|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας στους οποίους κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας Δ.2
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας Δ.23
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας Δ.25
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας Δ.48
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(1989) 1E ΑΑΔ 741
30 Νοεμβρίου, 1989
[ΣΑΒΒΙΔΗΣ, ΚΟΥΡΡΗΣ, ΠΟΓΙΑΤΖΗΣ, Δ.Δ.]
FAMIRO SPINNING COMPANY LTD.,
Εφεσείοντες - Ενάγοντες,
v.
AMI KNITTING AND CLOTHING INDUSTRIES LTD.,
Εφεσίβλητων - Εναγόμενων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 7519).
Πολιτική Δικονομία - Οι Περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμοί, Θ. 25, K. 1 και Θ. 23, K. 2 - Γεγονότα προκύψαντα μετά την καταχώριση απάντησης και υπεράσπισης σε ανταπαίτηση - H ορθή διαδικασία είναι η καταχώριση νέας απαντήσεως και υπερασπίσεως και όχι η τροποποίηση της ήδη καταχωρισθείσας απαντήσεως και υπερασπίσεως στην ανταπαίτηση - H νομική σχέση μεταξύ τον Θεσμού Θ. 25, K. 1 και Θ. 23, K. 2 - Μετά την καταχώριση της νέας απαντήσεως και υπερασπίσεως σύμφωνα με τον Θ. 23, K. 2 μπορεί να επακολουθήσει διαδικασία τροποποιήσεως τον δικογράφου αυτού σύμφωνα με τον Θ. 25, K. 1.
H ενάγουσα ήγειρε αγωγή για υπόλοιπο τιμήματος εμπορευμάτων, πωληθέντων και παραδοθέντων. H εναγόμενη πρόβαλε την υπεράσπιση ότι τα εμπορεύματα δεν ήταν της συμφωνησθείσας ποιότητας. Με βάση τον ισχυρισμό αυτό η εναγόμενη κατεχώρισε και ανταπαίτηση. H ενάγουσα κατεχώρισε απάντηση και υπεράσπιση σε ανταπαίτηση. Αρκετό χρόνο μεταγενέστερα η ενάγουσα υπέβαλε αίτηση για τροποποίηση της απαντήσεως και υπερασπίσεως στην ανταπαίτηση. Σκοπός, μεταξύ άλλων, ήταν και η προσθήκη γεγονότων, που είχαν προκύψει μετά την καταχώριση της απάντησης και της υπεράσπισης στην ανταπαίτηση. Σχετικά με το τμήμα αυτό της αιτήσεως το πρωτόδικό Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση, με την αιτιολογία ότι η ορθή διαδικασία δεν είναι εκείνη της τροποποήσεως (Θ. 25, K. 1), αλλά εκείνη της καταχώρισης νέας απαντήσεως και υπερασπίσεως στην ανταπαίτηση σύμφωνα με τον Θ. 23, K. 2.
H ενάγουσα κατέχωρισε την παρούσα έφεση. Το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την έφεση. H αιτιολογία της αποφάσεως προκύπτει επαρκώς από την πιο πάνω περιληπτική σημείωση.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες αποφάσεις:
Mahattou ν. Viceroy Shipping Co. Ltd. and Another (1979) 1 C.L.R. 542.
Έφεση.
Έφεση από τους ενάγοντες κατά της απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Νικολάτος, Προσ. Ε.Δ.) που δόθηκε την 1η Δεκεμβρίου, 1987 (Αρ. Αγωγής 2113/85) με την οποία απόρριψε αίτησή τους για άδεια να τροποποιήσουν την απάντηση και υπεράσπιση στην ανταπαίτηση με την προσθήκη νέων γεγονότων.
K. Βελάρης, για τους Εφεσείοντες.
Σ. Παύλου, για τους Εφεσίβλητους.
O Δικαστής κ. Σαββίδης ανέγνωσε την απόφαση του Δικαστηρίου. Με την παρούσα έφεση οι εφεσείοντες προσβάλλουν ενδιάμεση απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού με την οποία απόρριψε αίτησή τους για άδεια να τροποποιήσουν την Απάντηση και Υπεράσπιση στην Ανταπαίτησή τους με την προσθήκη νέων γεγονότων.
Τα γεγονότα της υπόθεσης έχουν ως εξής. H Αγωγή Αριθμός 2113/85 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού που κινήθηκε σε κλητήριο ένταλμα με την Απαίτηση οπισθογραφημένη κάτω από τη Δ.2, Θ.6, αφορά απαίτηση για υπόλοιπο αξίας εμπορευμάτων που πωλήθηκαν και παραδόθηκαν στους εφεσίβλητους/εναγόμενους με βάση ορισμένα τιμολόγια.
Οι εναγόμενοι στην Υπεράσπιση τους πρόβαλαν τον ισχυρισμό ότι τα εμπορεύματα δεν ήταν κατάλληλα για τους σκοπούς που οι εναγόμενοι τα αγόραζαν κατά παράβαση ρητού και/ή εξυπακουόμενου όρου της συμφωνίας ότι τα εμπορεύματα θα ήταν άριστης ποιότητας και ταυτόχρονα υπόβαλαν Ανταπαίτηση για ζημιές που υπόστηκαν λόγω της ισχυριζόμενης παράβασης της συμφωνίας.
Οι ενάγοντες στην Απάντηση και Υπεράσπιση στην Ανταπαίτηση αρνήθηκαν τους ισχυρισμούς των εναγόμενων και επανάλαβαν την επιμονή τους στην Απαίτησή τους. H Απάντηση και Υπεράσπιση στην Ανταπαίτηση καταχωρίστηκαν στις 30 Νοεμβρίου, 1985.
Στις 6 Οκτωβρίου, 1987, ύστερα από πάροδο δυο σχεδόν χρόνων, οι ενάγοντες υπόβαλαν αίτηση στο Δικαστήριο με την οποία ζητούσαν να τροποποιήσουν την Απάντηση και Υπεράσπιση στην Ανταπαίτηση με την προσθήκη τριών νέων παραγράφων με τους πιο κάτω ισχυρισμούς
"3. Ως προς τους ισχυρισμούς των Εναγομένων τους περιεχομένους εις τας παρ. 2 και 3 της της Υπερασπίσεως και της παρ. 1 της Ανταπαιτήσεως περί δήθεν κακής ποιότητος των σχετικών εμπορευμάτων οι Ενάγοντες ισχυρίζονται ότι οι Εναγόμενοι εμποδίζονται (are estopped) από την πρόταξιν τοιούτων ισχυρισμών καθ' ότι ούτοι αποτελούν δεδικασμένον (res judicata) εις την Αγωγήν υπ' απ. 3749/85 του Επαρχ. Δικαστηρίου Λευκωσίας.
Λεπτομέρεια:
α. H εν λόγω Αγωγή είχεν εγερθεί από τους Ενάγοντας εναντίον των εναγομένων
β. Βάσις της ήσαν συναλλαγματικαί το αντικείμενον των οποίων αντιπροσώπευε την αξίαν παρομοίων προς τα επίδικα εμπορεύματα ωσαύτως πωληθέντων και παραδοθέτων από τους ενάγοντας προς τους Εναγομένους
γ. Τα εμπορεύματα τα οποία αφορούσε η εν λόγω Αγωγή είχον πωληθεί και παραδοθεί προς τους εναγομένους κατά την διάρκεια της συνεργασίας των μερών και αφορούσαν μέρος της ίδιας σειράς δικαιοπαραξίαν (series of transactions) ως και επίδικα.
Από τας σχετικάς ημερομηνίας σαφώς προκύπτει ότι οι εν λόγω ισχυρισμοί εκάλυπτον και τα επίδικα εμπορεύματα.
δ. Οι εναγόμενοι ηρνήθηκαν να τιμήσουν τας εν λόγω συναλλαγματικάς προτάξαντες ως λόγον την δήθεν ακαταλληλότητα των εμπορευμάτων.
ε. Επί των ως άνω ισχυρισμών των Εναγομένων ηκούσθη μαρτυρία.
στ. Παρά τους εν λόγω ισχυρισμούς το Δικαστήριον εξέδωσε κατά την 27.5.86 απόφασιν εκ συμφώνου προς όφελος των εναγόντων και εναντίον των Εναγομένων ως η αξίωσις πλέον έξοδα.
Οι Ενάγοντες επιφυλάττονται να λάβουν τα δέοντα μέτρα δια την προσαγωγήν του φακέλου της εν λόγω Αγωγής ενώπιον του Δικαστηρίου.
4. Διαζευκτικούς και ή περαιτέρω και άνευ βλάβης των όσων αναφέρονται εις την ως άνω παρ. 3 οι Ενάγοντες ισχυρίζονται ότι οι Εναγόμενοι εμποδίζονται (are estopped) από την πρόταξιν ισχυρισμών περί δήθεν μη καταλληλότητος των σχετικών εμπορευμάτων καθ' ότι κατά ή περί την 2.10.84 κατόπιν αιτήσεως των Εναγομένων οι εναγόμενοι συνεφώνησαν να πιστωθούν με ποσό £600.- δια πάσαν μέχρι τότε απαίτησίν των δια δήθεν ακατάλληλα εμπορεύματα.
Δια την ως άνω πίστωσιν εκδόθηκε σχετικόν πιστωτικόν δελτίο το πρωτότυπον του οποίου εδόθη αυθημερόν εις τους εναγόμενους.
Αντίγραφον του εν λόγω δελτίου κατατέθηκε ως Τεκμήριον εις την ως άνω αγωγήν υπ' αρ. 3749/85 Ε.Δ. Λευκωσίας χωρίς οι εναγόμενοι να το αμφισβητήσουν.
5. Οι Ενάγοντες ισχυρίζονται ότι οι ως άνω ισχυρισμοί αποτελούν πρόφασιν και ή εκ των υστέρων σκέψιν (afterthought) των Εναγομένων δια να αποφύγουν τας υποχρεώσεις των".
Στην ένορκο δήλωση που συνόδευε την αίτησή τους οι ενάγοντες ισχυρίστηκαν πως οι προτεινόμενες τροποποιήσεις ήταν αναγκαίες λόγω γεγονότων που επισυνέβηκαν μετά την καταχώριση της Απάντησης και Υπεράσπσης στην Ανταπαίτηση ύστερα από απόφαση του Επαρχιακού Δικαστήριου Λευκωσίας, ημερομηνίας 27/5/1986, στην Αγωγή Αρθμός 3749/85. Στην παράγραφο 3 της ενόρκου δηλώσεως αναφέρονται τα πιο κάτω:-
"Ως πιστεύουν οι Ενάγοντες και ως δεόντως τους συνεβούλευσαν οι δικηγόροι τους η πιο πάνω απόφασις του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας καθιστά δεδικασμένο τους ισχυρισμούς των Εναγομένων περί δήθεν ακαταλληλότητος των επιδίκων εμπορευμάτων και συνεπώς οι τελευταίοι εμποδίζονται από να τους εγείρουν εκ δευτέρου στην προκειμένην Αγωγήν επειδή παρόμοιοι ισχυρισμοί είχαν προταχθεί από τους Εναγόμενους και στην πιο πάνω Αγωγή ενώπιον του Επαρχ. Δικαστηρίου Λευκωσίας".
O ευπαίδευτος πρωτόδικος Δικαστής αφού άκουσε τα νομικά επιχειρήματα που πρόβαλαν οι δικηγόροι των διαδίκων κατάληξε στο συμπέρασμα πως σύμφωνα με τις πρόνοιες της Δ.23, Θ.2, δεν μπορούσε να επιτρέψει την τροποποίηση που ζητείτο σύμφωνα με τις νέες παραγράφους 3 και την υποπαράγραφο 3 της παραγράφου 4 και, ότι αυτό μπορούσε να γίνει όχι με αίτηση για τροποποίηση αλλά με αίτηση για άδεια καταχώρισης νέας Απάντησης και Υπεράσπιση στην Ανταπαίτηση.
Αναφορικά με τις δύο πρώτες υποπαραγράφους της παραγράφου 4 για τις οποίες δεν υπήρχε και ένσταση εκ μέρους των εφεσίβλητων/εναγόμενων, επέτρεψε την τροποποίηση γιατί τα γεγονότα στα οποία αναφέρονταν είχαν εγερθεί πριν την ημέρα της καταχώρισης της Απάντησης και της Υπερπάσπισης στην Ανταπαίτηση.
H παρούσα έφεση στρέφεται εναντίον του μέρους εκείνου της απόφασης σύμφωνα με το οποίο ο ευπαίδευτος πρωτόδικος Δικαστής δεν έπετρεψε την τροποποίηση της Απάντησης και Υπεράσπισης στην Ανταπαίτηση με την προσθήκη νέας παραγράφου 3 και νέας υποπαραγράφου 3 στην παράγραφο 4.
H αίτηση ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου στηρίχθηκε στη Δ.25, θ. 1, 2, 3 και στη Δ.48, θ. 1 και 2 των περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών.
Σύμφωνα με την Δ.25 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας το Δικαστήριο έχει διακριτική εξουσία να επιτρέψει την τροποποίηση του κλητηρίου εντάλματος ή των δικογράφων ύστερα από αίτηση του ενδιαφερόμενου μέρους. H εξουσία αυτή του Δικαστηρίου μπορεί να ασκηθεί σε οποιοδήποτε στάδιο της διαδικασίας. Αναφορικά με την άσκηση της διακριτικής αυτής εξουσίας από το Δικαστήριο υπάρχει σειρά αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Αρκεί να αναφερθούμε στην υπόθεση Mahattou ν. Viceroy Shipping Co. Ltd. and Another (1979) 1 C.L.R. 542, στην οποία γίνεται ανάλυση των σχετικών αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
H Δ.23 στην οποία στηρίχθηκε το πρωτόδικο Δικαστήριο κάτω από το γενικό τίτλο "Matters arising pending action" προνοεί τα πιο κάτω:-
"1. Any ground of defence which haw arisen after action brought, but before the defendant has delivered his defence, and before the time limited for his doing so has expired, may be raised by the defendant in his defence, either alone or together with other grounds of defence, and if, after a defence has been delivered, any ground of defence arises to any counter-claim put in by the defendant, it may be raised by the plaintiff in his defence to the counter-claim, either alone or together with any other ground of defence.
2. Where any ground of defence arises after the defendant has delivered his defence, or after the time limited for his doing so has expired, the defendant may, and where any ground of defence to counter-claim, arises after defence to the counter-claim, or after the time limited for delivering such defence has expired, the plaintiff may, within fifteen days after such ground of defence has arisen or at any subsequent time by leave of the Court or a Judge, deliver a further defence as the case may be, setting forth the same.
3...................................................................."
Ο δικηγόρος των εφεσειόντων αναπτύσσοντας τους λόγους στους οποίους στήριξε την έφεση του ισχυρίστηκε πως ο ευπαίδευτος Δικαστής έσφαλε στην ερμηνεία και εφαρμογή του Νόμου με το:-
(α) Να παραλείψει να σημειώσει ότι η Δ.25 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας είναι πλατείας και γενικής εφαρμογής ώστε να επιτρέπει την τροποποίηση όλων των δικογράφων συμπεριλαμβανομένης της Απάντησης και Υπεράσπισης στην Ανταπαίτηση για οποιαδήποτε εύλογη αιτία σε στάδιο της διαδικασίας.
(β) Να παραλείψει να λάβει υπόψη ότι η Δ: 25 εφαρμόζεται στην προκειμένη περίπτωση.
(γ) Να παραλείψει να επισημάνει το πνεύμα και το σκοπό της Δ.25.
(δ) Να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η υπόθεση εμπίπτει αποκλειστικά μέσα στις πρόνοιες της Δ.23, η οποία απλώς ισοδυναμεί με μια πρόσθετη θεραπεία σ' εκείνη που προνοεί η Δ.25.
(ε) Λανθασμένα βρήκε πως οι πρόνοιες της Δ.23 ήταν επιτακτικής φύσης.
Επιπλέον ισχυρίστηκε πως με το να απορρίψει την αίτηση για τις τροποποιήσεις επέτρεψε σε κοινές διαδικασίες να παραμερίσουν ουσιαστικές αρχές νόμου και το δικαίωμα ενός διάδικου να παρουσιάσει την υπόθεσή του σωστά στο Δικαστήριο.
Είναι φανερό από το περιεχόμενο της αίτησης και της ενόρκου δηλώσεως που τη συνοδεύει, και είναι αποδεκτό και από τις δυο πλευρές, πως τα γεγονότα που προβάλλονται στις παραγράφους της αίτησης για τροποποίηση, την τροποποίηση των οποίων απόρριψε το πρωτόδικο Δικαστήριο, είναι γεγονότα που εγέρθηκαν μετά την καταχώριση της Απάντησης και Υπεράσπισης στην Ανταπαίτηση. Συνεπώς, είναι τέτοια που εμπίπτουν στις πρόνοιες της Δ.23, θ. 2, των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας.
Οι πρόνοιες της Δ.23, θ. 2, είναι σαφείς και καθορίζουν τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί σε τέτοια περίπτωση. Αν, σύμφωνα με τη Διαταγή αυτή, τα γεγονότα αυτά έχουν εγερθεί μέσα σε διάστημα 15 ημερών από την καταχώριση της Υπεράσπισης ή της Υπεράσπισης σε Ανταπαίτηση, ο εναγόμενος στην πρώτη περίπτωση και ο. ενάγων στη δεύτερη, μπορούν, χωρίς την άδεια του Δικαστηρίου, να καταχωρίσουν συμπληρωματική υπεράσπιση προβάλλοντας τα νέα αυτά γεγονότα: Σε περίπτωση που περάσουν οι 15 μέρες η διαδικασία αυτή μπορεί να γίνει με άδεια του Δικαστηρίου. Έτσι, καμιά αίτηση για τροποποίηση δε χρειάζεται για να προβληθούν τα νέα αυτά γεγονότα.
Οι πιο πάνω ειδικές πρόνοιες με κανένα τρόπο δεν έρχονται σε σύγκρουση με τις γενικές πρόνοιες της Δ.25 για τροποποίηση των δικογράφων μετά τη συμπλήρωσή τους. Όπου τυγχάνει εφαρμογής η ειδική πρόνοια της Δ.23, θ. 2 τότε η διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί είναι αυτή που προνοείται από τη Διαταγή αυτή. Αν, και μετά την καταχώριση της συμπληρωματικής υπεράσπισης, κριθεί αναγκαία οποιαδήποτε τροποποίηση των δικογράφων στα γεγονότα που αναφέρονται σ' αυτά, χωρίς όμως προσθήκη νέων γεγονότων που εγέρθηκαν αργότερα, εκτός αν αυτά εισαχθούν με τη διαδικασία της Δ.23, Θ.2 , τότε έρχονται σε εφαρμογή οι πρόνοιες της Δ.25 που παρέχουν τη διακριτική εξουσία στο Δικαστήριο να επιτρέψει την τροποποίηση.
Συνεπώς, πολύ ορθά ο ευπαίδευτος πρωτόδικος Δικαστής απόφασισε πως η διαδικασία που έπρεπε να ακολουθηθεί στην προκειμένη περίπτωση ήταν αυτή που προνοεί η Δ.23, θ.2, και όχι η διαδικασία για τροποποίηση κάτω από τη Δ.25.
Σαν αποτέλεσμα η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του εφεσείοντα/ενάγοντα.
Έφεση απορρίπτεται με έξοδα.