CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(1997) 1 ΑΑΔ 712

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 9695

ΕΝΩΠΙΟΝ: ΧΡ. ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗ, Π. ΑΡΤΕΜΗ, ΦΡ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ, Δ.Δ.

Eφεσείοντες-Εναγόμενοι

& Σια.

Η αγωγή επιδόθηκε στους εναγόμενους στο εγγεγραμμένο τους γραφείο. ΄Ομως ισχυρίζονται ότι για κάποιους λόγους, ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας των εναγομένων δεν έλαβε γνώση της επίδοσης, με αποτέλεσμα οι εναγόμενοι να παραλείψουν να καταχωρήσουν εμφάνιση. Στην ένορκο δήλωση του Παναγιώτη Παναγιώτου, διευθυντή της εναγομένης εταιρείας που καταχωρήθηκε προς υποστήριξη της αίτησης, προβάλλεται ο γενικός ισχυρισμός ότι οι εναγόμενοι ουδέποτε είχαν οποιεσδήποτε εμπορικές σχέσεις με τους ενάγοντες και κατά συνέπεια οι ενάγοντες ουδέποτε τους προσέφεραν υπηρεσίες. Δικαιολογώντας την ύπαρξη των σχετικών τιμολογίων που κατατέθηκαν στο Δικαστήριο προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι τα τιμολόγια αυτά δεν αναφέρονται στην εταιρεία των εναγομένων, αλλά στην επωνυμία Eros Travel που ανήκει σε άλλη εταιρεία, την Eros Travel & Tours Ltd, η οποία καμιά απολύτως σχέση έχει με τους εναγόμενους. Ο ισχυρισμός αυτός απορρίπτεται από την ένορκο δήλωση του Παύλου Κυριάκου, διευθυντή κρατήσεων του ξενοδοχείου των εναγόντων Park Beach, σύμφωνα με την οποία ο Παναγιώτης Παναγιώτου παρουσιάστηκε προσωπικά στους ενάγοντες και συμφώνησε όπως οι ενάγοντες παρέχουν διάφορες τουριστικές διευκολύνσεις και διαμονή σε πελάτες της εταιρείας του, δηλαδή των εναγομένων. Ο Παναγιώτου παρουσιαζόταν τακτικά στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο, πάντοτε ενεργώντας για λογαριασμό των εναγομένων. Σύμφωνα πάντα με την ένορκο δήλωση του Παύλου Κυριάκου, ο Παναγιώτου ουδέποτε ανέφερε ότι ενεργούσε για οποιαδήποτε άλλη εταιρεία και ουδέποτε ήταν διευθυντής της εταιρείας Eros Travel & Tours Ltd ο δε προβαλλόμενος ισχυρισμός είναι κατασκεύασμα του ίδιου με σκοπό την αποφυγή της ευθύνης του.

Το ερώτημα κατά πόσο απόφαση θα ακυρωθεί είναι καθαρά θέμα άσκησης διακριτικής ευχέρειας. Ο εφεσείων θα πρέπει να αποσείσει το βάρος απόδειξης ότι το πρωτόδικο δικαστήριο άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια λανθασμένα (Ioannis Kotsapas and Sons Ltd v. Titan Construction and Engineering Company 1961 C.L.R. 317. Βλ. επίσης Birkett v. James (1977) 2 All E.R. 801 και Altrans Express Ltd v. CVA Holdings Ltd (1984) 1 All E.R. 685, 690). Σ΄ αυτό το έργο το Εφετείο θα πρέπει να έχει υπ΄ όψη ότι η λειτουργία του συνίσταται στον έλεγχο της άσκησης της διακριτικής ευχέρειας του πρωτόδικου δικαστηρίου και όχι στην αντικατάσταση της με τη δική του (Eleni Chr. Stylianou v. Christakis N. Stylianou (1988) 1 C.L.R.520, 525). Το Εφετείο μπορεί να επέμβει μόνο αν το πρωτόδικο δικαστήριο έσφαλε επί νομικού σημείου ή κατά την εφαρμογή της σχετικής αρχής, έλαβε υπ΄ όψη θέματα τα οποία δεν έπρεπε να λάβει, δεν έλαβε υπ΄ όψη θέματα που έπρεπε να λάβει, ή αν τέλος το Εφετείο είναι της γνώμης ότι η απόφαση είναι πλήρως λανθασμένη και το δικαστήριο είχε καταλήξει σ΄αυτήν κατα τη στάθμιση των διαφόρων παραγόντων που είχε να λάβει υπ΄ όψη, μέσω ενός λανθασμένου συλλογισμού.

H καθοδηγητική απόφαση επί του θέματος της ακύρωσης απόφασης είναι η υπόθεση Evans v. Bartlam (1937) A.C. 473, σύμφωνα με την οποία θα πρέπει ο αιτητής να ικανοποιήσει το δικαστήριο ότι διαθέτει εκ πρώτης όψεως υπεράσπιση. Η νομική αρχή είναι ότι, εκτός και μέχρις ότου το δικαστήριο αποφασίσει την υπόθεση επί της ουσίας ή εκ συμφώνου, διαθέτει το δικαίωμα να ανακαλέσει την απόφαση, όταν αυτή είναι αποτέλεσμα της παράλειψης τήρησης κάποιου δικονομικού κανόνα. Στην ίδια απόφαση τονίζεται για μια ακόμη φορά ότι το Εφετείο δεν επεμβαίνει στη διακριτική ευχέρεια του πρωτόδικου δικαστηρίου, εκτός αν είναι σαφώς ικανοποιημένο ότι η απόφαση ήταν λανθασμένη. Το Εφετείο δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη διακριτική ευχέρεια του πρωτόδικου δικαστηρίου με τη δική του, εκτός αν το πρωτόδικο δικαστήριο εφάρμοσε λανθασμένα αρχή.

Το βάρος απόδειξης ότι η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας από το πρωτόδικο δικαστήριο δεν ήταν η ενδεδειγμένη με βάση τα γεγονότα κείται επί των ώμων του εφεσείοντος. Δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ότι η απόφαση έχει κανονικά εκδοθεί και ο αιτητής θα πρέπει να δείξει σοβαρούς λόγους γιατί η διακριτική ευχέρεια του δικαστηρίου για ακύρωση μιας τέτοιας κανονικά εκδοθείσας απόφασης θα πρέπει να ασκηθεί υπέρ του. Στην υπόθεση Costas Christoforou v. Kyriacoullis Kyriacoulli (1963) 2 C.L.R. 159, το Δικαστήριο τόνισε ότι απόφαση που εξασφαλίστηκε από τον ενάγοντα θα πρέπει να εξακολουθεί να ισχύει, εκτός αν ο εναγόμενος μπορεί να αποδείξει, επιπροσθέτως της εξήγησης για την παράλειψη του να εμφανιστεί, ότι η υπεράσπισή του είναι τόσο ουσιαστική, που να δικαιολογεί επανέναρξη της διαδικασίας. Η πρώτη προϋπόθεση που θα πρέπει να ικανοποιηθεί είναι βέβαια η ύπαρξη υπεράσπισης στην οποία το δικαστήριο μπορεί να δώσει σημασία. Αν ο εναγόμενος διαθέτει υπεράσπιση το δικαστήριο εκ πρώτης όψεως δεν πρέπει να αφήσει απόφαση που εξασφαλίστηκε χωρίς κανονική εκδίκαση να παραμείνει σε ισχύ. Το δικαστήριο επίσης θα πρέπει να εξετάσει τις εξηγήσεις του αιτητή για το λόγο που παρέλειψε να παρουσιαστεί μετά την επίδοση, άνκαι κατά κανόνα η παράλειψή του μπορεί ικανοποιητικά να τιμωρηθεί με διαταγή ως προς τα έξοδα ή με άλλους όρους που το δικαστήριο έχει την εξουσία να επιβάλει.