|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2006) 1 ΑΑΔ 1371
21 Δεκεμβρίου, 2006
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στές]
THOMAS NORMAN ATKINSON,
Εφεσείων-Καθ' ου η αίτηση,
v.
ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ,
ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ANGELA ATKINSON,
Εφεσιβλήτου-Αιτητή.
(Έφεση Αρ. 201)
Αποφάσεις και διατάγματα ― Αλλοδαπή απόφαση ― Διάταγμα για αναγνώριση, εγγραφή και εκτέλεση Αγγλικής απόφασης διατροφής εκδοθείσας από Αγγλικό Δικαστήριο ― Κατά πόσο η Αγγλική απόφαση (α) έπρεπε να μεταφραστεί στην ελληνική γλώσσα και (β) εστερείτο ή όχι εκτελεστότητας ― Αρνητική η απάντηση και στα δύο ερωτήματα.
Με την παρούσα έφεση, ο εφεσείων-καθ' ου η αίτηση ζητά την ακύρωση διατάγματος για αναγνώριση, εγγραφή και εκτέλεση Αγγλικής απόφασης διατροφής που εκδόθηκε από Αγγλικό Δικαστήριο. Οι λόγοι τους οποίους προώθησε είναι ότι:
1. Η Αγγλική απόφαση και τα έγγραφα που τη συνοδεύουν ήταν στην Αγγλική και δεν διατάχθηκε η μετάφρασή τους στην Ελληνική γλώσσα.
2. Δεν αποδείχθηκε εκτελεστότητα της απόφασης.
Ο εφεσείων υποστήριξε πως το νέο Άρθρο 5 των περί Επισήμων Γλωσσών της Δημοκρατίας Νόμων του 1988 και 1989, όπως τροποποιήθηκαν από το Νόμο 154/90, σε σχέση με τη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου να διατάξει τη μετάφραση εγγράφου όταν το επιβάλλει το συμφέρον της δικαιοσύνης, αφορά «αποδεικτικά μέσα» και τουλάχιστον η αλλοδαπή απόφαση αυτή καθεαυτή δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως αποδεικτικό μέσο.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Είναι καθαρό από τις πρόνοιες του πιο πάνω άρθρου ότι το κατά πόσο επιβάλλεται μετάφραση εγγράφου σε μία από τις επίσημες γλώσσες της Δημοκρατίας αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου. Στην παρούσα περίπτωση δεν ασκήθηκε η διακριτική αυτή εξουσία υπέρ μετάφρασης των Αγγλικών κειμένων.
2. Το πιο πάνω άρθρο αφορά και εφαρμόζεται σε περίπτωση προσαγωγής εγγράφων ως αποδεικτικών μέσων κατ' αντιδιαστολή προς τις έγγραφες προτάσεις.
3. Η Αγγλική απόφαση και τα έγγραφα που τη συνοδεύουν καλύπτονται από τις πρόνοιες του Άρθρου 5 και το Δικαστήριο άσκησε ορθά τη διακριτική του ευχέρεια να μη διατάξει μετάφραση στα ελληνικά, τοσούτω μάλλον αφού ο εφεσείων-καθ' ου η αίτηση είναι Άγγλος.
4. Η απόφαση ήταν εκτελεστή και ορθώς ενεγράφη ως τέτοια. Το Άρθρο 32 της Αγγλικής Matrimonial Causes Act του 1973, το οποίο επικαλέσθηκε ο εφεσείων, δεν καθιστά την επίδικη απόφαση μη εκτελεστή στην ολότητά της αλλά ούτε και μερικώς. Εν πάση περιπτώσει, το θέμα που αφορά την είσπραξη των πέραν του έτους καθυστερημένων δόσεων που δεν μπορούν να εισπραχθούν χωρίς την άδεια του Δικαστηρίου, το οποίο όπως υποστήριξε ο εφεσείων καθιστούσε μη εκτελεστή την απόφαση σύμφωνα με το πιο πάνω άρθρο, είναι θέμα που ίσως μπορεί να εγερθεί στο στάδιο εκτέλεσης της απόφασης.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα εναντίον του εφεσείοντος.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Σοφοκλέους κ.ά. ν. Στυλιανού (1982) 1 Α.Α.Δ. 81,
Κουντούρη ν. Υπουργού Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξεως (1997) 1 Α.Α.Δ. 1677.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Οικογενειακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Αίτ.�Αρ. 3/03), ημερ. 5/3/04.
Φ. Νικολάου, για τον Εφεσείοντα.
Μ. Αλεξάνδρου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Π. Αρτέμη, Δ..
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Η παρούσα έφεση αφορά υπόθεση αίτησης εκ μέρους του Υπουργού Δικαιοσύνης για αναγνώριση, εγγραφή και εκτέλεση Αγγλικής απόφασης διατροφής, που εκδόθηκε από Αγγλικό Δικαστήριο.
Η αίτηση βασίστηκε στον περί Διαταγμάτων Διατροφής Νόμο, Κεφ.16, στον περί Αποφάσεων Αλλοδαπών Δικαστηρίων Νόμο 121(1)/2000, στους περί Επισήμων Γλωσσών της Δημοκρατίας Νόμους 1988 και 1989 και στους θεσμούς της Πολιτικής Δικονομίας, Δ.48.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, απορρίπτοντας τις ενστάσεις που τέθηκαν ενώπιόν του από την άλλη πλευρά, εξέδωσε διάταγμα ως η αίτηση χωρίς διαταγή για έξοδα.
Με την έφεση του ο καθ' ου η αίτηση ζητά ακύρωση της πιο πάνω απόφασης προωθώντας δύο λόγους:
1. Ότι η Αγγλική απόφαση και τα έγγραφα που τη συνοδεύουν ήταν στην Αγγλική και δεν διατάχθηκε η μετάφραση τους στην Ελληνική γλώσσα.
2. Ότι δεν αποδείχθηκε εκτελεστότητα της απόφασης.
Αναφορικά με τον πρώτο λόγο έφεσης, σχετικές είναι οι πρόνοιες των περί Επισήμων Γλωσσών της Δημοκρατίας Νόμων του 1988 και 1989, όπως τροποποιήθηκαν από το Νόμο 154/90. Το νέο άρθρο 5 των πιο πάνω Νόμων προνοεί τα ακόλουθα:
«(1) Ανεξάρτητα από τις διατάξεις του Νόμου αυτού ή οποιουδήποτε άλλου νόμου, σε οποιαδήποτε δικαστική διαδικασία γίνεται αποδεκτό ως αποδεικτικό μέσο και έγγραφο συνταγμένο σε οποιαδήποτε ξένη γλώσσα.
(2) Το δικαστήριο μπορεί, όταν το συμφέρον της δικαιοσύνης το επιβάλλει, να διατάξει τη μετάφραση εγγράφου ή μέρους αυτού στις επίσημες γλώσσες της Δημοκρατίας ή σ' οποιαδήποτε απ' αυτές.
(3) Δεν απαιτείται η μετάφραση εγγράφου, το οποίο συντάχθηκε στην αγγλική γλώσσα μέχρι τη 15η Αυγούστου 1989.
(4) Για τους σκοπούς του παρόντος άρθρου, έγγραφο περιλαμβάνει και ένορκη δήλωση.»
Είναι καθαρό από τα πιο πάνω ότι το κατά πόσο επιβάλλεται μετάφραση εγγράφου σε μία από τις επίσημες γλώσσες της Δημοκρατίας αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου. Στην παρούσα περίπτωση δεν ασκήθηκε η διακριτική αυτή εξουσία υπέρ μετάφρασης των Αγγλικών κειμένων.
Ήταν η θέση όμως του εφεσείοντα ότι το άρθρο αυτό αφορά «αποδεικτικά μέσα» και τουλάχιστον η αλλοδαπή απόφαση αυτή καθεαυτή δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως αποδεικτικό μέσο.
Η θέση αυτή δεν μας βρίσκει σύμφωνους. Όπως κρίθηκε και στην Σοφοκλέους κ.ά. ν. Στυλιανού (1982) 1 Α.Α.Δ. 81, το πιο πάνω άρθρο αφορά και εφαρμόζεται σε περίπτωση προσαγωγής εγγράφων ως αποδεικτικών μέσων κατ' αντιδιαστολή προς τις έγγραφες προτάσεις. Όπως τονίστηκε, σκοπός του Νομοθέτη ήταν η αντιμετώπιση πρακτικών δυσκολιών σε τέτοιες περιπτώσεις, που δεν θα μπορούσε να υπάρχουν και στην περίπτωση των εγγράφων προτάσεων.
Στην παρούσα περίπτωση, κατά την κρίση μας, η Αγγλική απόφαση και τα έγγραφα που τη συνοδεύουν καλύπτονται από τις πρόνοιες του άρθρου 5 και δεν έχουμε ικανοποιηθεί ότι εσφαλμένα άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια το Δικαστήριο να μη διατάξει μετάφραση στα Ελληνικά, τοσούτω μάλλον αφού ο εφεσείων-καθ' ου η αίτηση είναι Άγγλος. Ο λόγος αυτός της έφεσης θα πρέπει να απορριφθεί.
Όσον αφορά το δεύτερο λόγο που σχετίζεται με την εκτελεστότητα της απόφασης, ήταν η θέση του εφεσείοντα ότι δεν αποδείχτηκε αν η Αγγλική απόφαση ήταν εκτελεστή και περαιτέρω υποβλήθηκε ότι δεν ήταν εκτελεστή στο σύνολο της, αφού το άρθρο 32 της Αγγλικής Matrimonial Causes Act του 1973 προνοεί πως καθυστερημένα ποσά που ξεπερνούν τις δόσεις 12 μηνών δεν μπορούν να εισπραχθούν χωρίς την άδεια του Δικαστηρίου.
Από την ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση είναι προφανές ότι η αλλοδαπή απόφαση δεν εφεσιβλήθηκε, ούτε ικανοποιήθηκε και ως εκ τούτου υφίσταται ως τελεσίδικη και εκτελεστή. Κατά την κρίση μας δεν υπήρχε οποιαδήποτε άλλη αναγκαιότητα μαρτυρίας ή ύπαρξης ξεχωριστού εγγράφου, το οποίο να καταμαρτυροί ότι η απόφαση ήταν εκτελεστή στην Αγγλία. (Δέστε Κουντούρη ν. Υπουργού Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως (1997) 1 Α.Α.Δ. 1677).
Αναφορικά με τις πρόνοιες του Matrimonial Causes Act που προαναφέραμε, το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι αυτά που προβλέπονται εκεί «Αφορούν όμως τα αγγλικά δικαστήρια και όχι το Οικογενειακό Δικαστήριο Λεμεσού στο πλαίσιο της δικαιοδοσίας του, σύμφωνα με το Ν.121(1)/2000. Το Newcastle Upon Tyne High Court ενεργώντας στη βάση της αγγλικής Maintenance Orders (Facilities for Enforcement) Act 1920 έδωσε το διάταγμα της 29.1.2002 (τεκμήριο 3) που απετέλεσε την απαρχή της παρούσας διαδικασίας. Η άδεια που απαιτείται από το άρθρο 32 της Matrimonial Causes Act του 1973 αφορούσε το Newcastle Upon Tyne High Court.»
Ασχέτως της ορθότητας της πιο πάνω θέσης, η Αγγλική αυτή πρόνοια του σχετικού Νόμου, κατά την άποψη μας, δεν καθιστά την επίδικη απόφαση μη εκτελεστή στην ολότητά της, αλλά θα τολμούσαμε να πούμε ούτε και μερικώς, αφού και εκτέλεση για τις καθυστερημένες πέραν του έτους δόσεις μπορεί να δοθεί κατόπιν άδειας. Η απόφαση ήταν εκτελεστή και ορθώς ενεγράφη ως τέτοια. Εν πάση περιπτώσει, το θέμα που αφορά την είσπραξη των πέραν του έτους καθυστερημένων είναι θέμα που ίσως μπορεί να εγερθεί στο στάδιο της εκτέλεσης της απόφασης. Κατά συνέπεια και αυτός ο λόγος έφεσης πρέπει να απορριφθεί.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον του εφεσείοντα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον του εφεσείοντος.