|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1996) 2 ΑΑΔ 38
22 Φεβρουαρίου, 1996
[ΝΙΚΗΤΑΣ, ΑΡΤΕΜΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΝΕΑΡΧΟΥ,
Εφεσείων,
ν.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 6028).
Απόδειξη — Μαρτυρία — Αποδεχτότητα — Συγκατηγορούμενοι — Το περιεχόμενο της κατάθεσης ενός κατηγορουμένου δεν είναι αποδεχτό για να αποδείξει την ενοχή συγκατηγορουμένου του.
Ο εφεσείων καταδικάστηκε για το ότι επέτρεψε σε τρίτο πρόσωπο, που ήταν ο 2ος κατηγορούμενος στη δίκη, να οδηγήσει μηχανοκίνητο όχημα χωρίς ασφαλιστική κάλυψη. Η μόνη μαρτυρία η οποία αναφέρετο στην οδήγηση του οχήματος από τον 2ο κατηγορούμενο, ήταν η κατάθεση του ιδίου στην Αστυνομία.
Το Εφετείο αφού αναφέρθηκε στη βασική αρχή ότι το περιεχόμενο της κατάθεσης ενός κατηγορουμένου δεν αποτελεί αποδεχτή μαρτυρία για να αποδειχθεί η ενοχή συγκατηγορουμένου, αποφάσισε ότι ο εφεσείων κακώς ευρέθη ένοχος στην κατηγορία, αφού ένα από τα συστατικά στοιχεία του αδικήματος δηλ. η οδήγηση από τρίτο δεν είχε αποδειχθεί.
Η έφεση επιτρέπεται. Η καταδίκη ακυρώνεται.
Έφεση εναντίον Καταδίκης και Ποινής.
Έφεση εναντίον της καταδίκης και της ποινής από το Γεώργιο Νεάρχου ο οποίος κρίθηκε ένοχος στις 27.6.95 από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας (Αριθμός Ποινικής Υπόθεσης 16692/94) στην κατηγορία ότι επέτρεψε στον 2ο κατηγορούμενο να χρησιμοποιήσει όχημα επί οδού χωρίς ασφαλιστήριο υπέρ 3ου κατά παράβαση των Άρθρων 2 και 3 του Περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων (Ασφάλεια υπέρ τρίτου) Νόμου Κεφ. 333 και Ν. 7/60 και 158/87 και καταδικάστηκε από Τ. Θ. Οικονόμου Ε.Δ. σε £50,- πρόστιμο και στέρηση του δικαιώματος να κατέχει ή αποκτήσει άδεια οδήγησης για περίοδο 12 μηνών.
Γ. Κορφιώτης, για τον Εφεσείοντα.
Α. Βασιλειάδης, Ανώτερος Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Την απόφαση του δικαστηρίου θα δώσει ο Π. Αρτέμης, Δ.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων προσβάλλει την καταδίκη του από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας για το ότι επέτρεψε σε τρίτο πρόσωπο που ήταν συγκατηγορούμενός του (ο 2ος κατηγορούμενος), να οδηγήσει μηχανοκίνητο όχημα επί οδού χωρίς ασφαλιστική κάλυψη.
Η έφεση αρχικά εστρέφετο και εναντίον της ποινής αλλά το μέρος της αυτό εγκαταλείφθηκε κατά την έναρξη της ακρόασης της έφεσης ενώπιόν μας.
Ο πρώτος λόγος που τέθηκε ενώπιον μας από το συνήγορο του εφεσείοντα ήταν ότι για ένα συστατικό στοιχείο του υπό εκδίκαση αδικήματος, δηλαδή την οδήγηση του οχήματος από τον 2ο κατηγορούμενο, δεν υπήρχε οποιαδήποτε αποδεκτή μαρτυρία, εισηγήθηκε δε ότι το συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι ήταν αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο κατηγορούμενος 2 είχε οδηγήσει το όχημα, δεν υποστηριζόταν από τη μαρτυρία.
Αφού ακούσαμε με προσοχή την επιχειρηματολογία του συνήγορου του εφεσείοντα και μετά από προσεκτική εξέταση των πρακτικών της δίκης που έχουμε ενώπιόν μας καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η θέση αυτή του εφεσείοντα είναι ορθή. Η μόνη μαρτυρία, η οποία αναφέρετο σε οδήγηση του οχήματος από τον κατηγορούμενο 2 ήταν η κατάθεση του ιδίου στην Αστυνομία. Είναι όμως βασική αρχή ότι το περιεχόμενο της κατάθεσης ενός κατηγορούμενου δεν είναι αποδεκτό για να αποδείξει την ενοχή συγκατηγορούμενου. Ορθά δε ο δικηγόρος της εφεσίβλητης δεν υποστήριξε αντίθετη άποψη.
Για τον πιο πάνω λόγο, βρίσκουμε ότι ο εφεσείων κακώς ευρέθη ένοχος επί της κατηγορίας, αφού δεν είχε αποδειχθεί ένα από τα συστατικά στοιχεία του αδικήματος.
Ένα άλλο σημείο που ηγέρθηκε από τον εφεσείοντα ήταν ότι η θέση που εξέφρασε το πρωτόδικο Δικαστήριο αναφορικά με το βάρος απόδειξης σε σχέση με τα λοιπά συστατικά του αδικήματος ήταν νομικά λανθασμένη. Εν όψει όμως της πιο πάνω κατάληξής μας αναφορικά με ένα από τα συστατικά στοιχεία του αδικήματος δεν θα υπεισέλθουμε ούτε και θα αποφασίσουμε το σημείο αυτό.
Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω η έφεση γίνεται αποδεκτή και η καταδίκη του εφεσείοντα ακυρώνεται.
Η έφεση επιτρέπεται. Η καταδίκη ακυρώνεται.