CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

Στις 31.12.2001 η Αιτήτρια εταιρεία, η οποία ασχολείται με την πώληση ηλεκτρονικών υπολογιστών, επώλησε προς την εξαρτημένη εταιρεία της Podium Engineering Ltd ηλεκτρονικούς υπολογιστές αξίας £590.130,75. Η Podium εχρεώθη με πρόσθετο ποσό £59.013,08 ως ΦΠΑ. Την ίδια ημερομηνία η Αιτήτρια επώλησε προς τη Podium πάγια περιουσιακά στοιχεία της αξίας £142.797,49, και πάλι χρεώνοντας πρόσθετο ποσό £14.279,75 ως ΦΠΑ. Οι πωλήσεις αυτές και το συνολικό ποσό του ΦΠΑ, £73.292,83, δεν συμπεριλήφθησαν όμως στη δήλωση της Αιτήτριας για τη φορολογική περίοδο 1.11.2001-31.1.2002 ούτε σε άλλη μεταγενέστερη. Σύμφωνα με την Αιτήτρια, η παράλειψη διαπιστώθηκε τον Αύγουστο του 2002 από τους λογιστές της, οπότε και, όπως ισχυρίζεται, απέστειλε επιστολή ημερομηνίας 6.8.2002 προς τον Έφορο ζητώντας σχετική διόρθωση της δήλωσης για τη φορολογική περίοδο 1.11.2001-31.1.2002 ώστε να περιλαμβάνει τις εν λόγω πωλήσεις. Ο Έφορος αρνείται ότι έλαβε τέτοια επιστολή και λέγει ότι η παράλειψη διαπιστώθηκε κατά την εξέταση γραπτού αιτήματος της Podium ημερομηνίας 6.8.2002 για διόρθωση της δικής της δήλωσης της φορολογικής περιόδου 1.11.2001-31.1.2002 ώστε να περιλαμβάνει τις εν λόγω αγορές, με ακόλουθη πίστωση του εν λόγω ποσού ως φόρου εισροών, το οποίο τελικά ενεκρίθη.

Η Αιτήτρια δεν αμφισβητεί την οφειλή του φόρου. Αμφισβητεί μόνο τη νομιμότητα της επιβολής του για τη φορολογική περίοδο 1.5.2002-31.7.2002. Ισχυρίζεται, προς τούτο, πλάνη περί το νόμο κατά το ότι, ενώ ο Ν. 95(1)/2000 αντικατέστησε το Ν. 246/90 στις 1.2.2002, ο Έφορος βάσισε την απόφασή του και στους δύο νόμους, έστω και αν, όπως παρατηρεί η ευπαίδευτη συνήγορος για τη Δημοκρατία, τα άρθρα 34(1) του Ν. 246/90 και 49(1) του Ν. 95(1)/2000 είναι σχεδόν πανομοιότυπα. Ο ισχύων κατά το σχετικό χρόνο νόμος, εισηγείται ο ευπαίδευτος συνήγορος για την Αιτήτρια, ήταν ο Ν. 246/90, εν πάση περιπτώσει όμως, όποιος νόμος δηλαδή και να ρύθμιζε το θέμα της Αιτήτριας, δεν μπορούσαν να είχαν εφαρμογή και οι δύο νόμοι στους οποίους εβασίσθη ο Έφορος.

Η παραπομπή αυτή όμως δεν βοηθά, καθ΄ όσον το άρθρο 59(4) έχει εφαρμογή, σύμφωνα με τους ρητούς όρους του, όπου η φορολογική περίοδος άρχισε πριν και συμπληρώθηκε μετά από την ημερομηνία έναρξης της ισχύος του Ν. 95(1)/2000, οπότε έχουν εφαρμογή και οι δύο νόμοι. Στην προκειμένη περίπτωση, η φορολογική περίοδος, 1.11.2002-31.1.2002, άρχισε και τελείωσε πριν από την ημερομηνία έναρξης της ισχύος του Ν. 95(1)/2000 που ήταν η 1.2.2002 και έτσι το άρθρο 59(4) δεν είχε εφαρμογή. Παραμένει λοιπόν η αντινομία που εντοπίζεται στο ότι ο Έφορος, προβαίνοντας στη λήψη της προσβαλλόμενης απόφασης, εβασίσθη και στους δύο νόμους, και η οποία δεν αναιρείται από άλλη εισήγηση της ευπαιδεύτου συνηγόρου για τη Δημοκρατία ότι η σχετική φορολογική περίοδος ήταν η 1.5.2002-31.7.2002 στην οποία η αιτήτρια υποσχέθη ότι θα περιλάμβανε το φόρο, ώστε να είχε εφαρμογή ο Ν. 95(1)/2000, αφού τότε δεν θα είχε εφαρμογή ο Ν. 246/90 στον οποίο επίσης εβασίσθη ο Έφορος.

Η ευπαίδευτη συνήγορος για τη Δημοκρατία εισηγείται περαιτέρω ότι ορθώς ο Έφορος εβασίσθη και στους δύο νόμους καθ΄ όσον η μεν παράλειψη των Αιτητών να περιλάβουν το φόρο στη δήλωση της φορολογικής περιόδου 1.11.2001-31.1.2002 συνιστούσε παράβαση του άρθρου 34(1) του Ν. 246/90 η δε παράλειψη τους να τον περιλάβουν στη δήλωση της φορολογικής περιόδου 1.5.2002-31.7.2002 συνιστούσε παράβαση του άρθρου 49(1) του Ν. 95(1)/2000. Η άποψη αυτή δεν είναι ορθή. Δεν μπορούσαν να υπήρχαν δύο σχετικές φορολογικές περιόδοι. Ο ίδιος ο Έφορος μάλιστα δεν αναφέρεται σε δύο φορολογικές περιόδους παρά μόνο σε μία, εκείνη της 1.5.2001-31.7.2002. Εδώ όμως ήταν και η ουσιαστική πλάνη του, καθ΄ όσον, σύμφωνα με όλα τα ενώπιον του στοιχεία που αποτελούσαν κοινό έδαφος, η πώληση έγινε στις 31.12.2001 και έτσι ενέπιπτε στη φορολογική περίοδο 1.11.2001-31.1.2002. Η υπόσχεση της Αιτήτριας να αποδώσει το φόρο με τη δήλωση της φορολογικής περιόδου 1.5.2002-31.7.2002 δεν μπορούσε να διαφοροποιήσει τη νομική όσο και πραγματική κατάσταση της υπαγωγής της πώλησης και του φόρου στη φορολογική περίοδο 1.11.2001-31.1.2002 και να την εντάξει στη φορολογική περίοδο 1.5.2002-31.7.2002. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι είχε και εφαρμογή το άρθρο 34(1) του Ν. 246/90. Ο νόμος εκείνος δεν μπορούσε μάλιστα να είχε εφαρμογή καθ΄ όσον, σύμφωνα με το ίδιο το άρθρο 25 αυτού (όπως τροποποιήθηκε από το άρθρο 5(α) του Ν. 52(1)/92), η υποχρέωση υποβολής της φορολογικής δήλωσης είναι μέσα σε δέκα ημέρες μετά το τέλος του μήνα που ακολουθεί το τέλος της φορολογικής περιόδου. Στην προκειμένη περίπτωση, η φορολογική περίοδος έληγε στις 31.1.2002, η δε φορολογική δήλωση έπρεπε να υποβληθεί, όπως και προφανώς υποβλήθηκε, μετά την 1.2.2002. Τότε όμως είχε ισχύ ο Ν. 95(1)/2000 (και έπαυσε να είχε ισχύ ο Ν. 246/90) και η όποια διαπίστωση σφάλματος και βεβαίωση φόρου μπορούσε να γίνει δυνάμει του άρθρου 49(1) του νόμου εκείνου και μόνο. Η δυνατότητα όμως του Εφόρου, δυνάμει των προνοιών του ισχύοντος πλέον Νόμου 95(1)/2000, να προβεί σε βεβαίωση του φόρου για τη φορολογική περίοδο 1.11.2001-31.1.2002, έστω και μετά από τη λήξη της ισχύος του Ν. 246/90 ο οποίος ρύθμιζε την υποχρέωση καταβολής του φόρου για την περίοδο εκείνη, δεν εξυπάκουε την αλλαγή της φορολογικής περιόδου ώστε αυτή να εμπίπτει στην περίοδο ισχύος του Ν. 95(1)/2000.

Δ.