|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1994) 1 ΑΑΔ 253
12 Aπριλίου, 1994
[ΚΟΥΡΡΗΣ, ΝΙΚΗΤΑΣ, ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΟΡΦΑΝΙΔΟΥ,
Εφεσείουσα,
ν.
ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΕΡΝΑΡΟΥ,
Εφεσίβλητου.
(Πολιτική Έφεση Aρ. 8555)
Αποζημιώσεις — Ύψος αποζημιώσεων — Τροχαίο ατύχημα — Άνδρας ηλικίας 35 ετών υπέστη εγκεφαλική διάσειση, κάταγμα και εξάρθρημα του 5ου και 6ου αυχενικού σπονδύλου με βλάβη στο δίσκο και σοβαρή θλάση του μυελού, διάστρεμμα της θωρακικής και οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης — Παραμονή στο κρεββάτι για έξι εβδομάδες — Πιθανότητα ανάπτυξης μετατραυματικής οστεοαρθρίτιδας στην αυχενική μοίρα που θα χρειαζόταν χειρουργική επέμβαση — Κρίθηκε ότι το ποσό των £8.000 σαν γενικές αποζημιώσεις δεν ήταν έκδηλα υπερβολικό.
Αποζημιώσεις — Αποζημιώσεις για το κόστος πιθανής μελλοντικής χειρουργικής επέμβασης — Πρέπει να επιδικάζονται σαν γενικές και όχι σαν ειδικές αποζημιώσεις.
Στις 5 περίπου το πρωί της 29.9.88, στην ελεγχόμενη από φώτα τροχαίας διασταύρωση μεταξύ των οδών Ν.Παττίχη και Λεωφόρου Μακαρίου Γ', στην Λεμεσό, τα αυτοκίνητα των διαδίκων συγκρούσθηκαν με αποτέλεσμα ο εφεσίβλητος να υποστεί σοβαρά τραύματα. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αξιολογώντας τις διαφορετικές εκδοχές των διαδίκων, βρήκε ότι η εφεσείουσα είχε μπει στην διασταύρωση ενώ το φως από την πλευρά της ήταν κόκκινο και συγκρούσθηκε με το αυτοκίνητο του εφεσίβλητου και ότι, γι'αυτό το λόγο, έφερε αποκλειστική ευθύνη για το ατύχημα.
Από το ατύχημα ο εφεσίβλητος υπέστη εγκεφαλική διάσειση, κάταγμα και εξάρθρημα του 5ου και 6ου αυχενικού σπονδύλου με βλάβη στο δίσκο και σοβαρή θλάση του μυελού, και διάστρεμμα της θωρακικής και της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης. Χρειάστηκε να παραμείνει σε κρανιακή σκελετική έλξη καθηλωμένος στο κρεββάτι για 6 εβδομάδες. Υπήρχε δυνατότητα δημιουργίας μετατραυματικής οστεοαρθρίτιδας στην αυχενική μοίρα, που πιθανό να χρειαζόταν περαιτέρω χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση του δίσκου και της αρθρόδεσης του 5ου και 6ου αυχενικού σπονδύλου. Ο εφεσίβλητος ήταν χρυσοχόος και ηλικίας 35 ετών όταν συνέβη το ατύχημα. Παρέμεινε εκτός εργασίας μέχρι την 31.3.89. Το πρωτόδικο Δικαστήριο επιδίκασε σαν γενικές αποζημιώσεις το ποσό των £8.000 και σαν ειδικές αποζημιώσεις ποσό £2.500 για την πιθανή μελλοντική χειρουργική επέμβαση που θα έκανε ο εφεσίβλητος εάν εμφανιζόταν οστεοαρθρίτιδα. Επίσης, επιδίκασε διάφορα άλλα ποσά σαν ειδικές αποζημιώσεις και για απώλεια ημερομισθίων.
Κατ' έφεση, η εφεσείουσα προσέβαλε τα ευρήματα του Δικαστηρίου για αποκλειστική ευθύνη της για το ατύχημα, ως επίσης και το ύψος των επιδικασθέντων γενικών αποζημιώσεων ως έκδηλα υπερβολικό.
Αποφασίσθηκε ότι:
(α) Η αξιολόγηση της αξιοπιστίας των μαρτύρων είναι κατεξοχήν έργο του πρωτόδικου Δικαστηρίου και στην παρούσα υπόθεση τίποτε δεν υπήρχε που να δικαιολογούσε επέμβαση του Εφετείου.
(β) Με βάση όλα τα δεδομένα της υπόθεσης, το ποσό των £8.000 που είχε επιδικασθεί σαν γενικές αποζημιώσεις δεν ήταν έκδηλα υπερβολικό ώστε να δικαιολογείται επέμβαση του Εφετείου.
(γ) Το ποσό των £2.500 για την πιθανή μελλοντική εγχείρηση του εφεσίβλητου, αν και ορθά είχε επιδικασθεί, έπρεπε να είχε επιδικασθεί σαν γενικές αποζημιώσεις, και όχι σαν ειδικές. Το ποσό αυτό όμως δεν θα έφερε τόκο σύμφωνα με το άρθρο 58(Α) του Κεφ. 149 αλλά μόνο νόμιμο τόκο.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα. Η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου διαφοροποιήθηκε ως ανωτέρω.
Υποθέσεις που αναφέρθηκαν:
Πίτσιλλος v. Ευγενίου (1989) 1 Α.Α.Δ. (Ε) 691,
Papadopoulos v. Stavrou (1982) 1 C.L.R. 321,
Fournides v. Republic (1986) 2 C.L.R. 73,
Psaras and Another v. Republic (1987) 2 C.L.R. 132,
Ioannou v. Howard (1966) 1 C.L.R. 45,
Parmaxi v. Katsiola (1985) 1 C.L.R. 633,
Ioannou & Paraskevaides (Overseas) Ltd v. Christofis (1982) 1 C.L.R. 789,
Παναγή v. Θεοδώρου (1992) 1 Α.Α.Δ. 1303.
Έφεση.
Έφεση από την εναγόμενη κατά της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (N. Nικολάου, A.E.Δ.) που δόθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου, 1991 (Aρ. Aγωγής 6551/89) με την οποία επιδικάστηκε στην ενάγουσα το ποσό των £15.873,21 ως ειδικές και γενικές αποζημιώσεις για σωματικές βλάβες που υπέστη σε τροχαίο ατύχημα.
Α. Μάγος με Κ. Κλεάνθους, για την Eφεσείουσα.
Α. Γιωρκάτζης με Ε. Χ"Παπά, για τον Eφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΚΟΥΡΡΗΣ, Δ.: Aνάγνωσε την απόφαση του Δικαστηρίου. Η έφεση στρέφεται εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, με την οποία επιδίκασε στην εφεσίβλητη το ποσό των £15.873,21 ως ειδικές και γενικές αποζημιώσεις, για σωματικές βλάβες που υπέστη ο εφεσίβλητος σε τροχαίο ατύχημα το οποίο οφειλόταν, σύμφωνα με την απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου, στην αποκλειστική αμέλεια της εφεσείουσας.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάσισε ότι η εφεσείουσα ήταν η αποκλειστική υπαίτιος του επίδικου τροχαίου ατυχήματος. Ο συνήγορος της εφεσείουσας ισχυρίστηκε ότι η εφεσείουσα δεν ήταν η αποκλειστική υπαίτιος του επίδικου τροχαίου ατυχήματος. Ισχυρίζεται ότι ο εφεσίβλητος υπέχει ευθύνη για συντρέχουσα αμέλεια.
Η εκδοχή του εφεσίβλητου ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου, ήταν η εξής: Στις 29/9/88, οδηγούσε το αυτοκίνητο του με αριθμό εγγραφής GN292 στις 5 το πρωί, στην οδό Ν. Παττίχη στη Λεμεσό, με πρόθεση να εισέλθει στη διασταύρωση και μετέπειτα στην οδό Λεοντίου Α' προς νότο. Όταν έφθασε στα φώτα της διασταύρωσης Ν. Παττίχη και Λεωφόρου Μακαρίου Γ', το φως της τροχαίας ήταν πράσινο. Προχώρησε μέσα στη διασταύρωση με πράσινο φως, οπότε ένα αυτοκίνητο που ερχόταν από δεξιά του με αριθμό εγγραφής LX221, με οδηγό την εφεσείουσα και που είχε κατεύθυνση ανατολική, επέπεσε στο αυτοκίνητό του στη δεξιά μεριά. Η σύγκρουση ήταν βίαιη γι' αυτό και τα δύο ενεχόμενα οχήματα έχασαν την πορεία τους. Το δικό του βρέθηκε να βλέπει στην Λεοντίου Α', ενώ το άλλο, της εφεσείουσας, πήγε και κτύπησε πάνω στον ηλεκτρικό πάσσαλο των φώτων και σε ένα ταξί Μερσεντές που ήταν σταθμευμένο. Το αποτέλεσμα του ατυχήματος ήταν το αυτοκίνητο GN292 που οδηγούσε, να υποστεί ζημιές, ο δε ίδιος να τραυματιστεί σοβαρά στον αυχένα, στο φρύδι και στο αριστερό χέρι. Ανέφερε ότι μετά που μπήκε στη διασταύρωση, είδε το αυτοκίνητο της εφεσείουσας σε κλάσματα δευτερολέπτου να έρχεται με μεγάλη ταχύτητα που την υπολόγισε 50-60 μ.α.ω. κατά πάνω του, με κατάληξη τα δύο οχήματα να συγκρουστούν. Αντιλήφθηκε ότι τα φώτα της τροχαίας δεν άναβαν, μετά το ατύχημα.
Η εκδοχή της εφεσείουσας αναφορικά με το υπό εκδίκαση ατύχημα, ήταν ότι φτάνοντας στη διασταύρωση των φώτων, αντιλήφθηκε τα φώτα της τροχαίας νεκρά. Μετά που σιγουρεύτηκε ότι ήταν καθαρή η διασταύρωση, προχώρησε ευθεία στη Λεωφόρο Μακαρίου Γ', οπότε εντελώς ξαφνικά στη μέση της διασταύρωσης ήλθε το αυτοκίνητο του εφεσίβλητου από τα αριστερά και την κτύπησε. Η σύγκρουση ήταν βίαιη. Δεν θυμόταν τίποτε άλλο. Ξύπνησε στο Νοσοκομείο μετά που είχε μεταφερθεί για νοσηλεία.
Η εκδοχή του εφεσίβλητου υποστηρίχθηκε από τη μαρτυρία του μάρτυρά του, Ν. Μακρίδη, που ήταν αυτόπτης και ανεξάρτητος μάρτυρας, ο οποίος με τη σειρά του επιβεβαίωσε τη διακίνηση του πάνω στη Ν. Παττίχη, ακολουθώντας τον εφεσίβλητο με το αυτοκίνητό του και που κατέθεσε ότι τόσο ο ίδιος όσο και ο προπορευόμενος εφεσίβλητος μπήκαν στη διασταύρωση με πράσινο φως.
Εκ μέρους της εφεσείουσας κατέθεσε ο Χαράλαμπος ή Πάμπος Θεοχάρους, τραγουδιστής, που εργαζόταν στο κέντρο "Le Panache" και που η εφεσείουσα του ήταν γνωστή, γιατί ήταν συνάδελφός του. Κατέθεσε ότι αφού τελείωσε την εργασία του γύρω στις 4-4.30 το πρωί, κατευθύνθηκε με το αυτοκίνητό του για το σπίτι του, περνώντας από τη διασταύρωση και είδε τα φώτα σβηστά γιατί δεν λειτουργούσαν.
Ο πρωτόδικος Δικαστής αποδέχτηκε τη μαρτυρία του εφεσίβλητου και των μαρτύρων του και απέρριψε τη μαρτυρία της εφεσείουσας και του μάρτυρός της και αποφάσισε ότι η εφεσείουσα ήταν η αποκλειστική υπαίτιος του επίδικου τροχαίου ατυχήματος, καθότι αυτή χωρίς να σταματήσει καθόλου στο κόκκινο φως της πορείας της, εισήλθε παράνομα μέσα στη διασταύρωση και επέπεσε πάνω στο αυτοκίνητο του εφεσίβλητου που κινείτο κανονικά με πράσινο φως.
Οι λόγοι εφέσεως, αναφορικά με την ευθύνη, που προβάλλει η εφεσείουσα στην έφεσή της, μπορεί περιληπτικά να λεχθεί ότι στρέφονται εναντίον της αξιολόγησης της μαρτυρίας από το πρωτόδικο Δικαστήριο και της αξιοπιστίας των μαρτύρων και ότι τα ευρήματα και/ή συμπεράσματα του Δικαστηρίου σε σχέση με το πώς έγινε το ατύχημα και την ευθύνη, είναι λανθασμένα και/ή συγκρούονται με τη δοθείσα μαρτυρία και/ή είναι αντιφατικά με τη δοθείσα μαρτυρία. Τα ευρήματα και/ή συμπεράσματα του Δικαστηρίου ότι ο εφεσίβλητος δεν είναι ένοχος συντρέχουσας αμέλειας, είναι λανθασμένα και ασύμφωνα με την προσαχθείσα μαρτυρία.
Αναφορικά με τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου που βασίζονται στην αξιοπιστία μαρτύρων, είναι καθιερωμένη αρχή ότι η αξιολόγηση ενός μάρτυρα αν είναι αξιόπιστος ή όχι, είναι καθαρά θέμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου και κατά κανόνα το Εφετείο σπάνια επεμβαίνει να αποφασίσει περί της αξιοπιστίας ενός μάρτυρα [Βλέπε, μεταξύ άλλων Μόδεστος Πίτσιλλος ν. Δημητράκη Ευγενίου, (1989) 1 A.A.Δ. (E) 691, Papadopoulos v. Stavrou (1982) 1 C.L.R. 321, Fournides v. Republic (1986) 2 C.L.R. 73 και Psaras and Another v. Republic (1987) 2 C.L.R. 132].
Εφαρμόζοντας την πιο πάνω αρχή στην παρούσα υπόθεση, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τίποτε δεν δικαιολογεί την επέμβασή μας στα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου, αναφορικά με την αξιοπιστία των μαρτύρων που είχε ενώπιόν του. Το πρωτόδικο Δικαστήριο έδωσε πολύ πειστικούς λόγους για την προτίμηση της μαρτυρίας των συγκεκριμένων μαρτύρων και ο ισχυρισμός της εφεσείουσας ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν αξιολόγησε ορθά την μαρτυρία, δεν ευσταθεί.
Συνεπώς, ορθά αποφάσισε το πρωτόδικο Δικαστήριο ότι η εφεσείουσα ήταν η αποκλειστική υπαίτιος του επίδικου τροχαίου ατυχήματος.
Θα εξετάσουμε τώρα τους λόγους της έφεσης αναφορικά με τις αποζημιώσεις.
Ο συνήγορος της εφεσείουσας εισηγήθηκε ότι οι γενικές αποζημιώσεις για τις σωματικές βλάβες που υπέστη ο εφεσίβλητος, είναι έκδηλα υπερβολικές και εναντίον της μαρτυρίας.
Επισημαίνουμε ότι όσον αφορά τις γενικές αποζημιώσεις, βασική αρχή είναι ότι το Εφετείο δεν επεμβαίνει στη διακριτική ευχέρεια του πρωτόδικου Δικαστηρίου για καθορισμό τους, εκτός αν η αποζημίωση που δόθηκε είναι τόσο έκδηλα υπερβολική ή τόσο έκδηλα ανεπαρκής που να δικαιολογεί το Εφετείο να επέμβει και να προβεί το ίδιο σε προσδιορισμό της [Βλέπε, μεταξύ άλλων, Photios Ioannou v. John Vincent Peterson Howard (1966) 1 C.L.R. 45].
Αναφορικά με τα τραύματα που υπέστη ο εφεσίβλητος, ο οποίος κατά τον χρόνο του ατυχήματος ήταν ηλικίας 35 ετών και ασκούσε το επάγγελμα του χρυσοχόου, το πρωτόδικο Δικαστήριο αναφέρει τα εξής:
"Αναφορικά με τα τραύματα που υπόστηκε ο Ενάγοντας έχουν τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου με τη συγκατάθεση και των δύο μερών διάφορα ιατρικά πιστοποιητικά που δείχνουν το ιστορικό και την εξέλιξη του τραυματισμού και της θεραπείας που έγινε όπως και της σημερινής του κατάστασης
(Τεκμ. 3, 4, 5 και 6).
Το δυστύχημα έγινε στις 29/9/88. Εισάχθηκε στο νοσοκομείο της Λεμεσού την ιδίαν ημέρα, όπου νοσηλεύθη μέχρι την 1/10/88. Οι κύριες κακώσεις που έπαθε ήταν θλαστικό τραύμα στην κεφαλή και το δεξιό υπερόφρυο στον αυχένα και στο οσφύο.
Μετά την έξοδο του από το νοσοκομείο επειδή συνεχίσθηκε η αυχεναλγία επεσκέφθηκε ιδιωτικό ιατρό, τον ιατρό Αργυρόπουλο. Τούτο έγινε στις 8/10/88. Η εξέταση από τον ιδιωτικό ιατρό και η γενόμενη ακτινογράφηση κατάδειξε εγκεφαλική διάσειση, κάταγμα και εξάρθρημα του 5ου και 6ου αυχενικού με βλάβη στο δίσκο, η δε αξονική τομογραφία κατάδειξε σοβαρή θλάση του μυελού.
Πέραν τούτου, ο Ενάγοντας υπόφερε από διάστρεμμα της θωρακικής και της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης. Χρειάστηκε να παραμείνει σε κρανιακή σκελετική έλξη καθηλωμένος στο κρεββάτι για 6 εβδομάδες. Όπως ήταν φυσικό υπόφερε. Η γνώμη των γιατρών Αργυρόπουλου (Τεκμ. 4) και Κωνσταντινίδη (Τεκμ. 5) είναι ότι υπάρχει δυνατότητα δημιουργίας μετατραυματικής οστεοαρθρίτιδας στην αυχενική μοίρα που από τη μια θα προκαλεί πόνο και δυσκαμψία και από την άλλη θα χρειαστεί περαιτέρω χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση του δίσκου και της αρθρόδεσης του 5ου και του 6ου αυχενικού σπονδύλου.
Στα ίδια περίπου συμπεράσματα οδηγήθησαν ο ιατρός Περδίος που εξέτασε τον Ενάγοντα για λογαριασμό της Εναγομένης (Τεκμ. 6) από μόνος του αλλά και σε συνδυασμό με τον ιατρό του Ενάγοντα Κωνσταντινίδη στο κοινό ιατρικό πιστοποιητικό που ετοίμασαν και που τέθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου (Τεκμ. 3).
Η αναρρωτική άδεια διάρκεσε μέχρι την 31/3/89, οπότε του συνεστήθη να αρχίσει ελαφρά εργασία μερικές ώρες την ημέρα αλλά να συνεχίσει να χρησιμοποιά τον αυχενικό κολλάρο για ακόμη τρεις μήνες.".
Ο συνήγορος της εφεσείουσας επιχειρηματολόγησε ότι οι αποζημιώσεις είναι έκδηλα υπερβολικές και υποστήριξε τη θέση του με την απόφαση Stelios P. Parmaxi and Another v. Georghios Katsiola (1985) 1 C.L.R. 633, όπου ο πρωτόδικος Δικαστής επιδίκασε £2.500 ως γενικές αποζημιώσεις στον εφεσίβλητο-ενάγοντα για κάταγμα του αριστερού καρπού, κάταγμα του 3ου και 4ου σπονδύλου της σπονδυλικής στήλης και μελλοντική ανάπτυξη μετατραυματικής οστεοαρθρίτιδας του αριστερού καρπού και σπονδυλικής στήλης. Το Εφετείο δεν επέτρεψε αύξηση του ποσού των γενικών αποζημιώσεων, καθότι δεν ήταν έκδηλα ανεπαρκείς, παρόλο που ήταν χαμηλές.
Οι σωματικές βλάβες που υπέστη ο εφεσίβλητος στην υπόθεση εκείνη διαφέρουν από τις σωματικές βλάβες που υπέστη ο εφεσίβλητος-ενάγοντας στην παρούσα υπόθεση και δεν μπορεί να λεχθεί ότι εκείνη η απόφαση είναι καθοδηγητική για τον καθορισμό των αποζημιώσεων στην παρούσα έφεση. Περαιτέρω, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η υπόθεση εκείνη αποφασίστηκε το 1985 και πρέπει ακόμη να επισημανθεί ότι με την παρέλευση του χρόνου η αξία του χρήματος υπόκειται σε μείωση. Πρέπει, επίσης, να ληφθεί υπόψη και η ανοδική τάση που επικρατεί στη χορήγηση αποζημιώσεων, που είναι απόρροια της αντίληψης για πιο ουσιαστικές αποζημιώσεις σε υποθέσεις πρόκλησης σωματικών βλαβών [Ιοannou and Paraskevaides (Overseas) Ltd. v. Christofis (1982) 1 C.L.R. 789 και Κώστας Παναγή ν. Θεόδωρου Θεοδώρου και Κυπριακής Δημοκρατίας, (1992) 1 A.A.Δ. 1303].
Αφού εξετάσαμε την επιχειρηματολογία των συνηγόρων που εμφανίζονται για τους διαδίκους, κρίνουμε ότι η αποζημίωση που δόθηκε για £8.000 ως γενικές αποζημιώσεις δεν είναι τόσο έκδηλα υπερβολική που να δικαιολογεί το Εφετείο να επέμβη και να προβεί το ίδιο σε προσδιορισμό της. O εφεσίβλητος έχει υποστεί σοβαρές κακώσεις, ακολούθησε τη θεραπεία που περιγράφεται στην ιατρική μαρτυρία, Τεκμήρια 3, 4, 5 και 6, οι συνέπειες όμως δυστυχώς συνεχίζονται, μη αποκλειόμενης της μετατραυματικής οστεοαρθρίτιδας της αυχενικής μοίρας που αναπόφευκτα προκαλεί πόνο και δυσκαμψία, αλλά και που από την άλλη θα χρειαστεί περαιτέρω χειρουργική επέμβαση για αφαίρεση του δίσκου και της αρθρόδεσης του 5ου και 6ου αυχενικού σπονδύλου, όπως θα αναφέρουμε πιο κάτω και που είναι η γνώμη του ιατρού του ότι η παρουσιαζόμενη εύκολη κόπωση του αριστερού άνω άκρου και η αυχεναλγία θα συνεχιστούν πολύ καιρό.
Ο συνήγορος της εφεσείουσας εισηγήθηκε ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο έσφαλε με το να επιδικάσει το ποσό των £1.000 για μελλοντική εγχείριση και το ποσό των £1.500 για απώλεια ημερομισθίων τριών μηνών του εφεσίβλητου για να κάνει εγχείριση.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο επιδίκασε στον εφεσίβλητο υπό μορφή ειδικών αποζημιώσεων, το ποσό των £1.000 για μελλοντική εγχείριση για την αφαίρεση του δίσκου και αρθρόδεση του 5ου και του 6ου αυχενικού σπονδύλου, η οποία πιθανόν να καταστεί αναγκαία λόγω της δημιουργίας μετατραυματικής οστεοαρθρίτιδας στην αυχενική μοίρα, που προκαλεί παρατεινόμενο πόνο και δυσκαμψία.
Ο συνήγορος της εφεσείουσας εισηγήθηκε ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο έσφαλε στην αξιολόγηση της ιατρικής μαρτυρίας όταν έκρινε ότι έπρεπε να επιδικάσει στον εφεσίβλητο το ποσό των £2.500 για μελλοντική εγχείριση και για απώλεια ημερομισθίων τριών μηνών. Υπέβαλε στο Δικαστήριο ότι ο πρωτόδικος Δικαστής όφειλε να βασιστεί στο κοινό ιατρικό πιστοποιητικό των ιατρών Κωνσταντινίδη και Περδίου, το οποίο ήταν ενώπιον του Δικαστήριου ως Τεκμήριο 3, με ημερομηνία 6/6/91, το οποίο δεν αναφέρει ότι η ανάπτυξη μετατραυματικής σπονδυλοαρθρίτιδας χρήζει εγχειρίσεως. Παραδέχθηκε ότι το ιατρικό πιστοποιητικό, Τεκμήριο 4, του ιατρού Αργυρόπουλου, αναφέρει ότι η δημιουργία μετατραυματικής οστεοαρθρίτιδας στην αυχενική μοίρα, θα καταστήσει αναγκαία χειρουργική επέμβαση, αλλά είπε, το πρωτόδικο Δικαστήριο όφειλε να βασιστεί στο κοινό ιατρικό πιστοποιητικό που είναι κατά δύο περίπου χρόνια μεταγενέστερο του ιατρικού πιστοποιητικού του ιατρού Αργυρόπουλου, διότι εάν ήταν η εγχείριση αναγκαία σε περίπτωση ανάπτυξης μετατραυματικής σπονδυλοαρθρίτιδας, θα το ανέφεραν οι ιατροί που υπέγραψαν το κοινό ιατρικό πιστοποιητικό.
Δεν συμφωνούμε με την εισήγηση του συνηγόρου της εφεσείουσας. Το κοινό ιατρικό πιστοποιητικό αναφέρεται στην πιθανότητα ανάπτυξης μετατραυματικής σπονδυλοαρθρίτιδας. Δεν αναφέρεται όμως στη θεραπεία που θα πρέπει να υποστεί ο εφεσίβλητος σε περίπτωση ανάπτυξης μετατραυματικής σπονδυλοαρθρίτιδας, ενώ ο ιατρός Αργυρόπουλος αναφέρει και τη θεραπεία στην οποία θα πρέπει να υποβληθεί ο εφεσίβλητος, που είναι χειρουργική επέμβαση, σε περίπτωση δημιουργίας μετατραυματικής σπονδυλοαρθρίτιδας. Το ένα ιατρικό πιστοποιητικό, κατά την άποψή μας, συμπληρώνει το άλλο ιατρικό πιστοποιητικό και ορθά ο πρωτόδικος Δικαστής το έλαβε υπόψη και επιδίκασε στον εφεσίβλητο το ποσό των £2.500 για πιθανή μελλοντική εγχείριση και για απώλεια εισοδημάτων για τρεις μήνες. Στο ιατρικό πιστοποιητικό του ιατρού Αργυρόπουλου αναφέρεται ότι τα πιθανά ιατρικά έξοδα για χειρουργική επέμβαση εάν χρειαστεί στο μέλλον θα είναι μεταξύ £2.000 - £3.000.
Ο πρωτόδικος Δικαστής επιδίκασε το ποσό των £2.500 υπό μορφή ειδικών αποζημιώσεων. Εκείνο το οποίο έπρεπε όμως να κάνει ήταν να το επιδικάσει υπό μορφή γενικών αποζημιώσεων καθότι η εγχείριση θα ήταν αναγκαία σε περίπτωση ανάπτυξης μετατραυματικής σπονδυλοαρθρίτιδας. Δεν ήταν ποσό το οποίο κατέστη πληρωτέο κατά την ημερομηνία της δίκης και το οποίο είχε αποδείξει ο εφεσίβλητος ότι είχε ξοδέψει.
Υπό τις περιστάσεις, το ποσό των £2.500 θα συμπεριληφθεί στο ποσό των γενικών αποζημιώσεων αλλά δεν θα φέρει τόκo μέχρι την ημερομηνία της έκδοσης της απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου, καθότι το ποσό τούτο αφορά μελλοντικά έξοδα θεραπείας και μελλοντικές απώλειες εισοδημάτων, τα οποία δεν έχουν εισέτι επισυμβεί. Θα φέρει όμως τόκο 6% ετησίως, από την ημερομηνία της απόφασης.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους, η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου τροποποιείται ως ανωτέρω. Η έφεση απορρίπτεται με την πιο πάνω τροποποίηση, με έξοδα υπέρ του εφεσίβλητου.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.