|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1990) 1 ΑΑΔ 83
14 Φεβρουαρίου, 1990
(ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Δ/στής)
ΝΙΚΟΣ ΜΠΙΛΛΗΣ,
Ενάγων
ν.
M/YACHT ALLAN,
Εναγομένων.
(Αγωγή Ναυτοδικίου Αρ. 109/89).
Ναυτοδικείο — Κατάχρηση διαδικασίας (Abuse of process) — Διακριτική εξουσία απορρίψεως αγωγής — Απόρριψη αγωγής λόγω μη προωθήσεώς της — Έγερση νέας αγωγής — Υπό τις συγκεκριμένες περιστάσεις δεν συνιστά κατάχρηση διαδικασίας.
Ο ενάγων κατεχώρησε παλαιότερα αγωγήν κατά των εναγομένων, αλλά δεν ενεφανίσθη την ημέραν, που είχε ορισθεί. Το Δικαστήριο ανέβαλε την υπόθεση, με οδηγίες όπως ειδοποιηθεί ο δικηγόρος του ενάγοντος να παρουσιασθεί και να δείξει λόγο, γιατί να μην απορριφθεί η αγωγή. Ουδεμία και πάλιν εμφάνιση εκ μέρους του ενάγοντος έγινε με αποτέλεσμα την απόρριψη της αγωγής λόγω ελλείψεως προωθήσεως.
Ο ενάγων, αργότερα, ήγειρε την παρούσα αγωγή. Οι εναγόμενοι ζήτησαν την απόρριψή της, γιατί συνιστά κατάχρηση διαδικασίας.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την αίτηση, αποφάσισε:
Η υπόθεση διαφοροποιείται από την υπόθεση Janov v. Morris [1981] 1 W.L.R. 1389, γιατί εκεί υπήρχε στην προηγούμενη αγωγή επιτακτική διαταγή Δικαστηρίου, ενώ εδώ απλώς οδηγία μη επιτακτικής μορφής. Εξ άλλου η παρούσα αγωγή δεν βασίζεται στα ίδια γεγονότα, ως η παλαιά αγωγή.
Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενη απόφαση:
Janov v. Morris [1981] 1 W.L.R. 1389.
Αίτηση.
Αίτηση από τους εναγομένους για διάταγμα του Δικαστηρίου με το οποίο να διαγράφεται η αγωγή εναντίον τους ως επιπόλαιη και εκδικητική ή/και ως αποτελούσα κατάχρηση της διαδικασίας του Δικαστηρίου.
Β. Βασιλειάδης, για τον ενάγοντα.
Ν. Πελίδης, για τους εναγομένους.
Cur. adv. vult.
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Δ. ανάγνωσε την ακόλουθη απόφαση: Με την αίτηση τους οι αιτητές-εναγόμενοι ζητούν διάταγμα του Δικαστηρίου με το οποίο να διαγράφεται η αγωγή εναντίον των ως επιπόλαια και εκδικητική ή/και ότι αποτελεί κατάχρηση της διαδικασίας του Δικαστηρίου.
Είναι η εισήγηση των αιτητών πως ο ενάγων εμποδίζεται από του να προχωρήσει στην αγωγή αυτή εξαιτίας της απόφασης που δόθηκε στην Υπόθεση Ναυτοδικείου αρ. 165/86, στις 7/12/87.
Η απαίτηση του ενάγοντα εναντίον των εναγομένων είναι για £1,228.- υπόλοιπο προμηθειών, επιδιορθώσεων ή/και άλλων εξόδων, που κατά τον ισχυρισμό του έγιναν στο πλοίο "ALLAN" κατά την περίοδο μεταξύ του 1984 και του Αυγούστου του 1985 από τον ενάγοντα.
Τα γεγονότα μπορούν να συνοψισθούν ως εξής:
Στις 30/7/86 ο ενάγων κίνησε αγωγή εναντίον των εναγομένων υπ' αριθ. 165/86. Στις 15/9/86 όταν η υπόθεση ήταν ορισμένη ενώπιον του Δικαστηρίου, δεν υπήρξε καμιά εμφάνιση εκ μέρους του ενάγοντα. Το Δικαστήριο έδωσε οδηγίες να ειδοποιηθεί ο δικηγόρος του ενάγοντα να παρουσιαστεί στις 13/10/86 και να δείξει λόγο γιατί να μην απορριφθεί η αγωγή για έλλειψη προωθήσεως. Αλλά και πάλι στις 13/10/86 ο δικηγόρος του ενάγοντα δεν εμφανίστηκε. Στις 7/12/87 η υπόθεση απερρίφθη από το Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου κ. Σαββίδη, χωρίς έξοδα. Δεν υπήρξε καμιά έφεση από την απόφαση αυτή.
Κατά τον ισχυρισμό των εναγομένων, η παρούσα αγωγή αναφέρεται ακριβώς στα ίδια θέματα και απαιτήσεις, όπως η Αγωγή 165/86.
Κατά την αγόρευσή του ο δικηγόρος των εναγομένων-αιτητών, περιορίσθη στην αίτηση για διάταγμα απόρριψης της αγωγής για κατάχρηση της διαδικασίας του Δικαστηρίου (abuse of the process of the Court).
Όπως προκύπτει από την Ένορκη Δήλωση του καθ' ου η αίτηση-ενάγοντα, το ποσό της απαίτησης που παραμένει απλήρωτο από τους εναγόμενους είναι το ίδιο ως και στην προηγούμενη Αγωγή 165/86. Η βάση όμως της αγωγής έχει αλλάξει. Υπάρχει ισχυρισμός πως μετά την καταχώρηση της Αγωγής 165/86, κάποιος Antoine Nassif Nohra, που ήταν ιδιοκτήτης της θαλαμηγού "ALLAN", υποσχέθηκε στον ενάγοντα πως θα τον πλήρωνε για το ποσό και γι' αυτό θα μπορούσε να αφήσει την αγωγή να απορριφθεί. Έτσι και έπραξε. Μάλιστα δε, με την υπόσχεσή του δεν προχώρησε στη σύλληψη της θαλαμηγού. Στην πραγματικότητα, ούτε ο δικηγόρος του ενάγοντα, ούτε ο δικηγόρος των εναγομένων παρουσιάσθηκαν καθόλου στο Δικαστήριο για την προώθηση της Αγωγής 165/86 και την άφησαν να απορριφθεί φυσιολογικά από το Δικαστήριο. Είναι επομένως ο ισχυρισμός του καθ' ου η αίτηση-ενάγοντα πως η βάση της παρούσας αγωγής είναι διαφορετική από τη βάση της Αγωγής 165/86.
Οι ευπαίδευτοι δικηγόροι και από τις δύο πλευρές αγόρευσαν στο Δικαστήριο και υποστήριξαν καθένας τη θέση τους.
Ο κ. Πελίδης, για τους αιτητές-εναγόμενους, εισηγήθηκε πως η αγωγή αυτή αποτελεί κατάχρηση της διαδικασίας του Δικαστηρίου. Κατά τον ισχυρισμό του κ. Πελίδη, το Δικαστήριο αφού έδωσε οδηγίες να παρουσιαστεί ο δικηγόρος του ενάγοντα στην Αγωγή 165/86 στις 13/10/86 για να δείξει λόγο γιατί να μην απορριφθεί η αγωγή, ο δικηγόρος ή/και ο ίδιος ο ενάγων δεν παρουσιάσθησαν με αποτέλεσμα η αγωγή να απορριφθεί στις 7/12/87. Είναι ο ισχυρισμός του κ. Πελίδη πως επαναφορά της απαίτησης του ενάγοντα κάτω από οποιοδήποτε σχήμα, αποτελεί κατάχρηση της διαδικασίας του Δικαστηρίου.
Την επιχειρηματολογία του τη βάσισε κατά κύριο λόγο στην υπόθεση Janov v. Morris (CA.)[1981] 1 W.L.R. σελ. 1389. Στην υπόθεση εκείνη ο ενάγων με την αγωγή του απαιτούσε εναντίον των εναγομένων αποζημιώσεις για διάρρηξη συμβολαίου. Οι εναγόμενοι έδωσαν λεπτομέρειες της υπεράσπισής των και ανταπαίτησης αλλά δεν προχώρησαν την αγωγή καθόλου για μια περίοδο δέκα μηνών. Με αίτηση των εναγομένων να απορριφθεί η αγωγή για έλλειψη προωθήσεως, ο Δικαστής διέταξε όπως η αγωγή διαγραφεί εκτός εάν ο ενάγων επέδιδε την κλήση του για οδηγίες μέχρι μιας συγκεκριμένης ημερομηνίας. Ο ενάγων παρέλειψε να συμμορφωθεί προς το διάταγμα ή να δόσει οποιεσδήποτε εξηγήσεις για την αργοπορία του στην προώθηση της αγωγής. Τον Ιούλιο του '80 ο Δικαστής έδωσε απόφαση πάνω στην απαίτηση για τον εναγόμενο. Το Σεπτέμβριο του '80 ο ενάγων κατεχώρησε νέα αγωγή πάνω στα ίδια γεγονότα. Οι εναγόμενοι ζήτησαν από το Δικαστήριο όπως διαγράψει την αγωγή αυτή ως κατάχρηση της διαδικασίας του Δικαστηρίου. Απεφασίσθη τελικώς από το Εφετείο ότι το Δικαστήριο στην άσκηση της διακριτικής του εξουσίας μπορούσε να διατάξει τη διαγραφή της αγωγής σύμφωνα με τους Αγγλικούς Θεσμούς, Διάταγμα 18, Κανόνας 19, γιατί αποτελούσε κατάχρηση της διαδικασίας του Δικαστηρίου (abuse of the process of the Court).
Είναι εισήγηση του κ. Βασιλειάδη πως η Υπόθεση 165/ 86 ουδέποτε είχε οριστεί για ακρόαση, απλώς παρουσιάστηκε στο Δικαστήριο. Αφού δεν υπήρξε εμφάνιση εκ μέρους του ενάγοντα, το Δικαστήριο στην άσκηση της διακριτικής του εξουσίας έδωσε οδηγίες πως θα απερρίπτετο η υπόθεση εκτός αν κάποιος παρουσιάζετο και έδειχνε λόγο γιατί να μην απορριφθεί. Ο κ. Βασιλειάδης εισηγήθη πως είναι τελείως διαφορετική η παρούσα υπόθεση από την υπόθεση Janov v. Morris (C.A.) (ανωτέρω).
Η απόρριψη της αγωγής για κατάχρηση διαδικασίας είναι στη διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου το οποίο, αφού σταθμίσει όλους τους παράγοντες προς το συμφέρον της δικαιοσύνης θα διατάξει τη διαγραφή ή όχι μιας αγωγής.
Αφού μελέτησα με κάθε δυνατή προσοχή τις εισηγήσεις και των δύο δικηγόρων, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως η υπόθεση Janov v. Morris (CA.) (ανωτέρω) πρέπει να διαφοροποιηθεί από την υπόθεση που έχω ενώπιόν μου. Η υπόθεση εκείνη αφορούσε ένα επιτακτικό διάταγμα του Δικαστηρίου (peremptory order) με το οποίο διάδικος διετάσσετο από το Δικαστήριο να προβεί σε ορισμένες πράξεις. Εφόσον δεν συνεμορφώθη με το Διάταγμα του Δικαστηρίου και η αγωγή απερρίφθη, τότε δεν μπορούσε να επαναφέρει την απαίτησή του με νέα αγωγή.
Εις την παρούσα υπόθεση υπάρχουν δύο στοιχεία που τη διαφοροποιούν από την Janov v. Morris (C.A.) (ανωτέρω). Πρώτο, η διαταγή του Δικαστηρίου δεν ήταν επιτακτική (peremptory order) αλλά ήταν απλή οδηγία που μπορούσε να ακολουθηθεί ή όχι από το μέρος στο οποίο απευθύνετο το Δικαστήριο. Δεν είχε την έννοια της δικαστικής διαταγής. Δεύτερο, η αγωγή που έχω σήμερα ενώπιόν μου, δεν βασίζεται στα ίδια γεγονότα όπως και η πρώτη αγωγή. Η αιτία της αγωγής στην υπό εξέταση υπόθεση είναι τουλάχιστο σε ένα βαθμό πάνω σε διαφορετική βάση από ότι ήταν η 165/86.
Κατά τη δικαστική μου κρίση, δεν θα ήταν προς το συμφέρο της δικαιοσύνης να δεχθώ την αίτηση των εναγομένων να διατάξω να διαγραφεί η παρούσα αγωγή και να στερήσω τον ενάγοντα του δικαιώματός του να ακουστεί.
Για το λόγο αυτό η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.
Αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.