|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2010) 1 ΑΑΔ 1472
17 Σεπτεμβρίου, 2010
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στές]
1. ΓΙΩΤΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ,
2. ΝΕΣΤΟΡΑΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ,
ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥ
ΤΟΥ ΓΙΩΤΑΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ,
Εφεσείοντες-Εναγόμενοι,
v.
ΑΡΙΣΤΟΥ ΤΡΥΦΩΝΟΣ,
Εφεσιβλήτου-Ενάγοντος.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 148/2007)
Απόδειξη ― Αξιολόγηση μαρτυρίας ― Πρωτόδικο Δικαστήριο διέπραξε το σφάλμα να αναγάγει τα σχετικά με την υπόθεση γεγονότα στις αρχές που διέπουν το θέμα της δυνατότητας είσπραξης αμοιβής για πώληση κτήματος λόγω άμεσης διαμεσολάβησης ― Η επέμβαση του Εφετείου κρίθηκε αναγκαία.
Με την παρούσα έφεση αμφισβητείται το εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι ο εφεσίβλητος, ως κτηματομεσίτης, διαμεσολάβησε για την πώληση του κτήματος του εφεσείοντος στον Άγιο Σπυρίδωνα στη Λεμεσό σε κάποιο Α. Ιωάννου. Το Δικαστήριο είχε επιδικάσει στον εφεσίβλητο για τις υπηρεσίες του αυτές το ποσό των Λ.Κ.540,00.
Αρχικώς, η αγωγή κινήθηκε και εναντίον της αδελφής του εφεσείοντος (πρώην εναγόμενης 1) συνιδιοκτήτριας του κτήματος ανά ½ με τον εφεσείοντα, η οποία σύμφωνα με τα παραδεκτά γεγονότα, στις 5.3.2003, ενεργώντας ως πληρεξούσιος αντιπρόσωπος του εφεσείοντος, πώλησε και μεταβίβασε το μερίδιο του τελευταίου, επί του κτήματος στον εν λόγω Α. Ιωάννου για το ποσό των Λ.Κ.18.300,00.
Ο συνήγορος του εφεσείοντος εισηγήθηκε ότι από την προσαχθείσα μαρτυρία δεν μπορούσε το Δικαστήριο να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι η επιτευχθείσα πώληση του κτήματος ήταν προϊόν του αμέσου αποτελέσματος της διαμεσολάβησης του εφεσίβλητου με τον ενδιαφερόμενο αγοραστή.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Το πρωτόδικο Δικαστήριο στην προσπάθεια να αναγάγει τα σχετικά με την υπόθεση γεγονότα, στις αρχές που διέπουν το θέμα της δυνατότητας είσπραξης αμοιβής λόγω άμεσης διαμεσολάβησης, διέπραξε το σφάλμα να εκλάβει ως δεδομένο ότι ο εφεσίβλητος γνωστοποίησε στην πρώην εναγόμενη 1 το όνομα του ενδιαφερόμενου αγοραστή Α. Ιωάννου, ο οποίος χρειαζόταν να αποκτήσει το επίδικο ακίνητο για να λύσει το πρόβλημα έλλειψης χώρου στάθμευσης στο φροντιστήριο που διατηρούσε. Όμως τέτοια μαρτυρία δεν υπήρχε και συνακόλουθα ούτε σχετικό εύρημα.
2. Εκτός από την απουσία γνωστοποίησης του ονόματος του προτεινόμενου αγοραστή, υπήρχαν και άλλοι παράγοντες, μεταξύ των οποίων, ο τερματισμός κάθε διαπραγμάτευσης και το διαρρεύσαν χρονικό διάστημα μεταξύ Χριστουγέννων 2002 και Μαρτίου 2003 χωρίς οποιαδήποτε επαφή μεταξύ μεσίτη και πωλητή, οι οποίοι θα έπρεπε να οδηγήσουν το πρωτόδικο Δικαστήριο στο συμπέρασμα ότι οι επαφές του εφεσείοντος πριν τα Χριστούγεννα του 2002, δεν ήταν ο καθοριστικός παράγων επίτευξης της συμφωνίας, επομένως δεν θα εδικαιούτο σε πληρωμή προμήθειας.
Η έφεση επιτράπηκε με €2.000 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α., αν υπάρχει. Επιδικάσθηκαν επίσης υπέρ του εφεσείοντος τα έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας.
Έφεση.
Έφεση από τους εφεσείοντες εναντίον της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Mεττούρης, A.E.Δ.), (Aγωγή Aρ. 5530/03), ημερομ. 11.5.2007.
Π. Κλεοβούλου, για τους Εφεσείοντες.
Ο Εφεσίβλητος παρουσιάζεται αυτοπροσώπως.
Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από το Δικαστή Κ. Παμπαλλή.
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Ο εφεσίβλητος, ως κτηματομεσίτης διεκδίκησε την πληρωμή προμήθειας για τη διαμεσολάβηση που έκαμε για την πώληση του κτήματος του εφεσείοντα.
Αρχικώς, πέραν του εφεσείοντα, η αγωγή κινήθηκε και εναντίον της αδελφής του Γιώτας Χαραλάμπους (πρώην εναγόμενης 1). Το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε σε συμπέρασμα ότι η πώληση του κτήματος προς τον αγοραστή έγινε με τη διαμεσολάβηση του εφεσίβλητου και του επιδίκασε το ποσό των Λ.Κ.540,00. Η αγωγή εναντίον της Γ. Χαραλάμπους απορρίφθηκε.
Αυτό τούτο το εύρημα της διαμεσολάβησης αμφισβητείται με το μοναδικό λόγο έφεσης. Από την προσαχθείσα μαρτυρία δεν μπορούσε, εισηγήθηκε ο συνήγορος, να οδηγηθεί το Δικαστήριο στο συμπέρασμα ότι η επιτευχθείσα πώληση του κτήματος ήταν το προϊόν αμέσου αποτελέσματος της διαμεσολάβησης του εφεσίβλητου.
Η αναδρομή στα γεγονότα της υπόθεσης αυτής έχει τη δική της διάσταση στην ανάλυση των δεδομένων που εγείρονται και άπτονται της αξιοπιστίας του εφεσίβλητου.
Η πρώην εναγομένη 1 και ο εφεσείων ήταν κατά ½ έκαστος ιδιοκτήτες του ακινήτου με αριθμό εγγραφής D-270, Φλ./Σχ. 59/01.1.1, τεμάχιο 299, τοποθεσία Κουτσούλια, Άγιος Σπυρίδωνας, Λεμεσός, (το ακίνητο).
Σε κάποιο χρονικό διάστημα εντός του 2000, ο εφεσείων, δυνάμει προφορικής συμφωνίας, ενεργώντας ως μεσίτης, μεσολάβησε και κάποιος Αντώνης Ιωάννου αγόρασε το ½ μερίδιο του κτήματος της πρώην εναγομένης 1. Αποτελεί επίσης αποδεχτό γεγονός ότι η πρώην εναγόμενη 1, στις 5 Μαρτίου, 2003 ενεργώντας ως πληρεξούσιος αντιπρόσωπος του εφεσείοντα, πώλησε και μεταβίβασε το μερίδιο του τελευταίου, επί του κτήματος, στον πιο πάνω αναφερόμενο Αντώνη Αντωνίου για το ποσό των Λ.Κ.18.300,00. Για το κρίσιμο ερώτημα της διαμεσολάβησης του εφεσίβλητου, για επίτευξη της πώλησης, το πρωτόδικο Δικαστήριο αναφέρει:
«Η διαμεσολάβηση του Ενάγοντα μεταξύ του ως άνω αγοραστού και των εναγομένων, ήτο καθοριστικός παράγοντας για την μετέπειτα πώληση του μεριδίου του Εναγομένου 2. Το γεγονός ότι, η μεσολάβηση του Ενάγοντα, δεν κατέληξε στη τελική πώληση, λόγω διαφοράς ως προς το ύψος της τιμής πωλήσεως, δεν σημαίνει ότι ο Ενάγων στερείται του δικαιώματος για τη διεκδίκηση της προμήθειας του, έστω και αν αργότερα ο εν λόγω αγοραστής ήλθε με δική του πρωτοβουλία σ΄επαφή με την εναγομένη 1, με την οποία ολοκλήρωσε και την ως άνω αγορά του μεριδίου του Εναγομένου 2.»
Όπως παρατηρεί το πρωτόδικο δεν παρατηρούνται ουσιώδεις διαφορές ως προς τον τρόπο που περιέγραψαν οι μάρτυρες ότι έλαβαν χώρα τα γεγονότα:
Ο εφεσίβλητος, ως ο μόνος μάρτυρας για απόδειξη της υπόθεσης του, είπε ότι ερχόταν σ' επαφή με την πρώην εναγόμενη 1 για το συγκεκριμένο τεμάχιο του εφεσείοντα, και η τελευταία του έδωσε το τηλέφωνο του αδελφού της στην Κρήτη. Αυτή την επαφή δεν την αρνείται η πρώην εναγόμενη 1, η οποία έδωσε και εξήγηση γιατί το έκαμε. Ο Α. Ιωάννου επιβεβαιώνει ότι προσέγγισε τον εφεσίβλητο για ν' αγοράσει το ακίνητο. Το γεγονός ότι, τα Χριστούγεννα του 2002, δεν καρποφόρησε η προσπάθεια πώλησης λόγω του ότι δεν κατέληξαν στην τιμή, επιβεβαιώνεται απ' όλους τους εμπλεκόμενους. Ζήτησαν ψηλό ποσό, πέραν του προσφερόμενου είπε ο εφεσίβλητος, έδιδαν ποσό που δεν συνέφερε να το πωλήσουμε αφού δεν υπήρχε ούτε ανάγκη να πωληθεί είπε η πρώην εναγόμενη 1, ήταν εκτός των δυνατοτήτων του είπε ο Α. Ιωάννου και θεωρώντας την προτεινόμενη από τον ιδιοκτήτη τιμή ψιλή είπε στο μεσίτη χαρακτηριστικά «αφού θέλει περισσότερα ξέχασε το». Όλα αυτά, όπως σημειώσαμε πιο πάνω, διαδραματίστηκαν μέχρι τα Χριστούγεννα του 2002.
Υπάρχει ένα κενό και ο Α. Ιωάννου, παρουσιάζεται να αντιμετωπίζει πρόβλημα με την έλλειψη χώρου στάθμευσης στο φροντιστήριο που διατηρούσε και βλέποντας την πρώην εναγομένη 1, της προτείνει να αγοράσει το ½ μερίδιο του εφεσείοντα. Γίνεται διαπραγμάτευση και καταλήγουν σε συμφωνία για το ποσό των Λ.K.18.300,00.
Στην προσπάθειά του το πρωτόδικο Δικαστήριο να αναγάγει τα πιο πάνω γεγονότα, στις αρχές που διέπουν το θέμα της δυνατότητας είσπραξης αμοιβής λόγω άμεσης διαμεσολάβησης, έκαμε ένα λάθος. Εξέλαβε ως δεδομένο ότι ο εφεσίβλητος γνωστοποίησε στην πρώην εναγόμενη 1 το όνομα του ενδιαφερόμενου αγοραστή, τέτοια μαρτυρία δεν υπήρχε και συνακόλουθα ούτε σχετικό εύρημα.
Η απουσία γνωστοποίησης του ονόματος του προτεινόμενου αγοραστή, ο τερματισμός κάθε διαπραγμάτευσης, το διαρρεύσαν χρονικό διάστημα μεταξύ Χριστουγέννων 2002 και Μαρτίου 2003, χωρίς οποιαδήποτε επαφή μεταξύ μεσίτη και πωλητή και η ανάγκη του Α.Ιωάννου να λύσει το πρόβλημα της έλλειψης χώρου στάθμευσης, ήταν οι παράγοντες που θα έπρεπε να οδηγήσουν το πρωτόδικο δικαστήριο στο συμπέρασμα ότι οι επαφές του εφεσείοντα πριν τα Χριστούγεννα του 2002, δεν ήταν ο καθοριστικός παράγοντας επίτευξης της συμφωνίας, επομένως δεν θα εδικαιούτο σε πληρωμή προμήθειας.
Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω η έφεση επιτυγχάνει με €2.000 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α., αν υπάρχει. Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται. Επιδικάζονται επίσης υπέρ του εφεσείοντα τα έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας, όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Η έφεση επιτρέπεται με €2.000 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α., αν υπάρχει. Επιδικάζονται επίσης υπέρ του εφεσείοντος τα έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας.