|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 4 ΑΑΔ 1476
20 Ιουνίου, 1997
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ,
Αιτητής,
ν.
1. Α. ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΚΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΩΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΧΩΡΟΜΕΤΡΙΑΣ,
2. Σ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΚΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΩΣ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΚΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 90/97)
Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος — Προδήλως αβάσιμη προσφυγή — Απόρριψή της δυνάμει του Άρθρου 134.2 του Συντάγματος.
Αναθεωρητική Δικαιοδοσία — Επίλυση διαφοράς συνόρων με βάση το Άρθρο 58 του Κεφ. 224 — Στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου η σχετική ενέργειας του Διευθυντή Κτηματολογίου — Αντίστοιχες ενέργειες ή παραλείψεις του δεν εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου δυνάμει του Άρθρου 146 του Συντάγματος.
Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος — Έννομο συμφέρον — Συμφέρον εταιρείας περιορισμένης ευθύνης — Ανήκεις την ίδια την εταιρεία όχι σε οιονδήποτε ή τον κύριο μέτοχό της.
Ο αιτητής στράφηκε με την προσφυγή κατά ενεργειών των καθ' ων η αίτηση που δεν άπτοντο του δημοσίου δικαίου.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας ως προδήλως αβάσιμη την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
1. Είναι προφανές από την αιτούμενη θεραπεία ότι το θέμα που είναι αντικείμενο της προσφυγής, αφορά επίλυση διαφοράς συνόρων με βάση το Άρθρο 58 του Κεφ. 224.
Στην παρούσα προσφυγή είναι σαφές ότι η παράλειψη ενέργειας που ισχυρίζεται ο αιτητής αφορά τη ρύθμιση ιδιωτικών δικαιωμάτων σε ακίνητη ιδιοκτησία και αναφέρεται στην ιδιότητα του Διευθυντή ως διαιτητή υπό οιωνεί δικαστική ιδιότητα που ως εκ τούτου εμπίπτει στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου, ούτως ώστε σχετικές ενέργειες ή παραλείψεις δεν εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου δυνάμει του Άρθρου 146 του Συντάγματος.
2. Εταιρεία περιορισμένης ευθύνης αποτελεί νομικό πρόσωπο και ως εκ τούτου έννομο συμφέρον είχε η ίδια η εταιρεία, η οποία θα μπορούσε να προσβάλει οποιαδήποτε διοικητική απόφαση που επηρέαζε το συμφέρον αυτό. Το γεγονός ότι ο αιτητής ήταν ο κατ' εξοχήν μέτοχος δεν προσδίδει σε αυτόν προσωπικό και άμεσο έννομο συμφέρον, που να τον νομιμοποιεί στην έγερση της προσφυγής.
3. Η προσφυγή, με βάση τις πρόνοιες του Άρθρου 134.2 του Συντάγματος, κρίνεται ως προδήλως αβάσιμη και απορρίπτεται. Έχοντας υπόψη ότι ο αιτητής δεν εκπροσωπείτο από δικηγόρο δεν εκδίδεται διάταγμα για έξοδα.
Διαταγή ως ανωτέρω.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Σολομώντος ν. Παπανεοκλή (1992) 1 Α.Α.Δ. 906.
Προσφυγή.
Προσφυγή με την οποία προσβάλλεται η άρνηση του Διευθυντή να επιλύσει την διαφορά συνόρων στα εγγεγραμμένα σύνορα της ακίνητης περιουσίας του αιτητή.
Ο Αιτητής εμφανίζεται προσωπικά.
Ι. Κυριακίδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Α.: Η προσφυγή αυτή ορίστηκε από το Δικαστήριο δυνάμει του άρθρου 134.2 του Συντάγματος για να ακουστούν οι διάδικοι επί του κατά πόσο αυτή είναι πρόδηλα αβάσιμη.
Το άρθρο 134.2 του Συντάγματος προνοεί τα ακόλουθα:
"Εάν προσφυγή τις εμφανίζηται ως προδήλως αβάσιμος, το Δικαστήριον δύναται μετ' ακρόασιν των διαδίκων, να απορρίψη ταύτην δι' ομοφώνως λαμβανομένης αποφάσεως, άνευ δημοσίας συζητήσεως, εάν πείθηται ότι η προσφυγή αύτη είναι προδήλως αβάσιμος."
Με την προσφυγή του ο αιτητής ζητά την ακόλουθη θεραπεία:
"Εναντίον της άρνησης του Διευθυντή στην αίτηση του Αιτητή ημερ. 9.12.1996 να επιλύσει την διαφορά συνόρων στα εγγεγραμμένα σύνορα της ακίνητης περιουσίας μου και κατά των αποφάσεων, πράξεων, και παραλείψεων των Καθ' ων η αίτηση, επί τω λόγω ότι αυτές είναι αντίθετες προς τας διατάξεις του Συντάγματος και τον Νόμο και εγένοντο καθ' υπέρβαση και/ή κατάχρηση της εξουσίας, της εμπεπιστευομένης εις αυτούς.
Ο Αιτητής προσβάλλει ευθέως όλες τες αποφάσεις των διότι πάσχουν λόγω πλάνης, είναι αναιτιολόγητες, είναι παράτυπες και παράνομες."
Περαιτέρω, και/ή διαζευκτικά ο αιτητής ζητά ευθύνη για "οικονομικά και αστικά αδικήματα" εναντίον των καθ' ων η αίτηση και απαιτεί αποζημιώσεις.
Είναι προφανές από την αιτούμενη θεραπεία ότι το θέμα που είναι αντικείμενο της προσφυγής, αφορά επίλυση διαφοράς συνόρων με βάση το άρθρο 58 του Κεφ.224, όπως αναφέρεται και από τον αιτητή ρητά στη σελ.2 του δικογράφου της προσφυγής του. Στην υπόθεση Σολομώντος ν. Παπανεοκλή (1992) 1 Α.Α.Δ. 906, στις σελ. 911-912 αναφέρονται τα ακόλουθα:
"Ο Διευθυντής είναι διοικητικό όργανο στο οποίο, με τις πρόνοιες του Κεφ.224 αλλά και άλλων νόμων, ανατέθηκε ευρύ φάσμα αρμοδιοτήτων. Οι ενέργειές του, ανάλογα με την περίπτωση, εντάσσονται σε δυο γενικές κατηγορίες. Πρώτα είναι εκείνες που έχουν ως αντικείμενο ζητήματα που εμπίπτουν στην σφαίρα του δημοσίου δικαίου. Αυτές οι ενέργειες, εφόσον συνιστούν εκτελεστές διοικητικές πράξεις, ελέγχονται από το Ανώτατο Δικαστήριο κατά την ενάσκηση της αποκλειστικής δικαιοδοσίας του σύμφωνα με το άρθρο 146.1 του Συντάγματος. Μετά, είναι εκείνες που εμπίπτουν στην σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου ως αποσκοπούσες στη ρύθμιση ιδιωτικών δικαιωμάτων πάνω σε ακίνητη περιουσία και που, επομένως, εκφεύγουν της αναθεωρητικής δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου".
Περαιτέρω, στη σελ. 913 λέχθηκαν τα πιο κάτω:
Ο Διευθυντής ενεργεί στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου είτε ως αμιγές διοικητικό όργανο, αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο όρος, προκειμένου, δηλαδή, να εκτελέσει αμιγώς διοικητικά καθήκοντα είτε ως διαιτητής υπό την οιωνεί δικαστική ιδιότητα που ορισμένες πρόνοιες του Νόμου του προσδίδουν. (Βλ. Peyiotis v. Polemidis (ανωτέρω), Constantinos Nikolaou Georghiou v. Evangelia HjiGeorghiou HjiPhesa (ανωτέρω), In Re A.P. Laniti Ltd. (1983) 1 C.L.R. 820".
Στην παρούσα προσφυγή είναι σαφές ότι η παράλειψη ενέργειας που ισχυρίζεται ο αιτητής αφορά τη ρύθμιση ιδιωτικών δικαιωμάτων σε ακίνητη ιδιοκτησία και αναφέρεται στην ιδιότητα του Διευθυντή ως διαιτητή υπό οιωνεί δικαστική ιδιότητα που ως εκ τούτου εμπίπτει στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου, ούτως ώστε σχετικές ενέργειες ή παραλείψεις δεν εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου δυνάμει του άρθρου 146 του Συντάγματος.
Επιπρόσθετα, προέκυψε κατά την ενώπιόν μου συζήτηση, θέμα ύπαρξης έννομου συμφέροντος εκ μέρους του αιτητή. Είναι κοινώς παραδεκτό, όπως δηλώθηκε ενώπιόν μου, ότι το κτήμα στο οποίο αναφέρεται η προσφυγή, πριν την καταχώρηση της, είχε μεταβιβαστεί σε εταιρεία περιορισμένης ευθύνης και ως εκ τούτου ήταν η εισήγηση των καθ' ων η αίτηση ότι ο αιτητής δεν είχε προσωπικό έννομο συμφέρον. Ο αιτητής υπέβαλε ότι η εταιρεία αυτή είναι οικογενειακή και ισχυρίστηκε ότι ο ίδιος είναι ο κατ' εξοχήν μέτοχος στην εταιρεία και ως εκ τούτου στην ουσία νομιμοποιείτο να εγείρει την προσφυγή γιατί επηρεαζόταν το προσωπικό του συμφέρον.
Τη θέση αυτή του αιτητή απορρίπτω εν όψει του γεγονότος ότι εταιρεία περιορισμένης ευθύνης αποτελεί νομικό πρόσωπο και ως εκ τούτου έννομο συμφέρον είχε η ίδια η εταιρεία, η οποία θα μπορούσε να προσβάλει οποιαδήποτε διοικητική απόφαση που επηρέαζε το συμφέρον αυτό. Το γεγονός ότι ο αιτητής ήταν ο κατ' εξοχήν μέτοχος δεν προσδίδει σε αυτό προσωπικό και άμεσο έννομο συμφέρον, που να τον νομιμοποιεί στην έγερση της προσφυγής.
Εν όψει των πιο πάνω ευρημάτων και συμπερασμάτων μου καταλήγω ότι η παρούσα προσφυγή είναι πρόδηλα αβάσιμη και εν όψει τούτου αντιπαρέρχομαι όσες άλλες παρατυπίες πρόδηλες στο δικόγραφο της προσφυγής που υπεδείχθησαν στο Δικαστήριο εκ μέρους των καθ' ων η αίτηση.
Η προσφυγή, με βάση τις πρόνοιες του άρθρου 134.2 του Συντάγματος, κρίνεται ως προδήλως αβάσιμη και απορρίπτεται. Έχοντας υπόψη ότι ο αιτητής δεν εκπροσωπείτο από δικηγόρο δεν εκδίδω διάταγμα για έξοδα.
Διαταγή ως ανωτέρω.