|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική ΄Εφεση Αρ. 13/2009)
14 Ιουλίου, 2011
[ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
HAMPTON ADVISORY GROUP S.A.
Εφεσείοντες-Καθ' ων η Αίτηση,
ν.
1. BOST AD,
2. ΑΝΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ,
3. ΕΛΙΑΝΑΣ ΧΑΤΖΗΣΑΒΒΑ,
4. MONTRAGO SERVICES LTD,
5. ΕΦΟΡΟΥ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΟΥ ΠΑΡΑΛΗΠΤΗ,
Εφεσιβλήτων-Αιτητών.
________________________
ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΕΞΟΔΩΝ, ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ
14 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, 2011, ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΩΝ 1 - 4
Κ. Σταματίου, για Α. Νεοκλέους, για τους Αιτητές - Εφεσίβλητους 1-4.
Φρ. Χατζηχάννας, για τους Καθ' ων η Αίτηση - Εφεσείοντες.
________________________
Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει
η Δικαστής Ε. Παπαδοπούλου.
_________________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.: Οι καθ' ων η αίτηση - εφεσείοντες, εταιρεία εγγεγραμμένη στον Παναμά, καταχώρισαν ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας την Αγωγή Αρ. 587/08 εναντίον πέντε εναγομένων. Βάση της αγωγής τους ήταν η συμφωνία ημερομηνίας 20/7/1997, η οποία, κατά τους ισχυρισμούς τους, διερρήχθη, εξ υπαιτιότητας των εναγομένων Αρ. 1 - (Εφεσιβλήτων Αρ. 1).
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, στα πλαίσια αίτησης ημερομηνίας 3/4/2008, εκ μέρους των εναγομένων - (εφεσιβλήτων), για έκδοση διατάγματος αναστολής της αγωγής και/ή παραμερισμού της και/ή απόρριψής της, με απόφασή του ημερομηνίας 11/12/2008, ανέστειλε την εκδίκαση της αγωγής και των εκδοθέντων στα πλαίσιά της ενδιάμεσων διαταγμάτων, μέχρις ότου τα δικαστήρια στη Βουλγαρία αποφασίσουν επί της κύριας απαίτησης των εναγόντων - (εφεσειόντων). ΄Εκρινε ότι οι τελευταίοι επέλεξαν να προωθήσουν στα κυπριακά δικαστήρια εναλλακτική και δευτερεύουσας σημασίας απαίτησή τους, παρά τη ρήτρα δικαιοδοσίας των βουλγαρικών δικαστηρίων για την κύρια απαίτησή τους. Εναντίον της πιο πάνω απόφασης οι ενάγοντες - καθ' ων η αίτηση στην παρούσα, (οι «καθ' ων η αίτηση»), καταχώρισαν έφεση, αμφισβητώντας την ορθότητά της στο σύνολό της. Οι εφεσίβλητοι 1 - 4, (οι «αιτητές»), υπέβαλαν την παρούσα αίτηση, για την έκδοση διατάγματος για την παροχή χρηματικής ασφάλειας για τα έξοδα της έφεσης, τα οποία, σε προκαταρκτικό κατάλογο, που επισύναψαν στην αίτησή τους, υπολογίζουν στο ποσό των €3.284,40.
Δεν αμφισβητείται ότι οι καθ' ων η αίτηση είναι εταιρεία με έδρα το εξωτερικό, όπως και ότι οι πρόνοιες της Δ.60, θ. 1, των περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών παρέχουν στο δικαστήριο την ευχέρεια να διατάξει την παροχή ασφάλειας για τα έξοδα εναγομένου και στο στάδιο της έφεσης.
Στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση, οι αιτητές ισχυρίζονται ότι, σε περίπτωση που η έφεση απορριφθεί, αυτοί δε θα μπορέσουν να ανακτήσουν τα έξοδά τους, αφού οι εφεσείοντες - καθ' ων η αίτηση δεν έχουν οποιαδήποτε ακίνητη περιουσία στην Κύπρο και ότι, καθώς τους συμβουλεύουν οι δικηγόροι τους, έχουν πολύ καλές πιθανότητες να επιτύχουν την απόρριψη της έφεσης.
Οι καθ' ων η αίτηση, στην ένστασή τους, ισχυρίζονται ότι η αίτηση είναι εκδικητική και καταπιεστική, συνιστά κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας και στοχεύει στην παρεμπόδιση της προώθησης της κύριας απαίτησης που έχουν εναντίον των αιτητών. Μοναδικός λόγος, προβάλλουν, που οι αιτητές καταχώρισαν την παρούσα αίτηση είναι η απόρριψη της έφεσης χωρίς διερεύνηση της ουσίας της υπόθεσης και όχι επειδή φοβούνται ότι δε θα τους καταβληθούν τα έξοδα. Εάν, ισχυρίζονται, επιτύχει η αίτηση - (οι αιτητές γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτοί δεν έχουν είτε ακίνητη περιουσία στην Κύπρο είτε οικονομικούς πόρους, δεδομένου ότι δεν ασκούν, πλέον, εμπορική δραστηριότητα) - οι ίδιοι θα στερηθούν του δικαιώματος πρόσβασης στη δικαιοσύνη - (΄Αρθρο 30.2 του Συντάγματος και ΄Αρθρο 6(1) της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως διά την προάσπισιν των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών, που κυρώθηκε με τον περί της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως διά την προάσπισιν των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Κυρωτικός) Νόμο του 1962, (Ν. 39/62), (η «Ευρωπαϊκή Σύμβαση»).
Στη Alahmari v. Alia Airline (1990) 1 Α.Α.Δ. 434, σε σχέση με το ζήτημα των εξόδων στις περιπτώσεις όπου ο ενάγων είναι κάτοικος εξωτερικού, αναφέρθηκαν τα εξής:- (σελ. 436)
«Πράγματι δεν επιβάλλεται η έκδοση διαταγής για τα έξοδα οποτεδήποτε ο ενάγων είναι κάτοικος εξωτερικού. Το θέμα ανάγεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, όπως υποδηλώνει ο όρος 'may' (δύναται) που απαντάται στο πλαίσιο της Δ.60 κ1, που ασκείται δικαστικά. Το ίδιο υποστηρίζεται και από την αγγλική πρακτική, όπως συνοψίζεται στους Halsbury's Laws of England (4th ed., Vol. 37, pp. 384 - 385).
΄Οταν τεθεί το θεμέλιο για την άσκηση της δικαιοδοσίας, με τη διαπίστωση ότι ο ενάγων (εφεσείων) έχει τη συνήθη κατοικία του στο εξωτερικό, οι παράγοντες οι οποίοι λαμβάνονται υπόψη στην άσκηση της διακριτικής εξουσίας του πρωτόδικου δικαστηρίου είναι κατεξοχή δύο, η κατοχή εκ μέρους του ενάγοντα περιουσίας, και ιδίως ακίνητης (που δε μετακινείται εύκολα), στην Κύπρο, και η ισχύς της υπόθεσής του. Οι ίδιοι λόγοι λαμβάνονται υπόψη και στην άσκηση της ίδιας εξουσίας στο πλαίσιο της δευτεροβάθμιας δικαιοδοσίας με την εξής επιφύλαξη: Το βάρος για την τεκμηρίωση εκ μέρους του ενάγοντα (εφεσείοντα) ισχυρής υπόθεσης είναι πολύ μεγαλύτερο ενόψει της ετυμηγορίας του πρωτόδικου Δικαστηρίου.»
Στην παρούσα περίπτωση, δεν έχει αμφισβητηθεί ότι οι καθ' ων η αίτηση έχουν την έδρα τους στο εξωτερικό και δε διαθέτουν ακίνητη περιουσία στην Κύπρο. ΄Εχουμε εξετάσει με προσοχή τη θέση τους ως προς την πιθανότητα επιτυχίας της έφεσής τους. Θεωρούμε, όμως, ότι αυτοί δεν έχουν αποσείσει το βάρος που επωμίζονται σε σχέση με αυτήν την πιθανότητα. Απλή αναφορά στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την ένστασή τους ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο ανέστειλε την αγωγή, συμπεριλαμβανομένου και του εκδοθέντος ενδιάμεσου απαγορευτικού διατάγματος, αγνοώντας το ΄Αρθρο 31 του Κανονισμού του Συμβουλίου της Ευρώπης, χωρίς αυτός να εξειδικεύεται, δεν καταδεικνύει πιθανότητα επιτυχίας της έφεσης. Σημειωτέον ότι, ούτε και ενώπιόν μας, αναφέρθηκε οτιδήποτε άλλο.
Θα πρέπει, επίσης, να επισημάνουμε ότι οι καθ' ων η αίτηση, στην ένορκη δήλωση προς υποστήριξη της ένστασής τους, περιορίζουν την αδυναμία τους να καταθέσουν ασφάλεια εξόδων στην έλλειψη πόρων από εμπορική δραστηριότητα. Δεν αναφέρουν ότι αδυνατούν να καταβάλουν τα έξοδα, γιατί δε διαθέτουν οποιαδήποτε άλλη περιουσία, την οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για το συγκεκριμένο σκοπό, ούτε ότι, σε περίπτωση αποτυχίας της έφεσης, αδυνατούν να καταβάλουν τα έξοδα, ώστε να ανακύπτει θέμα εξέτασης του δικαιώματός τους πρόσβασης προς τη δικαιοσύνη, όπως ορίζει το ΄Αρθρο 30.2 του Συντάγματος και το ΄Αρθρο 6(1) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης.
΄Εχοντας υπόψη τα πιο πάνω, καταλήγουμε ότι η περίπτωση είναι κατάλληλη για έκδοση διατάγματος παροχής ασφάλειας για τα έξοδα. Ως προς το ποσό, λαμβάνοντας υπόψη τον προκαταρκτικό κατάλογο, ο οποίος ετοιμάστηκε από τους αιτητές και ο οποίος, βέβαια, προϋπολογίζει τα έξοδα στο μέγιστο προβλεπόμενο ποσό, καταλήγουμε ότι ποσό €2.300,00 για ασφάλεια εξόδων είναι λογικό, υπό τις περιστάσεις.
Ασκώντας τη διακριτική μας ευχέρεια, εκδίδουμε διάταγμα, με το οποίο διατάσσονται οι εφεσείοντες να καταθέσουν στον Πρωτοκολλητή του Ανωτάτου Δικαστηρίου €2.300,00, ή να του παραδώσουν τραπεζική εγγύηση για το ίδιο ποσό, εντός 60 ημερών από σήμερα. Μέχρι τη συμμόρφωση των εφεσειόντων με τα πιο πάνω ή την εκπνοή του χρόνου που έχει οριστεί, η διαδικασία της έφεσης αναστέλλεται.
Αν οι εφεσείοντες παραλείψουν να συμμορφωθούν με το πιο πάνω διάταγμα, η έφεση θα θεωρείται ως εγκαταλειφθείσα και οι εφεσίβλητοι θα είναι ελεύθεροι να διεκδικήσουν τα μέχρι τότε έξοδα. Αν, όμως, υπάρξει συμμόρφωση με την πιο πάνω διαταγή, το Πρωτοκολλητείο να θέσει την υπόθεση ενώπιον του Δικαστηρίου για ορισμό.
Η αίτηση επιτυγχάνει, με έξοδα υπέρ των αιτητών, όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.
Ε. Παπαδοπούλου, Δ.
Στ. Ναθαναήλ, Δ.
Α. Πασχαλίδης, Δ.
/ΜΠ