|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2008) 1 ΑΑΔ 1267
19 Δεκεμβρίου, 2008
[ΗΛΙΑΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στές]
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΗ,
Εφεσείων - Εναγόμενος,
ν.
ΧΛΟΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ,
Εφεσίβλητης - Ενάγουσας.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 86/2006)
Αμέλεια ― Τροχαίο ατύχημα ― Επιμερισμός ευθύνης ― Εναγόμενος εισερχόμενος με το όχημά του διαγωνίως σε λεωφόρο πλάτους 10.40 μέτρων από χώρο στάθμευσης και στρίβοντας δεξιά χωρίς να βεβαιωθεί ότι ήταν ασφαλές να το πράξει κτύπησε πεζή η οποία διασταύρωνε τη λεωφόρο αφού είχε καλύψει μια απόσταση 5.80 μέτρων ― Επιμερισμός ευθύνης σε ποσοστό 80% στον οδηγό του αυτοκινήτου και σε ποσοστό 20% στην πεζή ― Επικυρώθηκε κατ' έφεση.
Αποζημιώσεις ― Γενικές αποζημιώσεις ― Σωματικές βλάβες ― Γυναίκα ηλικίας 53 ετών κατά το χρόνο του ατυχήματος, είχε υποστεί διάφορες εκδορές στο γόνατο όπως και κάταγμα εξάρθρημα δευτέρου βαθμού της δεξιάς ποδοκνημικής ― Υπεβλήθη σε χειρουργική επέμβαση σταθεροποίησης του κατάγματος και το πόδι της τοποθετήθηκε σε γύψο για τρεις μήνες ― Ανάγκη υποβολής σε μελλοντική επέμβαση για αφαίρεση των υλικών οστεοσύνθεσης ― Τρία χρόνια αργότερα παρουσίαζε αδυναμία σε παρατεταμένη άρθρωση, δυσκολία ανεβοκατεβάσματος σκάλων, αδυναμία τρεξίματος και πόνους με τις καιρικές αλλαγές ― Επιδικασθείσες γενικές αποζημιώσεις £14.000 επί πλήρους ευθύνης ― Επικυρώθηκαν κατ' έφεση.
Αποζημιώσεις ― Απώλεια μελλοντικών απολαβών ― Πολλαπλασιαστής και πολλαπλασιαστέος ― Γυναίκα ηλικίας 53 ετών κατά το χρόνο του ατυχήματος, βοηθός μάγειρας καφετηρίας, είχε υποστεί σοβαρό κάταγμα εξάρθρημα της δεξιάς ποδοκνημικής το οποίο την επηρέασε δυσμενώς στην εκτέλεση της εργασίας της και την ανάγκασε να αλλάξει επάγγελμα με μειωμένες απολαβές ― Υιοθέτηση πολλαπλασιαστή 4 με πολλαπλασιαστέο τη διαφορά των απολαβών πριν και μετά το ατύχημα ― Επικυρώθηκε κατ' έφεση.
Τόκος ― Αποζημιώσεις ― Τροχαίο ατύχημα ― Γενικές και ειδικές αποζημιώσεις ― Δεν εδικαιολογείτο η παρέμβαση του Εφετείου προς διαφοροποίηση της πρωτόδικης απόφασης κατά το μέρος που αυτή αφορούσε την επιδίκαση τόκου.
Το απόγευμα της 8.10.2002 η εφεσίβλητη, ηλικίας τότε 53 χρόνων, στην προσπάθειά της να διασταυρώσει τη Λεωφόρο Ποσειδώνος στην Κάτω Πάφο, δέχθηκε κτύπημα από το όχημα του εφεσείοντος που εισερχόταν διαγωνίως στο δρόμο από παρακείμενο χώρο στάθμευσης. Η Λεωφόρος έχει πλάτος 10.40 μέτρα και στο μέσο της υπάρχει διαχωριστική λωρίδα. Η εφεσίβλητη κτυπήθηκε αφού είχε περάσει τη διαχωριστική λωρίδα και αφού κάλυψε μια απόσταση 5.80 μέτρων. Δεν υπήρχαν ίχνη φρένων στο δρόμο.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι ο εφεσείων έφερε ευθύνη κατά 80% και η εφεσίβλητη ήταν ένοχη συντρέχουσας αμέλειας κατά 20%. Με βάση την κατάληξή του αυτή το Δικαστήριο επεδίκασε προς όφελος της εφεσίβλητης, με βάση τον επιμερισμό ευθύνης κατά 80% - 20%, £11.200,00 υπό τύπο γενικών αποζημιώσεων, £4.941,00 υπό τύπο ειδικών αποζημιώσεων και τόκους.
Η εφεσείουσα, η οποία εργοδοτείτο ως βοηθός μάγειρας σε καφετηρία, είχε υποστεί διάφορες εκδορές στο γόνατο και επίσης κάταγμα εξάρθρημα δευτέρου βαθμού της δεξιάς ποδοκνημικής, με αποτέλεσμα τα οστά να βγουν έξω από το δέρμα, να νοιώθει φρικτούς πόνους και να υποβληθεί σε χειρουργική σταθεροποίηση του κατάγματος του έξω σφύρου με την τοποθέτηση μεταλλικής πλάκας και βίδων και του κατάγματος του έσω σφύρου με την τοποθέτηση μεταλλικής βίδας και συρμάτινου μεταλλικού προσθετικού. Μετά την χειρουργική επέμβαση το πόδι τοποθετήθηκε σε γύψο για τρεις μήνες. Ακολούθως η εφεσίβλητη υποβλήθηκε σε φυσιοθεραπεία για τρεις μήνες και άρχισε να περπατά ελεύθερα οκτώ μήνες μετά από τον τραυματισμό της. Αν και παρουσίασε αργή και σταθερή βελτίωση, εντούτοις τρία χρόνια αργότερα παρουσίαζε αδυναμία σε παρατεταμένη άρθρωση, δυσκολία όταν ανεβοκατέβαινε σκάλες, αδυναμία να τρέξει και πόνους με τις αλλαγές του καιρού. Η εφεσίβλητη κρίθηκε ανίκανη για εργασία και της δόθηκε αναρρωτική άδεια για ένα χρόνο (από 8/10/2002 μέχρι 31/10/2003). Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι το ορθό ποσό των αποζημιώσεων επί πλήρους ευθύνης ήταν £14.000.
Η εφεσίβλητη θα χρειαστεί να υποβληθεί σε δεύτερη εγχείριση για αφαίρεση των υλικών οστεοσύνθεσης, κατόπιν εισήγησης του ιατρού της, για αποφυγή δημιουργίας προβλημάτων στο μέλλον.
Το Δικαστήριο επεδίκασε στην εφεσίβλητη £7.200 υπό τύπο απώλειας μελλοντικών απολαβών, αφού αυτή μετά τον τραυματισμό της δεν μπορούσε να συνεχίσει την εργασία της ως βοηθός μάγειρας (με απολαβές £400 μηνιαίως) και αναγκάστηκε να αλλάξει εργασία (με απολαβές £250 μηνιαίως). Το Δικαστήριο κατέληξε στο προαναφερθέν ποσό στη βάση της απώλειας της εφεσίβλητης των £150 μηνιαίως με πολλαπλασιαστή τεσσάρων χρόνων.
Το Δικαστήριο επεδίκασε τόκο 4% επί των ειδικών αποζημιώσεων από την ημερομηνία πρόκλησης του ατυχήματος (8/11/2002) και 8% επί των γενικών αποζημιώσεων από την ημερομηνία καταχώρισης της αγωγής (12/5/2003).
Με την παρούσα έφεση ο εφεσείων αμφισβητεί τα συμπεράσματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου επί του ποσοστού ευθύνης, το ύψος των αποζημιώσεων και τον επιδικασθέντα τόκο.
Το Ανώτατο Δικαστήριο δεν διαπίστωσε οποιοδήποτε βάσιμο λόγο που να δικαιολογεί την επέμβασή του προς ανατροπή των προαναφερθέντων συμπερασμάτων του πρωτόδικου Δικαστηρίου και επεκύρωσε την πρωτόδικη απόφαση.
Η έφεση απορρίφθηκε με €2.500 έξοδα εις βάρος του εφεσείοντος.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Κωνσταντίνου v. Χριστοφή (2003) 1 Α.Α.Δ. 11,
Αριστείδου v. Σιαηλή (1998) 1(Β) Α.Α.Δ. 617.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου (Σωκράτους, Α.Ε.Δ.), (Αγωγή Αρ. 1403/03), ημερομ. 31.1.06.
Ν. Χατζηϊωάννου, για τον Εφεσείοντα.
Α. Δημητριάδης, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Τ. Ηλιάδης.
ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ.: Η προσπάθεια της εφεσίβλητης να διασταυρώσει το δρόμο και το κτύπημα που δέχθηκε από το όχημα του εφεσείοντος που εισερχόταν διαγωνίως στο δρόμο από παρακείμενο χώρο στάθμευσης, οδήγησαν στην παρούσα διαδικασία.
(α) Τα γεγονότα και η πρωτόδικη απόφαση.
Γύρω στις 4.00 μ.μ. της 8/10/2002 η εφεσίβλητη, η οποία ήταν ηλικίας 53 χρόνων και εργαζόταν ως βοηθός μάγειρας στην καφετέρια Vienna, προσπάθησε να διασταυρώσει τη Λεωφόρο Ποσειδώνος στην Κάτω Πάφο. Η Λεωφόρος είχε πλάτος 10.40 μέτρα και στο μέσο της υπήρχε διαχωριστική λωρίδα. Η εφεσίβλητη, η οποία είχε περάσει τη διαχωριστική λωρίδα και αφού κάλυψε μια απόσταση 5.80 μέτρων, κτυπήθηκε από όχημα που οδηγείτο από τον εφεσείοντα και εισήλθε στον κύριο δρόμο ακολουθώντας μια διαγώνια σχεδόν κατεύθυνση. Δεν υπήρχαν ίχνη φρένων στο δρόμο. Η εφεσίβλητη ισχυρίστηκε ότι προτού διασταυρώσει είχε κοιτάξει δεξιά, αριστερά και ξανά προς τα αριστερά και αφού βεβαιώθηκε ότι δεν υπήρχε όχημα στο δρόμο, άρχισε να διασταυρώνει το δρόμο. Αφού πέρασε τη μέση του δρόμου και απέμεναν 2.60 μέτρα για να φθάσει στην άλλη πλευρά, κτυπήθηκε από το όχημα που οδηγούσε ο εφεσείων. Ο εφεσείων ισχυρίστηκε ότι εξερχόμενος με το όχημα του από ένα χώρο στάθμευσης που βρισκόταν σχεδόν αντίκρυ από το σημείο σύγκρουσης για να εισέλθει στο δρόμο για να κατευθυνθεί προς τα δεξιά του, η ορατότητα του ήταν περιορισμένη αφού στα αριστερά του υπήρχε σταθμευμένο ένα λεωφορείο και στα δεξιά του ένα διπλοκάμπινο. Ο εφεσείων εισήλθε στο δρόμο και αφού κοίταξε τρεις φορές στα δεξιά του και τέσσερις στα αριστερά του και δεν είδε κανένα στο δρόμο, εισήλθε στο δρόμο με μηδενική ταχύτητα και σε κλάσματα δευτερολέπτου άκουσε ένα θόρυβο και είδε μια μαύρη φιγούρα στο δρόμο. Αφού κατέβηκε από το όχημα του διαπίστωσε ότι είχε κτυπήσει μια γυναίκα. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αφού αποδέχθηκε την εκδοχή της εφεσείουσας αποφάνθηκε ότι ο εφεσείων έφερε ευθύνη κατά 80% και η εφεσίβλητη ήταν ένοχη συντρέχουσας αμέλειας κατά 20%. Με βάση την πιο πάνω κατάληξη το πρωτόδικο Δικαστήριο επεδίκασε προς όφελος της εφεσίβλητης, με βάση τον καταλογισμό ευθύνης κατά 80% - 20%, £11.200,00 υπό τύπο γενικών αποζημιώσεων, £4.941,00 υπό τύπο ειδικών αποζημιώσεων και τόκους.
Με την παρούσα έφεση ο εφεσείων αμφισβητεί τα συμπεράσματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου τα οποία αφορούν το ποσοστό της ευθύνης, το ύψος των αποζημιώσεων και τον επιδικασθέντα τόκο.
(β) Ο καταμερισμός της ευθύνης.
Έχει υποβληθεί εκ μέρους του εφεσείοντος ότι το ποσοστό της συντρέχουσας αμέλειας της εφεσίβλητης θα έπρεπε να ήταν μεγαλύτερο από 20% και η ευθύνη θα έπρεπε να αποδοθεί εξίσου μεταξύ των διαδίκων.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο που είχε την ευχέρεια να ακούσει τους διαδίκους να καταθέτουν προφορικά και να αξιολογήσει επιπρόσθετα την πραγματική μαρτυρία που είχε παρουσιαστεί, αποφάνθηκε ότι το ποσοστό της αμέλειας έπρεπε να καταμεριστεί πάνω στη βάση του 80% για τον εφεσείοντα και 20% για την εφεσίβλητη, σημειώνοντας ότι "γενεσιουργός αιτία του δυστυχήματος ήταν η ενέργεια του εναγομένου να εξέλθει από το χώρο στάθμευσης και να στρίψει δεξιά χωρίς να βεβαιωθεί ότι ήταν ασφαλές να το κάνει".
Η πιο πάνω προσέγγιση είναι ορθή. Ο εφεσείων θα έπρεπε να ήταν πιο προσεκτικός όταν εξερχόταν από χώρο στάθμευσης αφού η ορατότητα του ήταν περιορισμένη τόσο από τη δεξιά όσο και από την αριστερή πλευρά του δρόμου αφού υπήρχαν σταθμευμένα οχήματα τα οποία εμπόδιζαν την ορατότητα του. Από το σημείο της εξόδου μέχρι το σημείο σύγκρουσης είχε καλύψει μια απόσταση περίπου 8 μέτρων προτού κτυπήσει την εφεσίβλητη. Η τελευταία είχε ήδη καλύψει μια απόσταση 5.80 μέτρων μέσα στο δρόμο σε ένα σημείο όπου το συνολικό πλάτος του δρόμου ήταν 10.40 μέτρα, προτού κτυπηθεί από το όχημα του εφεσείοντος που ερχόταν από τα δεξιά της. Το όχημα του εφεσείοντος δεν είχε αφήσει οποιαδήποτε ίχνη φρένων στο δρόμο. Αναμφίβολα με τα πιο πάνω στοιχεία ο εφεσείων έφερε το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης και το συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου σύμφωνα με το οποίο η ευθύνη θα έπρεπε να κατανεμηθεί στη βάση του 80%-20% είναι απόλυτα ορθή.
(γ) Αποζημιώσεις.
Ως αποτέλεσμα του κτυπήματος που είχε δεχθεί, η εφεσίβλητη υπέστη διάφορες εκδορές στο γόνατο όπως επίσης και κάταγμα εξάρθρημα δευτέρου βαθμού της δεξιάς ποδοκνημικής, με αποτέλεσμα τα οστά να βγουν έξω από το δέρμα. Η εφεσίβλητη ένοιωθε φρικτούς πόνους και υποβλήθηκε σε χειρουργική σταθεροποίηση του κατάγματος του έξω σφύρου με την τοποθέτηση μεταλλικής πλάκας και βίδων και του κατάγματος του έσω σφύρου με την τοποθέτηση μεταλλικής βίδας και συρμάτινου μεταλλικού προσθετικού. Μετά τη χειρουργική επέμβαση το πόδι τοποθετήθηκε σε γύψο για τρεις μήνες. Ακολούθως η εφεσίβλητη υποβλήθηκε σε φυσιοθεραπεία για τρεις μήνες και άρχισε να περπατά ελεύθερα οκτώ μήνες μετά από τον τραυματισμό της. Αν και παρουσίασε αργή και σταθερή βελτίωση, εντούτοις τρία χρόνια αργότερα παρουσίαζε αδυναμία σε παρατεταμένη άρθρωση, δυσκολία όταν ανεβοκατέβαινε σκάλες, αδυναμία να τρέξει και πόνους με τις αλλαγές του καιρού. Η εφεσίβλητη κρίθηκε ανίκανη για εργασία και της δόθηκε αναρρωτική άδεια για ένα χρόνο (από 8/10/2002 μέχρι 31/10/2003). Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι το ορθό ποσό των αποζημιώσεων επί πλήρους ευθύνης ήταν £14.000.
Ο εφεσείων ισχυρίζεται ότι το επιδικασθέν ποσό των £14.000 είναι υπερβολικό και ότι θα έπρεπε να μην υπερβαίνει τις £9.000. Προς τούτο ο εφεσείων εισηγήθηκε ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα υιοθέτησε το αιτιολογικό της απόφασης Κωνσταντίνου ν. Χριστοφή (2003) 1 Α.Α.Δ. 11 (στην οποία για παρόμοιο τραύμα δόθηκαν £12.000 πάνω σε βάση πλήρους ευθύνης) και όχι την απόφαση Αριστείδου ν. Σιαηλή (1998) 1(Β) Α.Α.Δ. 617 (στην οποία για παρόμοιο τραύμα δόθηκαν £6.000 πάνω σε βάση πλήρους ευθύνης).
Έχουμε εξετάσει την πιο πάνω εισήγηση και έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή είναι ανεδαφική. Τα τραύματα τα οποία μπορεί να υποστεί κάποιος μπορεί να είναι παρόμοια με τα τραύματα μιας άλλης περίπτωσης για τα οποία μπορεί να έχει ήδη εκδοθεί μια δικαστική απόφαση, αλλά μπορεί να διαφέρουν σε θέματα που άπτονται της ηλικίας, του φύλου, της ανικανότητας που έχει παρατηρηθεί, όπως επίσης και στα μελλοντικά επακόλουθα που μπορεί να προκύψουν, όπως π.χ. στην εμφάνιση οστεοαρθρίτιδας.
Στην παρούσα περίπτωση το ποσό που έχει επιδικαστεί δεν είναι παράλογα υπερβολικό, σε βαθμό που θα δικαιολογούσε την επέμβαση μας. Αντίθετα με βάση τα τραύματα, τους πόνους και τις ταλαιπωρίες που έχει υποστεί η εφεσίβλητη, κρίνουμε ότι το επιδικασθέν ποσό είναι εύλογο.
(δ) Μελλοντικές απώλειες απολαβών.
Έχει υποβληθεί εκ μέρους του εφεσείοντος ότι λανθασμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο αποδέχθηκε τη μαρτυρία του ιατρού της κ. Μεταξά και απέρριψε τη μαρτυρία του ιατρού του εφεσείοντος Ηλία Γεωργίου, με αποτέλεσμα να επιδικάσει στην εφεσίβλητη £7.200 υπό τύπο απώλειας μελλοντικών απολαβών. Η εφεσίβλητη είχε βασίσει το θέμα της απώλειας μελλοντικών απολαβών στο ότι δεν θα μπορούσε να συνεχίσει την προηγούμενη εργασία της ως βοηθός μάγειρας (με απολαβές £400 μηνιαίως) και αναγκάστηκε να αλλάξει εργασία (με απολαβές £250 μηνιαίως). Η πιο πάνω θέση της εφεσίβλητης αμφισβητήθηκε από τον ιατρό του εφεσείοντος Δρα Ηλία Γεωργίου, ο οποίος υποστήριξε ότι η εφεσίβλητη θα μπορούσε να συνεχίσει την προηγούμενη εργασία της αφού εκτός από τα κλινικά ευρήματα, η μορφή των καθηκόντων της ως βοηθού στο μαγειρείο δεν είχε το στοιχείο της βαριάς χειρονακτικής εργασίας που απαιτεί την παρατεταμένη ανασήκωση και μεταφορά μεγάλων βαρών.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αφού αξιολόγησε τη μαρτυρία των δύο ιατρών και της εφεσίβλητης αποφάσισε να αποδεχθεί την εκδοχή της εφεσίβλητης και του ιατρού της. Και τούτο αφού έλαβε υπόψη το χώρο εργασίας της εφεσίβλητης (που έπρεπε να ανεβαίνει και να κατεβαίνει 3-4 φορές την ημέρα 15 σκαλοπάτια από την κουζίνα στο υπόγειο μεταφέροντας το φαγητό του προσωπικού της καφετέριας) και ότι μετά τη λήξη της αναρρωτικής της άδειας είχε επιστρέψει για δύο μέρες στην εργασία της αλλά αναγκάστηκε να σταματήσει γιατί από την ορθοστασία και το ανεβοκατέβασμα των σκαλιών είχε φουσκώσει το πόδι της και την πονούσε. Έτσι κατόπιν συμβουλής του προσωπικού γιατρού της αποφάσισε να αλλάξει εργασία. Το γεγονός ότι η εφεσίβλητη κατά τη διάρκεια της κατάθεσης της ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου επέλεξε να στέκεται συνεχώς δεν μπορούσε να θεωρηθεί, όπως εισηγήθηκε ο δικηγόρος του εφεσείοντος, ως αποδεικτικό στοιχείο της αναξιοπιστίας της. Ένας λόγος που οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η εφεσίβλητη εδικαιούτο να αποζημιωθεί για την απώλεια μελλοντικών απολαβών ήταν και το ότι η ίδια δήλωσε ότι λόγω της ηλικίας της (55 χρόνων) και της μόρφωσης της (απόφοιτος δημοτικού) άρχισε να εργάζεται στο σπίτι ράβοντας κεντήματα, κερδίζοντας £200-£300 μηνιαίως. Η ειλικρίνεια της ήταν ένας από τους λόγους που οδήγησαν το Δικαστήριο να αποδεχθεί την εκδοχή της. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αφού αποφάνθηκε ότι η εφεσίβλητη είχε απώλεια £150 μηνιαίως με πολλαπλασιαστή τεσσάρων χρόνων, της επιδίκασε ποσό £7.200 (£1.800 Χ 4) για μελλοντικές απώλειες απολαβών.
Έχουμε εξετάσει την εισήγηση που έχει υποβληθεί ότι η επιδίκαση του ποσού των £7.200 για μελλοντικές απώλειες απολαβών είναι λανθασμένη και έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν δικαιολογείται η επέμβαση μας. Από τα στοιχεία που έχουμε παραθέσει καταδεικνύεται ότι το επιδικασθέν ποσό ήταν εύλογο και δικαιολογημένο.
(ε) Νέα χειρουργική επέμβαση.
Έχει υποβληθεί εκ μέρους του εφεσείοντος ότι το πρωτόδικο εύρημα ότι η εφεσίβλητη θα χρειαστεί να υποβληθεί σε δεύτερη εγχείριση αφαίρεσης των υλικών οστεοσύνθεσης είναι λανθασμένο, αφού σύμφωνα με τους ιατρούς του εφεσείοντος δεν είχαν παρουσιαστεί οποιαδήποτε προβλήματα τέσσερα χρόνια μετά το ατύχημα που θα επέβαλλαν την αφαίρεση τους. Αντίθετα ο ιατρός της εφεσίβλητης εισηγήθηκε ότι υπήρχε ανάγκη αφαίρεσης των υλικών "για να μη δημιουργηθούν προβλήματα στο μέλλον".
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι επιβαλλόταν η αφαίρεση των προσθετικών για να μη δημιουργήσουν οποιαδήποτε μελλοντικά προβλήματα. Προς τούτο αποδέχθηκε την εισήγηση του ιατρού της εφεσίβλητης ότι επιβαλλόταν η αφαίρεση τους, αφού έλαβε υπόψη και την κατάθεση της εφεσίβλητης, ότι τα υλικά που υπήρχαν μέσα στο πόδι της ζεσταίνονταν όταν καθόταν κοντά σε σόμπα και ότι ένοιωθε πόνους με την αλλαγή των καιρικών συνθηκών.
Η σχετική εισήγηση απορρίπτεται.
(στ) Επιδίκαση τόκου.
Ο εφεσείων ισχυρίζεται ότι η πρωτόδικη απόφαση, σύμφωνα με την οποία η επιδίκαση τόκου 4% επί των ειδικών αποζημιώσεων από την ημερομηνία πρόκλησης του ατυχήματος (8/11/2002) και 8% επί των γενικών αποζημιώσεων από την ημερομηνία καταχώρισης της αγωγής (12/5/2003) είναι λανθασμένη. Δεν έχουν προβληθεί οποιοιδήποτε λόγοι που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν διαφοροποίηση της πιο πάνω προσέγγισης. Αντίθετα ο τρόπος καθορισμού του τόκου κρίνεται ορθός και δίκαιος.
Η έφεση απορρίπτεται με €2.500 έξοδα σε βάρος του εφεσείοντος.
Η έφεση απορρίπτεται με €2.500 έξοδα εις βάρος του εφεσείοντος.