|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2017:B205
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Ποινική Εφεση Αρ. 204/2015)
1 Ιουνίου, 2017
[ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π., ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΜΕΝΕΛΑΟΥ,
Εφεσείων,
ν.
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ,
Εφεσίβλητου.
_ _ _ _ _ _
Ε. Κορακίδης, για τον Εφεσείοντα.
Ζ. Συμεού, Δικηγόρος της Δημοκρατίας εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τον Εφεσίβλητο.
_ _ _ _ _ _
Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου
θα δοθεί από τον Νικολάτο, Π.
_ _ _ _ _ _
Α Π Ο Φ Α Σ Η
(ex tempore)
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π.: Ο εφεσείων-κατηγορούμενος, ενώπιον του πρωτοδίκου δικαστηρίου, καταδικάστηκε ερήμην για παράλειψη πληρωμής εισφορών κοινωνικών ασφαλίσεων ως αυτοτελώς εργοδοτούμενο πρόσωπο και για παράλειψη πληρωμής πρόσθετου τέλους, κατά παράβαση των σχετικών προνοιών του περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων Νόμου (Ν 59(Ι)/2010) και των σχετικών κανονισμών.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο εφεσείων-κατηγορούμενος κλήθηκε δεόντως να παρουσιαστεί ενώπιον του πρωτόδικου δικαστηρίου, και ενώ του έγινε επίδοση, αυτός δεν εμφανίστηκε. Το πρωτόδικο δικαστήριο, την ίδια ημερομηνία που η υπόθεση ήταν ορισμένη ενώπιόν του, έδωσε οδηγίες όπως η υπόθεση αποδειχθεί από την Κατηγορούσα Αρχή, εις βάρος του κατηγορούμενου, στην απουσία του. Κλήθηκε μάρτυρας εκ μέρους της Κατηγορούσας Αρχής, η οποία υιοθέτησε τα γεγονότα όπως εμφαίνονται στο κατηγορητήριο και ανέφερε ότι μέχρι εκείνη την ημέρα οφείλετο συγκεκριμένο ποσό για εισφορά κοινωνικών ασφαλίσεων και συγκεκριμένο ποσό για πρόσθετο τέλος, τα οποία ο εφεσείων-κατηγορούμενος, ως αυτοτελώς εργοδοτούμενο πρόσωπο, όφειλε αλλά δεν κατέβαλε.
Στην έκθεση αδικήματος της πρώτης κατηγορίας αναγράφεται ότι ο κατηγορούμενος, μεταξύ συγκεκριμένων ημερομηνιών, παρέλειψε να πληρώσει εισφορές κοινωνικών ασφαλίσεων που όφειλε ως αυτοτελώς εργοδοτούμενος.
Με την παρούσα έφεση προσβάλλεται η πρωτόδικη απόφαση ως εσφαλμένη με δύο λόγους. Πρώτον, ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο δικαστήριο προχώρησε στην εξέταση της υπόθεσης στην απουσία του κατηγορούμενου-εφεσείοντα την ημερομηνία που η υπόθεση ήταν ορισμένη και δεν την ανέβαλε ώστε να δοθεί η ευκαιρία στον εφεσείοντα, εάν επιθυμούσε, να εμφανιστεί κατά την επόμενη δικάσιμο. Δεύτερον, ότι ο βαθμός απόδειξης της υπόθεσης της Κατηγορούσας Αρχής, ενώπιον του πρωτόδικου δικαστηρίου, δεν ήταν επαρκής.
Εξετάσαμε με προσοχή την υπόθεση υπό το φως και των αυθεντιών που τέθηκαν ενώπιον μας. Συγκεκριμένα, η πρόσφατη απόφαση στην υπόθεση Γρηγορίου ν. Συμβουλίου Εγγραφής Κτηματομεσιτών, Ποινική Έφεση αρ. 100/14, ημερ. 27.9.2016, ECLI:CY:AD:2016:D448, είναι αρκούντως επεξηγηματική. Σ΄ αυτή έγινε αναφορά στο σύγγραμμα Λοίζου & Πική, Criminal Procedure in Cyprus, και συγκεκριμένα στη σελ. 79, όπου αναγράφεται, μεταξύ άλλων, ότι ένας κατηγορούμενος έχει το δικαίωμα να είναι παρών στη δίκη εκτός εάν η παρουσία του δεν θεωρηθεί απαραίτητη. Σε σοβαρές ποινικές υποθέσεις μόνον κατ΄ εξαίρεση, το δικαστήριο μπορεί να αποφασίσει, κατά την άσκηση της διακριτικής του ευχέρειας να προχωρήσει σε ακρόαση-απόδειξη, στην απουσία του κατηγορουμένου. Στην υπόθεση Γρηγορίου (ανωτέρω) γίνεται αναφορά και στην αγγλική υπόθεση R. v. Jones (Re W) (No. 2) (1992) 2 All E.R., 731.
Η υπό εξέταση υπόθεση αφορούσε σε οφειλόμενη εισφορά κοινωνικών ασφαλίσεων και πρόσθετου τέλους κοινωνικών ασφαλίσεων. Δεν ήταν επομένως ιδιαίτερα σοβαρή υπόθεση και θεωρούμε ότι το πρωτόδικο δικαστήριο ορθά άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια προχωρώντας στην απόδειξη της υπόθεσης εναντίον του κατηγορούμενου-εφεσείοντα, στην απουσία του, δεδομένου ότι του είχε δεόντως επιδοθεί το κατηγορητήριο και ο κατηγορούμενος ήταν απών. Δεν υπήρχε οποιαδήποτε ένδειξη ενώπιον του πρωτοδίκου δικαστηρίου ότι υπήρχε οποιοσδήποτε λόγος, πέραν της θελήσεως του κατηγορουμένου, για τον οποίον ο κατηγορούμενος δεν εμφανίστηκε ενώπιον του δικαστηρίου. Επομένως το πρωτόδικο δικαστήριο έχοντας ενώπιον του μια όχι ιδιαίτερα σοβαρή ποινική υπόθεση και έχοντας ως δεδομένο ότι έγινε κανονική επίδοση στον κατηγορούμενο και αυτός επέλεξε να μην εμφανιστεί ενώπιον του δικαστηρίου, ορθώς, κατά την κρίση μας, προχώρησε στην περαιτέρω εκδίκαση-απόδειξη της υπόθεσης, ακούοντας δηλαδή μάρτυρα κατηγορίας, στην απουσία του κατηγορουμένου. Δεν θεωρούμε ότι το πρωτόδικο δικαστήριο είχε οποιαδήποτε υποχρέωση, υπό τις περιστάσεις, να αναβάλει την υπόθεση σε άλλη ημερομηνία, ή να επανακλητεύσει τον κατηγορούμενο-εφεσείοντα ή ακόμα να εκδώσει ένταλμα συλλήψεως του.
Η εισήγηση του ευπαιδεύτου συνηγόρου για τον εφεσείοντα ότι το πρωτόδικο δικαστήριο θα έπρεπε από μόνο του να αναβάλει την υπόθεση με την εικασία ότι αυτός δεν μπορούσε να παρουσιαστεί στο δικαστήριο για λόγους υπεράνω των δυνάμεων του ή υγείας, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Τυχόν αποδοχή της θα καθιστούσε την ποινική διαδικασία ατέρμονη και λειτουργούσα επί εικασιών.
Όσον αφορά το βαθμό απόδειξης της υπόθεσης, και πάλιν θεωρούμε ότι αυτής ήταν ικανοποιητικός. Εμφανίστηκε μάρτυρας κατηγορίας η οποία γνώριζε τα γεγονότα και υιοθέτησε τις λεπτομέρειες αδικήματος επί του κατηγορητηρίου. Ανέφερε ότι ο κατηγορούμενος-εφεσείων, ως αυτοτελώς εργοδοτούμενος, παρέλειψε να καταβάλει εισφορές κοινωνικών ασφαλίσεων και πρόσθετο τέλος για συγκριμένη περίοδο και ότι όφειλε, μέχρι την ημέρα της απόδειξης της υπόθεσης, συγκεκριμένο ποσό, για το οποίο το πρωτόδικο δικαστήριο εξέδωσε απόφαση υπέρ του εφεσίβλητου και εις βάρος του εφεσείοντα. Όπως ήδη παρατηρήσαμε, στις λεπτομέρειες αδικήματος της πρώτης κατηγορίας αναγράφεται ρητώς ότι ο κατηγορούμενος-εφεσείοντας όφειλε στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων το συγκεκριμένο ποσό, για συγκεκριμένη περίοδο, ως αυτοτελώς εργοδοτούμενο πρόσωπο.
Υπό τις περιστάσεις θεωρούμε την έφεση αβάσιμη και την απορρίπτουμε για τους λόγους που εκθέσαμε πιο πάνω. Καμιά διαταγή για έξοδα, εφόσον δεν ζητούνται.
Π.
Δ.
Δ.
/ΕΑΠ.