Μεταξύ -

Πραξιτέλη Βογαζιανού, από τη Λευκωσία

- και -

Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας

--------------------

Εκκρεμεί τώρα ενώπιον μας νέα αίτηση για χορήγηση αναστολής που αφορά και τα δύο μέρη της απόφασης. Ερείδεται στις διατάξεις του θ. 19 της Δ.35 του περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικού Κανονισμού, που ορίζει ότι:

Όπως προκύπτει από το κείμενο της διάταξης - και της δικαστικής ερμηνείας που έτυχε - το Εφετείο ασκεί πρωτογενή εξουσία στο ζήτημα αυτό, η οποία δε δεσμεύεται από την προηγούμενη απόφαση του κατώτερου δικαστηρίου στο οποίο απαραίτητα πρέπει να προσφύγει πρώτα ο αιτούμενος την αναστολή, όπως έχει συμβεί εδώ: βλέπε K. Georghiou Paourou and Others v. A. Panayi Kaspi (1970) 1 C.L.R. 194.

Ο δικηγόρος του αιτητή υπέβαλε πως επιβάλλεται το μέτρο στο στάδιο αυτό διότι, όπως ισχυρίζεται ο αιτητής στην ένορκη του δήλωση, αν η κατοικία περιέλθει στην κατοχή της Δημοκρατίας προτού εκδικαστεί η έφεση, αυτή θα κατεδαφισθεί. Με αποτέλεσμα να μην έχει πια σημασία τυχόν ευνοϊκή γιαυτόν εφετειακή απόφαση. Αναφορικά με τη χρηματική πτυχή υπάρχει, όπως τόνισε ο κ. Λοΐζου, δικαιολογία για την αναστολή εφόσον ο αιτητής θα αναγκασθεί, όπως λέγει στην ένορκη δήλωση, να πωλήσει ακίνητη περιουσία για να ικανοποιήσει το εξ αποφάσεως χρέος του.

Δεν είναι πρόθεση μας να σχολιάσουμε τους λόγους έφεσης για να συναγάγουμε συμπεράσματα που άπτονται του επίδικου θέματος. Δε χρειάζεται. Όπως επαναβεβαιώθηκε πρόσφατα στην απόφαση Ναυτικός Όμιλος Πάφου ν. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1991) 1 Α.Α.Δ. 1147, η πιθανότητα επιτυχίας της έφεσης δεν είναι ο δεσπόζων και αποφασιστικός παράγων στην επίλυση ενός τέτοιου ζητήματος. Το ορθό κριτήριο για την παροχή δικαστικής αναστολής έγκειται στην εξισορρόπηση δύο παραγόντων. Πρώτον, της φυσιολογικής προσδοκίας του ενάγοντα να δρέψει άμεσα τους καρπούς της νίκης του στο δικαστικό αγώνα που διεξήγαγε. Και, δεύτερον, την ανάγκη η ενδεχόμενη επιτυχία της έφεσης να μη χάσει τη σημασία της μένοντας χωρίς κανένα αντίκρυσμα: βλέπε I. Aristidou v. N. Aristidou (1985) 1 C.L.R. 649, Christofi and Others v. Iacovidou (1985) 1 C.L.R. 713, Charalambous v. Nicolaides & Neophytou (1985) 1 C.L.R. 737, Νεοφύτου ν. Δημητρίου (1989) 1 Α.Α.Δ. 592 και Π.Ε. 9033 ABP Holdings Ltd. & 'Αλλος ν. Κιταλίδη & Άλλων ημερ. 20/4/94.

Οι οικονομικές δυσχέρειες του εξ αποφάσεως οφειλέτη να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που πηγάζουν από την απόφαση δεν μπορούν να προβληθούν ως λόγοι για τη χορήγηση αναστολής. Ιδιαίτερα στην προκείμενη περίπτωση που ο αιτητής διαθέτει και ακίνητη περιουσία. Αν γινόταν δεκτή αυτή η πρόταση ως θέμα αρχής τότε οι επιπτώσεις, ιδιαίτερα σε μακρούς δικαστικούς αγώνες, θα ήταν επικίνδυνα αρνητικές στην αποτελεσματική απονομή της δικαιοσύνης. Από την άλλη πρέπει να λεχθεί ότι δεν τίθεται θέμα επιστροφής του ποσού της απόφασης, αν χάσει η Δημοκρατία.

Ο ισχυρισμός του αιτητή για κίνδυνο κατεδάφισης αμφισβητήθηκε έντονα με ένορκη δήλωση που κατατέθηκε με την ένσταση. Όχι μόνο αντικρούστηκε, αλλά γίνεται δεκτό ότι είναι δυνατή η επανεγκατάσταση του αιτητή στην κατοικία αυτή, αν ακυρωθεί το διάταγμα έξωσης του. Σχετική είναι η παράγραφος 11, που διαβάζουμε:

Ενόψει της διάστασης που είχε προκύψει από τις ένορκες δηλώσεις σχετικά με το θέμα της κατεδάφισης, ο αιτητής οφείλει να προσάξει μαρτυρία, όπως απαιτεί η σχετική νομολογία, η οποία ελλείπει ολότελα: βλέπε Krashias Shoe Factory Limited, also trading as "K" Shoes v. Adidas Sportschuhfabriken Adi Dassler KG (1989) 1 A.Α.Δ. (Ε) 750 και Louis Vuitton ν. Δέρμοσακ Λτδ. και άλλης (1992) 1 (Β) 1453. Επομένως το ζήτημα από μέρους του αιτητή έμεινε αναπόδεικτο σε επίπεδο ισχυρισμού.

Καταλήγουμε, ενασκώντας τη σχετική διακριτική μας εξουσία, πως

δε συντρέχει αποχρών λόγος για να διατάξουμε αναστολή. Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του αιτητή.