(1989) 1E ΑΑΔ 735

30 Νοεμβρίου, 1989

[ΠΙΙΚΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ, Δ.Δ.]
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ,

Εφεσείοντες,

ν.

ΛΕΩΝΙΔΑ ΠΑΧΙΤΉ,

Εφεσίβλητου.

(Πολιτική Έφεση Αρ. 7295).

Αμέλεια - Οδική σύγκρουση - Εκκίνηση αυτοκινήτου, που ήταν σταθμευμένο στην δεξιά πλευρά οδού με στόχο την διαγώνια διασταύρωσή της για να καταλήξει στην αριστερή πλευρά και να συνεχίσει την πορεία τον - Αποκοπή οδού επερχόμενου αυτοκινήτου - Ελιγμός του οδηγού του τελευταίου για αποφυγή συγκρούσεως - Σύγκρουση με άλλο όχημα - Εύρημα ότι ο οδηγός του επερχόμενου αυτοκινήτου επήγαινε με μεγάλη ταχύτητα - Κατανομή ευθύνης: 75% στον πρώτο οδηγό και 25% στον δεύτερο οδηγό - Απόρριψη εφέσεως εναντίον της εν λόγω κατανομής.

Έφεση - Οδική σύγκρουση - Κατανομή ευθύνης - Αρχές, που διέπουν την επέμβαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου κατ' έφεση.

Τα γεγονότα της υπόθεσης αυτής προκύπτουν από το πρώτο από τα πιο πάνω περιληπτικά σημειώματα. Το Ανώτατο Δικαστήριο, αφού τόνισε πως η θέση του οδηγού του πρώτου αυτοκινήτου μπορεί να εξι­σωθεί με την θέση οδηγού, που εισέρχεται σε κύριο δρόμο από πάροδο ελεγχόμενη με σημείο Αλτ, απέρριψε εισήγηση ότι κύρια αιτία της σύγκρουσης ήταν η ταχύτητα του δεύτερου οδηγού.

H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.

Αναφερόμενες αποφάσεις:

Χριστοδούλου ν. Γρηγορίου (1989) 1 Α.Α.Δ. (E) 178.

Polycarpou and Another v. Adamou (1988) 1 C.L.R. 727.

Έφεση.

Έφεση από τους εναγόμενους κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Κραμβής, Ε.Δ.) που δόθηκε στις 28 Νοεμβρίου, 1986 (Αρ. Αγωγής 1855/86) με την οποία διατάχθηκαν να πληρώσουν στον ενάγοντα το ποσό των £240 σαν αποζημιώσεις για ζημιές που υπέστη το αυτοκί­νητο του ενάγοντα ενώ ήταν σταθμευμένο στη δεξιά πλευρά της Λεωφόρου Καντάρας στη Λευκωσία.

Σ. Λιασίδης, για τους Εφεσείοντες-εναγόμενους 1 και 2.

X. Σταυράκης, για τον εφεσίβλητο-εναγόμενο 3.

E. Φρουρέντζος, για τον εφεσίβλητο.

ΠΙΚΗΣ Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο αδελφός Δικαστής κ. Χατζητσαγγάρης.

ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ Δ.: Οι εφεσείοντες 1 και 2 επιδιώ­κουν με την έφεσή τους την ανατροπή της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που δόθηκε στις 28.11.86. H αγωγή αφορούσε αποζημιώσεις για ζημιές που υπέστη το αυτοκίνητο του ενάγοντα το βράδυ της 8.7.1985 ενώ ήταν σταθμευμένο στη δεξιά πλευρά της Λεωφόρου Κα­ντάρας στη Λευκωσία.

Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας αποφάσισε ότι και οι δύο οδηγοί δηλαδή ο εφεσείων - εναγόμενος 1 και ο εφεσίβλητος - εναγόμενος 3 έφεραν ευθύνη για το δυστύχημα. H ευθύνη μεταξύ τους κατανεμήθηκε σε 75% εναντίον του εφεσείοντα 1 και 25% εναντίον του εφεσίβλητου - εναγόμενου 3.

O ευπαίδευτος δικηγόρος των εφεσειόντων 1 και 2 υπο­στηρίζει ότι θα πρέπει να υπάρξει διαφοροποίηση της κατα­νομής της ευθύνης και να ανατραπούν τα ποσοστά σε βάρος του εφεσίβλητου - εναγόμενου 3.

Το Πρωτόδικο Δικαστήριο στην απόφασή του έκαμε τα ευρήματά του που δεν έχουν αμφισβητηθεί από τον εφεσείοντα. Το μόνο θέμα που έχει τεθεί υπό συζήτηση είναι ο καταμερι­σμός της ευθύνης.

Με βάση τη μαρτυρία, το Πρωτόδικο Δικαστήριο βρήκε ότι ο εφεσείων - εναγόμενος 1 στις 8.7.85 οδηγούσε το αυτοκίνητό του με αριθμό εγγραφής QG 390 από τη δεξιά πλευρά της λεωφόρου Καντάρας, όπου ήταν σταθμευμένο, με διαγώνια κλίση προς την αριστερή πλευρά της λεωφόρου. O εφεσείων-εναγόμενος 1 όμως όπως έχει καταλήξει ο Πρωτόδικος Δικαστής χωρίς να έχει καλή ορατότητα της λεωφόρου προς την κατεύθυνση του γυμνασίου Στροβόλου και χωρίς να ελέγξει την τροχαία έστριψε προς τα αριστερά και βιαστικά με διαγώνια κλίση έσπευσε να καταλάβει την αριστερή πλευρά της λεωφόρου για να συνεχίσει με κατεύθυνση προς το γυμνάσιο Στροβόλου. Με άλλα λόγια ο εναγόμενος 1 χωρίς να ελέγξει καλά και να διασφαλίσει ότι ήταν ασφαλές να διασταυρώσει επεχείρησε τη διασταύρωση του δρόμου με αποτέλεσμα να αποκόψει την ελεύθερη και κανονική πορεία του εφεσίβλητου-εναγόμενου 3 δη­μιουργώντας άμεσο κίνδυνο σύγκρουσης.

Αναφορικά με τον εφεσείοντα - εναγόμενο 3 ο Πρωτόδι­κος Δικαστής βρήκε ότι οδηγούσε το αυτοκίνητό του με αριθ­μό εγγραφής JV 26 κατά μήκος της λεωφόρου Καντάρας με μεγάλη ταχύτητα. Χρησιμοποίησε τα φρένα του μπροστά στον άμεσο κίνδυνο που δημιούργησε ο εναγόμενος 1 και έκαμε ελιγμό για να αποφύγει τη σύγκρουση μεταξύ τους. H προσπάθειά του πέτυχε αλλά τελικά συγκρούστηκε με το αυ­τοκίνητο του ενάγοντα που ήταν σταθμευμένο στον δρόμο. Το κύριο εύρημα για αμέλεια του εφεσίβλητου - εναγόμενου 3 ήταν ότι αν η ταχύτητά του ήταν χαμηλότερη θα μπορούσε να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά τον κίνδυνο που δη­μιούργησε κατά κύριο λόγο ο εφεσείων - εναγόμενος 1.

Τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης μπορούν να εξισω- ­θούν με τις υποθέσεις οδηγών που εισέρχονται στον κύριο δρόμο από πάροδο ελεγχόμενη με σημείο αλτ. Είναι ο ισχυ­ρισμός του δικηγόρου των εφεσειόντων ότι η μεγάλη ταχύτη­τα του εφεσίβλητου - εναγόμενου 3 αποτελεί πλέον υπαίτιο συμπεριφορά σε σύγκριση με την παράλειψη του εφεσείοντα - εναγόμενου 1 και να προσεγγίσει τον κύριο δρόμο με προ­σοχή και να δώσει προτεραιότητα στον οδηγό που χρησιμο­ποιούσε τον κύριο δρόμο.

Στην υπόθεση Κυριάκος Χριστοδούλου ν. Γρηγόρης Γρηγορίου (1989) 1 Α.Α.Δ. (Ε)178 ο Δικαστής κ. Πικής είπε τα ακόλουθα στις σελ. 182-183:

"Καμιά από τις δύο αποφάσεις δεν διαφοροποιεί την γενική αρχή ότι οι οδηγοί επί της κυρίας οδού έχουν προ­τεραιότητα για την χρήση του δρόμου η οποία πρέπει να γίνεται σεβαστή από τους οδηγούς που προσεγγίζουν τον κύριο δρόμο από πάροδο. Τα καθήκοντα και υποχρεώσεις των δύο αυτών κατηγοριών οδηγών αναλύονται και στην πρόσφατη απόφαση του εφετείου Christoforou ν. Asproftas & Another (1988) 1 C.L.R. 441. Το απόσπασμα που ακο­λουθεί χαρακτηρίζει την προσέγγιση του δικαστηρίου στον προσδιορισμό των εκατέρωθεν καθηκόντων και τον κατα­μερισμό της ευθύνης: (Βλ. σελίδες 444-445):

'Although not specifically cited, the principles espoused in the above cases find expression in the judgment of the trial Court, particularly the absence of a duty of the trial Court, par­ticularly the absence of a duty on the part of the user of a major road to anticipate, in the absence of forewarning, the emer­gence of a motorist from a side road without stopping and when unsafe so to do; secondly, the pressure with an unex­pected and unforeseen risk on the road. In those circumstan­ces, as explained in Adams, supra, he does not have the cool­ness of the breathing space necessary to ponder rival courses'".

Υιοθετώντας τις πιο πάνω αρχές απορρίπτουμε τον ισχυρισμό του δικηγόρου των εφεσειόντων ότι η μεγάλη ταχύτητα του εφεσίβλητου - εναγόμενου 3 αποτελεί την πλέον υπαίτιο συμπεριφορά και συμφωνούμε με τον Πρωτόδικο Δικαστή ότι η παράλειψη του εφεσείοντα - Εναγόμενου 1 να προσεγγίσει τον κύριο δρόμο με προσοχή και να δώσει προτεραιότητα στον οδηγό που τον χρησιμοποιούσε αποτελεί την κύρια αιτία του δυστυχήματος.

Στην υπόθεση Κυριάκος Χριστοδούλου ν. Γρηγόρης Γρη­γορίου (ανωτέρω) ο Δικαστής κ. Πικής ανέφερε τα ακόλουθα:

"O καταμεριμός της ευθύνης είναι πρωτίστως έργο του πρωτόδικου δικαστηρίου. Οι καθοριστικοί παράγοντες για τον καθορισμό της ευθύνης είναι δύο:

(α) H υπαιτιότητα (blameworthiness) που συναρτάται με την εκπλήρωση των καθηκόντων του κάθε οδηγού για την ασφάλεια του άλλου, και,

(β) H αιτιώδης συνάφεια (causative potency) μεταξύ της αμέλειας των δύο οδηγών και της ζημιάς που προκλήθηκε και αποτελεί το αντικείμενο της δίκης.

H ευθύνη επιμερίζεται κάτω από το πρίσμα της κοινής λογικής και της καθημερινής εμπειρίας. Οι εκατέρωθεν παραλείψεις συνεκτιμούνται όχι μικροσκοπικά αλλά από την πλατιά γωνία του μέσου συνετού πολίτη, όπως επεξηγείται στις υποθέσεις Charalambous ν. Kassapis (1988) 1 C.L.R. 25 και Polycarpou ν. Adamou (1988) 1 C.LR. 727"

Στην υπόθεση Πηνελόπη Πολυκάρπου και Άλλος ν. Πανί­κος Αδάμου, (1988) C.L.R. 727 ο ίδιος Δικαστής ανέφερε τα ακόλουθα στη σελ. 735:

"Ultimately apportionment of liability is a matter of impres­sion and no doubt in this, as in other areas of conflict, the im­pressions, of the trial Court are more vivid: This coupled with our disinclination to interfere with the findings of the Court, makes us reluctant to interfere with the apportionment made by the trial Court:"

Στην παρούσα υπόθεση δεν βρίσκουμε κανένα λόγο που να δικαιολογεί την ανατροπή των ευρημάτων του Δικαστη­ρίου και τον καταμερισμό της ευθύνης όπως έχει αποφασισθεί από το Πρωτόδικο Δικαστήριο. O καταμερισμός της ευ­θύνης ήταν εύλογος διότι ο εφεσείων - εναγόμενος 1 ήταν ο κύριος υπαίτιος για το δυστύχημα διότι παρέλειψε να δώσει προτεραιότητα στον οδηγό που χρησιμοποιούσε τον κύριο δρόμο· ασφαλώς και η μεγάλη ταχύτητα με την οποία οδη­γούσε υπό τις περιστάσεις ο εφεσίβλητος - εναγόμενος 3 συ­νέβαλε στην πρόκληση του δυστυχήματος και ορθά του κατανεμήθηκε μέρος της ευθύνης.

Υπό τις περιστάσεις η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.

Έφεση απορρίπτεται με έξοδα.

 

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο