|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2000) 1 ΑΑΔ 568
19 Απριλίου, 2000
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ/στής]
GENFREIGHT LTD,
Ενάγοντες,
v.
Του Πλοιου "VEGA",
Εναγομένων.
(Αγωγή Ναυτοδικείου αρ. 13/2000)
Ναυτοδικείο ― Διάταγμα για σύλληψη πλοίου, εκδοθέν, με μονομερή αίτηση, σε αγωγή in rem, κατά του εναγόμενου πλοίου ― Ακυρώθηκε, λόγω αλλαγής της ιδιοκτησίας του εναγόμενου πλοίου κατά το χρόνο έγερσης της αγωγής ― Βάρος αποδείξεως της ιδιοκτησίας του πλοίου βρίσκεται στους ώμους του ενάγοντα-αιτητή ― Administration of Justice Act, 1956, Άρθρο 3(4) ― Εφαρμοστέες αρχές.
Οι ενάγοντες, οι οποίοι είχαν καταχωρήσει αγωγή για υπόλοιπο λογαριασμού και/ή αποζημιώσεις για παράβαση συμφωνίας, εξασφάλισαν διάταγμα σύλληψης του εναγόμενου πλοίου. Κατά την ημέρα που ήταν επιστρεπτέο καταχωρήθηκε ένσταση εκ μέρους των ιδιοκτητών του πλοίου και ακολούθως δόθηκε και άδεια για καταχώρηση επιπλέον ενόρκων δηλώσεων εκ μέρους των δύο πλευρών.
Υποστηρίχθηκε εκ μέρους των καθ' ων η αίτηση ότι οι αιτητές δεν είχαν αγώγιμο δικαίωμα λόγω του ότι κατά το χρόνο έγερσης της αγωγής οι ιδιοκτήτες των μετοχών του πλοίου είχαν αλλάξει στην ολότητά τους.
Οι αιτητές υποστήριξαν ότι κατά τη σύλληψη του σε λιμάνι της Κύπρου από έγγραφα που εκτελέστηκαν εκεί, δεν προέκυπτε καμμία μεταβίβαση, γιατί ως ιδιοκτήτες του πλοίου δηλώθηκαν οι ίδιοι που ήταν και πριν και επίσης το όνομα του πλοίου ως Vega και όχι ως Vega II, που είναι τώρα σύμφωνα με τους καθ' ων η αίτηση.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Το βάρος απόδειξης για ικανοποίηση του Δικαστηρίου επί του θέματος της ιδιοκτησίας του πλοίου βρίσκεται στους ώμους του ενάγοντα-αιτητή.
2. Το συμπέρασμα που εξάγεται με βάση τα στοιχεία που τέθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου είναι ότι η ιδιοκτησία του πλοίου κατά το χρόνο έγερσης της αγωγής όπως απαιτείται από το άρθρο 3(4) του Αγγλικού Νόμου δεν έχει αποδειχθεί.
Η αίτηση απορρίφθηκε. Το εκδοθέν διάταγμα για σύλληψη του πλοίου ακυρώθηκε.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Coli Maritime v. Ship "EL SEXTO" (1989) 1 C.L.R. 76.
Αίτηση.
Αίτηση σε Αγωγή Ναυτοδικείου για έκδοση διατάγματος σύλληψης πλοίου για υπόλοιπο λογαριασμού και/ή αποζημιώσεις για παράβαση συμφωνίας σχετικά με επισκευές του εναγόμενου πλοίου.
Κακόπιερος με Χριστοδούλου, για τους αιτητές.
Ν. Ιωάννου, για τους καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Μετά από μονομερή αίτηση ημερομηνίας 26.1.00, το Δικαστήριο αυτό εξέδωσε διάταγμα για τη σύλληψη του εναγομένου πλοίου. Κατά την ημερομηνία που ήταν επιστρεπτέο, εκ μέρους των ιδιοκτητών του πλοίου καταχωρήθηκε ένσταση και ακολούθως δόθηκε και άδεια για καταχώρηση επιπλέον ενόρκων δηλώσεων εκ μέρους των δύο πλευρών.
Η αγωγή αφορά υπόλοιπο λογαριασμού και/ή αποζημιώσεις για παράβαση συμφωνίας σχετικά με επισκευές του πλοίου Vega. Είναι η θέση των καθ' ων η αίτηση ότι η αγωγή in rem, δεν μπορεί να ευσταθήσει για το λόγο ότι, πριν την καταχώρηση της, η ιδιοκτησία του πλοίου καθώς και η σημαία του, είχαν αλλάξει κατόπιν πώλησης του πλοίου σε άλλη εταιρεία, στους νέους ιδιοκτητές για τους οποίους εμφανίζεται και ο δικηγόρος για τους καθ' ων η αίτηση.
Ο κ. Κακόπιερος εκ μέρους των αιτητών υποστήριξε ότι, με βάση τις ενόρκους δηλώσεις και τα στοιχεία που έχει ενώπιόν του το Δικαστήριο δεν προκύπτει ότι κατά την ουσιώδη ημερομηνία είχαν αλλάξει τα πιό πάνω και ως εκ τούτου η αγωγή ευσταθεί και το διάταγμα καλώς δόθηκε. Κάλεσε το Δικαστήριο όπως το καταστήσει απόλυτο. Συμφώνησε όμως με τους καθ' ων η αίτηση ότι, αν το Δικαστήριο βρει ότι πράγματι υπήρξε πλήρης αλλαγή της ιδιοκτησίας του πλοίου, τότε με βάση το Νόμο δεν υπάρχει δικαιοδοσία in rem και ως εκ τούτου το διάταγμα δεν μπορεί να συνεχίσει εν ισχύει.
Η ένσταση βασίζεται στα άρθρα 19(α) και 29(2)(α) του Νόμου 14/60 με βάση τα οποία καθίσταται εφαρμόσιμο το Αγγλικό Δίκαιο που ίσχυε κατά την 1.8.60, που αφορά τη δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Αγγλίας σχετικά με υποθέσεις ναυτοδικείου.
Το άρθρο 1(1) του Administration of Justice Act, 1956, προνοεί ότι το Ανώτατο Δικαστήριο της Αγγλίας έχει δικαιοδοσία να ακούει και να αποφασίζει μεταξύ άλλων "(m) any claim in respect of goods or materials supplied to a ship for her operation or maintenance;" Το άρθρο 3(4) του ιδίου Νόμου προνοεί τα ακόλουθα:
"Ιn the case of any such claim as is mentioned in paragraphs (d) to (r) of subsection (1) of section one of this Act, being a claim arising in connection with a ship, where the person who would be liable on the claim in an action in personam was, when the cause of action arose, the owner or charterer of, or in possession or in control of, the ship, the Admiralty jurisdiction of the High Court and (where there is such jurisdiction) the Admiralty jurisdiction of the Liverpool Court of Passage . . . may (whether the claim gives rise to a maritime lien on the ship or not) be invoked by an action in rem against -
(a) that ship, if at the time when the action is brought it is beneficially owned as respects all the shares therein by that person;"
Η ευπαίδευτος συνήγορος των καθ' ων η αίτηση αναγνώρισε ότι όλες οι προϋποθέσεις για να δώσουν αγώγιμο δικαίωμα in rem ικανοποιούνται, εκτός της υπό παράγραφο (α) ανωτέρω. Σύμφωνα με τη συνήγορο, κατά το χρόνο της έγερσης της αγωγής, δηλαδή στις 26.1.00, οι ιδιοκτήτες των μετοχών του πλοίου είχαν ήδη αλλάξει στην ολότητα τους. Προς απόδειξη του γεγονότος τούτου επισυνάφθηκαν σε ένορκο δήλωση που έγινε εκ μέρους τους τρία έγγραφα, από τα οποία, κατά τον ισχυρισμό τους, προκύπτει ότι το 1999 όλες οι μετοχές του πλοίου πωλήθηκαν σε άλλη εταιρεία και άλλαξε και η σημαία του πλοίου, αφού τούτο ενεγράφη στη Μάλτα αντί στη Ρωσσία, που ήταν προηγουμένως εγγεγραμμένο.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος των αιτητών επεσήμανε το τι χαρακτήρισε αντιφατικό περιεχόμενο στα τρία πιο πάνω τεκμήρια Α, Β και Γ και υπέδειξε στο Δικαστήριο ότι με βάση μιά από τις συμπληρωματικές ενόρκους δηλώσεις που κατεχωρήθηκαν, φαίνεται ότι, όταν το πλοίο βρισκόταν σε λιμάνι της Κύπρου όπου συνελήφθη, από έγγραφα που εκτελέστηκαν εκεί, δεν προέκυπτε καμμία μεταβίβαση, γιατί ως ιδιοκτήτες του πλοίου δηλώθηκαν οι ίδιοι που ήσαν και στο παρελθόν καθώς επίσης και το όνομα του πλοίου ως Vega και όχι Vega II, που είναι τώρα το όνομα του, σύμφωνα με τους καθ΄ων η αίτηση.
Το βάρος απόδειξης για ικανοποίηση του Δικαστηρίου επί του θέματος της ιδιοκτησίας του πλοίου βρίσκεται στους ώμους του ενάγοντα-αιτητή. Στην υπόθεση Coli Maritime v. Ship "EL SEXTO" (1989) 1 C.L.R. 76, λέχθηκαν τα πιο κάτω στις σελ. 81-82:
«Ηaving been satisfied that section (1)(1)(p) is applicable in the present case, I shall now proceed to consider if the provisions of section 3, paragraph (4) are satisfied, that is, the ownership of the ship.
A very important point rasied by Mr. Montanios in the present case is that of ownership. According to the above section the ownership of the ship has to be established before the Admiralty jurisdiction of the High Court is invoked for an action in rem against the ship. The leading Cyprus case on the matter is that of C.Y.T.A v. The Ship Maria (1983) 1 C.L.R. 825. In that case it was clarified that,
".. . .that once the question of ownership of the ship was in issue the burden was upon the plaintffs to prove that at the time of the institution of the action the ship was beneficially owned as respects all shares therein . . ." ».
Έχοντας εξετάσει με προσοχή τα στοιχεία που τέθηκαν ενώπιον μου έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ιδιοκτησία του πλοίου κατά το χρόνο έγερσης της αγωγής όπως απαιτείται από το άρθρο 3(4) του Αγγλικού Νόμου δεν έχει αποδειχθεί. Aπό τα τρία τεκμήρια Α, Β και Γ προκύπτει σαφώς ότι η αναφορά σε αυτά είναι για το ίδιο πλοίο και προκύπτει επίσης ότι το πλοίο πωλήθηκε στις 29.12.98 στην εταιρεία Vega II Navigation Ltd, από τη Βαλέτα της Μάλτας, τους οποίους εκπροσωπεί η συνήγορος των καθ΄ων η αίτηση (τεκμ.Α). Επίσης από το τεκμήριο Β, το οποίο είναι προσωρινό πιστοποιητικό εγγραφής, φαίνεται σαφώς ότι το ίδιο πλοίο ενεγράφη ως Vega II αντί Vega, που ήταν αρχικά το όνομα του, στο νηολόγιο της Μάλτας στις 5.8.99. Από τις 18.1.00 προκύπτει από το τεκμήριο Β ότι το πλοίο διαγράφηκε και από το Ρωσσικό νηολόγιο.
Το γεγονός ότι όταν ήταν ελλιμενισμένο σε λιμάνι της Κύπρου το πλοίο δεν είχε δηλωθεί η αλλαγή του νηολογίου και της ιδιοκτησίας μπορεί ασφαλώς να εξηγηθεί με το γεγονός ότι, αφού η διαγραφή από το Ρωσσικό νηολόγιο έγινε μερικές μέρες πριν, δεν υπήρχαν τα αναγκαία έγγραφα για να παρουσιασθούν στις αρχές. Εν πάση περιπτώσει, όπως επεσήμανα και πιο πάνω, το βάρος απόδειξης, ότι συνεχιζόταν η ιδιοκτησία από τους ίδιους ιδιοκτήτες όταν κατεχωρείτο η αγωγή ήταν στους ώμους των αιτητών, βάρος το οποίο κατά την κρίση μου ουδόλως απέσεισαν. Αντίθετα, όλες οι ενδείξεις που προκύπτουν, κυρίως από τα τεκμήρια Α, Β και Γ, είναι ότι η θέση των καθ' ων η αίτηση περί της αλλαγής ιδιοκτησίας είναι ορθή.
Ως εκ τούτου το διάταγμα για σύλληψη του πλοίου που εκδόθηκε με μονομερή αίτηση ακυρώνεται. Ακυρώνεται επίσης το διάταγμα για εγγύηση που έχει εκδοθεί για ποσό $55.000 για απελευθέρωση του πλοίου. Τα έξοδα της αίτησης επιδικάζονται υπέρ των καθ' ων η αίτηση.
Η αίτηση απορρίπτεται. Το εκδοθέν διάταγμα για σύλληψη του πλοίου ακυρώνεται.