|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2000) 1 ΑΑΔ 1451
ANΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΙΤΗΣΗ 45/2000
ΕΝΩΠΙΟΝ
: ΦΡ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ, M. ΚΡΟΝΙΔΗ, Α. ΚΡΑΜΒΗ, Δ.Δ.
Αναφορικά με σκοπούμενη έφεση που στρέφεται
αποκλειστικά κατά της ενδιάμεσης διαταγής για τα έξοδα
στην αγωγή του Επ. Δικ. Λεμεσού με αρ. 3564/92
Μεταξύ :
Μυριάνθης Ονωρίου Χ" Ιωάννου, συζύγου
Χαράλαμπου Καραολίδη, από τη Λάρνακα
Ενάγουσας
- και -
1.
Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας από τηΛευκωσία, κ.α.
Εναγομένων
___________
21 Σεπτεμβρίου, 2000
Για την αιτήτρια : κ. Αιμ. Θεοδούλου.
Για τον καθ΄ ου η αίτηση 1 : κ. Μ. Ευαγγέλου.
Για τους καθ΄ων η αίτηση 3 : κ. Μελίδης και κα Ε. Τσολάκη.
Για τους καθ΄ ων η αίτηση 2, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13 και 14 : κα Μ. Κυπριανίδου για κ. Γ. Τσίκο.
Για την καθ΄ης η αίτηση 5 : καμιά εμφάνιση.
Για τον καθ΄ου η αίτηση 16 : κα Μ. Αντωνίου για κ. Α. Κίτσιο.
___________
Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου
θα απαγγελθεί από το Δικαστή Νικολαΐδη
__________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, Δ.: ΄Υστερα από αίτηση της ενάγουσας στην αγωγή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού υπ΄αρ. 3564/92, το Δικαστήριο εξέδωσε διάταγμα τροποποίησης της έκθεσης απαίτησης. Η τροποποίηση κατέστη αναγκαία ύστερα από το θάνατο του 2ου εναγόμενου και τη συνεπακόλουθη ανάγκη για αντικατάστασή του με το διαχειριστή της περιουσίας του. Η έκθεση απαίτησης έπρεπε επίσης να τροποποιηθεί λόγω της τροποποίησης του άρθρου 3 του περί Πώλησης Γης (Ειδική Εκτέλεση) Νόμου, Κεφ. 232, με τον περί Πωλήσεως Γης (Ειδική Εκτέλεση) (Τροποποιητικός) Νόμος του 1997, Ν. 96(1)/97. Το Δικαστήριο διέταξε την καταβολή των εξόδων που προέκυψαν λόγω της τροποποίησης από την ενάγουσα στους δεκαέξι εναγόμενους που αντιπροσωπεύονταν στην αγωγή από έξι διαφορετικούς δικηγόρους. Με άλλα λόγια επιδικάστηκαν εναντίον της ενάγουσας έξι φορές έξοδα.
Με την παρούσα αίτηση αξιώνεται η παραχώρηση άδειας για καταχώρηση έφεσης αποκλειστικά εναντίον της πιο πάνω διαταγής για έξοδα.
Είναι η θέση της αιτήτριας ότι αφού δεν ευθυνόταν ούτε για το θάνατο του 2ου εναγόμενου, αλλά ούτε και για την τροποποίηση του νόμου και οι εναγόμενοι εμπλέκονται στον ίδιο βαθμό, το Δικαστήριο όφειλε να επιδικάσει έξοδα μόνο μία φορά. Προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι στο σημείο αυτό το Δικαστήριο άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια λανθασμένα.
Η αίτηση βασίζεται στη Δ.35, θ.20 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας που προβλέπει τις προϋποθέσεις για παραχώρηση άδειας για καταχώρηση έφεσης εναντίον απόφασης ως προς τα έξοδα. Σύμφωνα με την πιο πάνω Διαταγή, άδεια δεν πρέπει να παραχωρείται, εκτός αν φανεί ότι οι οδηγίες ή το διάταγμα είναι αντίθετα με τις πρόνοιες οιουδήποτε νόμου ή κανονισμού, ή βασίζεται σε παρανόηση γεγονότων ή διατάσσει οποιονδήποτε διάδικο να πληρώσει τα έξοδα που προέκυψαν ή προκλήθηκαν χωρίς επαρκή αιτία από άλλο διάδικο.
Σύμφωνα με τη Δ.59, θ.1, το θέμα των εξόδων οιασδήποτε διαδικασίας ανάγεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου. Η εξουσία αυτή θα πρέπει να ασκείται δικαστικά και με αναφορά μόνο στους εσωγενείς παράγοντες της δίκης που περιλαμβάνουν όχι μόνο το αποτέλεσμα, αλλά και τα γεγονότα που έχουν σχέση με χειρισμούς των διαδίκων στην υπόθεση (Θρασυβούλου ν. Arto Estates Limited (1993) 1 A.A.Δ. 12). Τόσο βαθειά είναι θεμελιωμένη η αρχή ότι τα έξοδα ακολουθούν το αποτέλεσμα, ώστε κατά κανόνα δεν δίδονται λόγοι όταν η διαταγή συνάδει με την αρχή (Χάσικος κ.α. ν. Χαραλαμπίδη, Π.Ε. 7414, ημερ. 28.5.1990
).Ειδικότερα στην επιδίκαση εξόδων σε αίτηση τροποποίησης δικογράφων αναφέρεται η υπόθεση Ζαβρού ν. Μιχαηλίδου, Π.Ε. 8714, ημερ. 3.5.1996
). Η δυνατότητα τροποποίησης οποιουδήποτε δικόγραφου που παρέχεται από τη Δ.25, θ.1, συνιστά εκτροπή που δημιουργεί δικαστική δαπάνη. ΄Οπως έχει επισημανθεί, τη δαπάνη αυτή ως θέμα αρχής θα πρέπει να επωμίζεται ο αιτών την τροποποίηση που είναι και εκείνος που προκάλεσε την εκτροπή.΄Οπως επίσημαίνεται και στην υπόθεση Κώστας Χαραλάμπους Πιερή, Αίτηση Αρ. 24/1999, ημερ. 1.6.1999,, η γενεσιουργός αιτία της δημιουργίας των εξόδων ήταν ακριβώς το δικονομικό διάβημα του αιτητή που οδήγησε την υπόθεση σε εκτροπή. Ούτε και η ανεπιτυχής ένσταση των καθ΄ ων η αίτηση επηρεάζει παρέκκλιση από τον κανόνα.
Η Δ.35, θ.20 αναφέρει τρεις προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για να δοθεί άδεια καταχώρησης έφεσης μόνο εναντίον της διαταγής για έξοδα. Στην παρούσα υπόθεση η αίτητρια δεν απέδειξε καμιά από αυτές.
Το Δικαστήριο άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια ορθά και επιδίκασε σε κάθε ένα από τους διάδικους που εκπροσωπείτο από διαφορετικό δικηγόρο, τα έξοδα που προέκυψαν από την τροποποίηση. Η τροποποίηση είχε ως αποτέλεσμα βέβαια τη δημιουργία εξόδων, αφού η καταχώρηση νέας υπεράσπισης από όλους τους εναγόμενους κατέστη αναγκαία. Ουσιαστικά ακόμα και η αιτήτρια παραδέχεται την υποχρέωσή της να καταβάλει έξοδα. Απλώς αμφισβητεί την καταβολή τους πέραν της μίας φοράς.
Οι εναγόμενοι βέβαια δεν μπορούν με κανένα τρόπο να κριθούν υπαίτιοι για την τροποποίηση, αφού η τροποποίηση κατέστη αναγκαία λόγω του θανάτου του εναγομένου 2 και της τροποποίησης του σχετικού νόμου. ΄Οπως είπαμε και προηγουμένως, εκείνο που εξετάζεται είναι ποιός είναι ο διάδικος που ζήτησε την τροποποίηση, ποιός ο υπαίτιος για την εκτροπή από τη συνήθη διαδικασία. Και αυτός βέβαια είναι η αιτήτρια.
Πριν τελειώσουμε θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η υπόθεση
Korner v. H. Korner & Co. Ltd. and Others 1950(2) All E.R. 451, την οποία ανάφερε ο ευπαίδευτος συνήγορος της αιτήτριας δεν προωθεί την υπόθεσή της καθ΄ οιονδήποτε τρόπο. Ο κανόνας που θέτει η συγκεκριμένη υπόθεση είναι ότι όπου ο αριθμός διαφορετικών εναγομένων αντιπροσωπεύεται από τους ίδιους δικηγόρους και ορισμένοι από αυτούς έχουν επιτύχει στην υπεράσπισή τους, κάθε εναγόμενος που έχει επιτύχει δικαιούται στο ακριβές ποσοστό των εξόδων της υπεράσπισης.Εκείνο που τονίζεται στην υπόθεση
Korner είναι ότι ο κανόνας ότι όπου αριθμός εναγομένων έχει εκπροσωπηθεί από κοινού και ορισμένοι από αυτούς έχουν επιτύχει στην υπεράσπισή τους, ο κάθε επιτυχών εναγόμενος δικαιούται σε ποσοστό των εξόδων της υπεράσπισης, είναι απλώς ένας πρόσφορος κανόνας που εφαρμόζεται σε μια συνήθη απλή υπόθεση και δεν υπάρχει νομολογία που να αναγκάζει το Δικαστήριο να τον ακολουθεί σε κάθε περίπτωση. Ο κανόνας αυτός δεν μπορεί να εφαρμόζεται και σε περιπτώσεις όπου διαφορετικές υπερασπίσεις έχουν καταχωρηθεί και όπου ο ενάγων έχει επιτύχει στο κύριο επίδικο θέμα στο οποίο ένας μόνο εναγόμενος είχε ανάμειξη.Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον της αιτήτριας, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.
Φρ. Νικολαΐδης, Δ.
Μ. Κρονίδης, Δ.
Α. Κραμβής, Δ.