|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(1989) 1E ΑΑΔ 812
12 Δεκεμβρίου, 1989
[ΠΙΚΗΣ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ, Δ.Δ.]
ΟΜΗΡΟΣ ΛΟΪΖΟΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ,
Εφεσείων,
ν.
ΚΩΣΤΑ ΗΡΑΚΛΗ
Εφεσίβλητου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 7325).
Έφεση - Εύρηματα πρωτόδικου Δικαστηρίου στηριζόμενα σε αξιοπιστία μαρτύρων - Εξουσίες Ανωτάτου Δικαστηρίου να επέμβει κατ' έφεση.
H αγωγή του εφεσείοντα για παράνομη επέμβαση σε ακίνητό του απορρίφθηκε για λόγους σχετιζόμενους με αξιοπιστία μαρτύρων. Εφαρμόζοντας τις αρχές, που διέπουν τις εξουσίες του Ανωτάτου Δικαστηρίου για επέμβαση σε ευρήματα πρωτόδικου Δικαστηρίου, που στηρίζονται σε αξιοπιστία μαρτύρων, το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την έφεση.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος τον εφεσείοντα.
Αναφερόμενες αποφάσεις:
Πίτσιλλος ν. Ευγενίου (1989) 1 Α.Α.Δ. (E) 691.
Έφεση.
Έφεση από τον ενάγοντα κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Κραμβής, Ε.Δ) που δόθηκε στις 23 Δεκεμβρίου, 1986 (Αρ. Αγωγής 4535/82) με την οποία απορρίφθηκε η αγωγή του για ισχυριζόμενη παράνομη επέμβαση του εναγόμενου σε ακίνητη περιουσία.
Α. Παπακοκκίνου (Δνις), για τον εφεσείοντα.
N. Παναγιώτου, για τον εφεσίβλητο.
ΠΙΚΗΣ Δ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο αδελφός Δικαστής κ. Χατζησαγγάρης.
ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ Δ.: O εφεσείων με την παρούσα έφεση στρέφεται εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας με την οποία το Δικαστήριο απέρριψε την αγωγή του για ισχυριζόμενη παράνομη επέμβαση του εναγόμενου σε ακίνητη περιουσία.
O ενάγων στην αγωγή του ισχυρίστηκε παράνομη επέμβαση του εναγόμενου στο κτήμα του ενάγοντα στο Τσέρι της Επαρχίας Λευκωσίας Τεμ. 699 υπ' αρ. Εγγραφής Β698 Φ/Σ ΧΧΧ/37. ω. 1 Τμήμα B Τοποθ. Παμπούλα και ζητούσε μεταξύ άλλων διάταγμα του Δικαστηρίου που να διατάσσει τον εναγόμενο να σταματήσει την εν λόγω επέμβαση όπως επίσης και αποζημιώσεις.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο κρίνοντας κατ' αρχή ότι το βάρος της απόδειξης ήταν πάνω στον ενάγοντα αφού εκτίμησε τη μαρτυρία κατάληξε στο συμπέρασμα ότι η μαρτυρία του ίδιου του ενάγοντα στερείτο αξιοπιστίας και επαρκούς σαφήνειας, η δε υπόλοιπη μαρτυρία του Κτηματολογίου δεν στοιχειοθετούσε την ισχυριζόμενη επέμβαση.
Συγκεκριμένα ο πρωτόδικος Δικαστής ανάφερε τα ακόλουθα, αναφορικά με τη μαρτυρία του ενάγοντα:
"O ενάγων δεν με εντυπωσίασε σαν μάρτυρας και τη μαρτυρία του τη θεωρώ αναξιόπιστη. Πολλά σημεία της μαρτυρίας του βρίσκονται σε ουσιώδη αντίφαση με τις γραπτές προτάσεις του.
.................................
Γενικά ο ενάγων μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν γνώριζε τίποτε το συγκεκριμένο για το κτήμα του όταν το αγόρασε. "
Επιπλέον το πρωτόδικο Δικαστήριο υιοθέτησε την άποψη ότι δεν είχε καθορισθεί σαφώς το κτήμα το οποίο ισχυρίζεται ο ενάγων ότι αποτελεί το αντικείμενο της επέμβασης. Και ούτε η μαρτυρία του Κτηματολογίου μπορούσε να τεκμηριώσει την ισχυριζόμενη επέμβαση.
Αναφορικά με τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου που βασίζονται στην αξιοπιστία μαρτύρων είναι καθιερωμένη αρχή ότι το Ανώτατο Δικαστήριο δεν επεμβαίνει στην κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου για να την υποκαταστήσει με τη δική του κρίση. Στην υπόθεση Μόδεστος Πίτσιλλος ν. Δημητράκη Ευγενίου, (1989) 1 Α.Α.Δ. (E) 691 ο Δικαστής κ. Πικής είπε τα ακόλουθα στη σελίδα 697:-
"Οι υπόλοιποί λόγοι της έφεσης στρέφονται ουσιαστικά εναντίον των ευρημάτων αξιοπιστίας του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Στο δικαστικό μας σύστημα η ευθύνη για τη διαπίστωση των γεγονότων ανήκει κατεξοχή στο πρωτόδικο Δικαστήριο το οποίο έχει την ευκαιρία να ακούσει τους μάρτυρες και να εκτιμήσει την αξιοπιστία τους στα πλαίσια της ζωντανής ατμόσφαιρας της δίκης (Papadopoulos ν. Stavrou (1982) 1 C.L.R. 321). Μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις δικαιολογείται η επέμβαση του Εφετείου στα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου. H ευθύνη για τον προσδιορισμό των γεγονότων ενόψει συγκρουόμενων εκδοχών βαρύνει το πρωτόδικο Δικαστήριο. H επέμβαση του Εφετείου στα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου δικαιολογείται μόνο όταν αυτά αντιστρατεύονται την κοινή λογική ή έρχονται σε αντίθεση με αδιαμφισβήτητα μέρη της μαρτυρίας (βλέπε, μεταξύ άλλων, Fournides ν. The Republic (1986) 2 C.L.R. 73, Psaras & Another v. The Republic (1987) 2 C.L.R. 132)."
Εφαρμόζοντας την πιο πάνω αρχή στην παρούσα υπόθεση καταλήγομεν στο συμπέρασμα ότι τίποτε δεν δικαιολογεί την επέμβασή μας με τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου αναφορικά με την αναξιοπιστία της μαρτυρίας του ενάγοντα.
Επιπλέον δεν βρίσκουμε κανένα λόγο να επέμβουμε στα υπόλοιπα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου σχετικά με την ανεπάρκεια της όλης μαρτυρίας για στοιχειοθέτηση της ισχυριζόμενης επέμβασης.
H έφεση απορρίπτεται αλλά ενόψει του ότι ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσίβλητου δεν ζήτησε έξοδα δεν θα εκδοθεί διαταγή για έξοδα.
Έφεση απορρίπτεται χωρίς έξοδα.