|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2018:A273
AΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
6 ΙΟΥΝΙΟΥ 2018
ΣΤ. ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ
1. ΖΑΜΠΑ
2. ΖΑΜΠΑ
3. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
4. ΧΡΙΣΤΟΥ
ΕΦΕΣΕΙΟΝΤΩΝ
και
ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΛΤΔ, προηγουμένως
ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΛΤΔ, προηγουμένως
ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ ΠΑΦΟΥ ΛΤΔ, προηγουμένως
ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΓΕΡΟΣΚΗΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΠΑΦΟΥ ΛΙΜΙΤΕΔ, προηγουμένως
ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΓΕΡΟΣΚΗΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΠΑΦΟΥ
ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΗΣ
----------------------------------
Ε. Κορακίδης, για τις Εφεσείουσες
Μ. Κωνσταντινίδου (κα) με Φ. Κυπριανίδη, για την Εφεσίβλητη
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Παρπαρίνο, Δ.
--------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ. Πολλά, αν όχι όλα τα θέματα της παρούσας Έφεσης, μάς απασχόλησαν στην Έφεση 96/12 ημερ. 6.6.2018 η οποία αφορούσε επίσης εγγραφή και εκτέλεση Διαιτητικής Απόφασης.
Σύμφωνα με την πρωτόδικη απόφαση ημερ. 27.3.2012, στις 26.2.2010 εξεδόθη Διαιτητική Απόφαση εναντίον των Εφεσειόντων για το ποσό των €568.476,65 πλέον τόκος προς 11% ετησίως από 1.1.2010 μέχρι εξοφλήσεως πλέον έξοδα. Οι Εφεσείοντες 1 και 2 έλαβαν γνώση της διαιτητικής απόφασης την 1.6.2012 και οι Εφεσείοντες 3 και 4 στις 24.6.2010. Η προθεσμία των 21 ημερών για καταχώρηση Έφεσης εναντίον της Διαιτητικής απόφασης παρήλθε.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, ως αποτέλεσμα, έκρινε ότι συνέτρεχαν οι τυπικές προϋποθέσεις για εγγραφή της διαιτητικής απόφασης ως προς το χρηματικό μέρος και εξέδωσε διάταγμα εγγραφής και εκτέλεσης της Διαιτητικής απόφασης μόνο κατά το μέρος αυτό. Απέρριψε δε το αίτημα κατά το μέρος που η Διαιτητική απόφαση αφορούσε την εκποίηση της υποθήκης Υ4097/07 με το αιτιολογικό ότι αυτό το μέρος της απόφασης δεν γνωστοποιήθηκε στους Εφεσείοντες.
Οι Εφεσείοντες με επτά λόγους Έφεσης προσβάλλουν την πρωτόδικη απόφαση ως εσφαλμένη. Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι λανθασμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο αντιμετώπισε την αίτηση της Εφεσίβλητης ως Ενδιάμεση Αίτηση, η οποία αίτηση ήταν παράτυπη και ότι θα έπρεπε να διεξαχθεί ακροαματική διαδικασία και λανθασμένα εξέδωσε απόφαση υπέρ της Εφεσίβλητης. Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ως εσφαλμένη η κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι μπορούσε να διεξαχθεί διαιτησία στην απουσία συνυποσχετικού και ότι λανθασμένα αποφάσισε ότι η διαιτητική απόφαση είχε γνωστοποιηθεί στους Εφεσείοντες (τρίτος λόγος). Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι λανθασμένα αποφάσισε το πρωτόδικο Δικαστήριο ότι εφόσον καταρτίζεται έγγραφο το οποίο φέρεται ως διαιτητική απόφαση και εφόσον αυτό γνωστοποιείται στον ενδιαφερόμενο, σε περίπτωση που δεν ασκείται έφεση, το έγγραφο αυτό μπορεί να εγγραφεί και να εκτελεστεί ως δικαστική απόφαση. Με τον πέμπτο λόγο οι Εφεσείοντες ισχυρίζονται ότι δεν έτυχαν δίκαιης δίκης, με τον έκτο ότι είναι εσφαλμένη η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου να πετύχει η αίτηση και με τον έβδομο ότι λανθασμένα οι Εφεσείοντες καταδικάστηκαν σε έξοδα.
Παράπονο έχει και η Εφεσίβλητη η οποία με αντέφεση της προσβάλλει την πρωτόδικη απόφαση ως εσφαλμένη κατά το μέρος που δεν επέτρεψε την εγγραφή και εκτέλεση της διαιτητικής απόφασης αναφορικά με την εκποίηση της υποθήκης με αριθμό Υ4097/2007.
Όλοι οι λόγοι Έφεσης συμπλέκονται και συνεπώς θα τους συνεξετάσουμε.
Όπως αναφέραμε στην Αντρούλλα Κώστα Ζαμπά κ.α. ν. Συνεργατικής Kυπριακής Τράπεζας Λτδ κ.λ.π., Π.Ε. 96/12 ημερ. 6.6.2018, ECLI:CY:AD:2018:A277 η όλη φιλοσοφία της διαδικασίας Διαιτησίας είναι η παροχή ενός γρήγορου μηχανισμού επίλυσης των διαφορών και απονομής της δικαιοσύνης. Τα ίδια ισχύουν όπως η νομολογία μας καθιέρωσε και αναφορικά με τη διαδικασία εγγραφής και εκτέλεσης διαιτητικής απόφασης. Εις την Ανδρέας Χατζηγεωργίου Νικολάου ν. Νέας Συνεργατικής Πιστωτικής Εταιρείας Αγλαντζιάς (2012) 1(Α) Α.Α.Δ. 707, 711 λέχθηκε ότι:
"Το επαρχιακό δικαστήριο κατά την ενάσκηση των εξουσιών του στα πλαίσια διαδικασίας εγγραφής και εκτέλεσης διαιτητικής απόφασης δεν ελέγχει την ορθότητα της διαιτητικής απόφασης ούτε υπεισέρχεται στην ουσία της διαφοράς. Από την άλλη όμως, η διαδικασία δεν είναι απλώς τυπική εφόσον δι' αυτής επιδιώκεται η πρόσδοση δικαστικής ισχύος στη διαιτητική απόφαση για σκοπούς εκτέλεσης μέσω του επαρχιακού δικαστηρίου διά της εφαρμογής των ανάλογων δικονομικών μέτρων που εφαρμόζονται για σκοπούς εκτέλεσης δικαστικών αποφάσεων. Γι' αυτό ακριβώς το λόγο κάθε αίτηση που υποβάλλεται στο επαρχιακό δικαστήριο για εγγραφή και εκτέλεση διαιτητικής απόφασης πρέπει να επιδίδεται στο πρόσωπο προς το οποίο στρέφεται η διαιτητική απόφαση ώστε να έχει την ευκαιρία να προβάλει οτιδήποτε που ενδεχομένως έχει σχέση μόνο με το επίδικο θέμα της προώθησης της εγγραφής και εκτέλεσης της διαιτητικής απόφασης χωρίς το δικαστήριο να υπεισέρχεται σε άλλα θέματα αναγόμενα στην ουσία κλπ της διαφοράς αναφορικά με την οποία εκδόθηκε η διαιτητική απόφαση. Βασική προϋπόθεση για την εγγραφή της διαιτητικής απόφασης είναι η διαπίστωση ότι η εν λόγω απόφαση, φέρει τα απαραίτητα χαρακτηριστικά στοιχεία έγκυρης διαιτητικής απόφασης και ότι γνωστοποιήθηκε στο πρόσωπο εναντίον του οποίου στρέφεται."
Στην Χριστοφή ν. Συνεργατική Πιστωτική Εταιρεία Λατσιών, Π.Ε. 871, ημερ. 20.6.2014 η οποία ακολούθησε αποφασίστηκε ότι:
"Το πρωτόδικο Δικαστήριο κατά την εξέταση της αίτησης ημερ. 3/12/2007, γι' εγγραφή της διαιτητικής απόφασης, όφειλε μόνο να διαπιστώσει κατά πόσο αυτή επιδόθηκε, ότι η απόφαση έφερε τα απαραίτητα χαρακτηριστικά στοιχεία έγκυρης διαιτητικής απόφασης και ότι γνωστοποιήθηκε στον εφεσείοντα."
Στην παρούσα υπόθεση παρατηρούμε, κατά πρώτον, ότι δεν καταχωρήθηκε Έφεση εναντίον της Διαιτητικής Απόφασης ημερ. 26.2.2010 με αποτέλεσμα αυτή να καταστεί τελεσίδικη (βλ. Άρθρο 52(4)(5)), Ν.22/85. Επίσης δεν τέθησαν θέματα μη επίδοσης της Αίτησης ημερ. 13.5.11 για Άδεια Εγγραφής και Εκτέλεσης της Διαιτητικής Απόφασης ημερ. 26.2.10 εναντίον των Εφεσειόντων/Καθ΄ ων η Αίτηση. Η αίτηση επιδόθηκε και έλαβαν μέρος στη διαδικασία καταχωρώντας προς τούτο την ένσταση τους. Περαιτέρω, δεν τίθεται θέμα παράτυπης αίτησης. Όπως κρίθηκε στην Συνεργατική Πιστωτική Εταιρεία Αγίας Νάπας ν. Κυριακίδης κ.α. (2008) 1 Α.Α.Δ. 716, "η διαδικασία που οδηγεί στην εκτέλεση της διαιτητικής απόφασης ως απόφασης Δικαστηρίου, είναι ζήτημα τύπου. Για να εκτελεστεί οποιαδήποτε απόφαση Δικαστηρίου χρειάζεται η εμπλοκή του ιδίου, που αφ' ενός την διατάσσει και ταυτόχρονα την εποπτεύει". Αριθμός αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου, δεν έκρινε ότι η χρήση Αιτήσεως διά Κλήσεως, με αιτούμενη θεραπεία την Εγγραφή και Εκτέλεση Διαιτητικής Απόφασης, ήταν παράτυπη. (βλ. Κυριακίδης (άνω), Νικολάου (άνω), Αναφορικά με την Αίτηση του Χριστόδουλου Πιττάκκα (2001) 1 Α.Α.Δ. 1933, Αναφορικά με την Αίτηση της Βασούλας Τάσου (Κακουρή) (2000) 1 Α.Α.Δ. 1372-5).
Όσον αφορά το δεύτερο που όφειλε να διαπιστώσει το πρωτόδικο Δικαστήριο και αφορά το ζήτημα κατά πόσο η διαιτητική απόφαση έφερε τα απαραίτητα χαρακτηριστικά στοιχεία έγκυρης διαιτητικής απόφασης, τέθηκε υπό του ευπαίδευτου συνήγορου των Εφεσειόντων η εισήγηση, ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν μπορούσε να διακριβώσει αυτό διότι δεν τέθηκε κατά πόσο η διαιτησία διεξήχθη δυνάμει συνυποσχετικού ή κατόπιν παραπομπής υπό του Εφόρου Συνεργατικών Εταιρειών. Απουσίαζε το στοιχείο αυτό από την τεθείσα μαρτυρία σύμφωνα με την εισήγηση.
Η εισήγηση είναι εντελώς αβάσιμη. Απλή ανάγνωση της απόφασης, η οποία να σημειωθεί επισυνάφθηκε στην αίτηση σε πρωτότυπη μορφή, αμέσως αποκαλύπτει ότι αυτή ήταν αποτέλεσμα διαιτησίας με βάση των Περί Συνεργατικών Εταιρειών Νόμο Ν.22/85 όπως τροποποιήθηκε και Περί Συνεργατικών Εταιρειών Θεσμών. Αυτό αναγράφεται στην ίδια την απόφαση.
Τέλος, και αναφορικά με το τρίτο στοιχείο, αυτό της γνωστοποίησης της Διαιτητικής απόφασης, παρατηρούμε ότι ο Νόμος και Θεσμοί (άνω) δεν προβλέπουν για επίδοση ή έγγραφη γνωστοποίηση της απόφασης. Συνεπώς, ακόμη και προφορική γνωστοποίηση της απόφασης ικανοποιεί πλήρως την σχετική απαίτηση του Νόμου (βλ. Αναφορικά με την Αίτηση του Δημοσθένους (2000) 1 Α.Α.Δ. 1699, Χριστοφή (άνω), Husson v. Husson (1962) 3 All E.R. 1056, Westminster City Counsil v. Chapmun and others (1975) 2 All E.R. 1103).
Στην παρούσα υπόθεση παρατηρούμε ότι είναι παραδεκτό ότι η απόφαση αναφορικά με το χρηματικό μέρος γνωστοποιήθηκε στους Εφεσείοντες (βλ. πρακτικά σελ. 3). Περαιτέρω, σύμφωνα με την διαιτητική απόφαση ο Εφεσείοντας 1 ήταν παρών στη διαδικασία και "παραδέχτηκε το χρέος του". Επίσης παραδεκτό είναι και το έγγραφο το οποίο παρουσιάστηκε στο πρωτόδικο Δικαστήριο ως Τεκμήριο Β, όπου όλοι οι Εφεσείοντες ενυπογράφως δηλώνουν ότι έλαβαν γνώση της διαιτητικής απόφασης. Συνεπώς οι αιτιάσεις των Εφεσειόντων ότι η διαιτητική απόφαση δεν επιδόθηκε σ' αυτούς δεν μπορεί να έχει οιανδήποτε επιτυχία. Για το μέρος της Διαιτητικής απόφασης που αφορούσε τη διαταγή για εκποίηση της υποθήκης το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν επέτρεψε την εγγραφή της λόγω ακριβώς μη γνωστοποίησης, συνεπώς οι Εφεσείοντες δεν μπορούν να έχουν οιονδήποτε παράπονο για το ζήτημα αυτό.
Όσον αφορά τα υπόλοιπα ζητήματα που έθεσαν οι Εφεσείοντες και αφορούσαν την απουσία συνυποσχετικού, όπως ο Περί Διαιτησίας Νόμος, ΚΕΦ.4 προβλέπει, υπενθυμίζουμε ότι η υπό αναφορά διαιτησία διεξήχθη βάσει του άρθρου 52 του Περί Συνεργατικών Εταιρειών Νόμου του 1985, Ν.22/85, όπως τροποποιήθηκε και δεν απαιτείτο η ύπαρξη συνυποσχετικού (βλ. Αντρούλλα Κώστα Ζαμπά κ.α. (άνω)). Επίσης, το παράπονο των Εφεσειόντων ότι δεν ακούστηκε μαρτυρία, δεν διεξήχθη ακροαματική διαδικασία και χωρίς αιτιολογία το πρωτόδικο Δικαστήριο προτίμησε και υιοθέτησε την εκδοχή της Εφεσίβλητης, δεν ευρίσκει έρεισμα στα όλα στοιχεία που συνθέτουν την πρωτόδικη διαδικασία. Τα πρακτικά του Δικαστηρίου, τα οποία να σημειωθεί δεν αμφισβητούνται, παρουσιάζουν εντελώς διαφορετική εικόνα. Η Ακροαματική διαδικασία έλαβε χώρα στις 14.12.2011 και η μαρτυρία ενώπιον του Δικαστηρίου τέθηκε με ένορκες δηλώσεις. Αντεξέταση των ομνυόντων δεν ζητήθηκε και το Δικαστήριο στην απόφαση δικαιολογεί πλήρως τα ευρήματα και κατάληξη του. Κανένα δικαίωμα των Εφεσειόντων, κατά την κρίση μας, παραβιάστηκε. Απεναντίας, δόθηκε σ' αυτούς κάθε ευκαιρία και δυνατότητα να παρουσιάσουν τους λόγους ένστασης τους. Έτυχαν, κατά την κρίση μας, δίκαιης δίκης.
Τέλος, όσον αφορά τα έξοδα παρατηρούμε ότι πρωτόδικο Δικαστήριο τήρησε τον γενικό κανόνα ότι αυτά ακολουθούν το αποτέλεσμα. Δεν μας τέθηκε οτιδήποτε άλλο ούτε και βρίσκουμε οιονδήποτε λόγο να επέμβουμε. Για όλους τους πιο πάνω λόγους η Έφεση θα πρέπει να απορριφθεί.
Α Ν Τ Ε Φ Ε Σ Η
Με την αντέφεση, προβάλλεται ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν επέτρεψε την εγγραφή και εκτέλεση της διαιτητικής απόφασης ημερ. 26.2.2010 αναφορικά με την εκποίηση της υποθήκης υπ΄ αρ. Υ4097/2007.
Η αντέφεση δεν μπορεί να επιτύχει. Τα όσα έχουμε αναφέρει στην Αντρούλλα Κώστα Ζαμπά κ.α. (άνω) ισχύουν και εδώ. Σύμφωνα με αυτήν ο Διαιτητής στερείται της εξουσίας να εκδώσει απόφαση εκποίησης Υποθήκης, εφόσον αφορά σύμβαση που αναφέρεται σε γη.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους η Έφεση και Αντέφεση απορρίπτονται με έξοδα εις βάρος των Εφεσειόντων και Εφεσίβλητης αντίστοιχα όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο.
ΣΤ. ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.
Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.
Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ.
/γκ