|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1967) 1 CLR 83
1967 June 2
[VASSILIADES, P., JOSEPHIDES & LOIZOU, JJ.]
GREGORIS K. ASHIOTIS,
Appellant-Plaintiff.
v.
THE ATTORNEY-GENERAL OF THE REPUBLIC
AND 2 OTHERS,
Respondents-Defendants.
(Civil Appeal No. 4595).
Copyright-Alleged infringement of copyright in respect of Cyprus dances-Finding of trial Court that such dances are old Cypriot folk dances and form "an inheritance" of the people of Cyprus-. Upheld by the Supreme Court on appeal.
Folk dances-Cyprus folk dances-See above.
Cyprus folk dances-See above.
Appeal.
Appeal against the judgment of the District Court of Nicosia (Demetriou D.J.) date the 19th July, 1966 (Action No. 2582/64) whereby plaintiff's claim concerning an infringement of copyright was dismissed.
Ch. Loizou, for appellant.
G. Tornaritis, for respondents.
The facts sufficiently appear in the judgment of the Court, which follows.
ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Η παρούσα έφεσις ησκήθη υπό του ενάγοντος, κατά της αποφάσεως του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας δι' ης τούτο απέρριψε την αγωγήν του διά την προστασίαν πνευματικής εργασίας, διά την οποίαν ο εφεσείων διεκδικεί αποκλειστικήν ιδιοκτησίαν.
Ο εφεσείων, καταθέτων εις το δικαστήριον είπεν ότι είναι επιπλοποιός, χορευτής και χορογράφος (δικογραφία σελίς 11). Την 30ην Οκτωβρίου, 1964, κατεχώρισε διά του δικηγόρου του, την παρούσαν αγωγήν κατά
(1) Της Ελληνικής Κοινοτικής Συνελεύσεως,
(2) Του Βάσου Κωνσταντίνου, Καθηγητού του Παγκυπρίου Γυμνασίου Λευκωσίας, και
(3) Του Ανδρέα Χατζηβασιλείου, Καθηγητού του Γυμνασίου Κύκκου,
αξιών:
(α) απαγορευτικόν διάταγμα κατά των εναγομένων, όπως παύσουν ούτοι «να παραβιάζουν το προνόμιον πνευματικής ιδιοκτησίας του ενάγοντος επί του περιεχομένου του βιβλίου Κυπριακοί χοροί - Γρηγόρη Ασσιώτη - Χορευτού και Χορογράφου εκδοθέντος κατά τον Μάιον του 1962». (Διά μεταγενέστερον γενομένης τροποποιήσεως του τίτλου της αγωγής, ο Γενικός Εισαγγελεύς της Δημοκρατίας, υπεκατέστησε την Ελλην. Κοινοτικήν Συνέλευσιν ως εναγόμενος).
Εις την έκθεσιν της απαιτήσεώς του, ο εφεσείων ισχυρίζεται ότι οι εναγόμενοι καθηγηταί, εν τη εξασκήσει των καθηκόντων των εις τας οικείας σχολάς Μέσης Παιδείας της Δημοκρατίας, παρεβίασαν το αξιούμενον προνόμιον πνευματικής ιδιοκτησίας του εφεσείοντος διδάξαντες άνευ της αδείας του και άνευ πληρωμής των σχετικών δικαιωμάτων, κυπριακούς χορούς, εις μαθητάς των εν λόγω Σχολών διά του σκοπούς δημοσίων εκδηλώσεων. Διά τους εν λόγω χορούς, ο εφεσείων αξιοί προνόμιον πνευματικής ιδιοκτησίας, ισχυριζόμενος ότι η διαμόρφωσις αυτών, ως διετυπώθη εις το εν λόγω βιβλίον του, αποτελεί πνευματικήν αυτού εργασίαν.
Οι εφεσίβλητοι ημφισβήτησαν διά της καταχωρηθείσης υπερασπίσεως των το αξιούμενον εν τη αγωγή προνόμιον πνευματικής ιδιοκτησίας, ισχυρισθέντες ότι οι διδαχθέντες χοροί είναι λαϊκοί Κυπριακοί Χοροί, διά τους οποίους ο εφεσείων δεν δύναται να έχη το εξιούμενον προνόμιον.
Η εκδίκασις της ασυνήθους αύτης διά τα Δικαστήριά μας, αγωγής του εφεσείοντος, παρουσίασεν, ως ήτο επόμενον ζωηρόν ενδιαφέρον και πείσμονα διαδικασίαν. Εκ μέρους του ενάγοντος εκλήθησαν 15 μάρτυρες (συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου). Διά δε την υπεράσπισιν κατέθεσεν ενόρκως εις εκ των εναγομένων καθηγητών ( ο Ανδρέας Χατζηβασιλείου) και δύο άλλοι μάρτυρες, κληθέντες, διά να ενισχύσουν την μαρτυρίαν του πρώτου. Κατετέθησαν δε ως τεκμήρια, το εν λόγω βιβλίον του ενάγοντος (Τεκμ. 1) και τέσσερα διάφορα άλλα βιβλία Ελληνικών χορών, καθώς και δύο φωτογραφικαί ταινίαι σχετιζόμεναι με το επίδικον θέμα.
Εις το τέλος της ακροαματικής διαδικασίας και αφού ήκουσε του δικηγόρους των διαδίκων ο ευπαίδευτος δικαστής του Πρωτοδίκου Δικαστηρίου επεφύλαξε την απόφασίν του, την οποίαν και εξέδωσε με εμπεριστατωμένον δικαιολογητικόν την 19.8.66.
Αφού ανεφέρθη εις το ιστορικόν της υποθέσεως, και ανέλυσε την προσαχθείσα μαρτυρίαν, ο δικαστής παρέθεσε το ακόλουθον απόσπασμα εκ της μαρτυρίας του ενάγοντος: (δικ. Σελίς 93)
«Η ανά χείρας καταγραφή είναι σύνθεσις διαφόρων παραλλαγών (φιγούρων) από όλους τους Κυπριακούς Λαϊκούς Χορούς οι οποίοι χορεύονται εις πάσας τας περιοχάς της Κύπρου. Όσαι εξ' αυτών κατά την γνώμην μου δεν ήσαν κυπριακαί αλλά ξένης προελεύσεως αφηρέθησαν».
Εν όψει της μαρτυρίας ταύτης του ενάγοντος - αναφέρει η απόφασις του Πρωτοδίκου Δικαστηρίου - δεν ευρίσκω ότι ο ενάγων έχει δημιουργήσει πρωτοτυπίαν ή ιδιομορφίαν εις τους χορούς του. Και αναφερόμενος εις την μαρτυρίαν δύο εκ των μαρτύρων του ενάγοντος, ο Δικαστής καταλήγει εις το συμπέρασμα ότι οι εν λόγω χοροί, διά τους οποίους ο εφεσείων αξιοί αποκλειστικόν πνευματικόν προνόμιον, αποτελούν παλαιούς κυπριακούς λαϊκούς χορούς, «προγονικήν κληρονομίαν», ως την χαρακτηρίζει, του λαού της Κύπρου. Κατά συνέπειαν, η αγωγή του εφεσείοντος απερρίφθη, με έξοδα εις βάρος του.
Την απόφασιν ταύτην, ο εφεσείων προσεπάθησε να προσβάλη διά της παρούσης εφέσεως. Το Δικαστήριον τούτο ήκουσε διεξοδικώς, και με όλην την απαιτούμενην προσοχήν, την επιχειρηματολογίαν του δικηγόρου του εφεσείοντος, εις δύο πλήρεις συνεδρίας, με ενδιάμεσον χρονικόν διάστημα όπερ εθεώρησε καλόν να παραχωρήση εις τον δικηγόρον του εφεσείοντος διά να δυνηθή ούτος να ανατρέξη εις σχετικάς πηγάς, και ιδίως εις νομολογίαν, προς υποστήριξιν της υποθέσεως του πελάτου του.
Εις το τέλος της διεξοδικής ταύτης διαδικασίας, δεν έχομεν πεισθή ότι η απόφασις του Πρωτοδίκου Δικαστηρίου δεν στηρίζεται επί της προσαχθείσης μαρτυρίας, ή ότι είναι νομικώς εσφαλμένη κατά τρόπον δικαιολογούντα οιανδήποτε επέμβασιν εκ μέρους του Δικαστηρίου τούτου. Δεν εθεωρήθη καν αναγκαίον, να καλέσωμεν τον δικηγόρον των εφεσειβλήτων, να αντικρούση την επιχειρηματολογίαν του δικηγόρου του εφεσείοντος.
Κατά την ακρόασιν της εφέσεως ησθάνθημεν επανειλημμένως ανησυχίαν εκ του ότι δυνατόν να υπάρχη πνευματική εργασίατου ενάγοντος, διά την οποίαν θα ηδύνατο ούτος να τύχη της σχετικής προστασίας του νόμου. Αλλά τούτο δεν έχει αποδειχθή επαρκώς από την προσαχθείσαν μαρτυρίαν. Δεν φαίνεται εκ της μαρτυρίας ποιόν μέρος της εργασίας του εφεσείοντος αποτελεί ιδικήν του δημιουργίαν ν αντιθέσει προς την βάσιν της εν τω λόγω λαϊκούς χορούς. Ο εφεσείων απέτυχε να πείση το Δικαστήριον ότι έχει υπόθεσιν.
Εις την ενώπιόν μας κατ' έφεσιν διαδικασίαν, ο εφεσείων απέτυχε να προσβάλη την απόφασιν του Πρωτοδίκου Δικαστηρίου ως εσφαλμένην. Συνεπώς η έφεσις αποτυγχάνει και δέον να απορριφθή. Πρέπει εν τούτοις να προστεθή ότι η παρούσα απόφασις αποτελεί δεδικασμένον μόνον μεταξύ των ενώπιον του δικαστηρίου διαδίκων, εν σχέσει με τα εν τη αγωγή επίδικα θέματα και την επ' αυτών στηριχθείσαν απάιτησιν. Εάν υπάρχη πνευματική εργασία διά την οποίαν ο ενάγων δύναται να στηρίξη επαρκώς νόμιμον απαίτησιν εν σχέσει με οιανδήποτε άλλην παραβίασιν εις το παρελθόν ή εις το μέλλον, τούτο δυνατόν να αποτελέση θέμα άλλης αγωγής.
Η παρούσα έφεσις απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος του εφεσείοντος.
Διάταγμα συμφώνως των άνω.