|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2017:A42
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 229/2015
13 Φεβρουαρίου, 2017
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
1. ΦΑΡΜΑ ΡΕΝΟΣ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ
ΛΤΔ.
2. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΟΥ
Eφεσείοντες/Εναγόμενοι
- ΚΑΙ -
ΡΕΝΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ
Εφεσίβλητου//Καθ' ου η αίτηση
------------------------
Αίτηση από τον εφεσίβλητο ημερ. 21/10/2016
Μ. Χριστοφόρου για Πελαγία, Χριστοδούλου, Βράχα ΔΕΠΕ για αιτητή/εφεσίβλητο
Ρ. Παπαδοπούλου (κα) για Π. Αγγελίδη, για τους καθ' ων η αίτηση/εφεσείοντες
...........................
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου
Θα δώσει η Δικαστής Πούγιουρου
....................................
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ: Με την υπό κρίση αίτηση ημερ. 21/10/16, ο εφεσίβλητος/αιτητής ζητά διάταγμα του Δικαστηρίου με το οποίο οι εφεσείοντες/εναγόμενοι να παράσχουν εντός 30 ημερών τραπεζική εγγύηση ως ασφάλεια για τα έξοδα που ανέρχονται σε €32.481.01 πλέον τόκους, διάταγμα αναστολής της διαδικασίας καθώς και διάταγμα απόρριψης της έφεσης σε περίπτωση που δεν παρασχεθεί η ασφάλεια.
Η αίτηση βασίζεται στη Δ.35, θθ1 και 2, Δ.48 θθ1-4 και 7-9. Δ.60 θθ. 1-5 και 6 και Δ.64 των περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών, στο άρθρο 382 του περί Εταιρειών Νόμου Κεφ. 113 και στις γενικές και/οι συμφυείς εξουσίες του Δικαστηρίου. Η αίτηση υποστηρίζεται από την ένορκη δήλωση του εφεσίβλητου/αιτητή, ημερ. 21/10/16.
Στην ένορκη του δήλωση ο εφεσίβλητος αναφέρει ότι στις 15/10/13 εκδόθηκε απόφαση υπέρ του και εναντίον των εφεσειόντων για το ποσό των €1,318.00 έξοδα, πλέον €3.00 πραγματικά έξοδα με νόμιμο τόκο σε ενδιάμεση αίτηση στην Αγωγή Αρ. 1175/07 και στις 20/6/15 άλλη απόφαση στην ίδια Αγωγή για €14,219.00 έξοδα πλέον €496.00 πραγματικά έξοδα με νόμιμο τόκο πλέον €59.00 έξοδα απόφασης.
Προς εκτέλεση των αποφάσεων καταχωρήθηκε ένταλμα κινητής περιουσίας με αρ. 101849 εναντίον των εφεσειόντων/καθ' ων η αίτηση το οποίο επιστράφηκε ανεκτέλεστο για το λόγο ότι η μεν εφεσείουσα 1 εγκατέλειψε τη διεύθυνση που εμφαίνεται στον Έφορο Εταιρειών ως το εγγεγραμμένο γραφείο της και σ' όσον αφορά τον εφεσείοντα 2 ότι η κινητή του περιουσία στην οδό Ρωμανού, στην Έγκωμη πωλήθηκε σε δημόσιο πλειστηριασμό σε άλλη αγωγή. Επισυνάπτει δε στην ένορκη δήλωση του Kατάλογο των πιθανολογούμενων εξόδων της έφεσης.
Είναι εισήγηση του ότι ενόψει των περιστατικών της υπόθεσης δηλαδή της έκδηλης οικονομικής ανικανότητας των εφεσειόντων/αιτητών για καταβολή των εξόδων, ιδιαίτερα της εφεσείουσας 1 που από το 1999 δεν κατέβαλε τις οικονομικές καταστάσεις της και δεν διεξάγει καμιά εργασία ενώ η ακίνητη περιουσία της είναι υποθηκευμένη, θεωρούνται αναξιόχρεοι και ανίκανοι να πληρώσουν τα οποιαδήποτε δικαστικά έξοδα επιδικαστούν υπέρ του.
Σ' όσον αφορά στην ουσία της έφεσης είναι της άποψης ότι οι λόγοι έφεσης δεν ευσταθούν εφόσον αφορούν κυρίως στην αξιολόγηση της μαρτυρίας ενώ από την άλλη η θέση περί δεδικασμένου που προβάλλεται δεν τυγχάνει εφαρμογής για τους λόγους που αναφέρει το πρωτόδικο Δικαστήριο στην απόφαση του.
Καταλήγοντας εισηγείται ότι τα μέχρι σήμερα έξοδα μαζί με τα πιθανολογούμενα έξοδα της έφεσης ανέρχονται σε €32,481.01, ποσό για το οποίο ζητά διάταγμα.
Η αίτηση προσέκρουσε, στην ένσταση των εφεσειόντων/καθ' ων η αίτηση οι οποίοι προβάλλουν δέκα λόγους ένστασης με έμφαση στο λόγο περί παράβασης του άρθρου 30 του Συντάγματος και του άρθρου 6(1) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών.
Η νομική βάση της ένστασης είναι η ίδια με εκείνη της αίτησης με την προσθήκη των άρθρων 30 και 30.2 του Συντάγματος, του άρθρου 6 και 6(1) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών και του Νόμου 39/62.
Συνοδεύεται δε από την ένορκη δήλωση του εφεσείοντα 2, διευθυντή της εφεσείουσας 1, ημερ. 15/12/16 στην οποία επαναλαμβάνει ουσιαστικά τους λόγους ένστασης παραθέτοντας περισσότερα στοιχεία. Τονίζει ότι δεν υφίστανται στην παρούσα περίπτωση ειδικές περιστάσεις που να δικαιολογούν την παροχή ασφάλειας εξόδων. Προβάλλει επίσης θέμα στέρησης του δικαιώματος των εφεσειόντων/καθ' ων η αίτηση πρόσβασης στο Δικαστήριο σε περίπτωση επιτυχίας της αίτησης. Παραδέχεται όμως ότι οι εφεσείοντες/καθ' ων η αίτηση δεν έχουν τα οικονομικά μέσα για την παροχή οποιασδήποτε εγγύησης για πιθανά έξοδα του εφεσίβλητου/αιτητή.
Κατά την ακρόαση οι δικηγόροι των διαδίκων υποστήριξαν τις θέσεις τους με γραπτές αγορεύσεις παραπέμποντας σε νομολογία, αλλά αγόρευσαν και προφορικά στο Δικαστήριο. Ιδιαίτερη αναφορά στις επιμέρους εισηγήσεις τους θα γίνεται στο κατάλληλο στάδιο. Επίσης ο δικηγόρος του εφεσίβλητου/αιτητή περιόρισε την αίτηση του στην παροχή ασφάλειας για το ποσό των €6.000 μόνο, που είναι τα πιθανολογούμενα έξοδα της έφεσης.
Η Δ.60 θ.1 των περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών επί της οποίας στηρίζεται η αίτηση, παρέχει εξουσία στο Δικαστήριο να διατάξει την παροχή ασφάλειας εξόδων. Όπως έχει τροποποιηθεί, η Διαταγή αυτή αποκλείει την έκδοση διατάγματος εναντίον Κυπρίων και ατόμων που είναι κάτοικοι Κύπρου ή χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Βλ. Rashid v. Παπόρη (2012) 1 Α.Α.Δ. 2710, Julie Bibbs v. P.P. Dolphin Boat Safari Ltd. κ.α. Πολ. Έφ. 111/14, ημερ. 15/1/15, ECLI:CY:AD:2015:A13 και Δημητρίου ν. Δημητρίου, Πολ. Εφ. 181/12, ημερ. 20/4/15), ECLI:CY:AD:2015:A273.
Η υπό κρίση αίτηση στηρίζεται επίσης και στη Δ.35 θ.2 που προνοεί την παροχή ασφάλειας για τα έξοδα που δημιουργούνται λόγω οποιασδήποτε έφεσης, ως ήθελε διαταχθεί από το Εφετείο κάτω από ειδικές περιστάσεις.
Στην υπόθεση Studland Holdings Ltd κ.α. ν. Ευσταθίου κ.α. (2003) 1 Α.Α.Δ. 1809 αναφέρθηκε ότι οι πρόνοιες της Δ.60 θ.1 τυγχάνουν εφαρμογής και κατά τη διαδικασία της έφεσης με τον εφεσείοντα και εφεσίβλητο να υπέχουν θέση ενάγοντα και εναγομένου αντίστοιχα. Το ίδιο θέμα απασχόλησε το Εφετείο και στην υπόθεση F.K. & S. (VAROSIA) PROPERTIES LIMITED v. SIMON GEORGE PENNEY κ.α., Πολ. Εφ. 354/10 ημερ. 14/2/14, όπου λέχθηκε σ' όσον αφορά την παροχή ασφάλειας εξόδων ότι:
«Παρά το γεγονός ότι νομολογιακά αναγνωρίστηκε ότι η αναφορά στο θεσμό σε «ενάγοντα» καλύπτει και την περίπτωση «εφεσείοντος (βλ. Studland Holdings Ltd κ.α. ν. Ευσταθίου κ.α. (2003) 1 ΑΑΔ 1809, Κυριάκου ν. Μιχαήλ (2007) 1 ΑΑΔ 933 και Genemp Trading Ltd v. Λαϊκής Κυπριακής Τράπεζας Δημόσιας Εταιρείας Λτδ, Πολιτική Έφεση 281/2007, ημερ. 14.7.11), εντούτοις στην περίπτωση έφεσης η διακριτική ευχέρεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου διέπεται και από τη Δ.35 θ.2 στην οποία επίσης στηρίζεται η Αίτηση. Τα κριτήρια για την παραχώρηση ασφάλειας είναι τα ίδια με αυτά που καθιερώθηκαν δυνάμει της Δ.60.»
Ακριβώς στην προηγηθείσα Genemp Trading Ltd v. Λαϊκής Κυπριακής Τράπεζας Δημόσιας Εταιρείας Λτδ (2011) 1 Α.Α.Δ. 1314, στην οποία αναφέρθηκε με επιδοκιμασία η F.K. & S (Varosia) Properties Limited έγινε παραπομπή στην αντίστοιχη Ο 59 r9 των Αγγλικών Θεσμών (αναριθμήθηκε σε Ο59 r10 - δέστε Supreme Court Practice 1970 σελ. 790 και 796), όπου εξηγείται στην παρ. 59/10/14 ότι οι λόγοι για τους οποίους δυνατόν να διαταχθεί ασφάλεια εξόδων κατ' έφεση είναι οι ίδιοι με τους λόγους που το πρωτόδικο Δικαστήριο λαμβάνει υπόψη με την προσθήκη ότι κατ' έφεση η ασφάλεια διατάσσεται όπου υποδεικνύονται "special circumstances". Όπως επί λέξει αναφέρεται στη Δ.35 θ.2, στο μέρος που ενδιαφέρει:
«Such deposit or other security for the costs to be occasioned by any appeal shall be made or given as may be directed under special circumstances by the Court of Appeal."
Στην πρόσφατη υπόθεση Ανθίτσα Ιωάννου κ.α. ν. Χριστάκη Αντωνίου Σοφιανού, Πολ. Έφ. 155/15 ημερ. 15/7/16, ECLI:CY:AD:2016:A362 λέχθηκε ότι όταν το Δικαστήριο επιλαμβάνεται αίτησης για ασφάλεια εξόδων δυνάμει της Δ.35 θ. 2 η συνήθης διαμονή του εφεσείοντα/καθ' ου η αίτηση αποτελεί το θεμέλιο για την άσκηση της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου, δυνάμει της Δ.60 θ.1 ή η δικαιοδοσία άλλως αντλείται από την ύπαρξη ειδικών περιστάσεων. Έτσι είναι δυνατή η ενάσκηση της κατ' έφεση δικαιοδοσίας κάτω από τη Δ.35 θ.2 ακόμη και εκεί όπου ο εφεσείων είναι Kύπριος ή κάτοικος μέλους-κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή υπάρχουν άλλες ειδικές περιστάσεις όπως το ιστορικό της διαφοράς των διαδίκων, η παραβίαση του δεδικασμένου, η κατάχρηση της διαδικασίας και το ενοχλητικό μιας έφεσης. (Ayda Karaoglanian κ.α. ν. Hagop Boyadjian, Πολ. Έφεση 213/14 ημερ. 21/6/16), ECLI:CY:AD:2016:A295.
Ήταν εισήγηση του δικηγόρου του εφεσίβλητου/αιτητή στο περίγραμμα αγόρευσης του, χωρίς αναφορά σε νομολογία, ότι το κριτήριο της διαμονής εκτός Ευρωπαϊκής χώρας, που καθορίζει η Δ.60 θ.1 δεν εφαρμόζεται στην περίπτωση της Δ.35 θ.2. Δεν συμφωνούμε με την εισήγηση αυτή. Η πιο πάνω νομολογία και ιδιαίτερα η υπόθεση Ανθίτσα Ιωάννου κ.α. ν. Χριστάκη Αντωνίου Σοφιανού (ανωτέρω) καθιστούν σαφές ότι η συνήθης διαμονή του εφεσείοντα συνιστά κριτήριο στην περίπτωση αίτησης για ασφάλεια εξόδων δυνάμει της Δ.35 θ.2. Όμως θα μπορούσε να διαταχθεί η ασφάλεια εξόδων αν υπάρχουν "special circumstances".
Στην παρούσα περίπτωση, δεν αμφισβητείται ότι τόσο το εγγεγραμμένο γραφείο της εφεσείουσας 1/καθ' ης η αίτηση αλλά και η συνήθης διαμονή του εφεσείοντα 2/καθ΄ου η αίτηση είναι στην Κύπρο. Συνεπώς στη βάση του δεδομένου αυτού δεν πληρείται το κριτήριο της μόνιμης διαμονής των εφεσειόντων/καθ' ων η αίτηση εκτός ευρωπαϊκής χώρας ώστε να καταστεί δυνατή η εφαρμογή των προνοιών της Δ.60 θ.1.
Στη νομική βάση της αίτησης γίνεται επίκληση όμως και του άρθρου 382 του Κεφ. 113, για το οποίο προσφέρθηκε επιχειρηματολογία από πλευράς εφεσίβλητου/αιτητή. Mε το άρθρο αυτό παραχωρείται διακριτική ευχέρεια στο Δικαστήριο στις περιπτώσεις που υπάρχει εύλογη υπόνοια ότι η ενάγουσα ή εφεσείουσα εταιρεία δεν είναι σε θέση να πληρώσει τα έξοδα που ήδη επιδικάστηκαν ή που θα επιδικαστούν να τη διατάξει να παραχωρήσει ασφάλεια για τα έξοδα. Όμως το Δικαστήριο διατηρεί διακριτική ευχέρεια, αφού λάβει υπόψη όλες τις περιστάσεις της υπόθεσης να απορρίψει την αίτηση εναντίον εταιρείας για παροχή ασφάλειας εξόδων ακόμη και όταν αποδειχθεί η αδυναμία της εταιρείας να πληρώσει τα έξοδα του εναγομένου. Όμως όταν αποδειχθεί η αδυναμία της εταιρείας να πληρώσει, συνήθως το Δικαστήριο εκδίδει το αιτούμενο διάταγμα για παροχή ασφάλειας για έξοδα, εκτός αν καταλήξει ότι υπάρχουν ειδικές περιστάσεις που συνηγορούν υπέρ της μη έκδοσης του (βλ. F.K. & S. (VAROSIA) PROPERTIES LIMITED V. SIMON GEORGE PENNEY κ.α. (ανωτέρω)].
Το άρθρο 382 του Κεφ. 113 υπήρξε αντικείμενο εξέτασης και στην υπόθεση Λεωνίδας Κίμωνος ως εκκαθαριστής της Blue Seal Shoes Ltd v. Χρ. Ιωάννου & Υιοί (Υποδήματα) Λτδ., Πολ. Έφεση 66/13, ημερ. 30/1/15, ECLI:CY:AD:2015:A47, όπου αναφέρθηκαν τα εξής από το Εφετείο:
«Ως προς το ουσιαστικό μέρος της αίτησης, αν δηλαδή η εφεσείουσα εταιρεία είναι ικανή ή όχι να πληρώσει τα έξοδα της εφεσίβλητης σε περίπτωση αποτυχίας της έφεσης, όντως το άρθρο 382 του περί Εταιρειών Νόμου προβλέπει πως η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου να διατάξει την παροχή ασφάλειας εξόδων προϋποθέτει ότι ο αιτητής έχει αποσείσει το βάρος των ισχυρισμών του περί αφερεγγυότητας της εταιρείας με αξιόπιστη μαρτυρία. Στην υπό κρίση όπως περίπτωση η εφεσείουσα εταιρεία τελεί υπό εκκαθάριση και το γεγονός αυτό αποτελεί prima facie μαρτυρία ότι αδυνατεί να καταβάλει τα έξοδα, εκτός αν δοθεί προς το αντίθετο σχετική μαρτυρία (βλ. Genemp Trading Ltd (ανωτέρω) η οποία παραπέμπει στην Νorthhampton Goal, Iron & Waggon Co. N. Midland Wagon Co. (1878) 7 Ch.D. 500)."
Δεν αμφισβητείται από πλευράς εφεσείουσας 1/καθ' ης η αίτηση ότι κανένα ποσό έχει καταβληθεί έναντι των διαφόρων εξόδων στα οποία οι εφεσείοντες/καθ'ων η αίτηση καταδικάστηκαν στην Αγωγή 1175/07. Όπως ισχυρίζεται ο δικηγόρος των εφεσειόντων/καθ' ων η αίτηση στο περίγραμμα του, αυτοί δεν έχουν τα οικονομικά μέσα και/ή εισοδήματα και/ή την οικονομική δυνατότητα να παράσχουν οποιανδήποτε ασφάλεια και/ή εγγύηση. Το ίδιο ισχυρίζεται και ο εφεσείων 2 στην ένορκη δήλωση του που συνοδεύει την ένσταση ότι «ούτε εγώ αλλά ούτε και η εφεσείουσα εταιρεία 1 έχουμε οιαδήποτε εισοδήματα ή κινητή περιουσία ως εκ τούτου αδυνατούμε να παράσχουμε οποιαδήποτε εγγύηση». Η πιο πάνω δεινή οικονομική κατάσταση των εφεσειόντων είναι η βάση επί της οποίας οι εφεσείοντες/καθ' ων η αίτηση στηρίζουν το λόγο ένστασης ότι στην περίπτωση που εγκριθεί η αίτηση θα έχει ως αποτέλεσμα τη στέρηση του δικαιώματος τους για πρόσβαση στο Δικαστήριο, κατά παράβαση του άρθρου 30 του Συντάγματος και του άρθρου 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών. Σημειώνεται ότι στη γραπτή αγόρευση του ο δικηγόρος των εφεσειόντων/καθ'ων η αίτηση περιορίστηκε στην ανάπτυξη μόνο του συγκεκριμένου λόγου ένστασης χωρίς καμιά αναφορά στους υπόλοιπους λόγους γι' αυτό και θεωρούμε ότι έχουν εγκαταλειφθεί.
Είναι γεγονός ότι στην υπόθεση Χαραλαμπίδης ν. Πέτρου κ.α. (2003) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1698, αναφέρθηκε ότι όπου υπάρχει οικονομική δυσπραγία, υπερισχύει το δικαίωμα πρόσβασης στο Δικαστήριο, θεμελιωμένο στο Σύνταγμα.
Στην μεταγενέστερη όμως υπόθεση Genemp Trading Ltd. V. Λαϊκής Κυπριακής Τράπεζας κ.α. (ανωτέρω), στην οποία είχε τεθεί επίσης η ίδια ακριβώς εισήγηση, το Εφετείο, με αναφορά σε νομολογία, ανέφερε ότι οι πρόνοιες για την παροχή ασφάλειας εξόδων κατ' έφεση θα πρέπει βεβαίως να εξετάζονται υπο το φως των διατάξεων του άρθρου 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του ισχύοντος στη Δημοκρατία δικαίου, όπου η παραχώρηση προηγούμενης άδειας δεν υφίσταται για την καταχώρηση έφεσης. Επομένως το δικαίωμα της πρόσβασης στο Δικαστήριο σε εφετειακό επίπεδο παραμένει αλώβητο. Από την άλλη η απλή καταχώρηση έφεσης δεν συνεπάγεται και επιτυχία της. Το ζητούμενο σε κάθε περίπτωση είναι κατά πόσο η παροχή ασφάλειας εξόδων είναι αντικειμενικά δικαιολογημένη έχοντας υπόψη τις όλες συνθήκες, καθώς και το πιθανό βάρος επί των ώμων του διαδίκου που θα διαταχθεί να καταβάλει αυτή την ασφάλεια.
Σ΄όσον αφορά την οικονομική ανικανότητα της εφεσείουσας 1 να παράσχει εγγύηση και συνακόλουθα να καταβάλει τα έξοδα, συμφωνεί και ο εφεσίβλητος/αιτητής στην ένορκη δήλωση του, ο οποίος προσθέτει ειδικά για το θέμα των εξόδων ότι από το 1999 η εταιρεία δεν κατέβαλε οικονομικές καταστάσεις, δεν διεξάγει καμιά εργασία ενώ η ακίνητη περιουσία της είναι υποθηκευμένη. Διαφωνεί όμως ως προς τη βαρύτητα και τις επιπτώσεις που ενέχει η οικονομική δυσχέρεια της εταιρείας στο δικαίωμα πρόσβασης της στο Δικαστήριο.
Στην παρούσα περίπτωση, αφού λάβαμε υπόψη όλα όσα τέθηκαν ενώπιον μας από τις δύο πλευρές και αφού σταθμίσαμε τους παράγοντες που λαμβάνονται υπόψη κατά την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου στη βάση του άρθρου 382, δηλαδή την οικονομική αδυναμία της εφεσείουσας 1/καθ' ης η αίτηση, την εύλογη ανησυχία του εφεσίβλητου/αιτητή ότι στην περίπτωση που απορριφθεί η έφεση δεν θα εισπράξει τα έξοδα του και το δικαίωμα της εφεσείουσας 1 πρόσβασης στο Δικαστήριο, είμαστε της άποψης ότι η διακριτική μας ευχέρεια, θα πρέπει να ασκηθεί, υπέρ της έγκρισης της αίτησης. Εξετάσαμε το θέμα κατά πόσο συντρέχουν ειδικές περιστάσεις που ενεργούν προς όφελος της εφεσείουσας 1 ή θα ήταν άδικο γι' αυτήν η έκδοση τέτοιου διατάγματος αλλά δεν έχουμε πειστεί ως προς την ύπαρξη τέτοιων περιστάσεων. Η ένσταση προωθήθηκε μόνο στη βάση της οικονομικής ανικανότητας των εφεσειόντων/καθ' ων η αίτηση να παράσχουν ασφάλεια χωρίς να προβληθεί οποιοδήποτε άλλο αποδεικτικό στοιχείο ή μαρτυρία που να συνηγορεί υπέρ της απόρριψης της αίτησης. Καταλήγοντας κρίνουμε ότι η επιδιωκόμενη παροχή ασφάλειας για τα έξοδα της έφεσης είναι αντικειμενικά δικαιολογημένη και σε καμιά περίπτωση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως απαγορευτικό εμπόδιο πρόσβασης της εφεσείουσας 1 στο Εφετείο.
Το ίδιο ισχύει και για τον εφεσείοντα 2. Η ευθύνη του πρωτοδίκως λογίσθηκε να είναι αλληλέγγυα και κεχωρισμένα με την εφεσείουσα 1 εταιρεία. Τα "special circumstances" για να εκδοθεί διάταγμα και εναντίον του εφεσείοντος 2, είναι εκτός από την αλληλέγγυα υποχρέωση του και το γεγονός ότι τα έξοδα παραμένουν απλήρωτα μέχρι στιγμής. Η εξισορρόπηση του παράγοντα στην πρόσβαση στο Εφετείο με τον παράγοντα της δυνατότητας στον επιτυχόντα διάδικο να δρέψει τους καρπούς της υπέρ του πρωτόδικης κρίσης δεν πρέπει να λειτουργήσει εναντίον του επιτυχόντος διαδίκου.
Με δεδομένη την υποχρέωση παροχής ασφάλειας εξόδων, ενόψει των πιο πάνω, θα προχωρήσουμε να εξετάσουμε το ύψος του ποσού που θα πρέπει να καταβληθεί ως ασφάλεια. Σύμφωνα με το κατάλογο που επισυνάπτεται στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση τα πιθανολογούμενα έξοδα του εφεσίβλητου/αιτητή στην έφεση ανέρχονται σε €6.000, θεωρείται όμως εύλογο όπως η ασφάλεια εξόδων καθοριστεί στο ήμισυ ήτοι 3.000.
Κατά συνέπεια εκδίδεται διάταγμα όπως οι εφεσείοντες αλληλέγγυα ή κεχωρισμένα καταθέσουν στην Αρχιπρωτοκολλητή, μέσα σε 30 μέρες από σήμερα, υπό μορφή ασφάλειας για έξοδα, με τραπεζική εγγύηση ή άλλη εγγύηση της ικανοποίησης της Αρχιπρωτοκολλητή, το ποσό των €3.000.
Μέχρι την κατάθεση της πιο πάνω εγγύησης, η διαδικασία της έφεσης αναστέλλεται. Σε περίπτωση που οι εφεσείοντες παραλείψουν να παράσχουν την ορισθείσα ασφάλεια για τα έξοδα μέσα στην πιο πάνω καθορισθείσα προθεσμία, η έφεση θα θεωρείται ως εγκαταλειφθείσα και απορριφθείσα.
Τα έξοδα της αίτησης ακολουθούν το αποτέλεσμα και επιδικάζονται υπέρ του εφεσίβλητου/αιτητή και εναντίον των εφεσειόντων/καθ' ων η αίτηση, όπως υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο.
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.
ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.
ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ.
/κας