ. 27 Ιουνίου 1996. Κρίθηκε και στις δύο ότι παρατυπία που δεν είχε αρθεί με τη λήψη διορθωτικών μέτρων δεν μπορούσε, όπου ετίθετο το ζήτημα, να υποστηλώσει τη διαδικασία στην οποία αναφερόταν.

Ο συνήγορος των εφεσειόντων εισηγήθηκε σε απάντηση ότι οι εφεσίβλητοι θα μπορούσαν να είχαν προσβάλει την επίδοση μόνο με αίτηση δυνάμει της Δ.64 θ.2 που προβλέπει ότι:

"Αίτηση για παραμερισμό οποιασδήποτε διαδικασίας οποιουδήποτε βήματος που έγινε σε οποιαδήποτε διαδικασία, ή οποιουδήποτε εγγράφου, αποφάσεως ή διατάγματος σε αυτή, λόγω παρατυπίας, δεν θα επιτρέπεται, εκτός εάν υποβάλλεται μέσα σε εύλογο χρόνο και προτού ο διάδικος που υπέβαλε την αίτηση προβεί σε οποιοδήποτε νέο βήμα, αφότου η παρατυπία περιήλθε σε γνώση του. Οι προτεινόμενοι λόγοι για παραμερισμό δυνάμει του παρόντος Κανόνα, θα αναφέρονται στην αίτηση."

Αναγνώρισε όμως ότι το Εφετείο διατηρούσε τη δυνατότητα, βάσει του Κανονισμού 10(ii) του περί Εφέσεων (Προδικασία, Περιγράμματα Αγορεύσεων, Περιορισμός του Χρόνου των Προφορικών Αγορεύσεων και Συνοπτική Διαδικασία για την Απόρριψη Προδήλως Αβάσιμων Εφέσεων) Διαδικαστικού Κανονισμού του 1996, να επιληφθεί του ζητήματος και με προφορικό αίτημα στο στάδιο της προδικασίας. Αυτή η δυνατότητα επιβεβαιώθηκε άλλωστε στη Χαράλαμπος Μυλωνάς v. Κυπριακής Δημοκρατίας, Α.Ε. 1957, ημερ. 20 Φεβρουαρίου 1997. Αντέτεινε ωστόσο ότι το αίτημα δεν θα έπρεπε να επιτραπεί λόγω καθυστέρησης. Επεσήμανε συναφώς ότι οι εφεσίβλητοι έλαβαν κατά πρώτο γνώση περί της έφεσης στις 13 Νοεμβριου 1995 σε διαδικασία ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου στην ίδια υπόθεση, γεγονός που δεν αμφισβήτησε ο συνήγορος των εφεσειόντων.

Παράλληλα, ο συνήγορος των εφεσειόντων υπέβαλε αίτημα για παράταση του χρόνου επίδοσης της ειδοποίησης έφεσης δυνάμει της Δ.57 θ. 2.

Το στάδιο της θεσμοθετημένης προδικασίας προσφέρει κατάλληλη ευκαιρία για την έγερση και επίλυση εκκρεμούντων ζητημάτων. Καθώς υπογραμμίστηκε στη Χαράλαμπος Μυλωνάς (ανωτέρω):

"Με την καθιέρωση ενιαίας διαδικασίας, για την αντιμετώπιση προδικαστικών προβλημάτων, αποτρέπεται και η πολλαπλότητα προδικαστικών διαδικαστικών μέτρων."

Είναι με αυτό υπόψη που σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να αντικρύζεται η έννοια του εύλογου χρόνου στον οποίο αναφέρεται η Δ.64 θ. 2. Θεωρούμε λοιπόν ότι το ζήτημα παρατυπίας τέθηκε δεόντως. Σε αυτό όμως το προκαταρκτικό στάδιο προσφέρεται και η δυνατότητα θεραπείας εφόσον ζητηθεί. Όπως στην προκείμενη περίπτωση. Οι υποθέσεις Αθανασιάδης (ανωτέρω) και Νεοφύτου (ανωτέρω) διακρίνονται από το ότι εκεί η παράτυπη διαδικασία προωθήθηκε μέχρι τέλους από τον διάδικο από τον οποίο προερχόταν, ως μέρος της υπόθεσής του.

Ο τρόπος γενικά της άσκησης διακριτικής εξουσίας συζητήθηκε εκτενώς και εξηγήθηκε στην Panayiotis Georghiou (Catering) Ltd κ.ά. v. Δημοκρατίας κ.ά., Α.Ε. 1516 κ.α. ημερ. 19 Ιουλίου 1996. Σε ό,τι πιο άμεσα ενδιαφέρει, υπενθυμίζουμε τη Δήμος Στροβόλου v. Γιασεμίδου, Α.Ε. 1481 ημερ. 12 Μαρτίου 1997 στην οποία λέχθηκε ότι:

"Μπορεί να παραταθεί η προθεσμία εφόσον διαπιστώνεται ότι με τη χαλάρωση δεν υπονομεύεται η απονομή της δικαιοσύνης."

Στην προκείμενη περίπτωση έχουμε βασικά να σταθμίσουμε τη διατήρηση του δικαιώματος έφεσης το οποίο ασκήθηκε εμπρόθεσμα, έναντι της καθυστέρησης της έφεσης την οποία αναπόφευκτα θα συνεπάγεται η θεραπεία του ανακύψαντος πρακτικού προβλήματος της επίδοσης. Κρίνουμε, στην άσκηση της διακριτικής μας εξουσίας, ότι είναι δίκαιο να επιτρέψουμε παράταση του χρόνου επίδοσης της ειδοποίησης έφεσης με ό,τι απαιτείται να τη συνοδεύει.

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο

	CyLaw \| Αναφορικά μ'εμάς \| Επικοινωνία