|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 138/2010)
31 Ιανουαρίου 2012
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
1. ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΣΑΠΗΣ,
2. ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΣΑΠΗΣ,
Αιτητές,
- ΚΑΙ -
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
Καθ΄ ων η αίτηση.
---------------------------------
Αχ. Αιμιλιανίδης, για τους Αιτητές.
Ε. Φλωρέντζου (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας,
για τους Καθ΄ ων η αίτηση.
----------------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Οι αιτητές υπέβαλαν αίτηση στις 24.7.2006 προς τους καθ΄ ων η αίτηση για την παραχώρηση δύο Τουρκοκυπριακών τεμαχίων στο χωριό Καλαβασός, ώστε να τοποθετήσουν σ΄ αυτά δύο ανεμογεννήτριες για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Στην αίτηση τους σημείωσαν ότι τα δύο τεμάχια Τουρκοκυπριακής ιδιοκτησίας συνόρευαν με δικό τους τεμάχιο στο οποίο είχε ήδη ζητηθεί άδεια για τοποθέτηση ανεμόμετρου για τη διεξαγωγή μετρήσεων και εν συνεχεία ολοκληρωμένης μελέτης «..διά εγκατάσταση παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.». Οι αιτητές ήδη λειτουργούσαν στο τεμάχιο τους εργοστάσιο τουβλοποιΐας.
Το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως τοποθετήθηκε αρχικά θετικά στην εκμίσθωση των Τουρκοκυπριακών τεμαχίων στα σημεία που προτεινόταν η χωροθέτηση των ανεμογεννητριών και με την προϋπόθεση ότι η εκμίσθωση θα αφορούσε περιορισμένο χώρο 25 μ. Χ 25 μ. Στη σχετική επιστολή ημερ. 25.1.2008, αναφερόταν ότι ο Υπουργός Εσωτερικών θα συναινούσε στην παραχώρηση απόκλισης από τις πρόνοιες της σχετικής εντολής του σε σχέση με την εγκατάσταση ανεμογεννητριών μέσα σε όριο ανάπτυξης, νοουμένου ότι θα τηρούνταν οι υπόλοιπες πρόνοιες της εντολής και θα εξασφαλιζόταν δικαίωμα διόδου και δικαίωμα τοποθέτησης δικτύου καλωδιώσεων. Αυτές οι απόψεις της Πολεοδομίας (Παράρτημα Β στην ένσταση), διατυπώθηκαν προκαταρκτικώς με βάση το άρθρο 25(8) του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου αρ. 90/72, ως τροποποιήθηκε. Το αίτημα εξετάστηκε επίσης από τη συνεδρία της Ειδικής Επιτροπής για παραχώρηση Τουρκοκυπριακών υποστατικών στις 8.9.2008, με απορριπτική όμως εισήγηση, ο δε Κηδεμόνας Τουρκοκυπριακών Περιουσιών επικύρωσε την εισήγηση λαμβάνοντας υπόψη και την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου αρ. 67.039 ημερ. 10.4.2008 (Παράρτημα Γ στην ένσταση), για την μη χρησιμοποίηση Τουρκοκυπριακής γης για σκοπούς ίδρυσης αιολικών πάρκων.
Στις 18.2.2009, ο Έπαρχος Λάρνακας υπέβαλε έκθεση για το όλο θέμα εισηγούμενος ότι οι ανεμογεννήτριες δεν θα ήταν δυνατόν να τοποθετηθούν στο ιδιόκτητο τεμάχιο των αιτητών ενόψει του ότι διέρχοντο από αυτό γραμμές υψηλού ηλεκτρικού φορτίου της Α.Η.Κ. Ο Κηδεμόνας Τουρκοκυπριακών Περιουσιών επανεξέτασε το θέμα, θεωρώντας ότι ακόμη και αν η προκείμενη περίπτωση δεν αφορούσε αιολικό πάρκο, αλλά την τοποθέτηση δύο ανεμογεννητριών με δικαίωμα διάβασης μεγάλου μήκους, τυχόν έγκριση θα αποτελούσε κακό προηγούμενο για παρόμοιες αιτήσεις.
Το Υπουργείο Εμπορίου Βιομηχανίας και Τουρισμού, στην αρμοδιότητα του οποίου εμπίπτουν θέματα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ήταν θετικό στην παραχώρηση πολεοδομικής άδειας έχοντας υπόψη και τη θέση των αιτητών ότι οι ανεμογεννήτριες θα τοποθετούνταν 150 μ. μακριά από τους πυλώνες υψηλής τάσης και υπό το φως της αναγκαιότητας οι ανεμογεννήτριες αυτές να έπρεπε να τοποθετηθούν δύο στα Τουρκοκυπριακά τεμάχια και μία στο τεμάχιο των αιτητών. Εν τέλει, ο Κηδεμόνας απέρριψε το αίτημα εκ νέου λαμβάνοντας υπόψη την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, για μη χρησιμοποίηση Τουρκοκυπριακής γης για σκοπούς ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Η επιστολή αυτή ημερ. 23.11.2009 (Παράρτημα Ζ στην ένσταση), αποτελεί και την προσβαλλόμενη πράξη.
Οι αιτητές εισηγούνται κατ΄ αρχάς ότι η προσβαλλόμενη πράξη ελήφθη από αναρμόδιο πρόσωπο δεδομένου ότι αυτή υπογράφηκε από τον λειτουργό του Υπουργείου Εσωτερικών, Στέλιου Ευσταθίου, και όχι από τον Υπουργό Εσωτερικών, ως Κηδεμόνα των Τουρκοκυπριακών Περιουσιών. Κατά δεύτερο λόγο, η εισήγηση είναι ότι η πράξη στηρίζεται σε πάσχουσα αιτιολογία, είναι αποτέλεσμα πλάνης περί τα πραγματικά γεγονότα, υπέρβαση και κατάχρηση εξουσίας, διότι ο μοναδικός λόγος απόρριψης του αιτήματος ήταν η ύπαρξη της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου ημερ. 10.4.2008, η οποία αφορούσε τη μη αποδοχής χρήσης Τουρκοκυπριακής γης για σκοπούς ίδρυσης αιολικών πάρκων, παρά το γεγονός ότι οι αιτητές υπέβαλαν αίτηση για την τοποθέτηση ανεμογεννητριών και όχι για αιολικό πάρκο. Ως τρίτος λόγος ακύρωσης αναφέρεται ότι η απόφαση αντίκειται στην αρχή της ίσης μεταχείρισης και της καλής πίστης της διοίκησης, διότι το Υπουργικό Συμβούλιο με τη σύμφωνη γνώμη του Διευθυντή Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως και του Κηδεμόνα Τουρκοκυπριακών Περιουσιών, ενέκρινε τη δέσμευση χώρου Τουρκοκυπριακής ιδιοκτησίας στο Μαρί προς απαλλοτρίωση για τη δημιουργία αιολικού πάρκου στην εταιρεία Ketonis Developments Ltd.
Οι καθ΄ ων, αντίθετα, εισηγούνται ότι η απόφαση λήφθηκε στη βάση οδηγιών που δόθηκαν από τον Υπουργό Εσωτερικών, ο οποίος δύναται να αναθέτει σε λειτουργούς του Υπουργείου του την εξέταση θεμάτων μεταξύ των οποίων και αυτών που αφορούν την παρούσα προσφυγή. Ο Υπουργός αποφάσισε την απόρριψη του αιτήματος συμφωνώντας με τις θέσεις Ανώτερου Λειτουργού του Υπουργείου, παρά την αντίθετη θέση του λειτουργού Ευσταθίου που εν τέλει υπέγραψε και την επιστολή. Ως προς την αιτιολογία της προσβαλλόμενης πράξης, αυτή ήταν πλήρως αιτιολογημένη ληφθείσα κατόπιν ορθής άσκησης διακριτικής εξουσίας με έρεισμα την προστασία των Τουρκοκυπριακών περιουσίων από τη δημιουργία μονίμων εγκαταστάσεων που, όπως οι ανεμογεννήτριες, λόγω ύψους και όγκου, αλλοιώνουν το έδαφος του τεμαχίου, η δε μετέπειτα μετακίνηση τους είναι έργο ανέφικτο. Ως προς την ανισότητα λόγω της παραχώρησης Τουρκοκυπριακής γης στην εταιρεία Ketonis Developments Ltd, δεν πιστοποιείται τέτοια ανισότητα, διότι την αίτηση για τη δημιουργία του πάρκου την υπέβαλε το κράτος, αφού προηγουμένως έκρινε ότι η συγκεκριμένη Τουρκοκυπριακή ιδιοκτησία ήταν ικανοποιητική και αρμόζουσα και προχώρησε στην απαλλοτρίωση της. Στη συνέχεια το κράτος συμβλήθηκε με την εταιρεία για τη δημιουργία αιολικού πάρκου, στο οποίο οι ανεμογεννήτριες θα εγκατασταθούν και λειτουργήσουν προς όφελος του δημοσίου.
Κατά τις διευκρινίσεις, οι αιτητές, διά του δικηγόρου τους, τόνισαν το βασικό τους ισχυρισμό ότι η αίτηση τους αφορούσε την τοποθέτηση ανεμογεννητριών για παραγωγή ενέργειας και όχι τη δημιουργία αιολικού πάρκου, τα δε αναφερθέντα από τη δικηγόρο των καθ΄ ων προς αιτιολόγηση της προσβαλλόμενης πράξης, δεν συνιστούν τμήμα του διοικητικού φακέλου και επομένως δεν θα πρέπει να ληφθούν υπόψη.
Εξετάζοντας τους λόγους αιτίασης προς ακύρωση της προσβαλλόμενης πράξης εκ προοιμίου πρέπει να εντοπισθεί η διάσταση στα όσα ο συνήγορος των αιτητών προώθησε με τις γραπτές αγορεύσεις του και κατά τις διευκρινίσεις, με το αιτητικό της αίτησης ακύρωσης. Στην τελευταία τόσο στην παρ. Α του αιτητικού, όσο και στην παρ. 1 των γεγονότων, γίνεται λόγος για την υποβολή αίτησης από τους αιτητές «.. για την εγκατάσταση και λειτουργία αιολικού πάρκου.». Είναι όμως εμφανές ότι αυτό οφείλεται σε λάθος διότι οι αιτητές στη σχετική επιστολή τους ημερ. 24.7.2006, Παράρτημα Α στην προσφυγή, αιτήθηκαν αδείας «.. διά την εγκατάσταση ανεμογεννήτριων για παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος με Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας ..». Είναι επίσης εμφανές ότι στη συνέχεια το ζήτημα από πλευράς αρμοδίων υπηρεσιών συζητήθηκε στη βάση της εγκατάστασης ανεμογεννητριών και όχι της δημιουργίας αιολικού πάρκου, παρόλο που η εσωτερική αλληλογραφία των καθ΄ ων με τα αρμόδια τμήματα δεν είναι σταθερή ως προς το θέμα, αναφέροντας και τη δημιουργία αιολικού πάρκου, όπως θα υποδειχθεί κατωτέρω. Κυρίως, όμως, όπως σημειώθηκε στην επιστολή ημερ. 18.2.2009 του Κλάδου Διαχείρισης Τουρκοκυπριακών Περιουσιών προς το Γενικό Διευθυντή Υπουργείου Εσωτερικών (Παράρτημα «Δ» στην ένσταση), το αίτημα «... δεν είναι η δημιουργία αιολικού πάρκου αλλά η τοποθέτηση δύο μόνο ανεμογεννητριών οι οποίες θα παράγουν ηλεκτρικό ρεύμα για τη λειτουργία του εργοστασίου τουβλοποιΐας το οποίο θα ανεγερθεί σε γειτονικό τεμάχιο ιδιοκτησίας του αιτητή.».
Έχει λεχθεί στις υποθέσεις Αλεξάνδρα Νικολάκη ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Επισκοπής Λεμεσού (2002) 3 Α.Α.Δ. 762, I. Soteriou Constructions Ltd v. Δήμου Λευκωσίας (Δημόσιες Επιχειρήσεις) Λτδ, υπόθ. αρ. 153/04, ημερ. 3.9.2004, Χριστοθέα Λοΐζου Καλλικά κ.ά. ν. Δήμου Αραδίππου, υπόθ. αρ. 728/06, ημερ. 15.9.2008 και Petrolina (Holdings) Public Ltd v. Υπουργού Οικονομικών, υπόθ. αρ. 1029/09, ημερ. 22.6.2010, ότι το Δικαστήριο οφείλει να ανιχνεύει την ουσιαστική πράξη που προσβάλλεται ούτως ώστε να μην αποτελεί εμπόδιο η όποια λανθασμένη αναφορά στην αίτηση ακυρώσεως της προσβαλλόμενης απόφασης. Ως θέμα δημόσιας τάξης το αναθεωρητικό Δικαστήριο δικαιούται να διαπιστώσει τον πραγματικό λόγο ακύρωσης. Το ίδιο ισχύει, κατά ελλάσονα τρόπο, και για τη λανθασμένη αναγραφή της ημερ. 23.11.2010 ως της ημερομηνίας που κοινοποιήθηκε η απόφαση, ενώ η πραγματική ημερομηνία είναι η 23.11.2009. Επομένως, τα πιο πάνω δεν θα αποτελέσουν σκόπελο για την αναχαίτιση της προσφυγής, για τα οποία σημεία άλλωστε, δεν ηγέρθηκε οποιοδήποτε θέμα ή ένσταση από τους καθ΄ ων.
Το πρώτο ουσιαστικό θέμα που εγείρεται αφορά την αναρμοδιότητα του λειτουργού Στέλιου Ευσταθίου από του να υπογράψει την προσβαλλόμενη πράξη χωρίς την προηγούμενη εξουσιοδότηση του αρμοδίου Υπουργού Εσωτερικών. Κατά τους αιτητές, η αρμοδιότητα για τη λήψη της απόφασης ανήκει στον ίδιο τον Υπουργό Εσωτερικών και δεν παρουσιάζεται από το διοικητικό φάκελο οποιαδήποτε συγκεκριμένη απόφαση του Υπουργού εξουσιοδοτούσα την λήψη της προσβαλλόμενης πράξης.
Η προς κρίση διοικητική πράξη, όπως απαντάται στην επιστολή ημερ. 23.11.2009, τιτλοφορείται ως προερχόμενη από το Υπουργείο Εσωτερικών και υπογράφεται από τον λειτουργό Στέλιο Ευσταθίου, «για Γενικό Διευθυντή Υπουργείου Εσωτερικών». Κατά την κρίση του Δικαστηρίου, η επιστολή αντανακλούσε ακριβώς την ίδια την ενέργεια του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών και κατ΄ επέκταση του ίδιου του Υπουργού εφόσον είναι φανερό ότι εκείνος παρέμενε ο αρμόδιος φορέας εξουσίας, ο δε συγκεκριμένος λειτουργός ενήργησε κατά το τεκμήριο της νομιμότητας εκ μέρους και κατ΄ εξουσιοδότηση του αρμοδίου οργάνου. Στην υπόθεση Χρυστάλλα Σ. Βασιλείου ν. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 13/07, ημερ. 5.5.2009, υπογραφή «για Περιφερειακό Δασικό Λειτουργό», θεωρήθηκε ότι είχε ορθά εκδοθεί κατ΄ εξουσιοδότηση και ενόψει του τεκμηρίου της κανονικότητας. Παρομοίως, στην Carlors Services Ltd v. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 582/07, ημερ. 21.5.2009, θεωρήθηκε ότι η υπογραφή «για ή εκ μέρους» φορέα εξουσίας, θεωρείται επαρκής εξουσιοδότηση διότι ο φορέας εξουσίας δεν ταυτοποιείται με το φυσικό πρόσωπο, αλλά το θεσμό.
Εν πάση περιπτώσει, όπως ορθά υποδεικνύει η δικηγόρος των καθ΄ ων στην αγόρευση της, στα σχετικά σημειώματα του διοικητικού φακέλου Τεκμ. «Α» υπάρχει η σχετική εμπλοκή με χειρόγραφη σημείωση του ιδίου του Υπουργού στις 22.11.2009, σημείωση 7, όπου ο Υπουργός διατύπωσε τη διαφωνία του απορρίπτοντας την εισήγηση των λειτουργών του Υπουργείου για κατ΄ εξαίρεση αποδοχή του αιτήματος, σημειώνοντας ότι υπάρχει απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου να μην χρησιμοποιείται Τουρκοκυπριακή γη για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Την επόμενη ημέρα, 23.11.2009, αποστάληκε στους αιτητές η προσβαλλόμενη απόφαση με αυτή ακριβώς την αιτιολογία.
Επί της καθαυτής ουσίας διαπιστώνεται όντως σφάλμα στην απόφαση των καθ΄ ων. Ενώ αναγνωρίστηκε και αρμοδίως ότι η επιδιωκόμενη από τους αιτητές ανάπτυξη δεν αφορούσε αιολικό πάρκο, αλλά εγκατάσταση ανεμογεννητριών, η προσβαλλόμενη πράξη έχει ακριβώς ως βάση και αιτιολογία της, «τη μη χρησιμοποίηση Τουρκοκυπριακής γης για σκοπούς ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.». Και ενώ θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι και οι αιτητές είχαν προτείνει την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών ως πηγή ηλεκτρικού ρεύματος με ανανεώσιμη πηγή ενέργειας, η αιτιολογία της προσβαλλόμενης πράξης παραπέμπει ευθέως στην απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου αρ. 67.039 ημερ. 10.4.2008, η οποία όμως συναρτάται με την απαγόρευση χρήσης τουρκοκυπριακής γης για την κατασκευή «αιολικών πάρκων». Στη σχετική απόφαση του, το Υπουργικό Συμβούλιο (Παράρτημα «Γ» στην ένσταση και μέρος του διοικητικού φακέλου»), αποφάσισε τα πιο πάνω με αφορμή αίτηση κάποιας εταιρείας D.K. Windsupply Ltd για την κατασκευή και λειτουργία αιολικού πάρκου σε συγκεκριμένη περιοχή.
Προκύπτουν συναφώς τα εξής προβλήματα, που οδηγούν αναπόφευκτα στην ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης. Κατ΄ αρχάς, διαπιστώνεται διάσταση μεταξύ της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου επί της οποίας εδράζεται η προσβαλλόμενή πράξη, με την ίδια την απόφαση της οποίας επιδιώκεται η ακύρωση. Ενώ η απαγόρευση αναφέρεται στην ίδρυση και λειτουργία αιολικών πάρκων, η προσβαλλόμενη πράξη αναφέρεται στη μη χρήση των Τουρκοκυπριακών περιουσιών για σκοπούς ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Εξ αυτού προκύπτει και το έτερο πρόβλημα. Είναι οι δύο έννοιες ταυτόσημες ή σχετικές έστω, περιλαμβάνουσα η μια την άλλη, ή είναι εντελώς διαφορετικές; Πουθενά δεν υπάρχει κάποια εξήγηση ή διαχωρισμός των εννοιών, κατά πόσον αυτές συμπίπτουν ή διαφέρουν. Όπως όμως λέχθηκε και προηγουμένως, η Επαρχιακή Διοίκηση Λάρνακας, Κλάδος Διαχείρισης Τουρκοκυπριακών Περιουσιών, του Υπουργείου Εσωτερικών, διέκρινε στην επιστολή της ημερ. 18.2.2009 μεταξύ των δύο, εφόσον θεώρησε ότι το αίτημα των αιτητών δεν αφορούσε τη δημιουργία αιολικού πάρκου. Παρόμοια ακριβώς θέση εκφράστηκε και σε έτερη επιστολή της ίδιας υπηρεσίας ημερ. 22.4.2009 (ερ. 7 του διοικητικού φακέλου), όπου σαφώς η διοίκηση είχε την άποψη ότι το αίτημα δεν αφορούσε τη δημιουργία αιολικού πάρκου, αλλά μόνο την εγκατάσταση δύο ανεμογεννητριών για παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος και επειδή από το ιδιόκτητο τεμάχιο των αιτητών διέρχονταν γραμμές της Α.Η.Κ. και δεν θα ήταν δυνατή η εγκατάσταση των ανεμογεννητριών, η εισήγηση ήταν για κατ΄ εξαίρεση έγκριση του αιτήματος από τον Κηδεμόνα.
Οι πιο πάνω θέσεις της εν λόγω υπηρεσίας τέθηκαν, μεταξύ άλλων θεμάτων που αναφέρονται στις επιστολές, για ενημέρωση του Κηδεμόνα Τουρκοκυπριακών Περιουσιών για πιθανή επαναξιολόγηση του όλου θέματος και λήψη απόφασης. Η αίτηση απορρίφθηκε τελικά για τον λόγο που καταγράφεται στην προσβαλλόμενη πράξη. Ορθά, επομένως, οι αιτητές εισηγούνται ότι η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου αφορούσε τη γενική απαγόρευση δημιουργίας αιολικών πάρκων, ενώ η αίτηση ήταν για διαφορετικό ζήτημα.
Η συνήγορος των καθ΄ ων επιχειρεί μέσω της ένστασης, της αγόρευσης και της θέσης που έλαβε κατά τις διευκρινίσεις, να εντάξει το αίτημα των αιτητών στη γενικότερη απαγόρευση για τη δημιουργία και λειτουργία των αιολικών πάρκων, που ήταν η ρητή βάση της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου. Σ΄ αυτά τα πλαίσια λέγει στην παρ. 4 της ένστασης της, αναγνωρίζουσα και η ίδια τη διαφοροποίηση των δύο εννοιών (αιολικό πάρκο - δύο ανεμογεννήτριες με δικαίωμα διάβασης), ότι παρά το γεγονός ότι «.. η προκείμενη περίπτωση σίγουρα δεν αφορά αιολικό πάρκο, αλλά δύο ανεμογεννήτριες .. πιθανή έγκριση θα αποτελέσει κακό προηγούμενο και για άλλες παρόμοιες αιτήσεις ...». Δεν είναι όμως αυτή η απόφαση που λήφθηκε, ούτε και η αιτιολογία της. Η αιτιολογία της είναι μόνο μια και αυτή συναρτάται προς την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου η οποία απαγορεύει τη δημιουργία και λειτουργία αιολικών πάρκων σε Τουρκοκυπριακή ιδιοκτησία. Δεν εξηγείται εκεί ο λόγος της απόφασης και επομένως η ανίχνευση του με παραπομπή στο διοικητικό φάκελο δεν είναι δυνατή εφόσον μάλιστα είναι σαφές ότι υπήρχε διάσταση μεταξύ των εννοιών του αιολικού πάρκου και της ανάπτυξης που επιδίωκαν οι αιτητές.
Επομένως, το να αναφέρεται στις σελ. 6-7 της γραπτής αγόρευσης των καθ΄ ων ότι έρεισμα της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου ήταν η προστασία Τουρκοκυπριακών περιουσιών «... από δημιουργία μόνιμων εγκαταστάσεων εντός των περιουσιών που θα ισοδυναμούσαν μετά τη λήξη της έκρυθμης κατάστασης, σε αδυναμία απόδοσης τους όπως ήταν πριν» και ότι η «τοποθέτηση έστω και μιας ανεμογεννήτριας δεν είναι κάτι απλό αφού το ύψος και ο όγκος τους αλλοιώνει το έδαφος του τεμαχίου και η μετακίνηση τους είναι έργο ανέφικτο», αποτελεί εκ των υστέρων αιτιολογία. Το ίδιο επιχειρήθηκε και κατά τις διευκρινίσεις εφόσον η εκεί δοθείσα εξήγηση ότι είτε πρόκειται για αιολικό πάρκο, είτε για τοποθέτηση ανεμογεννητριών, δημιουργείται επίπτωση στην περιουσία και γι΄ αυτό το λόγο απορρίφθηκε το αίτημα, αποτελεί στοιχείο εξωγενές της απόφασης και του διοικητικού φακέλου. Είναι γνωστή και παγιωμένη η νομολογία ότι οι αγορεύσεις δεν αποτελούν νόμιμο τρόπο συμπλήρωσης των δεδομένων που οδήγησαν στην προσβαλλόμενη πράξη, (Δημοκρατία ν. Κουκκουρή (1993) 3 Α.Α.Δ. 598, Ελισσαίου ν. Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου (2004) 3 Α.Α.Δ. 412, Κωνσταντίνου ν. Δημοκρατίας(2007) 3 Α.Α.Δ. 384 και P & R Final Formation Ltd v. Εφοριακού Συμβουλίου κ.ά. (2009) 3 Α.Α.Δ. 482).
Υπό το φως των ανωτέρω, δεν παρίσταται ανάγκη να εξεταστεί σε βάθος η θέση των αιτητών περί δημιουργίας ανισότητας σε σχέση με τα δεδομένα υπό τα οποία η Ketonis Developments Ltd έλαβε άδεια δημιουργίας αιολικού πάρκου σε Τουρκοκυπριακή γη. Παρουσιάζεται όμως να πρόκειται για διαφορετική περίπτωση στην οποία υπήρξε απαλλοτρίωση γης προς το δημόσιο συμφέρον. Εν πάση δε περιπτώσει πρόκειται για ανομοιογενείς αναπτύξεις αφού στην περίπτωση της εν λόγω εταιρείας, η ανάπτυξη αφορούσε τη δημιουργία αιολικού πάρκου, ενώ οι εδώ αιτητές επιδίωκαν την εγκατάσταση δύο ανεμογεννητριών και μόνο.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα υπέρ των αιτητών και εναντίον των καθ΄ ων, ως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Η προσβαλλόμενη πράξη ακυρώνεται με βάση το Άρθρο 146.4(β) του Συντάγματος.
Στ. Ναθαναήλ,
Δ.
/ΕΘ