|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2000) 2 ΑΑΔ 162
15 Μαρτίου, 2000
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
ΔHΜΟΣ ΛΕΜΕΣΟY,
Εφεσείων,
v.
1. ΑΝΔΡEΑ ΛΟΦIΤΗ, ΥΠO ΤΗΝ ΙΔΙOΤΗΤΑ ΤΟΥ
ΩΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ POLYCAST
(PANELS) LTD,
2. POLYCAST (PANELS) LTD,
Εφεσιβλήτων.
(Ποινικές Εφέσεις Αρ. 6693, 6696)
Οδοί και Οικοδομές ― Ανέγερση οικοδομής χωρίς άδεια από την αρμόδια αρχή κατά παράβαση των Άρθρων 2, 3 και 20 του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96 ― Πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάσισε ότι δεν είχε αποδειχθεί συστατικό στοιχείο του αδικήματος (η θέση της οικοδομής) επειδή δεν προσκομίσθηκε το χωρομετρικό σχέδιο και απάλλαξε τους κατηγορούμενους ― Διατάχθηκε επανεκδίκαση.
Λέξεις και Φράσεις ― "Αρμόδια αρχή", στο Άρθρο 3(2)(α) του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96 ― Είναι το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου αυτού.
Οι κατηγορούμενοι-εφεσίβλητοι, αντιμετώπιζαν κατηγορία για ανέγερση οκταόροφης οικοδομής στην Λεμεσό. Το πρωτόδικο Δικαστήριο τους αθώωσε και τους απάλλαξε επειδή έκρινε ότι δεν αποδείχθηκε εκ πρώτης όψεως υπόθεση εναντίον τους. Θεώρησε πως δεν προσκομίσθηκε μαρτυρία πως η οικοδομή ανεγειρόταν μέσα στα δημοτικά όρια της Λεμεσού, αφού δεν είχε κατατεθεί επίσημο αντίγραφο του χωρομετρικού σχεδίου.
Ο εφεσείων υποστήριξε ότι οι οκτώ όροφοι ήταν προέκταση μικρότερης οικοδομής για την οποία είχε εξασφαλισθεί άδεια οικοδομής από το Δήμο Λεμεσού.
Αποφασίστηκε ότι:
Η κρίση πως δεν αποδείχθηκε εκ πρώτης όψεως υπόθεση είναι εσφαλμένη. Η μαρτυρία πως η ανεγειρόμενη οικοδομή ήταν επέκταση άλλης για την οποία είχε εκδώσει άδεια ο Δήμος Λεμεσού, κατά το τεκμήριο της κανονικότητας (omnia praesumuntur rite esse acta) ήταν μαρτυρία πως ο εν λόγω Δήμος ήταν η αρμόδια αρχή και, κατ' επέκταση, πως η οικοδομή ανεγειρόταν μέσα στην περιοχή Λεμεσού για την οποία είχε αρμοδιότητα.
Η έφεση επιτράπηκε. Διατάχθηκε επανεκδίκαση της υπόθεσης από άλλο δικαστή.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Municipality of Paphos v. Karayiorghis (1981) 2 C.L.R. 242,
Ιωάννου ν. Δήμου Λάρνακας (1996) 2 Α.Α.Δ. 315,
Γενικός Εισαγγελέας ν. Χριστοδούλου (1990) 2 Α.Α.Δ. 133.
Έφεση εναντίον Αθωωτικής Απόφασης.
Έφεση από το Δήμο Λεμεσού εναντίον της ενδιάμεσης απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Παναγιώτου, Ε.Δ.), (Ποινική Υπόθεση�Αρ. 28876/95), με την οποία οι εφεσίβλητοι αθωώθηκαν σε κατηγορία για ανέγερση οικοδομής χωρίς άδεια της αρμόδιας αρχής για το λόγο ότι το συστατικό στοιχείο του αδικήματος, ότι το ακίνητο το οποίο ανήγειραν ενέπιπτε στα δημοτικά όρια της Λεμεσού, δεν αποδείχθηκε.
Γ. Κωνσταντίνου, για τον Εφεσείοντα.
Χρ. Χριστοφόρου, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από το δικαστή Γ. Κωνσταντινίδη.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Σύμφωνα με τη μαρτυρία, oι κατηγορούμενοι - εφεσίβλητοι προέβαιναν στην ανέγερση οκταόροφης οικοδομής στη γωνία των οδών 28ης Οκτωβρίου και Αιμ. Χουρμούζιου, στην ενορία Αγ. Τριάδας, στη Λεμεσό. Το πρωτόδικο δικαστήριο αθώωσε και απάλλαξε τους εφεσίβλητους επειδή έκρινε πως δεν αποδείχθηκε εκ πρώτης όψεως υπόθεση. Θεώρησε πως δεν είχε προσκομιστεί αποδεκτή μαρτυρία πως η οικοδομή ανεγειρόταν μέσα στα δημοτικά όρια της Λεμεσού. Αναφέρθηκε στις υποθέσεις Municipality of Paphos v. Karayiorghis (1981) 2 C.L.R. 242 και Ιωάννου ν. Δήμου Λάρνακας (1996) 2 Α.Α.Δ. 315 και εξήγησε πως αφού δεν είχε κατατεθεί επίσημο αντίγραφο του εν χρήσει χωρομετρικού σχεδίου, έλειπε αναγκαία μαρτυρία για την απόδειξη συστατικού του αδικήματος. Όπως πρόσθεσε, χειρόγραφη σημείωση υπαλλήλου του Κτηματολογίου σε πιστοποιητικό έρευνας, η οποία στηρίκτηκε σε στοιχεία που περιέχονταν στα κτηματικά μητρώα, δεν ήταν "επαρκής" ή "νομικά αποδεκτή".
Ο εφεσείων διατύπωσε διαφορετική άποψη πάνω σ΄αυτά αλλά κυρίως στάθηκε στην εισήγηση πως απουσιάζει από την πρωτόδικη απόφαση εκτίμηση της σημασίας, καταλυτικής όπως προτείνει, της μαρτυρίας σύμφωνα με την οποία:
(α) Οι οκτώ όροφοι ήταν προέκταση μικρότερης οικοδομής που περιλάμβανε αριθμό καταστημάτων.
(β) Για τα καταστήματα αυτά είχε εξασφαλιστεί άδεια οικοδομής από το Δήμο Λεμεσού.
Επικαλέστηκε, λοιπόν ο κ. Κωνσταντίνου ακριβώς την Ιωάννου ν. Δήμου Λάρνακας (ανωτέρω) στην οποία, κατά την επικύρωση της πρωτόδικης απόφασης ότι αποδείκτηκε πως η οικοδομή βρισκόταν μέσα στα δημοτικά όρια της Λάρνακας, λήφθηκε υπόψη και η αλληλογραφία μεταξύ του εφεσείοντα και του Δήμου Λάρνακας που το λάμβανε ως δεδομένο.
Σύμφωνα με το άρθρο 3(1)(β) του περι Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου Κεφ. 96, όπως τροποποιήθηκε, κανένα πρόσωπο δεν δύναται, χωρίς άδεια από την αρμόδια αρχή,
"να ανεγείρει ή να ανέχεται ή να επιτρέπει να ανεγείρεται οικοδομή ή να κατεδαφίζει ή να ανοικοδομεί ή να προβαίνει σε μετατροπή, προσθήκη ή επισκευή σε οποιαδήποτε υφιστάμενη οικοδομή ή να ανέχεται ή να επιτρέπει να γίνει οποιαδήποτε τέτοια κατεδάφιση ή ανοικοδόμηση ή οποιαδήποτε τέτοια μετατροπή, προσθήκη ή επισκευή."
Στην Ιωάννου ν. Δήμου Λάρνακας, ενόψει της απόδειξης της θέσης της οικοδομής, όπως σημειώθηκε στο τέλος της απόφασης που εξέδωσε ο Πικής Π., δεν κρίθηκε αναγκαίο να διερευνηθούν οι
"προεκτάσεις που μπορεί να προκύψουν από το γεγονός ότι ο κάτοχος της οικοδομής έχει ιδιαίτερη γνώση ως προς την ύπαρξη πιστοποιητικού έγκρισης σε συνδυασμό με την απουσία οποιασδήποτε εισήγησης ότι εκδόθηκε τέτοιο πιστοποιητικό, για τη συγκεκριμένη οικοδομή από αρμόδια αρχή."
Στην προκείμενη περίπτωση η μαρτυρία πως η οικοδομή που ανεγειρόταν ήταν επέκταση άλλης για την οποία είχε εκδώσει άδεια ο Δήμος Λεμεσού, κατά το τεκμήριο της κανονικότητας (omnia praesumuntur rite esse acta) ήταν μαρτυρία πως ο Δήμος Λεμεσού ήταν η αρμόδια αρχή και, κατ' Επέκταση, πως η οικοδομή ανεγειρόταν μέσα στην περιοχή Λεμεσού για την οποία είχε αρμοδιότητα. Μάλιστα, η άδεια οικοδομής είχε εκδοθεί μετά από αίτηση των εφεσιβλήτων, η οποία κατατέθηκε, προς το Δήμο Λεμεσού που συνιστούσε μαρτυρία αποδοχής του ως της αρμόδιας αρχής. Σημειώνουμε πως, σύμφωνα με το άρθρο 3(2)(α) του Νόμου, "αρμόδια αρχή εντός οποιασδήποτε περιοχής Δήμου, είναι το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου αυτού".
Κατά το κατηγορητήριο οι εφεσίβλητοι ενήργησαν "άνευ αδείας της Αρμοδίας Αρχής" και, κάτω από οποιαδήποτε θεώρηση σε σχέση με το βάρος της απόδειξης, οι εφεσίβλητοι έπρεπε να είχαν κληθεί να κάμουν την υπεράσπισή τους. Θα μπορούσε να λεχθεί πως, τελικά, το κατά πόσο η οικοδομή βρίσκεται στα "δημοτικά όρια" μιας πόλης ή καλύτερα "στην περιοχή" ορισμένου Δήμου, ενδιαφέρει μόνο ως παράγων προσδιορισμού της Αρμόδιας Αρχής αλλά, ενόψει όλων των πιο πάνω, δεν χρειάζεται να επεκταθούμε.
Ήταν εσφαλμένη η κρίση πως δεν αποδείχθηκε εκ πρώτης όψεως υπόθεση. Η έφεση επιτυγχάνει, η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται και, στη βάση των αρχών που υιοθετήθηκαν στη Γενικός Εισαγγελέας ν. Χριστοδούλου (1990) 2 Α.Α.Δ. 133, διατάσσουμε επανεκδίκαση της υπόθεσης από άλλο δικαστή.
Η έφεση επιτρέπεται. Διατάσσεται επανεκδίκαση της υπόθεσης από άλλο δικαστή.