|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1992) 2 ΑΑΔ 269
20 Ιουλίου 1992
[Α. Ν. ΛΟΙΖΟΥ, Π., ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ, Δ/στές]
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΠΟΛΥΝΙΚΗ ΖΗΣΙΜΙΔΗ,
Εφεσείων,
ν.
ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 5608).
Ποινή — Εξασφάλιση πίστωσης από μη αποκατασταθέντα πτωχεύσαντα κατά παράβαση των άρθρων 2 και 117(α) τον Περί Πτωχεύσεων Νόμου, Κεφ.5 (δύο κατηγορίες).
Επιβολή συντρέχουσων ποινών φυλάκισης δώδεκα μηνών στην πρώτη κατηγορία και δέκα μηνών στην δεύτερη — Μειώθηκαν σε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης τεσσάρων μηνών.
Ποινή — Επιμέτρηση — Συνεργασία για την εξυχνίαση του αδικήματος — Προσωπικές συνθήκες — Λευκό ποινικό μητρώο — Πρόβλημα υγείας που δεν τέθηκε ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου λόγω υποτίμησης της σοβαρότητας του αδικήματος από τον κατηγορούμενο που παρουσιάσθηκε χωρίς συνήγορο.
Ο κατηγορούμενος ενώ βρισκόταν υπό πτώχευση εξασφάλισε από το Συνεργατικό Ταμιευτήριο Δημοσίων Υπαλλήλων Λεμεσού Λτδ. στις 12 Απριλίου και στις 13 Ιουνίου 1991 ενυπόθηκο δάνειο ύψους ΛΚ37,000.- χωρίς να αναφέρει ότι ήταν πτωχεύσας μη αποκατασταθείς. Παραδέχθηκε ενοχή και ανέφερε ότι το χρέος που ήταν εξασφαλισμένο με υποθήκη έγινε για να βοηθήσει την οικογένειά του. Τις συντρέχουσες ποινές φυλάκισης δώδεκα μηνών που του επεβλήθηκαν τις εφεσίβαλε σαν έκδηλα υπερβολικές.
Το Ανώτατο Δικαστήριο αφού τόνισε την σοβαρότητα των αδικημάτων που παραβαίνουν τον Περί Πτωχεύσεως Νόμο και τη σημασία που αποδίδεται σ' αυτά αποδέκτηκε την έφεση και απεφάνθηκε ότι:
Αν η κατάσταση της υγείας του εφεσείοντα όπως πιστοποιήθηκε από τους ιδιώτες γιατρούς και επιβεβαιώθηκε από τον γιατρό των φυλακών ετίθετο ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστή μαζί με το γεγονός ότι το δάνειο ήταν εξασφαλισμένο με υποθήκη της συζύγου του, η ποινή θα μπορούσε κάτω από τα γεγονότα της υπόθεσης και των προσωπικών συνθηκών του εφεσείοντα να ήταν κατά πολύ μικρότερη. Κάτω από τις περιστάσεις η έφεση πρέπει να επιτύχει καν οι επιβληθείσες ποινές να μειωθούν σε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης τεσσάρων μηνών.
Η έφεση επιτρέπεται. Οι ποινές μειώνονται σε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης τεσσάρων μηνών.
Υπόθεση που αναφέρθηκε:
The Attorney-General v. Djeredjian and Another (1967) 2 C.L.R. 158.
Έφεση εναντίον Ποινής.
Έφεση εναντίον της ποινής από τον Χριστόδουλο Πολυνίκη Ζησιμίδη ο οποίος βρέθηκε ένοχος στις 6.4.1992 από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού (Αριθμός Ποινικής Υπόθεσης 1306/92) σε δύο κατηγορίες εξασφάλισης πίστωσης από μη αποκατασταθέντα πτωχεύσαντα κατά παράβαση των άρθρων 2 και 117 (α) του Περί Πτωχεύσεως Νόμου, Κεφ. 5 και καταδικάστηκε από Γλ. Μιχαηλίδη, Α.Ε.Δ. σε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης 12 μηνών στην 1η κατηγορία και 10 μηνών στη 2η κατηγορία.
Γ. Κακογιάννης, για τον εφεσείοντα.
Λ. Δημητριάδου (δ/νις), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
Α. Ν. ΛΟΙΖΟΥ, Π. ανάγνωσε την απόφαση του Δικαστηρίου. Ο εφεσείων παρουσιάστηκε χωρίς συνήγορο ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστή και παραδέχθηκε ενοχή σε δύο κατηγορίες εξασφάλισης πίστωσης από μη αποκατασταθέντα πτωχεύσαντα κατά παράβαση των άρθρων 2 και 117(α) του Περί Πτωχεύσεων Νόμου, Κεφ. 5. Η προβλεπόμενη από το Νόμο ποινή είναι φυλάκιση μέχρι 3 χρόνων.
Οι λεπτομέρειες της πρώτης κατηγορίας είναι ότι ο εφεσείων στις 12 Απριλίου 1991 στη Λεμεσό, της επαρχίας Λεμεσού, ενώ ήταν μη αποκατασταθείς πτωχεύσας, εξασφάλισε πίστωση £10 και άνω, δηλαδή £25,000 από το Φίλιππο Βακανά από τη Λεμεσό, υπό την ιδιότητα του σαν Διευθυντή του Συνεργατικού Ταμιευτηρίου Δημοσίων Υπαλλήλων Λεμεσού Λτδ, χωρίς να πληροφορήσει το πιο πάνω πρόσωπο ότι ήταν μη αποκατασταθείς πτωχεύσας.
Οι λεπτομέρειες της δεύτερης κατηγορίας ήταν ότι στις 13 Ιουνίου 1991 στη Λεμεσό ενώ ήταν μη αποκατασταθείς πτωχεύσας εξασφάλισε πίστωση ύψους £10 και άνω, δηλαδή £12,000 από το Φίλιππο Βακανά από τη Λεμεσό υπό την ιδιότητα του σαν Διευθυντή του πιο πάνω Συνεργατικού Ταμιευτηρίου χωρίς να πληροφορήσει αυτόν ότι ήταν μη αποκατασταθείς πτωχεύσας.
Για τα αδικήματα αυτά ο πρωτόδικος Δικαστής επέβαλε ποινή φυλάκισης 12 μηνών στην πρώτη κατηγορία και 10 μηνών στη δεύτερη. Οι ποινές να συντρέχουν.
Εναντίον των ποινών αυτών καταχωρήθηκε η παρούσα έφεση.
Ο εφεσείων κατάγεται από τη Λεμεσό και ζει με τη γυναίκα του και τις δύο ανήλικες θυγατέρες του. Εργάζεται δε ως υπάλληλος στη Βρεττανική Βάση Ακρωτηρίου. Στις 23 Απριλίου 1980 καταχωρήθηκε αίτηση στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού με την οποία ζητείτο διάταγμα παραλαβής εναντίον της περιουσίας του λόγω αδυναμίας να πληρώσει χρέη του και εξεδόθη το σχετικό διάταγμα στις 15 Μαΐου 1980. Στις 20 Οκτωβρίου 1980 εξεδόθη διάταγμα πτώχευσης. Στις 20 Απριλίου 1991 και ενώ ακόμα βρισκόταν υπό πτώχευση επισκέφθηκε το πιο πάνω Ταμιευτήριο και έκαμε αίτηση για ενυπόθηκο δάνειο ύψους £25,000 χωρίς να αναφέρει ότι ήταν πτωχεύσας μη αποκατασταθείς. Εγκρίθηκε η αίτηση του για το δάνειο και του παραχωρήθηκε το ποσό των £25,000 το οποίο κατάθεσε στο ίδιο Ταμιευτήριο και του ανοίχθηκε τρεχούμενος λογαριασμός και του δόθηκε και δικαίωμα παρατραβήγματος μέχρι το ποσό των £2,000.
Στις 13 Ιουνίου 1991 ο εφεσείων επισκέφθηκε πάλι στο Συνεργατικό αυτό Ταμιευτήριο και με νέα αίτηση του πάλι προς το Διευθυντή αυτό ανανεώθηκε η υποθήκη του που είχε βάλει στο πρώτο δάνειο και του παραχωρήθηκε νέο δάνειο ύψους £12,000 χωρίς πάλι να αναφέρει ότι ήταν μη αποκατασταθείς πτωχεύσας.
Η εξασφάλιση δανείου £37,000 καταγγέλθηκε στον Επίσημο Παραλήπτη ο οποίος στις 27 Αυγούστου 1991 κατάγγειλε την υπόθεση στην αστυνομία. Έγιναν εξετάσεις και στις 5 Νοεμβρίου 1991 το χρέος του εφεσείοντα προς το Ταμιευτήριο ανέρχετο στο ποσό των £35,759, ο δε τρεχούμενος που του είχαν ανοίξει, παρουσίαζε χρεωστικό υπόλοιπο 1,832.38.
Εξηγώντας στον πρωτόδικο Δικαστή την ενέργεια του ανάφερε ότι το χρέος αυτό που όπως φάνηκε ήταν εξασφαλισμένο με υποθήκη από τη σύζυγο του, έγινε για να βοηθήσει την οικογένεια του. Έκτιζαν όπως ανάφερε σπίτι, τους έλειψαν τα λεφτά και έκρινε ότι ήταν υποχρεωμένος να προβεί σε αυτή την ενέργεια.
Ο πρωτόδικος Δικαστής αναφέρθηκε στη σοβαρότητα του αδικήματος η οποία τονίστηκε από το Δικαστήριο αυτό στην υπόθεση The Attorney-General v. Hagop Michael Djeredjian and Another (1967) 2 C.L.R. 158, στην οποία ο κατηγορούμενος αντιμετώπιζε βασικά κατηγορία βάσει του άρθρου 122 και 116(p) και 116(s) του ίδιου Νόμου και ο τότε Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου είπε τα πιο κάτω:
"Πρέπει να προστεθεί όμως ότι αισθανόμαστε μεγάλη ανησυχία για την επίδραση την οποία μια υπόθεση αυτής της μορφής μπορεί να έχει στην πίστη της εμπορικής αγοράς αυτής της χώρας την οποία το Δικαστήριο έχει καθήκον να προστατέψει με την κατάλληλη εφαρμογή των προνοιών του περί Πτωχεύσεως Νόμου και των σχετικών προνοιών του Ποινικού Κώδικα. Ενδέχεται κάποιος να έχει τη γνώμη ότι φυλάκιση 18 μηνών δυνατό να μην είναι ικανοποιητική αποτροπή για εμπορικές μεθόδους που οδηγούν σε τέτοιες καταστάσεις πραγμάτων."
Η ποινή 18 μηνών φυλάκισης που επεβλήθηκε στην υπόθεση εκείνη για υπόθεση μεγάλης έκτασης εμπορικών δοσοληψιών δεν αυξήθηκε.
Στην παρούσα υπόθεση ο πρωτόδικος Δικαστής έλαβε επίσης υπόψη στην επιμέτρηση της ποινής το γεγονός ότι ο εφεσείων παραδέχθηκε ενοχή και ότι βοήθησε στην εξιχνίανση του αδικήματος. Υπόδειξε ότι τα αδικήματα τα οποία παραδέχθηκε ο εφεσείων είχαν το στοιχείο της απάτης και η απάτη κρίθηκε πάντοτε σοβαρό αδίκημα από τα Δικαστήρια και ότι αδικήματα όπως αυτά, πρέπει να τιμωρούνται με ποινές αποτρεπτικές. Και τέλος έλαβε υπόψη ότι ο εφεσείων δεν είχε προηγούμενες καταδίκες.
Όπως φάνηκε κατά την ακρόαση της έφεσης, στις 9 Ιουλίου 1992, το διάταγμα πτωχεύσεως ημερομηνίας 20 Οκτωβρίου 1980 και το διάταγμα παραλαβής ημερομηνίας 17 Μαΐου 1980 ακυρώθηκαν.
Επιχειρηματολογώντας ενώπιον μας ο ευπαίδευτος συνήγορος του, παρουσίασε ιατρικά πιστοποιητικά στα οποία φαίνεται η έκταση της κατάστασης της υγείας του από ιδιώτες γιατρούς οι οποίοι τον παρακολούθησαν, αλλά και από το γιατρό των φυλακών, ο οποίος κατόπιν παρακολουθήσεως του εφεσείοντα στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, βρήκε ότι δεν παρουσίαζε ιδιαίτερο πρόβλημα εκτός από οπισθοστερνικό άλγος το οποίο οφείλεται στο σπασμό των στεφανιαίων αρτηριών. Αναφέρει δε στο πιστοποιητικό που εξέδωσε ότι "η περαιτέρω κράτηση του (λόγω συναισθηματικής φόρτισης) πιθανόν να επιδεινώσει τη συχνότητα εμφάνισης των επεισοδίων αυτών, (στηθαγχικές κρίσεις)."
Αναφορικά με την κατάσταση της υγείας του εφεσείοντα έγινε μόνο γενική αναφορά και τούτο κατά την εξέταση από τον πρωτόδικο Δικαστή, του γεγονότος της μη εμφανίσεως του ενώπιον του Δικαστηρίου κατά την πρώτη δικάσιμη, πράγμα που είχε οδηγήσει στην έκδοση εντάλματος συλλήψεως του. Η κατάσταση όμως της υγείας του όπως πιστοποιείται από τους ιδιώτες γιατρούς και επιβεβαιώνεται από το γιατρό των φυλακών, δεν τέθηκε ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστή. Τούτο μπορεί να αποδοθεί στο γεγονός ότι ο ίδιος ο εφεσείων όπως ισχυρίζεται δεν εξέλαβε την υπόθεση ως τέτοιας σοβαρότητας ώστε να εχρειάζετο τις υπηρεσίες δικηγόρου.
Έχοντας κατά νου όλα τα περιστατικά της υπόθεσης, το γεγονός ότι το δάνειο ήταν εξασφαλισμένο με υποθήκη της συζύγου του και την κατάσταση της υγείας του, κρίνουμε ότι αν όλα αυτά τα στοιχεία είχαν τεθεί ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστή, η ποινή θα μπορούσε κάτω και από τα γεγονότα της υπόθεσης όπως επίσης και των προσωπικών συνθηκών του εφεσείοντα να ήταν κατά πολύ μικρότερη.
Δεν θα θέλαμε βέβαια με την απόφαση μας αυτή να θεωρηθεί ότι το Δικαστήριο τούτο δεν αποδίδει σημασία και δεν θεωρεί σοβαρότατα τα αδικήματα παράβασης του Περί Πτωχεύσεων Νόμου. Αντίθετα επαναβεβαιώνουμε τις αρχές που καθιερώθηκαν από τη νομολογία μας αναφορικά με αδικήματα που έχουν το στοιχείο της απάτης και διασαλεύουν την εμπορική πίστη. Τά Δικαστήρια έχουν καθήκον να προστατεύσουν την εμπορική πίστωση και τις συναλλαγές και θα θέλαμε να δώσουμε το μήνυμα ότι η πτώχευση συνεπάγεται σοβαρά επακόλουθα.
Παρόλα τούτα, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η έφεση πρέπει να επιτύχει και κάτω από τις περιστάσεις η επιβληθείσα ποινή μειώνεται σε ποινή φυλάκισης τεσσάρων μηνών σε κάθε κατηγορία. Οι ποινές να συντρέχουν.
Η έφεση επιτυγχάνει. Η ποινή μειώνεται σε ποινή φυλάκισης τεσσάρων μηνών.