|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2004) 2 ΑΑΔ 607
29 Noεμβρίου, 2004
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΡΑΜΒΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στές]
ΓΕΩΡΓΙΑ Σ. ΠΥΡΙΛΛΗ,
Εφεσείουσα,
v.
ΣΟΛΩΜΟΥ ΠΥΡΙΛΛΗ,
Εφεσιβλήτου.
(Ποινική Έφεση Αρ. 7681)
Οδοί και Οικοδομές ― Διάταγμα κατεδάφισης οικοδομής ― Έφεση εναντίον απόφασης πρωτόδικου Δικαστηρίου με την οποία απορρίφθηκε αίτημα για έκδοση διατάγματος κατεδάφισης οικοδομής ― Εφετείο δεν επενέβη στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του πρωτόδικου Δικαστηρίου.
Η κατήγορος και η εταιρεία Σ & Μ Πυριλλής και Υιοί Λτδ είναι συνιδιοκτήτριες οικοδομής κατά 1/4 και 3/4 μερίδια αντιστοίχως. Η κατήγορος-εφεσείουσα (η εφεσείουσα), με την παρούσα έφεση, στρέφεται εναντίον της απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα της για έκδοση διατάγματος κατεδάφισης της οικοδομής. Το Δικαστήριο κατέληξε στην πιο πάνω απόφαση για τους εξής δύο λόγους:
1. Η εφεσείουσα προχώρησε στην ποινική δίωξη του εφεσίβλητου προσωπικά, χωρίς να ενώσει ως συγκατηγορούμενη και την εταιρεία, για την οποία προφανώς ενεργούσε ως διευθυντής ο εφεσίβλητος. Είχε και η εταιρεία λόγο ως συνιδιοκτήτρια, γιατί το αποτέλεσμα της έκδοσης τέτοιου διατάγματος θα επηρέαζε τα δικαιώματα της.
2. Η παραβίαση των όρων της άδειας οικοδομής δεν ήταν της φύσεως που θα δικαιολογούσε την έκδοση του αιτούμενου διατάγματος κατεδάφισης.
Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου και η αιτιολόγησή της, που συνοψίζεται πιο πάνω, είναι ορθή.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Έφεση εναντίον Ποινής.
Έφεση από την εφεσείουσα κατήγορο η οποία ήταν κατά το 1/4 συνιδιοκτήτρια της οικοδομής, στην οποία αφορούσαν οι κατηγορίες εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Αμμοχώστου (Υπόθεση Αρ. 2324/2002), ημερομηνίας 16/4/2004, με την οποία στον εφεσίβλητο, ο οποίος βρέθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε τρεις κατηγορίες που αφορούσαν, ανέγερση οικοδομής κατά παράβαση των όρων αδείας οικοδομής, κατοχή οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό έγκρισης και ανοχή κατοχής οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό έγκρισης, οι οποίες βασίστηκαν στα σχετικά άρθρα του Κεφ. 96 του περί Οδών και Οικοδομών Νόμου, επιβλήθηκε μεν ποινή προστίμου £250 σε κάθε κατηγορία, δεν εγκρίθηκε όμως αίτημα της κατηγόρου να διατάξει την κατεδάφιση της παράνομης οικοδομής, αντικειμένου των κατηγοριών.
Γ. Πιττάτζης, για την Εφεσείουσα.
Γ. Κ. Γεωργίου, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Στις 25.2.2004 ο εφεσίβλητος καταδικάστηκε μετά από ακροαματική διαδικασία σε τρεις κατηγορίες που αφορούσαν: ανέγερση οικοδομής κατά παράβαση των όρων αδείας οικοδομής, κατοχή οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό έγκρισης και ανοχή κατοχής οικοδομής χωρίς να υπάρχει πιστοποιητικό έγκρισης. Όλες οι κατηγορίες βασίστηκαν στα σχετικά άρθρα του Κεφ.96 του περί Οδών και Οικοδομών Νόμου.
Στις 16.4.2004 το Δικαστήριο εξέτασε το θέμα της ποινής. Επέβαλε δε στον εφεσίβλητο £250 πρόστιμο σε κάθε κατηγορία. Αρνήθηκε όμως αίτημα της εφεσείουσας να διατάξει κατεδάφιση της οικοδομής, αντικείμενο των κατηγοριών. Η έφεση άπτεται αυτής της πτυχής της υπόθεσης.
Η κατήγορος είναι συνιδιοκτήτρια της οικοδομής, στην οποία αφορούσαν οι κατηγορίες. Όταν έγιναν οι οικοδομικές εργασίες, στο ακίνητο η εταιρεία Σ & Μ Πυριλλής και Υιοί Λτδ ήταν συνιδιοκτήτρια κατά 2/4 μερίδια ενώ τα άλλα 2/4 ανήκαν ανά 1/4 στην εφεσείουσα και εφεσίβλητο αντίστοιχα. Αργότερα, η πιο πάνω εταιρεία απέκτησε και το 1/4 μερίδιο που ανήκε στον εφεσίβλητο, ενώ το άλλο 1/4 παραμένει στην ιδιοκτησία της εφεσείουσας.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν εξέδωσε διάταγμα κατεδάφισης της οικοδομής δίδοντας εκτενείς και επαρκείς λόγους, που είναι οι εξής: Η εφεσείουσα προχώρησε στην ποινική δίωξη του εφεσίβλητου προσωπικά, χωρίς να ενώσει ως συγκατηγορούμενη και την εταιρεία για την οποία προφανώς ενεργούσε ως διευθυντής ο εφεσίβλητος. Το Δικαστήριο έκρινε πως στην έκδοση διατάγματος κατεδάφισης, είχε λόγο και η εταιρεία ως συνιδιοκτήτρια, γιατί το αποτέλεσμα της έκδοσης τέτοιου διατάγματος ασφαλώς θα επηρέαζε τα δικαιώματα της. Ο άλλος λόγος, για τον οποίο το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε πως δεν έπρεπε να εκδοθεί διάταγμα κατεδάφισης, ήταν η φύση των παραβιάσεων των όρων της άδειας οικοδομής. Συγκεκριμένα, δεν έγινε υπόγειος χώρος στάθμευσης όπως προβλεπόταν στους όρους της άδειας, ενώ αντί τεσσάρων καταστημάτων στο ισόγειο έγινε ένα ενιαίο μεγάλο.
Αδιαμφισβήτητο είναι το γεγονός πως έχει υποβληθεί αίτηση για καλυπτική άδεια με υπαλλακτικές λύσεις. Οι ιδιοκτήτες έχουν εξασφαλίσει δίπλα στην οικοδομή ιδιόκτητο χώρο στάθμευσης. Ο πολιτικός μηχανικός στην αρμόδια αρχή, το Δήμο δηλαδή Παραλιμνίου κατέθεσε ενώπιον του Δικαστηρίου και είπε πως ο ίδιος έχει συστήσει την έγκριση των υποβληθέντων σχεδίων και την έκδοση καλυπτικής άδειας. Η ίδια όμως η εφεσείουσα, ως συνιδιοκτήτρια, παρενέβη στη διαδικασία αρνητικά, με αποτέλεσμα η αξιολόγηση της αίτησης για καλυπτική άδεια να ανασταλεί.
Ο δικηγόρος της εφεσείουσας προσπάθησε να μας πείσει πως η απόφαση του Δικαστηρίου πρέπει να ακυρωθεί, και να εκδοθεί διάταγμα κατεδάφισης της οικοδομής.
Δεν συμφωνούμε με τις εισηγήσεις του δικηγόρου της εφεσείουσας. Κρίνουμε πως η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου και η αιτιολόγηση της, που συνοψίσαμε πιο πάνω, είναι ορθή. Είναι φανερό από το περιεχόμενο της διαδικασίας, πως η εφεσείουσα ως συνιδιοκτήτρια της οικοδομής, έχει διαφορές με τους συνιδιοκτήτες, χρησιμοποίησε δε την ποινική διαδικασία θεωρώντας πως με αυτό τον τρόπο θα έλυε, ή προφανώς πως θα έδιδε και κάποια άλλη διέξοδο στα προσωπικά της αισθήματα, που δημιουργήθηκαν από την αντιδικία της με τους συνιδιοκτήτες. Το πρωτόδικο Δικαστήριο άσκησε πολύ ορθά τη διακριτική του ευχέρεια. Και υιοθετούμε την αιτιολογική σκέψη του δικαστή.
Η έφεση είναι αβάσιμη, και απορρίπτεται με έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.