|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 1 ΑΑΔ 568
27 Απριλίου, 1999
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΝΙΚΗΤΑΣ, ΧATZHΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
1. EVAND PROMOTIONS LTD,
2. AΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΔΟΥ,
3. ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΟΥ,
4. ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΠΑΔΟΥ ΑΛΛΩΣ
ΆΝΤΖΗΛ ΛΟΥΠΕΣΚΟΥ,
5. ΙΚΑΡΙΑ ΑΠΑΡΤΜΕΝΤΣ,
Εφεσείοντες (εναγόμενοι)-Aιτητές,
v.
FRANK RUTMAN,
Εφεσιβλήτου (ενάγοντα)-Kαθ'ου η αίτηση.
(Πολιτική Έφεση Aρ. 9397)
Πολιτική Δικονομία — Έξοδα — Έφεση — Καθορισμός κλίμακας υπολογισμού των εξόδων — Εφαρμοστέες αρχές.
Το Εφετείο απέρριψε έφεση των αιτητών που αφορούσε τη νομιμότητα της νομικής εκπροσώπησης του εφεσιβλήτου. Και τους καταδίκασε στην καταβολή των εξόδων.
Η παρούσα έφεση στρέφεται κατά της απόφασης πρωτοκολλητού του Ανωτάτου Δικαστηρίου που επιψήφισε έξοδα τα οποία επιδικάσθηκαν υπέρ του εφεσιβλήτου με βάση την κλίμακα αρ.7, η οποία ισχύει στην περίπτωση που η απαίτηση κυμαίνεται μεταξύ £250.000 και £1.000.000. Η πρωτοκολλητής δεν είχε στη διάθεσή της όλο το υλικό του φακέλου, ο οποίος βρισκόταν το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου όταν προχώρησε σε ψήφιση του εν λόγω καταλόγου εξόδων.
Το θέμα που εξετάζεται αφορά το κατά πόσο ο υπολογισμός έγινε πάνω στη σωστή βάση, δηλαδή, την κλίμακα δικηγορικής αμοιβής που ισχύει στην περίπτωση.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Τα στοιχεία που έχουν τεθεί στην ένορκη δήλωση που στηρίζει την αίτηση για αναθεώρηση, υποστηρίζονται από το περιεχόμενο του φακέλου. Και δείχνουν ότι εφόσον δεν έγινε αίτηση για αύξηση της κλίμακας, το νόμιμο πλαίσιο καθορισμού των εξόδων ήταν η χαμηλότερη κλίμακα αρ.6. Η μνημόνευση σε δύο προηγούμενες περιπτώσεις της κλίμακας αυτής δεσμεύει τον εφεσίβλητο και ασφαλώς δεν μπορεί εκ των υστέρων να αποδίδεται σε απροσεξία. Άλλωστε η χρήση της μεγαλύτερης κλίμακας αποδεικνύεται λανθασμένη και από την προσεκτική εξέταση της αξίας του επίδικου κτήματος που δηλώνεται στην έκθεση απαιτήσεως. Σε καμιά περίπτωση η απαίτηση, όπως υπολογίζεται στην έκθεση απαιτήσεως, δεν υπερβαίνει τις £250.000.
2. Από 1.9.96 ισχύουν νέες κλίμακες για τις οποίες έχει κάμει πρόβλεψη ο Περί Πολιτικής Δικονομίας (Τροποποιητικός) (αρ.4) Κανονισμός του 1996 (Ε.Ε αρ. 3075). Το μέτρο της δικηγορικής αμοιβής παρέχει η παράγραφος 35(η) του Μέρους ΙΙ του Παραρτήματος Β΄ του Κανονισμού που ορίζει ότι σε εφέσεις, η εφαρμοστέα κλίμακα θα γίνεται με βάση το ποσό ή την αξία του επίδικου θέματος, το οποίο εγείρεται στην έφεση. Η αξία του επίδικου κτήματος είναι - στην παρούσα υπόθεση - £100.000. Επομένως η εφαρμοστέα κλίμακα είναι η κλίμακα αρ. 6 η οποία ισχύει στην περίπτωση που η απαίτηση κυμαίνεται μεταξύ £50.000 - £250.000.
Η αίτηση έγινε αποδεκτή με έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Γεωργιάδης v. Υπουργικού Συμβουλίου, A.E. 2083, ημερ. 16/2/99.
Aίτηση για αναθεώρηση καταλόγου εξόδων.
Aίτηση με την οποία οι αιτητές επιδιώκουν αναθεώρηση της απόφασης του Πρωτοκολλητή για την επιψήφιση εξόδων, τα οποία επιδικάστηκαν υπέρ του εφεσίβλητου-καθ' ου η αίτηση. Mε την αίτηση αυτή αμφισβητούν την κλίμακα δικηγορικής αμοιβής βάσει της οποίας έγινε ο υπολογισμός.
Κ. Ταλαρίδης, για τους Eφεσείοντες - Aιτητές.
Κ. Δημητριάδης, για τον Eφεσίβλητο - Kαθ' ου η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Π.: Την απόφαση του δικαστηρίου θα δώσει ο δικαστής Σ. Νικήτας.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Η αίτηση αυτή είναι ένα ακόμη βήμα στην παρατεινόμενη αντιδικία των διαδίκων, η οποία άρχισε το 1992 με την καταθεση της αγωγής αρ. 431/92 από τον εφεσίβλητο εναντίον των εφεσειόντων. Εφεσιβάλλεται τώρα η απόφαση πρωτοκολλητού του δικαστηρίου αυτού, που αφορά επιψήφιση εξόδων, τα οποία επιδικάστηκαν υπέρ του εφεσιβλήτου. Το σχετικό πιστοποιητικό, ημερ. 29/4/98 (βλ. Δ.59, θ. 35 του περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικού Κανονισμού), είναι στο φάκελο.
Η διαδικασία ψήφισης θεσμοθετείται από τη Διαταγή 59. Παρόλο που δεν έχει όλα τα γνήσια χαρακτηριστικά κανονικής δίκης, εντούτοις είναι διαδικασία δικαστικής φυσιογνωμίας, η οποία διεξάγεται στο πλαίσιο του συστήματος της αντιδικίας: βλ. Α.Ε. 2083 Λεύκος Γεωργιάδης ν. Υπουργικού Συμβουλίου ημερ. 16/2/99. Η έγερση ενός ζητήματος κατά την αρχική διαδικασία αποτελεί προϋπόθεση για τη συζήτηση του κατά την αναθεώρηση (θ. 18).
Τα βασικά στοιχεία της διένεξης μπορούν να εκτεθούν πολύ σύντομα. Με απόφαση του ημερ. 23/12/97, το Εφετείο (με άλλη σύνθεση) απέρριψε έφεση των αιτητών που αφορούσε τη νομιμότητα της νομικής εκπροσώπησης του εφεσιβλήτου. Και τους καταδίκασε στην καταβολή των εξόδων. Το θέμα που εξετάζουμε, για το οποίο η πρωτοκολλητής έδωσε προκαταρκτικά εμπεριστατωμένη απόφαση, δε συνδέεται με την ουσία, δηλαδή, το παραδεκτό ή το ύψος του υποβληθέντος καταλόγου εξόδων του εφεσιβλήτου. Αλλά με το κατά πόσο ο υπολογισμός έγινε πάνω στη σωστή βάση, δηλαδή, την κλίμακα δικηγορικής αμοιβής που ισχύει για την περίπτωση.
Η αγωγή, όταν καταχωρήθηκε το 1992, περιείχε δήλωση ότι η αξία του επίδικου θέματος ξεπερνούσε τις £50.000. Τότε ίσχυε ο τροποποιημένος Διαδικαστικός Κανονισμός (Ε.Ε. αρ. 1423) της 3/2/78, που όριζε ως ψηλότερη κλίμακα την πέραν των £5.000. Στις 9/7/93 ο ενάγων/ εφεσίβλητος καταχώρησε τροποποιημένη έκθεση απαιτήσεως. Η τελευταία παράγραφος (αρ. 30) είναι αφιερωμένη στα αιτήματα θεραπείας. Περιλαμβάνουν την έκδοση απόφασης δηλωτικής των δικαιωμάτων του ενάγοντα σε συγκεκριμένο αριθμό μετοχών της εφεσείουσας 1, στη βάση των αρχών καταπιστεύματος (trust). διατάγματα για μεταβίβαση τους στον καθού η αίτηση. διάταγμα για την πώληση με δημόσιο πλειστηριασμό ή ιδιωτική πώληση 6 ακινήτων, που περιγράφονται στην παράγραφο 30(Ε). και απόδοση του εκπλειστηριάσματος ή του τιμήματος πώλησης, ανάλογα, στον καθού η αίτηση.
Διαζευκτικά ο εφεσίβλητος αξιώνει [(παράγραφος 30(ΣΤ)] αποζημίωση για ποσό πέραν των £250.000 για παράβαση (trust) ή καταπιστευτικής δικαιοπραξίας. Περαιτέρω, με την παράγραφο 30(Ζ), απαιτεί αποζημιώσεις εναντίον των εφεσειόντων 2 και 5 για £100.000, αξία ακινήτου στην οδόν Αγ. Ιλαρίωνος 22, στην Κάτω Πάφο. Οι εφεσείοντες/εναγόμενοι αρνούνται (παράγραφος 20 της Υπεράσπισης) ότι "τα κτήματα και/ή περιουσία της εναγομένης 1 είναι ύψους δήθεν πέραν των £250.000 και λέγουν ότι είναι πολύ μικροτέρας αξίας."
Από 1/9/96 καθιερώθηκαν και ισχύουν νέες κλίμακες για τις οποίες έχει κάμει πρόβλεψη ο περί Πολιτικής Δικονομίας (Τροποποιητικός) (αρ. 4) Κανονισμός του 1996 (Ε.Ε αρ. 3075). Ο Κανονισμός αυτός, που εκδόθηκε στις 19/7/96, αναθεώρησε τις κλίμακες καθορισμού των δικηγορικών. Με βάση τις νέες διατάξεις οι τρεις ψηλότερες κλίμακες διαμορφώθηκαν ως εξής: £50.000-£250.000 (στήλη αρ. 6), £250.000-£1.000.000 (στήλη αρ. 7) και η ύψιστη £1.000.000 και άνω (στήλη αρ. 8). Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ - όπως ορθά επισημαίνει και η πρωτοκολλητής στην απόφαση της - ότι το μέτρο της δικηγορικής αμοιβής παρέχει η παράγραφος 35(η) του Μέρους ΙΙ του Παραρτήματος Β΄του Κανονισμού, που ορίζει ότι:
"35. Στον καθορισμό της εφαρμοστέας κλίμακας, εκτός εάν το δικαστήριο εκδώσει ειδική διαταγή επί του θέματος, θα ισχύουν τα ακόλουθα κριτήρια:
(α)...................................................................................................
.......................................................................................................
(η) Σε εφέσεις - το ποσό ή η αξία του επίδικου θέματος, το οποίο εγείρεται στην έφεση."
Ο κατάλογος εξόδων, που υπέβαλε ο δικηγόρος του εφεσιβλήτου, είχε ως μέτρο την κλίμακα 7, η οποία ισχύει στην περίπτωση που η απαίτηση κυμαίνεται μεταξύ £250.000 και £1.000.000. Η πρωτοκολλητής ζήτησε αντίγραφα της δικογραφίας για να είναι σε θέση να εντοπίσει την εφαρμοστέα στην υπόθεση κλίμακα. Ας σημειωθεί ότι δεν είχε στη διάθεση της όλο το υλικό του φακέλου, ο οποίος βρισκόταν στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου. Με βάση λοιπόν τα δικογραφήματα που της δόθηκαν από τους δικηγόρους κατέληξε ότι δεν ευσταθούσε η εισήγηση που της υπέβαλε η δικηγόρος η οποία εμφανίστηκε τότε για τους εφεσείοντες, ότι η περίπτωση εντάσσεται στη χαμηλότερη κλίμακα αρ. 6 (£50.000-£250.000). Και προχώρησε σε ψήφιση του καταλόγου, εφαρμόζοντας την κλίμακα αρ. 7. Αυτή η απόφαση αποτελεί και το αντικείμενο της αναθεώρησης.
Η εξέταση του φακέλου μεταβάλλει άρδην την προηγούμενη εικόνα. Στην Πολιτική Έφεση αρ. 9021, μεταξύ των ιδίων διαδίκων, στον κατάλογο του εφεσιβλήτου για έξοδα που επιδικάστηκαν παλαιότερα προς όφελος του, ημερ. 31/10/96, αναγράφεται ευκρινώς από το δικηγόρο του η κλίμακα £50.000-£250.000. Το ίδιο συνέβη και στην αίτηση αρ. 130/96 (στον κατάλογο για τα έξοδα) για την έκδοση προνομιακών διαταγμάτων mandamus και certiorari για ακύρωση ενδιάμεσης πάλιν απόφασης που δόθηκε στο πλαίσιο της ίδιας αγωγής. Ο κ. Δημητριάδης είπε πως έκαμε λάθος και στις δύο περιπτώσεις. Είναι "παραδρομή", όπως ακριβώς είπε, που δεν τον δεσμεύει.
Τα παραπάνω στοιχεία, που έχουν τεθεί στην ένορκη δήλωση που στηρίζει την αίτηση για αναθεώρηση, υποστηρίζονται από το περιεχόμενο του φακέλου. Και δείχνουν ότι εφόσο δεν έγινε αίτηση για αύξηση της κλίμακας, το νόμιμο πλαίσιο καθορισμού των εξόδων ήταν η χαμηλότερη κλίμακα αρ. 6. Η μνημόνευση σε δύο προηγούμενες περιπτώσεις της κλίμακας αυτής δεσμεύει τον εφεσίβλητο και ασφαλώς δεν μπορεί εκ των υστέρων να αποδίδεται σε απροσεξία. Άλλωστε η χρήση της μεγαλύτερης κλίμακας αποδεικνύεται λανθασμένη και από την προσεκτική εξέταση της αξίας του επίδικου κτήματος που δηλώνεται στην έκθεση απαιτήσεως. Η απαίτηση 30(Ζ) για ποσό £100.000 αφορά την αξία του ακινήτου στην Κάτω Πάφο. Πρόκειται όμως για το ακίνητο με στοιχεία VI που περιλαμβάνει η παράγραφος 30(Ε). Επομένως σε καμιά περίπτωση η απαίτηση, όπως υπολογίζεται στην έκθεση απαιτήσεως, δεν υπερβαίνει τις £250.000.
Για τους λόγους αυτούς η αίτηση γίνεται αποδεκτή. Η υπόθεση αναπέμπεται στον Πρωτοκολλητή για να προβεί σε ψήφιση εξόδων πάνω στη σωστή κλίμακα όπως τη διαπιστώσαμε με την απόφαση μας. Τα έξοδα της αίτησης επιδικάζονται σε βάρος του εφεσιβλήτου.
H αίτηση γίνεται αποδεκτή με έξοδα.