|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 1 ΑΑΔ 858
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 9762
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΠΙΚΗ, Π., ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΔΔ.
1. Παντελής Μωϋσέως, από την Πόλη Χρυσοχούς,
Εφεσείοντας-Εναγόμενος
ν.
Οργανισμού Χρηματοδοτήσεως Τραπέζης Κύπρου Λτδ.,
από τη Λευκωσία,
Εφεσιβλήτων-Εναγόντων
----------------------------------- -
17 Ιουλίου 1997
Για τον Εφεσείοντα: κ. Μ. Μιλτιάδους.
Για τους Εφεσιβλήτους: κ. Ν. Νεοκλέους.
--------------------------
ΠΙΚΗΣ, Π.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει
ο Δικαστής Γ. Παπαδόπουλος.
------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Δ
.: Η έφεση αυτή στρέφεται εναντίον απόφασης πρωτόδικου Δικαστηρίου με την οποία απέρριψε αίτηση του εφεσείοντα, με την οποία ζητούσε τον παραμερισμό και ακύρωση απόφασης που εκδόθηκε στις 28/2/96.Τα γεγονότα της υπόθεσης εκτίθενται με σαφήνεια στην απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Η πρωτόδικος Δικαστής αναφέρει στην απόφασή της τα εξής:
"Οι Εναγόμενοι 1 και 2 κατεχώρησαν στις 10/10/95 σημείωμα εμφάνισης μέσω του δικηγόρου τους κ. Α. Χουβαρτά. Στις 7/11/95 οι Αιτητές-Ενάγοντες κατεχώρησαν αίτηση για συνοπτική απόφαση η οποία ορίσθηκε στις 30/11/95 και κοινή αιτήσει των δύο πλευρών για μνεία στις 17/1/96, με ταυτόχρονες οδηγίες να καταχωρηθεί ένσταση τουλάχιστον 3 μέρες πριν την δικάσιμο της μνείας. Στις 17/1/96, παρά
την μη καταχώρηση της ένστασης, η αίτηση ορίσθηκε για ακρόαση στις 28/2/96 με δικαίωμα καταχώρησης ένστασης εντός 20 ημερών από τις 17/1/96.
Στις 28/2/96, μη καταχωρηθείσης της ένστασης αλλά και στην απουσία του κ. Χουβαρτά και των ιδίων των Εναγομένων, ο κ. Νεοκλέους ζήτησε να εκδοθεί απόφαση εναντίον των Εναγομένων 1 και 2. Το Δικαστήριο εξέδωσε την απόφαση του υπέρ των Εναγόντων και εναντίον των Εναγομένων 1 και 2."
Μετά κατεχωρήθη η επίδικη αίτηση που συνοδεύετο με ένορκη δήλωση του εφεσείοντα-αιτητή. Με αυτή την ένορκη δήλωση προβάλλεται ο ισχυρισμός πως οι εφεσίβλητοι-καθ'ων η αίτηση του υπεσχέθησαν αυτοκίνητο-πόμπα μπετόν με αριθμό YE869 ενώ του έδωσαν αυτοκίνητο χωρίς αριθμό εγγραφής, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πάρει άδεια κυκλοφορίας και ασφάλεια, με αποτέλεσμα να υποστεί μεγάλες ζημιές. Επιπρόσθετα ισχυρίζετο πως βρισκόταν σε
συνεχείς διαπραγματεύσεις με τους εφεσίβλητους-καθ'ων η αίτηση και γι' αυτό το λόγο δεν καταχώρησε την ένσταση στην αίτηση για συνοπτική απόφαση. Εν πάση όμως περιπτώσει δεν χρωστούσε κανένα ποσό στους εφεσίβλητους-καθ'ων η αίτηση. Στις 28/2/96 οι εφεσίβλητοι προχώρησαν στην απουσία του ιδίου και του δικηγόρου του και εξασφάλισαν απόφαση από το Δικαστήριο, παρόλο ότι ο δικηγόρος του ήταν στο χώρο του Δικαστηρίου.Οι εφεσίβλητοι με ένορκη δήλωσή τους που συνόδευε την ένστασή τους στην πιο πάνω αίτηση ανέφεραν πως ουδέποτε υπεσχέθησαν στον εφεσείοντα-αιτητή τιτλοποίηση αυτοκινήτου προτού εξοφληθεί. Ο εφεσείοντας πράγματι τους επισκέφθηκε μετά από την έγερση της αγωγής εναντίον του με σκοπό να διευθετηθεί η απαίτηση, αλλά μόνο μια φορά και μετά εξηφανίσθη. Την ημέρα της ακρόασης εφωνήθη ο δικηγόρος του αλλά απουσίαζε.
Η πρωτόδικος Δικαστής με την εμπεριστατωμένη απόφαση της εξέτασε προσεκτικά την υπόθεση και τελικά κατέληξε να απορρίψει την αίτηση για παραμερισμό και ακύρωση της απόφασης που εκδόθηκε στις 28/2/96. Είναι εντός της δικαιοδοσίας του πρωτόδικου Δικαστηρίου ο παραμερισμός απόφασης που εκδόθηκε στην απουσία του εναγομένου (βλέπε Δ.17, θ.10 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας).
Το Ανώτατο Δικαστήριο δεν επεμβαίνει εφόσον η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του πρωτόδικου Δικαστηρίου ασκήθηκε δικαστικά. Στην υπόθεση
Νεάρχου ν. Χαραλάμπους
(1991) 1 Α.Α.Δ. 954, στη σελ. 962 αναφέρεται το εξής:"Το Ανώτατο Δικαστήριο είναι πολύ προσεκτικό στο να επεμβαίνει στην άσκηση της διακριτικής εξουσίας κατωτέρου Δικαστηρίου. Επεμβαίνουμε στην απόφαση του εάν έχει πλάνη ως προς τα γεγονότα, σφάλμα νόμου ή εφάρμοσε λανθασμένη αρχή δικαίου ή η απόφαση λήφθηκε χωρίς το πρωτόδικο Δικαστήριο να λάβει υπόψη του τους παράγοντες που έπρεπε να λάβει ή έλαβε υπόψη του στοιχεία που δεν έπρεπε να λάβει ή αν η απόφαση του στην άσκηση της διακριτικής του εξουσίας είναι καθαρά εσφαλμένη και, ως εκ τούτου, κατέληξε σε αυτή με εσφαλμένη εκτίμηση των διαφόρων παραγόντων που έπρεπε να ληφθούν υπόψη. (Βλ., Stylianou v. Stylianou (1988) 1 C.L.R. 520Χ και Cyprus Sulphur and Copper Company Limited και Αλλοι ν. ΠΑΡΛΑΡΑΜΑ ΛΤΔ., Πολιτική Εφεση Αρ. 8287, (Απόφαση δόθηκε στις 30 Νοεμβρίου, 1990)."
Υπάρχει μεγάλος αριθμός αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου που καθορίζουν με σαφήνεια τα κριτήρια που καθοδηγούν τον πρωτόδικο Δικαστή στην άσκηση της διακριτικής του ευχέρειας σε παρόμοιες περιπτώσεις. Καθοριστική είναι η υπόθεση Phylactou v. Michael (1982) 1 C.L.R. 204, στη σελ. 210 όπου αναφέρεται το εξής:
"The effect of the case law is that the Court must not be astute to unseat a party from his right to be heard in his cause, so long as he discloses merits. But the Court may, nevertheless, decline to re-open the case if his conduct is such as to strike at the root of the administration of justice. Where the conduct of the party applying to set aside judgment is inexcusable, contumelious to the extent of gross disregard for the judicial process or the rights of his adversary, the Court may, in its discretion, refuse to set aside judgment."
Δέστε επίσης την πρόσφατη απόφαση του Εφετείου στην υπόθεση Χρυσάνθου και άλλων ν. Mariala Construction Limited, Πολιτική Εφεση 9153, ημερομηνίας 31/10/96.
Η πρωτόδικος Δικαστής στη σελίδα 6 της απόφασής της αναφέρει τα εξής:
"Τόσο η ένορκη ομολογία του Εναγόμενου 1 όσο και η μέσω του κ. Σιμιλλίδη προσπάθεια εξήγησης της απουσίας του δικηγόρου του αιτητή την δικάσιμο της ακρόασης της συνοπτικής απόφασης πόρρω απέχει από την έννοια που προσδίδετο στην "επάρκεια της δικαιολόγησης". Οπως ελέχθη και στην υπόθεση
Οι προβαλλόμενοι ισχυρισμοί όπως έχουν τεθεί και όπως έχουν επαναληφθεί λακωνικά στις αγορεύσεις, αποτελούν μια άτυχη προσπάθεια να διαφοροποιηθούν γεγονότα από την οπτική γωνία που ο Αιτητής επιχείρησε να τα εξηγήσει στο Δικαστήριο. Και χρησιμοποιώ τη λέξη "επιχείρησε" διότι δεν κατορθώθηκε να μου δοθεί σαφής εικόνα μιας έστω αδύνατης υπεράσπισης."
Δεν έχουμε ικανοποιηθεί ότι με βάση τη νομολογία, όπως έχουμε επισημάνει πιο πάνω, που καθορίζει τα κριτήρια ελέγχου της άσκησης της διακριτικής ευχέρειας των πρωτόδικων Δικαστηρίων από το Ανώτατο Δικαστήριο, πρέπει να επέμβουμε στην παρούσα υπόθεση.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Π.
Δ.
Δ.
/ΔΓ
27 Αυγούστου 1997
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 9762
Αγαπητοί συνάδελφοι
Εσωκλείω απόφαση στην πιο πάνω έφεση, της οποίας το αποτέλεσμα έχει ήδη απαγγελθεί, και παρακαλώ να έχω τις απόψεις σας.
Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ,
Δ.
Γ. ΠΙΚΗΣ, Π.
Γ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.