|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2001) 1 ΑΑΔ 1649
30 Οκτωβρίου, 2001
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ/στές]
M. MOULETTARIS MACHINERY CO. LTD.,
Eφεσείοντες-Eναγόμενοι,
v.
ΜΙΧΑΛΗ ΖΗΝΩΝΟΣ,
Eφεσιβλήτου-Eνάγοντα.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 10890)
Εταιρείες — Αίτηση διάλυσης εταιρείας λόγω αδυναμίας πληρωμής χρεών — Ερμηνεία των Άρθρων 211 και 212 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113 — Αναφορά με επιδοκιμασία στην G.I.P. Constructions Ltd v. Διευθυντή Τμήματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων (1991) 1 Α.Α.Δ. 14.
Ο εφεσίβλητος υπέβαλε αίτηση για διάλυση της εφεσείουσας εταιρείας προβάλλοντας τον γενικό ισχυρισμό ότι αυτή αδυνατούσε να πληρώσει τα χρέη της. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποδέκτηκε την αίτηση και εξέδωσε το αιτούμενο διάταγμα διάλυσης της εφεσείουσας εταιρείας, εφαρμόζοντας τις διατάξεις του Άρθρου 211(ε) του Κεφ. 113. Η αίτηση βασιζόταν και στο Άρθρο 212(α), (β) και (γ). Το πρωτόδικο Δικαστήριο όμως έκρινε, από τα στοιχεία που είχε ενώπιον του, πως οι πρόνοιες του Άρθρου 212 (α), (β) και (γ) δεν πληρούνταν.
Ο συνήγορος της εφεσείουσας άσκησε κριτική κατά της απόφασης G.I.P. Constructions Ltd v. Διευθυντή Τμήματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων στην οποία συζητήθηκε σε έκταση το θέμα που εγείρεται στην παρούσα υπόθεση.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου υπήρχαν όλα τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία της υπόθεσης ήτοι η οφειλή της εφεσείουσας προς τον εφεσίβλητο και τα περιουσιακά της στοιχεία. Τα στοιχεία αυτά αξιολογήθηκαν από το Δικαστήριο το οποίο έλαβε επίσης υπόψη την παραδοχή του διευθυντή της εφεσείουσας, όταν απέδωσε τη μη ικανοποίηση των όρων που είχαν τεθεί για αναστολή της εκτέλεσης της απόφασης του Δικαστηρίου, στην οποία αφορά το επίδικο χρέος, στην οικονομική αδυναμία της εταιρείας.
2. Η απόφαση του Δικαστηρίου στη G.I.P. Constructions αναλύει ορθά τη νομολογία και ορθά τοποθετεί το νόμο.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
GIP Constructions Ltd v. Διευθυντή Τμήματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων (1991) 1 Α.Α.Δ. 14,
Re capital Annuities [1978] 3 All E.R. 704.
Έφεση.
Έφεση από την εναγόμενη εταιρεία κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού που δόθηκε στις 31/7/00 (Αίτηση Διάλυσης 289/98) με την οποία εκδόθηκε διάταγμα διάλυσής της για το λόγο ότι αδυνατούσε να πληρώσει τα χρέη της κρίνοντας ότι επληρούντο οι προϋποθέσεις του Άρθρου 211(ε) του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113.
Χρ. Νικολάου για Π. Παύλου, για τους Εφεσείοντες.
Χρ. Πουργουρίδης, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Χρ.Αρτεμίδης.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Ο Πρόεδρος του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού αποδέκτηκε αίτηση του εφεσίβλητου και εξέδωσε διάταγμα διάλυσης της εφεσείουσας εταιρείας, για το ότι αδυνατούσε να πληρώσει τα χρέη της, εφαρμόζοντας τις διατάξεις του άρθρου 211(ε) του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ.113. Η αίτηση βασιζόταν και στο άρθρο 212 (α), (β) και (γ). Το πρωτόδικο Δικαστήριο όμως έκρινε, από τα στοιχεία που είχε ενώπιον του, πως οι πρόνοιες του άρθρου 212 (α), (β) και (γ) δεν πληρούνταν.
Από αυτή την κατάληξη του Δικαστηρίου δημιουργήθηκε και η επιχειρηματολογία του δικηγόρου της εφεσείουσας, ο οποίος εισηγήθηκε πως εφόσον το Δικαστήριο έκρινε πως δεν ικανοποιούνταν οι διατάξεις της παραγράφου (γ) του άρθρου 212, δεν μπορούσε να αποφανθεί πως πληρούνταν οι διατάξεις της παραγράφου (ε) του άρθρου 211, γιατί σ' αυτές υιοθετείται το ίδιο λεκτικό όπως αυτό της παραγράφου (γ) του άρθρου 212. Δέκτηκε βεβαίως, και πολύ ορθά, πως στην περίπτωση που αποδεικνύονται τα στοιχεία που διαλαμβάνονται στο άρθρο 212, το Δικαστήριο δεν έχει διακριτική ευχέρεια, και διατάσσει τη διάλυση της εταιρείας, ενώ αν ικανοποιηθούν οι πρόνοιες του άρθρου 211 το Δικαστήριο διατηρεί τέτοια ευχέρεια. Οι σχετικές παράγραφοι στα δύο άρθρα έχουν ως ακολούθως.
(211). Εταιρεία δύναται να εκκαθαριστεί από το Δικαστήριο αν:
....................................................................................................
(ε) η εταιρεία είναι ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της·
(212). Εταιρεία λογίζεται ότι είναι ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της-
....................................................................................................
(γ) αν αποδειχθεί προς ικανοποίηση του Δικαστηρίου ότι η εταιρεία είναι ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της, και, για απόφαση κατά πόσο εταιρεία είναι ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της, το Δικαστήριο λαμβάνει υπόψη τις ενδεχόμενες και μελλοντικές υποχρεώσεις της εταιρείας.»
Το θέμα που εγείρεται συζητήθηκε σε έκταση στην υπόθεση GIP Constructions Ltd v. Διευθυντή Τμήματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων (1991) 1 Α.Α.Δ. 14, στην οποία γίνεται αναφορά στην πρωτόδικη απόφαση, από την οποία και παρατίθεται η ακόλουθη περικοπή.
«Η εξειδίκευση των περιστάσεων στο άρθρο 212 δεν περιορίζει τη γενικότητα του άρθρου 211 αναφορικά με την αδυναμία πληρωμής των χρεών της από μια εταιρεία. Δηλαδή, οι εξειδικευμένοι λόγοι συνιστούν ορισμένες περιστάσεις που εγείρουν νομοθετικό τεκμήριο ύπαρξης της αδυναμίας πληρωμής χρεών αλλά δεν εξαντλούν το πεδίο για προσέγγιση οποιασδήποτε άλλης μαρτυρίας που θα μπορούσε να κατατείνει στο ίδιο αποτέλεσμα. Στην αγγλική νομολογία βρίσκει κανείς και το εξής παράδειγμα. Απόδειξη από τον πιστωτή ότι το χρέος που του οφείλεται δεν έχει πληρωθεί από την εταιρεία εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος αποτελεί εκ πρώτης όψεως μαρτυρία ότι η εταιρεία είναι αφερέγγυος.»
Ο δικηγόρος της εφεσείουσας άσκησε κριτική κατά της πιο πάνω απόφασης του Εφετείου μας. Εισηγήθηκε πως δεν πρέπει να θεωρείται ως δεσμευτικό προηγούμενο γιατί σ' αυτή δεν ερμηνεύεται ορθά η αγγλική υπόθεση στην οποία, μεταξύ άλλων, στηρίχθηκε, δηλαδή τη Re capital Annuities [1978] 3 All E.R. 704.
Δε συμφωνούμε. Η απόφαση του Δικαστηρίου μας στην GIP Constructions αναλύει ορθά τη νομολογία και ορθά τοποθετεί το νόμο. Σ' αυτή περιέχονται εκτεταμένα αποσπάσματα από την πιο πάνω αγγλική απόφαση, η σκέψη της οποίας και υιοθετείται. Είναι γεγονός πως στη σύνοψη των εκδοτών της αγγλικής απόφασης δεν αποδίδεται απόλυτα ορθά η αιτιολογία και ανάλυση την οποία κάνει ο δικαστής Slade στη μακροσκελή απόφαση του. Το εφετείο μας όμως, όπως έχουμε ήδη πει, κάνει εκτεταμένη αναφορά στο δημοσιευμένο κείμενο της αγγλικής απόφασης.
Εκείνο που παραμένει να εξετάσουμε είναι κατά πόσο το πρωτόδικο Δικαστήριο, αξιολογώντας το υλικό που είχε ενώπιον του, ορθά κατέληξε στο συμπέρασμα πως η εφεσείουσα αδυνατούσε να πληρώσει τα χρέη της μέσα στην έννοια του άρθρου 211(ε) του Κεφ.113. Ενώπιον του υπήρχαν τα εξής αδιαμφισβήτητα στοιχεία. Η οφειλή της εφεσείουσας προς τον εφεσίβλητο ανέρχεται σε £37.655 με τόκο 8% ετησίως από 19.5.98, και σχεδόν £2.000 έξοδα. Η εφεσείουσα δεν έχει οποιαδήποτε κινητή περιουσία και, επομένως, είναι πρακτικά αδύνατη η είσπραξη του πιο πάνω οφειλόμενου ποσού, με τη διαδικασία έκδοσης εντάλματος κινητών. Η εφεσείουσα είναι ιδιοκτήτρια 5/12 μεριδίων σε ακίνητο στο χωριό Ύψωνας αγοραίας αξίας £112.500, το οποίο όμως είναι υποθηκευμένο στην Τράπεζα Κύπρου για υπόλοιπο χρέους £10.000 περίπου. Πρόσθετα όμως βαρύνεται και με memo υπέρ της ίδιας τράπεζας, για υπόλοιπο χρέους της από δάνειο που πήρε για την αγορά μηχανημάτων. Είναι γεγονός πως η εφεσείουσα έχει καταχωρίσει αγωγές εναντίον πιστωτών της στο Δικαστήριο, οι οποίες όμως εκκρεμούν.
Όλα τα πιο πάνω δεδομένα αξιολογήθηκαν από τον δικάσαντα Πρόεδρο, ο οποίος έλαβε επίσης υπόψη την παραδοχή του διευθυντή της εφεσείουσας, όταν απέδωσε τη μη ικανοποίηση των όρων που είχαν τεθεί για την αναστολή της εκτέλεσης της απόφασης του Δικαστηρίου, στην οποία αφορά το επίδικο χρέος, στην οικονομική αδυναμία της εταιρείας. Έχουμε λοιπόν τη γνώμη πως η πρωτόδικη απόφαση είναι ορθή.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.