|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 3 ΑΑΔ 525
28 Nοεμβρίου, 1997
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ,
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ/στές]
WESTPARK LTD.,
Εφεσείοντες-Αιτητές,
ν.
ΔΗΜΟΥ ΠΑΦΟΥ (AΡ. 2),
Εφεσιβλήτου-Καθ' ου η Αίτηση.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 1745)
Έννομο συμφέρον — Κατά πόσο πρόσωπο το οποίο επεδίωξε την έκδοση διοικητικής απόφασης έχει το απαιτούμενο έννομο συμφέρον να την προσβάλει με διοικητική προσφυγή — Εφαρμοστέες αρχές της Ελληνικής και Κυπριακής νομολογίας.
Συνταγματικό Δίκαιο — Σύνταγμα, Άρθρο 146.6 — Δικαίωμα για διεκδίκηση αποζημιώσεων με πολιτική αγωγή για ζημιά που προέκυψε από πλημμελή διοικητική απόφαση ή πράξη.
Τα γεγονότα της παρούσας έφεσης είναι παρόμοια με εκείνα της Α.Ε. 1703 η οποία απορρίφθηκε ενωρίτερα.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αποφάσισε να απορρίψει την έφεση.
Α) Υπό Πική Π., συμφωνούντων και των Χατζητσαγγάρη, Δ. και Ηλιάδη, Δ.:
Η διοικητική απόφαση για απόκτηση του δικαιώματος ύδρευσης του ακινήτου εκδόθηκε μετά από αίτηση των εφεσειόντων προς το Δήμο Πάφου.
Δυνάμει του Κ. 237Α των Δημοτικών Κανονισμών Πάφου (Κ.Δ.Π. 285/88 και 140/89), για απόκτηση του εν λόγω δικαιώματος, πρέπει να καταβληθούν τα δικαιώματα τα οποία καθορίζονται από τον ίδιο τον Κανονισμό.
Οι εφεσείοντες κατέβαλαν τα δικαιώματα και απέκτησαν δικαίωμα για την ύδρευση του ακινήτου τους, με επιφύλαξη των δικαιωμάτων τους να προσβάλουν την υποχρέωση για καταβολή τους.
Ο λόγος για τον οποίο προσβλήθηκε η απόφαση για την καταβολή των δικαιωμάτων, συναρτάται από τους εφεσείοντες με προηγούμενη απόφαση των εφεσιβλήτων, βάσει της οποίας τους είχε κατ' ισχυρισμό χορηγηθεί δικαίωμα ύδρευσης με την άδεια διαχωρισμού του κτήματος σε οικόπεδο. Η απόφαση στην Α.Ε. 1703 αποστερεί, τον ισχυρισμό αυτό, ερείσματος.
Το βασικό ερώτημα, που εγείρεται στην παρούσα έφεση, είναι κατά πόσο νομιμοποιείται πρόσωπο να προσβάλει εκτελεστή διοικητική απόφαση, την οποία ο ίδιος επεδίωξε. Η απάντηση στο ερώτημα είναι αρνητική, σύμφωνα με τις αρχές του Διοικητικού Δικαίου, όπως προκύπτουν από την Ελληνική και γίνονται δεκτές από την Κυπριακή νομολογία.
Η θεραπεία των εφεσειόντων για τυχόν δυσμενείς συνέπειες από κατ' ισχυρισμό πλημμελή διοικητική απόφαση ή πράξη, θα εσυναρτάτο με την ακύρωση της απόφασης βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος αφενός και τη διεκδίκηση αποζημιώσεων με πολιτική αγωγή, εφόσον η αξίωση δεν ικανοποιείτο δυνάμει της παραγράφου 6 του Άρθρου 146 του Συντάγματος, αφετέρου.
Β) Υπό Νικολάου, Δ., συμφωνούντος και του Νικολαΐδη, Δ.:
Τα θέματα ουσίας που εγείρονται προς εξέταση στην παρούσα έφεση είναι παρόμοια με εκείνα που τέθηκαν στην Α.Ε. 1703. Συμφωνήθηκε μεταξύ των διαδίκων, ότι η απόφαση στην υπόθεση εκείνη θα ήταν δεσμευτική και για την παρούσα έφεση και επίσης ότι σε περίπτωση επιτυχίας των εφεσειόντων στην Α.Ε. 1703, θα παρέμενε για εξέταση η ύπαρξη ή όχι εννόμου συμφέροντος από πλευράς των εφεσειόντων.
Η απόρριψη της Α.Ε. 1703 καθιστά το θέμα εξέτασης εννόμου συμφέροντος εντελώς ακαδημαϊκό και ως εκ τούτου δε συντρέχει λόγος για εξέτασή του.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
Sarkis ν. Improvement Board of Paralimni (1986) 3(C) C.L.R. 2457,
Alexandrou and Others ν. Republic (1986) 3(C) C.L.R. 2554.
Έφεση.
Έφεση εναντίον της απόφασης Δικαστή του Aνωτάτου Δικαστηρίου Kύπρου (Xρυσοστομή, Δ.) που δόθηκε στις 25 Φεβρουαρίου, 1993 (Προσφυγή Aρ. 489/91) με την οποία επικυρώθηκε η απόφαση του εφεσιβλήτου να επιβάλει στους εφεσείοντες την καταβολή δικαιωμάτων (τελών) ύδρευσης μετά από αίτησή τους για χορήγηση σ' αυτούς δικαιώματος ύδρευσης ακινήτου από το Δήμο Πάφου.
Γ. Tριανταφυλλίδης, για τους Eφεσείοντες.
Aλ. Tαλιαδώρος, για τους Eφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Π.: Καταλήγουμε ότι η έφεση πρέπει να απορριφθεί. Οι λόγοι για τους οποίους οι Χατζητσαγγάρης, Δ., Ηλιάδης, Δ. και εγώ αγόμεθα σε αυτό το αποτέλεσμα εξηγούνται στην απόφαση η οποία ακολουθεί και εκείνοι των Νικολαΐδη, Δ. και Νικολάου, Δ. στην απόφαση του Νικολάου, Δ., που έπεται της δικής μου.
ΠΙΚΗΣ, Π.: Νομιμοποιείται πρόσωπο να προσβάλει εκτελεστή διοικητική απόφαση, την έκδοση της οποίας ο ίδιος επεδίωξε; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα το οποίο καλούμεθα να αποφασίσουμε. Στο ίδιο ερώτημα το πρωτόδικο Δικαστήριο έδωσε αρνητική απάντηση επικαλούμενο την αρχή του διοικητικού δικαίου "... ότι δεν υφίσταται έννομο συμφέρον προς προσβολή διοικητικής πράξης που εκδόθηκε μετά από αίτηση ή συναίνεση ή πρόκληση του αιτητή», όπως αποτυπώνεται στα Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929-1959 (σελ. 260-261).
Η διοικητική απόφαση, η οποία αποτελεί το αντικείμενο της προσφυγής, εκδόθηκε μετά από αίτηση των εφεσειόντων, υποβληθείσα στο νενομισμένο τύπο, για τη χορήγηση σ' αυτούς από το Δήμο Πάφου δικαιώματος ύδρευσης ακινήτου.
Προϋπόθεση για την παραχώρηση του δικαιώματος ύδρευσης αποτελεί, σύμφωνα με το σχετικό Κανονισμό ο οποίος το προσδιορίζει, η καταβολή των δικαιωμάτων (τελών) τα οποία ορίζει ο ίδιος ο Κανονισμός, τον οποίο οι εφεσείοντες επικαλέστηκαν και βάσει του οποίου χορηγήθηκε το δικαίωμα. Αυτός είναι ο Κ.237Α των Δημοτικών Κανονισμών Πάφου - (Κ.Δ.Π. 285/88 και 140/89).
Οι εφεσείοντες κατέβαλαν τα προβλεπόμενα δικαιώματα και έτσι απόκτησαν δικαίωμα για την ύδρευση του ακινήτου. Ταυτόχρονα, επεφύλαξαν το δικαίωμα να προσβάλουν την υποχρέωση για την καταβολή των δικαιωμάτων, όπως και έπραξαν με την προσφυγή τους, η οποία απερρίφθηκε λόγω απουσίας του νενομισμένου συμφέροντος.
Ο λόγος για τον οποίο προσβλήθηκε η απόφαση για την καταβολή των δικαιωμάτων συναρτάται από τους εφεσείοντες με προηγούμενη απόφαση των εφεσιβλήτων, βάσει της οποίας τους είχε κατ' ισχυρισμό χορηγηθεί δικαίωμα ύδρευσης στο πλαίσιο της άδειας διαχωρισμού του κτήματος σε οικόπεδο. Η σημερινή απόφασή μας στην Α.Ε.1703 αποστερεί τον ισχυρισμό αυτό ερείσματος.
Δεν αμφισβητείται, ούτε και θα μπορούσε να αμφισβητηθεί ενόψει του αναμφίλεκτου του κειμένου του σχετικού Κανονισμού, ότι η καταβολή των δικαιωμάτων (τελών) αποτελεί προϋπόθεση για τη χορήγηση του δικαιώματος. Επικαλούμενοι τις εξουσίες που παρέχονται στο Δήμο βάσει του Άρθρου 237Α, οι εφεσείοντες συναίνεσαν, εκ προοιμίου, στην καταβολή των δικαιωμάτων. Το αίτημά τους εγκρίθηκε. Στην εκπλήρωση αυτής της υποχρέωσης βασίζεται το δικαίωμα. Χωρίς την καταβολή των δικαιωμάτων δε θα μπορούσε να αποκτηθεί το δικαίωμα. Πρόκειται για αυτοτελή εκτελεστή διοικητική πράξη, εκδοθείσα μετά από αίτηση του διοικουμένου.
Η σχετική αρχή του διοικητικού δικαίου, η οποία προκύπτει από την Ελληνική νομολογία, διατυπώνεται με σαφήνεια στο σύγγραμμα του Ε.Π. Σπηλιωτόπουλου - "Εγχειρίδιον Διοικητικού Δικαίου, Δευτέρα Έκδοσις, 1982, σελ. 259, παράγραφος 396:-
"Ούτω, η δημιουργία εννόμου συμφέροντος παρακωλύεται εάν η προσβαλλόμενη πράξις είναι θετική και εξεδόθη κατόπιν αιτήσεως του ασκούντος την αίτησιν ακυρώσεως (ΣΕ 4618/1976, 1275/1978), ή προεκλήθη υπ' αυτού ή εάν ούτος συνήνεσε καθ' οιονδήποτε τρόπον εις την έκδοσιν της πράξεως (ΣΕ 2356/1964)."
Η ίδια αρχή γίνεται δεκτή από την Κυπριακή νομολογία, η οποία μνημονεύεται στην απόφαση η οποία εφεσιβάλλεται - (Sarkis v. Impr. Board Paralimni (1986) 3 C.L.R. 2457· Alexandrou & Others v. Republic (1986) 3 C.L.R. 2554).
Στην προκείμενη περίπτωση, ό,τι επιδιώκουν οι εφεσείοντες είναι να αποκτήσουν το δικαίωμα χωρίς την ικανοποίηση των προϋποθέσεων (καταβολή δικαιωμάτων) για την κτήση του. Η απόφαση ήταν ευνοϊκή για τους εφεσείοντες. Τους χορηγήθηκε δικαίωμα το οποίο δεν είχαν. Εάν οι εφεσείοντες δεν ήθελαν να καρπωθούν το δικαίωμα ήταν ελεύθεροι να το αποποιηθούν, μη καταβάλλοντας τα επιβληθέντα δικαιώματα. Είναι με την καταβολή τους που απόκτησαν το δικαίωμα για ύδρευση, δικαίωμα, το οποίο οι ίδιοι επεδίωξαν. Δε νομιμοποιούνται να προσβάλουν εκείνο το οποίο οι ίδιοι αξίωσαν.
Έστω και αν είχαν υποστεί οποιαδήποτε ζημία από προηγούμενη κατ' ισχυρισμό πλημμελή διοικητική απόφαση ή πράξη, η ανάκτησή της θα εσυναρτάτο με την ακύρωση της απόφασης βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος, αφενός, και τη διεκδίκηση αποζημιώσεων με πολιτική αγωγή, εφόσον η αξίωση δεν ικανοποιείτο βάσει της παραγράφου 6 του Άρθρου 146 του Συντάγματος, αφετέρου.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Με την απόφαση αυτή συμφωνεί και ο Νικολαΐδης, Δ..
Τα όσα τίθενται προς εξέταση ως θέματα ουσίας στην παρούσα έφεση είναι παρόμοια με εκείνα που τέθηκαν στην Α.Ε. 1703 μεταξύ των ιδίων διαδίκων. Συμφωνήθηκε μεταξύ των διαδίκων και δηλώθηκε ενώπιόν μας στις 18 Φεβρουαρίου, 1997, ενώ εκκρεμούσαν και οι δύο εφέσεις, ότι η απόφαση της Ολομέλειας στην Α.Ε. 1703 θα δέσμευε και θα καθόριζε το αποτέλεσμα της παρούσας ως προς την ουσία. Σημειώσαμε και εγκρίναμε αυτή τη συνάρτηση. Όπως επίσης σημειώσαμε ότι σε περίπτωση επιτυχίας των εφεσειόντων στην Α.Ε. 1703 θα απέμενε, ως πρόσθετο ζήτημα για εξέταση στην παρούσα έφεση, η ύπαρξη ή όχι εννόμου συμφέροντος από μέρους των εφεσειόντων, ενόψει διάστασης μεταξύ των αντίστοιχων θέσεων των διαδίκων σχετικά με πτυχή που δεν προέκυπτε με ακριβώς τον ίδιο τρόπο στην άλλη υπόθεση.
Κατέστη σαφές ότι το ζήτημα εννόμου συμφέροντος θα αποκτούσε σημασία μόνο αν η παρούσα έφεση επιτύγχανε επί της ουσίας ως αποτέλεσμα επιτυχίας στην Α.Ε. 1703. Ο συνήγορος των εφεσειόντων το υπογράμμισε αυτό με τη δήλωση ότι: "Θα προχωρήσει αυτή μόνο εάν επιτύχει η άλλη έφεση."
Η αποτυχία και η απόρριψη ενωρίτερα σήμερα της Α.Ε. 1703 σημαίνει ότι το ζήτημα εννόμου συμφέροντος καθίσταται πλέον εντελώς ακαδημαϊκό και δε συντρέχει λόγος για εξέτασή του.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.