ANΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

20 Μαρτίου 2003

[ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ/στής]

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 19, 28, 35 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

ΛΟΥΙΖΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΟΥ- ΖΑΝΝΕΤΟΥ,

ν.

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ

ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,

-----------------------------------

Α. Σ. Αγγελίδης, για την αιτήτρια

Ι. Νικολάου, για την καθής η αίτηση

------------------------------

Το σχέδιο υπηρεσίας έχει 4 Σημειώσεις. Η Σημείωση (1) έχει ιδιαίτερη σημασία. Σ' αυτή βασίστηκε η προδικαστική ένσταση του ε.μ. Αναφέρει ότι η θέση αυτή θα είναι θέση προαγωγής μόνο εφόσο εξακολουθούν να υπάρχουν υποψήφιοι που υπηρετούσαν ως νομικοί λειτουργοί στη Νομική Υπηρεσία κατά την έγκριση του παρόντος σχεδίου υπηρεσίας (δηλ. στις 31/8/89). Σε τέτοια περίπτωση οι υποψήφιοι θα πρέπει να ικανοποιούν τα προσόντα που αναφέρονται στην παράγραφο «Β» πιο πάνω μόνο. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου. Βοηθούν να κατανοήσουμε την ένσταση του ε.μ. και τα επιχειρήματα που την αφορούν.

Μπορεί να αναφερθεί και η 2^η Σημείωση. Προβλέπει ότι σε περίπτωση που δεν υπάρχουν Δικηγόροι της Δημοκρατίας Α΄ με 3ετή υπηρεσία, τότε μπορούν να προαχθούν οι Δικηγόροι της Δημοκρατίας Α΄ με 6ετή άσκηση καθηκόντων Νομικού Λειτουργού στη Νομική Υπηρεσία που κατά την 31/8/89 (ημερομηνία έγκρισης του παρόντος σχεδίου υπηρεσίας) υπηρετούσαν στη θέση Λειτουργού Νομικών Ερευνών 1^ης ή 2^ης τάξης ή στη θέση Δικηγόρου της Δημοκρατίας Β΄. Ας σημειωθεί ότι η δημοσίευση του έγινε στις 8/9/89. Τα απαιτούμενα για πρώτο διορισμό προσόντα καθορίζει η παραγρ. Α. Ο υποψήφιος πρέπει να είναι εγγεγραμμένος δικηγόρος στην Κύπρο με 10ετή τουλάχιστο άσκηση του δικηγορικού επαγγέλματος. Με βάση την παράγρ. Γ (γ) και για τα δύο Α και Β (πρώτο διορισμό και προαγωγή) των απαιτούμενων προσόντων μεταπτυχιακό δίπλωμα ή τίτλος ή ισότιμο προσόν στα νομικά αποτελεί πλεονέκτημα.

Χρειάζεται μια σύντομη ματιά στη σταδιοδρομία του κάθε διάδικου. Η αιτήτρια ήταν υποψήφια για διορισμό στη θέση Δικηγόρου της Δημοκρατίας κατά το 1990, αλλά δεν επιλέγηκε. Η επιτυχής έκβαση προσφυγής της στο Ανώτατο Δικαστήριο είχε ως αποτέλεσμα το διορισμό της στη θέση το 1997 με αναδρομική δύναμη από 16/7/90. Το ε.μ. υπηρετεί στη δημόσια υπηρεσία από το 1968. Το 1985 διορίστηκε στη Νομική Υπηρεσία ως Νομικός Βοηθός 2^ης τάξης και το 1987 προάχθηκε σε Νομικό Βοηθό 1^ης τάξης (μεταγενέστερα οι θέσεις ενοποιήθηκαν και μετονομάστηκαν σε Δικηγόρο της Δημοκρατίας). Κατά το 1991 προάχθηκε σε Δικηγόρο της Δημοκρατίας Α΄. Με βάση ειδική διάταξη του προϋπολογισμού (που κάλυπτε μόνο τους λειτουργούς που υπηρετούσαν την 1/1/89) το ε.μ. τοποθετήθηκε πάνω σε προσωπική βάση στις συνδυασμένες κλίμακες Α13 και Α15.

Ο 2^ος λόγος ακύρωσης αφορά τη σύσταση του Γ.Ε. υπέρ του ε.μ. Βάλλεται πανταχόθεν. Πρώτα, ότι είναι αναιτιολόγητη και αντίθετη με τα στοιχεία των φακέλων. Καταρχήν ο δικηγόρος της αιτήτριας ισχυρίστηκε ότι η αναφορά και μόνο του Γ.Ε. στην επιστολή ημερ. 15/2/01 πρέπει να οδηγήσει σε ακύρωση την επίδικη πράξη. Θα εξηγήσω μετά τι ήταν η επιστολή. Περαιτέρω ο συνήγορος ισχυρίστηκε ότι λανθασμένα ο Γ.Ε. σύγκρινε το πρώτο έτος αξιολόγησης της αιτήτριας (1997) με το αντίστοιχο έτος του ε.μ., που ήταν δημόσιος υπάλληλος από το 1968. Και τούτο διότι, κατά το συνήγορο, είναι γνωστό ότι με την πάροδο των ετών η βαθμολογία των υπαλλήλων βελτιώνεται ή, όπως το έθεσε, υπάρχει «αύξηση στις αξιολογήσεις». Και συμπλήρωσε, λέγοντας ότι η παρανομία της διοίκησης, που δεν την επέλεξε το 1990, τής στέρησε τη δυνατότητα να δείξει την αξία της από το 1990-1997. Επίσης έδωσε μεγάλη σημασία στην αρχαιότητα, ενώ δεν είναι το κυρίαρχο στοιχείο.

Δεύτερο, η σύσταση, που απλώς αναπαράγει τα μετρήσιμα στοιχεία του φακέλου, όπως εδώ, δεν έχει αντικειμενική αξία και δεν προσθέτει στα ήδη υπάρχοντα στοιχεία. Τρίτο, είναι ο ισχυρισμός της αιτήτριας ότι η σύσταση πάσχει γιατί αναφέρεται στη φύση των καθηκόντων που εκτελούσαν οι υποψήφιοι με αποτέλεσμα να θυματοποιείται η ίδια. Η επίμαχη δήλωση του Γ.Ε. ενώπιον της Ε.Δ.Υ. έχει ως εξής:

Το τέταρτο σημείο, που αφορά το κύρος της σύστασης, έχει διαφορετική χροιά. Και στηρίχθηκε στο γεγονός ότι, όταν ακόμη ο Γ.Ε. ασκούσε τη δικηγορία ως ελεύθερος επαγγελματίας, ήταν ο δικηγόρος της αιτήτριας στην προσφυγή της, ως αποτέλεσμα της οποίας πέτυχε τον αναδρομικό από το 1990 διορισμό της στη Νομική Υπηρεσία. Αυτή η σχέση έπρεπε να αποκαλυφθεί στην Ε.Δ.Υ. γιατί τελικά λειτούργησε σε βάρος της. Ο ισχυρισμός βασίζεται στην υπόθεση ότι η σύσταση έκλινε υπέρ του ε.μ. για να μη θεωρηθεί ότι ο Γ.Ε. ευνόησε την πρώην πελάτιδα του. Γιαυτό έπρεπε να κληθεί να προβεί σε συστάσεις ο Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας. Άλλο τρωτό σημείο της σύστασης είναι ότι ο Γ.Ε., χωρίς να υπήρχαν ακόμη οι εκθέσεις για το 2001, ανέφερε ουσιαστικά ότι οι διάδικοι ισοβαθμούσαν, όπως και κατά τα έτη 1999 και 2000, που υπήρχαν εκθέσεις.

Οι επόμενοι λόγοι συνοψίζονται ως εξής. Παραπονείται η αιτήτρια και σε σχέση με την απόφαση της Ε.Δ.Υ. ότι λήφθηκε χωρίς η ίδια να διεξάγει δέουσα έρευνα (3^ος λόγος) και ότι δέχθηκε παθητικά όσα της υπέβαλε ο Γ.Ε. Επίσης ότι η απόφαση είναι αναιτιολόγητη (4^ος λόγος). Ο τελευταίος λόγος ακυρότητας αφορά τη λειτουργία της Ε.Δ.Υ. Είναι ο ισχυρισμός της αιτήτριας ότι δύο μέλη της ήταν απόντα και ότι δε δόθηκε καμιά εξήγηση για την απουσία τους ή αν τα μέλη αυτά είχαν προσκληθεί δεόντως.

Το ε.μ. πρόβαλε την προδικαστική ένσταση ότι η αιτήτρια λανθασμένα κρίθηκε προσοντούχος για τη θέση. Υποστήριξε την άποψη του παραπέμποντας στη Σημείωση (1) του σχεδίου υπηρεσίας και λέγοντας ότι τέθηκε για να ευνοήσει εκείνους που υπηρετούσαν την 31/8/89, όπως ο ίδιος. Σκοπός την πρόνοιας ήταν να δώσει προτεραιότητα στους συγκεκριμένους νομικούς λειτουργούς. Κατά το ε.μ. πρόθεση του Υπουργικού Συμβουλίου να παραχωρήσει το ευεργέτημα ήταν να άρει μερικώς την αδικία που προκλήθηκε από την αναδιάρθωση των θέσεων στη Νομική Υπηρεσία. Η εισήγηση του είναι ότι η αιτήτρια εστερείτο εννόμου συμφέροντος να προσφύγει γιατί δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις της Σημείωσης (1). Πρόσθετος λόγος είναι ότι η αιτήτρια αμειβόταν με βάση κατώτερη μισθολογική κλίμακα από το ε.μ. Άρα, με βάση τις διατάξεις του Άρθρου 28(1) και (3) του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου του 1990, υπηρετούσε σε κατώτερη τάξη της ίδιας θέσης.

Αυτά αναφορικά με την προδικαστική ένσταση του ε.μ. Θα συνεχίσω, αναφέροντας συνοπτικά τις απαντήσεις του στους ισχυρισμούς της αιτήτριας. Σε σχέση με το πλεονέκτημα της παραγρ. Γ(γ), παρόλο που ο Γ.Ε. και η Ε.Δ.Υ. το αναγνώρισαν ως τέτοιο, το ε.μ. διαφωνεί, όχι γιατί το barrister at law δε θεωρείται μεταπτυχιακό προσόν, αλλά γιατί από τη στιγμή που εφαρμόστηκε η Σημείωση (1), τότε οι παράγρ. Α και Γ δεν ισχύουν. Υποστήριξε βέβαια ότι η απόφαση της Ε.Δ.Υ. είναι ορθή και αιτιολογημένη, αλλά ισχυρίστηκε ότι η απόφαση που αφορά το πλεονέκτημα αντίκειται στις πρόνοιες του σχεδίου υπηρεσίας. Το ε.μ. έθεσε και θέμα κατά πόσο το πρόσθετο προσόν της αιτήτριας υπερισχύει των δικών του πρόσθετων προσόντων, που όμως δε συνιστούν πλεονέκτημα κατά το σχέδιο υπηρεσίας.

Τα προσόντα αυτά έχει περιγράψει ο Γ.Ε. στη σύσταση του δίνοντας σ' αυτά τη σωστή, από νομική άποψη, διάσταση τους:

Ο κ. Ραφτόπουλος υποστήριξε ότι εν πάση περιπτώσει το πρόσθετο προσόν της αιτήτριας δεν πρέπει να αφεθεί να λειτουργήσει υπέρ της για τρίτη φορά. Η πρώτη ήταν για το διορισμό της και η δεύτερη όταν της αναγνωρίστηκε πρόσθετη υπηρεσία 10 μηνών με βάση τον Κανονισμό 15(2) των περί Δημόσιας Υπηρεσίας (Γενικών) Κανονισμών του 1991 (Κ.Δ.Π. 98/91), που της επέτρεψε να είναι τώρα υποψήφια. Διεκδίκησε επίσης υπεροχή σε αξία την οποία ενισχύει η μεγαλύτερη πείρα του, καθώς και η έκδηλη υπεροχή που έχει, κατά 6 ½ περίπου χρόνια, σε αρχαιότητα. Σχετικά με την πείρα παρέπεμψε στην απόφαση στις Α.Ε. 2993, 2995 Δημοκρατία ν. Παπαχριστοδούλου ημερ. 5/1/02, στην οποία κρίθηκε ότι η άσκηση της δικηγορίας επαυξάνει τις νομικές γνώσεις ενός υποψηφίου.

Ο δικηγόρος κ. Ι. Νικολάου, που εμφανίστηκε για τη Δημοκρατία, είχε άλλη γραμμή πλεύσης από εκείνη του ε.μ. Δέχθηκε ότι και οι δύο ήταν προσοντούχοι. Ο Γ.Ε. αιτιολόγησε πλήρως την προτίμηση του για το ε.μ. που δεν είχε το πλεονέκτημα του σχεδίου υπηρεσίας. Τόνισε όμως τα πρόσθετα προσόντα του και τη σχετικότητα τους με τα καθήκοντα της θέσης. Και επίσης ότι η Ε.Δ.Υ έδωσε ικανοποιητική ειδική αιτιολογία για την παραγνώριση του πλεονεκτήματος, δηλαδή, την έκδηλη αρχαιότητα, την αξία του και τη σύσταση. Η αναφορά του Γ.Ε. στην επιστολή της 26/7/01 δεν επηρέασε την επίδικη απόφαση. Επίσης υπογράμμισε ότι όντως ανέφερε ο Γ.Ε. στην Ε.Δ.Υ. ότι ο αναδρομικός διορισμός της δεν πρέπει να λειτουργήσει με κανένα τρόπο σε βάρος της. Όμως, με βάση τις υπηρεσιακές εκθέσεις 1997-2000, που λήφθηκαν υπόψη, υπερείχε το ε.μ. σε αξία, στην οποία προσθέτει η μεγαλύτερη πείρα του. Τελειώνοντας, είπε ότι ο ισχυρισμός για τη μη αποκάλυψη της επαγγελματικής σχέσης πρέπει να απορριφθεί γιατί αυτή δε δικαιολογούσε την εξαίρεση του Γ.Ε.

Πρυτανεύει εδώ η αρχή, που επανέλαβε πρόσφατα η Α.Ε. 2929 Στυλιανή Πέτρου Κούνουνα ν. Δημοκρατίας ημερ. 31/12/01, ότι η ερμηνεία του σχεδίου υπηρεσίας, όπως και η αξιολόγηση των προσόντων των υποψηφίων, εμπίπτουν στις πρωτογενείς εξουσίες της Ε.Δ.Υ., υπό την αίρεση της αρχής της λογικά παραδεκτής ερμηνείας. Στην προκείμενη περίπτωση το διορίζον όργανο έκρινε ότι η αιτήτρια ήταν προσοντούχος, το δε σχέδιο υπηρεσίας απαιτούσε για την πλήρωση της θέσης τόσο με πρώτο διορισμό (παραγρ. Α) όσο και με προαγωγή (παραγρ. Β) το πλεονέκτημα της παραγρ. Γ(γ).

Εδώ η Σημείωση καθιέρωσε τη θέση ως προαγωγής - και όχι πρώτου διορισμού και προαγωγής - μόνο εφόσο υπάρχει υποψήφιος που υπηρετούσε ως νομικός λειτουργός κατά τη χρονολογία έγκρισης του. Κατά τη γνώμη μου η Σημείωση αποσκοπούσε στον αποκλεισμό όσων θα ήταν υποψήφιοι για πρώτο διορισμό και όχι εκείνων, όπως η αιτήτρια, που διεκδίκησε τη θέση ως θέση προαγωγής με βάση την παράγρ. Β. Και περαιτέρω ότι ορθά αυτή θεωρήθηκε υποψήφια. Το γεγονός ότι η αιτήτρια είχε χαμηλότερη αμοιβή δεν είναι καθοριστικό. Σημασία έχει ότι και οι δύο πληρούσαν το προσόν της τριετούς υπηρεσίας της παραγρ. Β. Επανερχόμενος στο προηγούμενο θέμα, μου φαίνεται ότι είναι καθαρό ότι η παράγρ. Β, που είναι η κύρια πρόνοια, προβλέπει ότι το μεταπτυχιακό δίπλωμα είναι πλεονέκτημα και για τις δύο περιπτώσεις, είτε η θέση πληρούται ως πρώτου διορισμού είτε ως προαγωγής. Διαφορετική αντίκρυση ίσως δημιουργούσε και πρόβλημα άνισου μέτρου κρίσης από το ίδιο το σχέδιο υπηρεσίας. Η λέξη «μόνο» στη Σημείωση είναι ατυχής και πλεονασματική.

Εξάλλου το ίδιο θέμα εξέτασε η Ολομέλεια στην υπόθεση Στέλλα-Μαρία Ιωαννίδου ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1997) 3 Α.Α.Δ. 171. Παραθέτω, από την απόφαση του Αρτεμίδη Δ., το παρακάτω απόσπασμα από το οποίο προκύπτει ότι επιχείρημα παρόμοιο με εκείνο του ε.μ. απορρίφθηκε:

Ανεξάρτητα από την ερμηνευτική αυτή προσέγγιση, πρέπει να λεχθεί ότι το ε.μ. δεν μπορεί να επιδοκιμάζει την επίδικη απόφαση επειδή είναι ευνοϊκή γιαυτόν και συγχρόνως να την αντιμάχεται στο σημείο που δεν επικροτεί ή δεν τον εξυπηρετεί (βλ. Α.Ε. 2422, 2423 Κυπριακού Διϋλιστηρίου Πετρελαίου Λτδ ν. Δήμου Λάρνακας ημερ. 17/5/00).

Προχωρώ, επομένως, να εξετάσω αν δόθηκε ειδική αιτιολογία για την παραγνώριση από το Γ.Ε. και την Ε.Δ.Υ. του πλεονεκτήματος της αιτήτριας, θέμα που συνάπτεται με τη σύσταση, που θα εξετάσω παράλληλα. Έχω υπόψη μου το κείμενο της σύστασης στην ολότητα του, πέρα από τα αποσπάσματα που καταγράφει η απόφαση. Φαίνεται ότι τα στοιχεία που διαμόρφωσαν την προτίμηση του Γ.Ε. ήταν η έκδηλη υπεροχή του ε.μ. σε αρχαιότητα (πάνω από 6 χρόνια) και η ικανότητα του να εμβαθύνει στα νομικά θέματα. Επίσης η έκδηλη υπεροχή του, όπως τη χαρακτηρίζει ο Γ.Ε., στην αξία.

Θα θυμίσω εδώ ότι το ε.μ. διορίστηκε στη θέση Δικηγόρου της Δημοκρατίας την 1/9/91, ενώ η αιτήτρια στις 15/4/98. Στην υπόθεση Δημοκρατία ν. Σταύρου (1993) 3 Α.Α.Δ. 71,79, αποφασίστηκε ότι όταν οι υποψήφιοι είναι περίπου ισότιμοι σε αξία, η αρχαιότητα, ως ένα από τα νομοθετημένα κριτήρια, μπορεί να αποτελέσει λόγο απόκλισης από τη σύσταση του προϊσταμένου. Σημειώνω εδώ τη διαφωνία μου ότι ο παράγων αυτός είναι περιορισμένης σημασίας, αφού έχουμε θέση πρώτου διορισμού και προαγωγής. Αυτή ήταν η σχετική εισήγηση του κ. Αγγελίδη. Η θέση πληρώθηκε ως θέση προαγωγής σύμφωνα με τη Σημείωση 1. Όμως προκύπτει και από το σχετικό πρακτικό της απόφασης της Ε.Δ.Υ. ότι σημαίνοντα ρόλο για την παραγνώριση του πλεονεκτήματος φαίνεται να είχε η αρχαιότητα, καθώς και η υπεροχή του σε αξία:

Θα σχολιάσω στη συνέχεια τις άλλες επικρίσεις κατά της σύστασης.

Έχω τη γνώμη ότι η παρούσα δεν είναι από τις περιπτώσεις που η ανάθεση συγκεκριμένων καθηκόντων εξουδετερώνει την προσφορά άλλου υπαλλήλου. Εδώ ο Γ.Ε. ομίλησε για τα συγκεκριμένα καθήκοντα προκειμένου να ανιχνεύσει τις συγκεκριμένες ιδιότητες που διέκριναν το ε.μ. από την κα Χριστοδουλίδου, δηλαδή, η ικανότητα διείσδυσης στα θέματα που μελετά. Η εμβρίθεια είναι ασφαλώς από τις πολυτιμότερες αρετές του δικηγόρου. Ο ισχυρισμός απορρίπτεται.

Παρόμοιοι ισχυρισμοί σχολιάστηκαν ως εξής από τον Νικολαίδη, Δ στις συνεκδ. προσφ. αρ. 327/95 κ.α. Ανδρέας Τηλεμάχου κ.α. ν. Κυπριακής Δημοκρατίας ημερ. 22/11/96:

Αναφορικά με την ιδιάζουσα σχέση ως παράγοντα που επιβάλλει την εξαίρεση του οργάνου υπό τις συνθήκες της υπόθεσης παραπέμπω στην Α.Ε. 1965 Κυπριακή Δημοκρατία ν. Πέτρου Σολωμού ημερ. 22/10/98, και τις αυθεντίες που περιέχει, καθώς και τις σχετικές αρχές. Εδώ «ιδιάζουσα σχέση» όπως την εννοεί η νομολογία δεν υπήρχε. Η σκέψη ότι ο Γ.Ε. δε σύστησε την αιτήτρια για να μη θεωρηθεί ότι την ευνοεί λόγω του ότι όταν δικηγορούσε του ανέθεσε την υπόθεση της είναι, για να λεχθεί το λιγότερο, υπερβολή. Και θα συνιστούσε ανεπίτρεπτο λόγο ακύρωσης. Ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη ο δίκαιος χειρισμός του θέματος από το Γ.Ε., όπως τον εξέθεσα. Στην προκείμενη περίπτωση, η ανάθεση σε δικηγόρο μιας υπόθεσης (που ακολούθως έγινε προϊστάμενος της) δεν αποτελεί επαγγελματική σχέση, που δημιουργεί λόγο εξαίρεσης.

Δε βλέπω - και δεν μπορώ να αντιληφθώ - με ποίο τρόπο η πληροφόρηση της Ε.Δ.Υ. από το Γ.Ε. για τη συγκεκριμένη συμπεριφορά των δύο υποψηφίων οδηγεί σε ακύρωση της επίδικης πράξης. Δεν εξηγήθηκε γιατί ήταν τόσο αξιόμεμπτη η ενέργεια αυτή του Γ.Ε. να αναφέρει το γεγονός, το οποίο εν πάση περιπτώσει η Ε.Δ.Υ. δε φαίνεται να έλαβε υπόψη. Ούτε εμπόδισε το Γ.Ε. να θέσει ενώπιον της Ε.Δ.Υ. τη γνώμη του για την αξία και των δύο. Πέραν τούτου, επρόκειτο για ένα πραγματικό γεγονός, που αφορούσε την επαγγελματική συμπεριφορά τους.

Πρέπει να απορριφθεί και ο ισχυρισμός της αιτήτριας ότι παράνομα έγινε σύγκριση των εκθέσεων του κάθε υποψηφίου για το α΄ έτος υπηρεσίας. Καμιά απόδειξη δε δόθηκε ότι χρόνο με το χρόνο αυξάνεται, ως θέμα τακτικής ή πρακτικής, η βαθμολογία. Προ του 1997 δεν υπήρχαν αξιολογήσεις της αιτήτριας. Έτσι, όπως σημείωσε ο Γ.Ε., ο αναδρομικός διορισμός δεν μπορούσε, σε καμιά περίπτωση, να λειτουργήσει σε βάρος της. Δεν υπήρχαν οι αξιολογήσεις, αφού η υπηρεσία της ήταν πλασματική.

Θα θυμίσω ότι έγινε λόγος και για τη φύση της σύστασης, ότι αναπαράγει υπάρχοντα στοιχεία, ιδιαίτερα την αρχαιότητα. Η εκτίμηση των υποψηφίων και με βάση την αρχαιότητα όπως και την αξία, δεν είναι επιλήψιμη. Στην Ε.Ε. 2852 Ιωάννης Μοδίτης ν. Κυπριακής Δημοκρατίας ημερ. 25/10/02 έχει λεχθεί αναφορικά με την αποστολή του Προϊσταμένου:

Η σύσταση ασχολείται με όλες τις διαστάσεις του θέματος. Σημειώνει την υπεροχή του ε.μ. σε αρχαιότητα και αξία. Αναφέρει με ακρίβεια τα προσόντα του κάθε υποψηφίου, συσχετίζοντας τα με τα καθήκοντα της θέσης. Επισημαίνει ακόμη τις ιδιότητες και ικανότητες που αναδεικνύουν ως καταλληλότερο το ε.μ., ιδιαίτερα τη δυνατότητα εμβάθυνσης στα θέματα και συμπερασματικά την εμβρίθεια που απορρέει από τέτοια ικανότητα.

Πολύς λόγος έγινε από τους υποψηφίους και για το θέμα της πείρας. Η αιτήτρια υποστήριξε, στηριζόμενη στην προσφ. αρ. 469/96 Σωτήρης Πελεκάνου ν. Δημοκρατίας ημερ. 25/2/00, ότι η πείρα της, με την αναδρομική αποκατάσταση της, πρέπει να θεωρείται ως πραγματική. Επίσης παρέπεμψε στον Καν. 14, παρ. 5 της Κ.Δ.Π. 98/91, που ορίζει ότι:

Δε νομίζω πως η Πελεκάνου, ανωτέρω, υποστηρίζει την εισήγηση της αιτήτριας. Ο αιτητής στην περίπτωση εκείνη κρίθηκε ότι, λόγω του αναδρομικού διορισμού του, είχε δικαίωμα να κριθεί για προαγωγή. Το ζήτημα, όπως εμφανίζεται εδώ, είναι αν τέτοιος διορισμός προσδίδει και πραγματική πείρα. Συμφωνώ ότι με τον αναδρομικό διορισμό αποκαθίστανται τα δικαιώματα του υπαλλήλου. Όπως εντούτοις έχει νομολογηθεί «πείρα αποκτάται με μακρά άσκηση μιας εργασίας ή ειδικότητας» (βλ. Skapoullis & Another v. Republic (1984) 3 C.L.R. 562 και Piperis & Others v.Republic (1984) 3 C.L.R. 1306. Έχω τη σαφή αντίληψη ότι τουλάχιστο στον τομέα αυτό της πείρας θα ήταν παράλογο και εξωπραγματικό να γίνει δεκτό, διά πλάσματος δικαίου, ότι αποκτήθηκε πείρα (εδώ 6 ½ χρόνια), ενώ ένας δεν κατείχε τη θέση. Δε νοείται κατά τη γνώμη μου, αποκατάσταση και στο θέμα της πείρας, στο οποίο, με τα δεδομένα της υπόθεσης, το ε.μ. ήταν εμπειρότερος.

Επομένως, με βάση τα παραπάνω στοιχεία, θεωρώ την επίδικη απόφαση εύλογα επιτρεπτή. Το ε.μ. υπερείχε σε αρχαιότητα έκδηλα, οριακά σε αξία, στην οποία φυσικά προσθέτει η πολύ μεγαλύτερη πείρα του. Στα προσόντα ήταν καλύτερη η αιτήτρια λόγω πλεονεκτήματος. Αυτό όμως, μόνο του, δε δείχνει έκδηλη υπεροχή της. Παραπέμπω για το θέμα του πλεονεκτήματος, για το οποίο εξέφρασα την άποψη του, σε ό,τι λέχθηκε στην Α.Ε. 2752 Β. Μέζου ν. Δημοκρατίας ημερ. 11/4/01:

Από το σχετικό πρακτικό της Ε.Δ.Υ. προκύπτει ότι διεξήγαγε η ίδια έρευνα και ότι δε δέχθηκε αβασάνιστα τη σύσταση και επίσης ότι αιτιολόγησε πλήρως την υπόθεση της:

Προκύπτει από τα πιο πάνω η επάρκεια της αιτιολογίας, η οποία συμπληρώνεται από τα στοιχεία του φακέλου. Από τις παραπάνω υπογραμμίσεις μου προκύπτει περαιτέρω ότι η Ε.Δ.Υ. αντιμετώπισε τον παράγοντα αξία στη σωστή του βάση.

Το Άρθρο 11(2) του Νόμου 1/90 ορίζει πότε υπάρχει απαρτία της Ε.Δ.Υ.:

Στην παραπάνω συνεδρίαση μετείχε ο Πρόεδρος και 2 μέλη, επομένως η απόφαση της Επιτροπής είναι καθόλα έγκυρη.

Πέρα απ' όσα εξέθεσα εδώ, έχουμε κορυφαία θέση στη Νομική Υπηρεσία, για την οποία η Ε.Δ.Υ. διατηρεί ευρεία διακριτική εξουσία για την επιλογή του καταλληλότερου υποψηφίου.