|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2009) 3 ΑΑΔ 362
18 Ιουνίου, 2009
[HΛΙΑΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ,
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στές]
1. ΑΓΑΘΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ,
2. ΤΟΥΛΑ ΤΑΡΑΜΙΔΟΥ,
Εφεσείουσες - Αιτήτριες,
v.
ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΚΥΠΡΟΥ,
Εφεσιβλήτου - Καθ' ου η αίτηση.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 3862)
Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου ― Προαγωγές ― Προσόντα ― Το απαιτούμενο προσόν της μακράς διοικητικής πείρας σε θέματα διοίκησης προσωπικού το οποίο προνοείται στο σχέδιο υπηρεσίας της θέσης Λειτουργού Προσωπικού και Διοίκησης ― Η διαπίστωση της κατοχής του από το ενδιαφερόμενο μέρος κρίθηκε πάσχουσα στην κριθείσα περίπτωση ― Περιστάσεις.
Η εφεσείουσα 1, (η έφεση αποσύρθηκε ως προς την εφεσείουσα 2), αξίωσε την ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή της κατά της προαγωγής του ενδιαφερομένου μέρους στη θέση Λειτουργού Προσωπικού και Διοίκησης.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, επιτρέποντας την έφεση, αποφάσισε ότι:
1. Η ερμηνεία των Σχεδίων Υπηρεσίας και η αξιολόγηση των προσόντων για διορισμό ανήκει στο διορίζον όργανο. Το Δικαστήριο επεμβαίνει μόνο όταν διαπιστώνεται υπέρβαση των ακραίων ορίων της εξουσίας του διορίζοντος οργάνου.
Τίθεται εν προκειμένω ερώτημα ως προς τον τρόπο με τον οποίο αποκτήθηκε το προσόν της «μακράς διοικητικής πείρας». Το παράπονο της εφεσείουσας, όπως προβάλλεται στον πρώτο λόγο έφεσης, σ' αυτό εστιάζεται. Ειδικότερα ότι υπήρξε θυματοποίηση της εφεσείουσας και συνακόλουθα προνομιακή μεταχείριση του Ε.Μ.
Είναι πρόδηλο ότι η ανάθεση των ειδικών καθηκόντων στο ενδιαφερόμενο μέρος και η συνακόλουθη ενασχόλησή της με τα θέματα που αφορούν το προσωπικό, την ασφάλεια και την ευημερία του προσωπικού, οδήγησε στη διαπίστωση ύπαρξης του προσόντος 1(β) του Σχεδίου Υπηρεσίας, «μακρά διοικητική πείρα», όπως και του πλεονεκτήματος που αναφέρεται στην παράγραφο 6 του ιδίου Σχεδίου Υπηρεσίας. Τα πιο πάνω, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι δύο κατείχαν την ιδία θέση, καταδεικνύει ότι οι κανόνες της χρηστής διοίκησης που επιβάλλουν την ίση μεταχείριση των υποψηφίων για προαγωγή και απαιτεί την αξιολόγηση του κάθε υποψήφιου σύμφωνα με τα καθήκοντα που του ανατίθενται στα πλαίσια του σχεδίου υπηρεσίας του, έχουν παραβιαστεί.
2. Η έφεση σε σχέση με το ενδιαφερόμενο μέρος Λ. Λυμπουρή επιτρέπεται.
Η πρωτόδικη απόφαση σε σχέση με το πιο πάνω Ε.Μ. Λ. Λυμπουρή παραμερίζεται. Ενόψει δε της προώθησης της έφεσης από μια εφεσείουσα, επιδικάζονται μειωμένα έξοδα, ήτοι ποσό €700 πλέον ΦΠΑ υπέρ της εφεσείουσας και εναντίον του εφεσίβλητου.
Διαταγή ως ανωτέρω.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Φανίδης κ.ά. ν. Αρχής Λιμένων Κύπρου (2008) 3 Α.Α.Δ. 396,
Στεφάνου ν. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 3004,
Γεωργιάδης ν. Α.Η.Κ. (1996) 3 Α.Α.Δ. 249.
Έφεση.
Έφεση από τις εφεσείουσες εναντίον της απόφασης Δικαστή του Aνωτάτου Δικαστηρίου (Αρτέμης, Δ.), (Υποθέσεις Aρ. 109/03 και 158/03), ημερ. 13.7.04.
Α. Σ. Αγγελίδης, για τις Εφεσείουσες.
Π. Πολυβίου, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Κ. Παμπαλλής.
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Στις 17.12.2002 το Διοικητικό Συμβούλιο του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου (ΡΙΚ) επέλεξε για προαγωγή στη θέση του Λειτουργού Προσωπικού και Διοίκησης τις Λόλα Λυμπουρή και Μαρία Χριστοφόρου.
Η εφεσείουσα Αγάθη Παπαδοπούλου καταχώρισε την προσφυγή 109/03 αμφισβητώντας τη νομιμότητα της προαγωγής του Ε.Μ. (Λ. Λυμπουρή), η εφεσείουσα Τούλα Ταραμίδου αμφισβήτησε με την προσφυγή 158/03 την απόφαση προαγωγής τόσο του Ε.Μ. 1 όσο και του Ε.Μ. 2 (Μ. Χριστοφόρου). Λόγω της ταυτότητας γεγονότων και νομικών σημείων οι πιο πάνω δύο προσφυγές και μια τρίτη, που δεν αποτελεί μέρος της έφεσης, συνεκδικάστηκαν. Στις 13.7.2004 οι προσφυγές απορρίφθηκαν και καταχωρήθηκε η παρούσα έφεση. Κατά το στάδιο της ακρόασης ο συνήγορος των εφεσειουσών απέσυρε την έφεση που καταχώρισε η Τ. Ταραμίδου (εφεσείουσα 2) και έτσι η έφεση προωθήθηκε μόνο για την Α. Παπαδοπούλου (εφεσείουσα).
Με τον πρώτο λόγο έφεσης προβάλλεται ισχυρισμός ότι η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η εφεσείουσα δεν είχε τα προσόντα που απαιτούντο για προαγωγή στη θέση του Λειτουργού Προσωπικού και Διοίκησης, ήταν το αποτέλεσμα ανεπαρκούς έρευνας, ήταν χωρίς αιτιολόγηση ή ακόμη έγινε με ελλιπή αναφορά στο θέμα της θυματοποίησης της εφεσείουσας, όπως αυτά θα μπορούσαν να εξαχθούν από τους διοικητικούς φακέλους.
Με το δεύτερο λόγο έφεσης η εφεσείουσα παραπονείται ότι το Δικαστήριο δεν εξέτασε όλους τους ισχυρισμούς της, ιδιαιτέρως δε ότι το Ε.Μ. μέρος δεν είχε το απαιτούμενο προσόν για τη θέση και ότι υπήρξε μεροληπτική στάση προς όφελος της.
Μια αναφορά στα γεγονότα της υπόθεσης είναι αναγκαία. Προκηρύχθηκαν δύο θέσεις Λειτουργού Προσωπικού και Διοίκησης στο ΡΙΚ. Υποβλήθηκαν αιτήσεις από 11 υπαλλήλους μεταξύ των οποίων και η εφεσείουσα.
Η Συμβουλευτική Επιτροπή αφού εξέτασε τα προσόντα των υποψηφίων, σε συνάρτηση με τα απαιτούμενα με βάση το Σχέδιο Υπηρεσίας, έκρινε ότι η εφεσείουσα δεν πληρούσε το προσόν της παραγράφου 1(β), ήτοι, δεν κατείχε «μακρά διοικητική πείρα σε θέματα διοίκησης προσωπικού» ούτε και το πλεονέκτημα της παραγράφου 6, του ιδίου Σχεδίου Υπηρεσίας «πείρα σχετική με τα καθήκοντα της θέσης».
Σε συνάρτηση με το Ε.Μ. Λυμπουρή η Συμβουλευτική Επιτροπή έκρινε ότι πληρούσε τα απαιτούμενα προσόντα και το πλεονέκτημα της παραγράφου 6 «διότι είναι αποσπασμένη στις υπηρεσίες διοίκησης από το 1991 και εκτελεί πλείστα των καθηκόντων του σχεδίου υπηρεσίας ιδιαίτερα σε θέματα προσωπικού, ασφάλειας και ευημερίας προσωπικού».
Είναι σαφές από το περιεχόμενο των δύο λόγων έφεσης ότι υπάρχει μεταξύ τους συνάφεια και έτσι προωθήθηκαν κατά το στάδιο της αγόρευσης του συνηγόρου της εφεσείουσας. Το ερώτημα είναι αν και κατά πόσο το πρωτόδικο Δικαστήριο έδωσε τη δέουσα βαρύτητα στο περιεχόμενο των φακέλων για να οδηγηθεί στο συμπέρασμα, αποδεχόμενο ως ορθή την απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του ΡΙΚ, ότι η εφεσείουσα δεν είχε το προσόν της μακράς διοικητικής πείρας, ενώ το Ε.Μ. κατείχε τούτο.
Είναι δοσμένη αρχή του διοικητικού δικαίου ότι η ερμηνεία των Σχεδίων Υπηρεσίας και η αξιολόγηση των προσόντων για διορισμό ανήκει στο διορίζον όργανο και ορθώς σημειώνει ο αδελφός μας δικαστής που εκδίκασε την προσφυγή, ότι το Δικαστήριο επεμβαίνει μόνο όταν διαπιστώνεται υπέρβαση των ακραίων ορίων της εξουσίας του διορίζοντος οργάνου. Βλ. Φανίδης κ.ά. ν. Αρχής Λιμένων Κύπρου (2008) 3 Α.Α.Δ. 396.
Το ίδιο Διοικητικό Συμβούλιο του ΡΙΚ προσδιορίζει ότι έκρινε την ύπαρξη των προσόντων του ενδιαφερόμενου μέρους βασιζόμενο στην έρευνα που έγινε στο φάκελο και μεταξύ άλλων σε επιστολή της Λ. Λυμπουρή ημερ. 16.12.2002. Για να καταδείξει την ύπαρξη μακράς διοικητικής πείρας, το Ε.Μ. επικαλείται επιστολή ανάθεσης καθηκόντων από τον αναπληρωτή γενικό διευθυντή ημερ. 16.7.1998. Στην ίδια αυτή επιστολή αναφέρεται η Συμβουλευτική Επιτροπή και βεβαίως είναι φανερό ότι την υιοθετεί το Διοικητικό Συμβούλιο, αφού, από το κείμενο της απόφασης του ημερ. 17.12.2002, καταγράφεται ότι υιοθετεί την εισήγηση και τη θέση της Συμβουλευτικής Επιτροπής.
Τίθεται όμως ένα ερώτημα ως προς τον τρόπο με τον οποίο αποκτήθηκε το προσόν της «μακράς διοικητικής πείρας». Το παράπονο της εφεσείουσας, όπως προβάλλεται στον πρώτο λόγο έφεσης, σ΄αυτό εστιάζεται. Ειδικότερα ότι υπήρξε θυματοποίηση της εφεσείουσας και συνακόλουθα προνομιακή μεταχείριση του Ε.Μ.
Πριν όμως απαντήσουμε στο πιο πάνω ερώτημα υπάρχει μια άλλη παράμετρος του ιδίου θέματος, επί της οποίας στηρίχθηκε από το πρώτοδικο Δικαστήριο η απόρριψη της εισήγησης για θυματοποίηση της εφεσείουσας. Το πρωτόδικο Δικαστήριο οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι οι δύο, εφεσείουσα και Ενδιαφερόμενο Μέρος, είχαν «διαφορετική πορεία» στη σταδιοδρομία τους. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συναχθεί από τους προσωπικούς φακέλους και βρίσκουμε επί του θέματος αυτού, ότι η εφεσείουσα έχει δίκαιο. Από τις «Υπηρεσιακές Εκθέσεις» του 2001, του αμέσως προηγούμενου χρόνου λήψης της απόφασης του Διοικητικού Συμβουλίου του ΡΙΚ, καταδεικνύεται ότι αμφότερες κατείχαν τη θέση «Β. Γραφέα/Γραφέα 2ας τάξεως», υπαγόμενες στον ίδιο Αναπληρωτή Διευθυντή Προσωπικού και Διοίκησης.
Συνεπώς διαπιστώνουμε ότι οι δύο υποψήφιες εφεσείουσα και Ενδιαφερόμενο Μέρος που κατείχαν την ιδία οργανική θέση, η μια έχει «αποκτήσει» πείρα, όχι προερχόμενη από την εκτέλεση καθηκόντων της θέσης που κατείχε, αλλά λόγω ανάθεσης. Στο σημείο αυτό παρεμβάλλουμε το περιεχόμενο της σχετικής εγκυκλίου του Αναπληρωτή Γενικού Διευθυντή, η οποία απευθύνεται προς όλο το προσωπικό και τους πληροφορεί ότι «οποιαδήποτε θέματα που αφορούν τις υπηρεσίες διοίκησης αναφέρονται στη Γραφέα 2ας τάξεως Λόλα Λυμπουρή η οποία θα τα χειρίζεται υπό την εποπτεία του προσωπάρχη». Είναι συνεπώς έκδηλο ότι προσμέτρησε ευνοϊκά για το Ενδιαφερόμενο Μέρος ένα εξωγενές στοιχείο που πρόσδωσε σ΄αυτή, το προσόν της μακράς διοικητικής πείρας.
Όπως έχουμε ήδη σημειώσει και το ίδιο το Διοικητικό Συμβούλιο πρόσδωσε βαρύτητα στα καθήκοντα που εκτελούσε το Ε.Μ. Λυμπουρή ώστε να καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα, κάτι το οποίο έγινε αποδεκτό από το πρωτόδικο Δικαστήριο ως ορθά γενόμενο και βρισκόμενο μέσα στα πλαίσια της άσκησης της δυνατότητας αξιολόγησης των προσόντων ενός υποψηφίου από το διορίζον όργανο.
Είναι πρόδηλο ότι η ανάθεση των ειδικών καθηκόντων στο ενδιαφερόμενο μέρος και η συνακόλουθη ενασχόληση της με τα θέματα που αφορούν το προσωπικό, την ασφάλεια και την ευημερία του προσωπικού οδήγησε στη διαπίστωση ύπαρξης του προσόντος 1(β) του Σχεδίου Υπηρεσίας, «μακρά διοικητική πείρα», όπως και του πλεονεκτήματος που αναφέρεται στην παράγραφο 6 του ιδίου Σχεδίου Υπηρεσίας. Τα πιο πάνω, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι δύο κατείχαν την ιδία θέση, καταδεικνύει ότι οι κανόνες της χρηστής διοίκησης που επιβάλλουν την ίση μεταχείριση των υποψηφίων για προαγωγή και απαιτεί την αξιολόγηση του κάθε υποψήφιου σύμφωνα με τα καθήκοντα που του ανατίθενται στα πλαίσια του σχεδίου υπηρεσίας του, έχουν παραβιαστεί. Με τον τρόπο αυτό, και την ενέργεια της Διεύθυνσης οι πιθανότητες του Ενδιαφερόμενου Μέρους Λ. Λυμπουρή για προαγωγή, είχαν αυξηθεί βλ. Στεφάνου ν. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 3004, και Γεωργιάδης ν. Α.Η.Κ. (1996) 3 Α.Α.Δ. 249.
Με γνώμονα τα πιο πάνω βρίσκουμε ότι ο 1ος λόγος έφεσης που προβάλλεται από την εφεσείουσα είναι βάσιμος και κρίνουμε την απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του ΡΙΚ τρωτή.
Με την επιτυχία του λόγου αυτού δεν χρειάζεται να προχωρήσουμε ειδικώς στον 2ο λόγο έφεσης, αφού, όπως σημειώσαμε, εξετάστηκαν ενιαία.
Συνακόλουθα, η έφεση σε σχέση με το ενδιαφερόμενο μέρος Λ. Λυμπουρή επιτρέπεται.
Η πρωτόδικη απόφαση σε σχέση με το πιο πάνω Ε.Μ. Λ. Λυμπουρή παραμερίζεται. Ενόψει δε της προώθησης της έφεσης από μια εφεσείουσα, επιδικάζουμε μειωμένα έξοδα ήτοι ποσό €700 πλέον ΦΠΑ υπέρ της εφεσείουσας και εναντίον του εφεσίβλητου.
Διαταγή ως ανωτέρω.