|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1998) 1 ΑΑΔ 598
31 Μαρτίου, 1998
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
RESOLA (CYPRUS) LTD.,
Εφεσείοντες-Εναγόμενοι,
v.
ΧΑΡΗ ΧΡΙΣΤΟΥ,
Εφεσιβλήτου-Ενάγοντα.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 9610)
Αποφάσεις και Διατάγματα — Προσωρινό Διάταγμα — Για παρεμπόδιση αποξένωσης ακίνητης ιδιοκτησίας που δεν αποτελεί αντικείμενο της αγωγής — Άρθρο 5 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6 — Στοιχείο της θεμελίωσης συζητήσιμης υπόθεσης — Είναι το ίδιο με την περίπτωση του Άρθρου 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου — Η επικύρωση του διατάγματος συνδέεται άμεσα με τις πρόνοιες του Άρθρου 5(2) του Κεφ. 6, ειδικά με το ενδεχόμενο, μια πιθανή απόφαση υπέρ του εφεσιβλήτου, να παραμείνει ανικανοποίητη, σε περίπτωση αποξένωσης της ακίνητης ιδιοκτησίας των εφεσειόντων.
Αποφάσεις και Διατάγματα — Προσωρινό Διάταγμα — Εκδοθέν μετά από μονομερή αίτηση — Υποχρέωση για πλήρη αποκάλυψη όλων των ουσιωδών γεγονότων — Συνιστά προϋπόθεση για εξασφάλιση του διατάγματος χωρίς ειδοποίηση στον αντίδικο — Το κριτήριο είναι κατά πόσο η αποκάλυψη συγκεκριμένων γεγονότων συνιστά, εξ αντικειμένου ουσιώδους σημασίας στοιχείο για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου — Ουσιώδη είναι και τα γεγονότα που σχετίζονται με το κατεπείγον του αιτήματος για τη χορήγηση θεραπείας.
Αποφάσεις και Διατάγματα — Προσωρινό Διάταγμα — Εκδόθηκε μονομερώς χωρίς να έχει καταδειχθεί το επείγον της έκδοσής του σύμφωνα με το Άρθρο 9 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6 — Είναι άκυρο λόγω έλλειψης δικαιοδοσίας.
Πολιτική Δικονομία — Ενδιάμεση αίτηση — Χορήγηση προσωρινής θεραπείας — Μπορεί να υποβληθεί πριν από την καταχώρηση της έκθεσης απαιτήσεως — Τα γεγονότα που τη θεμελιώνουν πρέπει να προσδιορίζονται σε ένορκη ή ενόρκους δηλώσεις που συνοδεύουν την αίτηση.
Λέξεις και Φράσεις — "Pleadings" στην Odysseοs v. Pieris Estates & Others (1982) 1 C.L.R. 557.
Μετά από μονομερή αίτηση του εφεσιβλήτου, το Επαρχιακό Δικαστήριο απαγόρευσε στους εφεσείοντες, υπεράκτια εταιρεία η οποία εδρεύει στην Κύπρο, να αποξενώσουν, εκκρεμούσης της δίκης, τρία αυτοκίνητα και τρία διαμερίσματα και περαιτέρω απαγορεύτηκε η διενέργεια οποιωνδήποτε αναλήψεων από τον τραπεζικό λογαριασμό τους. Οι εφεσείοντες έφεραν ένσταση στην παράταση του διατάγματος και ζήτησαν την ακύρωσή του, υποστηρίζοντας ότι το διάταγμα δεν έπρεπε να είχε εκδοθεί, διότι δεν είχε στοιχειοθετηθεί το κατεπείγον του αιτήματος για τη χορήγηση θεραπείας στην απουσία του αντιδίκου και ότι ο εφεσίβλητος, στη θεμελίωση της αίτησής του, απέκρυψε ουσιώδη γεγονότα. Το πρωτόδικο Δικαστήριο, παρά τη διαπίστωση ότι ο εφεσίβλητος απέτυχε να αποδείξει την ύπαρξη πρόθεσης εκ μέρους των εφεσειόντων να αποξενώσουν την ακίνητη ιδιοκτησία τους, παρέτεινε την ισχύ του διατάγματος αναφορικά με τα τρία διαμερίσματα και ακύρωσε τα άλλα δύο μέρη.
Η πρωτόδικη απόφαση προσβλήθηκε για τρεις λόγους:
(α) Ο πρώτος λόγος σχετίζεται με την υποβολή του αιτήματος για χορήγηση απαγορευτικού διατάγματος πριν την καταχώρηση της έκθεσης απαίτησης.
(β) Οι άλλοι δύο λόγοι σχετίζονται με την υπόσταση της μονομερούς αίτησης και τη θεμελίωσή της.
Το Ανώτατο Δικαστήριο ανέτρεψε την πρωτόδικη απόφαση και ακύρωσε το διάταγμα.
Αποφασίστηκε ότι:
(α) Σύμφωνα με τη σχετική νομολογία, η καταχώρηση της έκθεσης απαίτησης δεν αποτελεί προϋπόθεση για τη χορήγηση προσωρινής θεραπείας. Αυτός ο λόγος της έφεσης κρίνεται ανεδαφικός.
(β) Μόνο, εφόσον καταδεικνύεται το κατεπείγον του αιτήματος δικαιολογείται, όλως εξαιρετικά, η άσκηση δικαστικής εξουσίας στην απουσία του εναγομένου. Μόνο τότε μπορεί να συγχωρεθεί η παρέκκλιση από το θεμελιώδη κανόνα της δικαιοσύνης, να ακούσει και τα δύο μέρη πριν εκφέρει κρίση.
Η διαπίστωση του Δικαστηρίου - ότι δεν είχε προσαχθεί αποδεκτή μαρτυρία η οποία να καταδεικνύει πρόθεση εκ μέρους των εφεσειόντων για την πώληση του ακινήτου - καταρρίπτει το βάθρο του διατάγματος, που συνίστατο στην ύπαρξη ανάγκης για την παροχή θεραπείας άνευ καθυστερήσεως. Τέτοια ανάγκη δεν είχε αποκαλυφθεί με την αίτηση του εφεσιβλήτου. Στο βαθμό δε που διευκρινίστηκαν οι ισχυρισμοί του κατά τη δίκη, καταδείχθηκε ότι δεν υπήρχε τίποτε το οποίο να προσδίδει επείγοντα χαρακτήρα στο αίτημα για την έκδοση απαγορευτικού διατάγματος. Περαιτέρω, η μη αποκάλυψη γεγονότων, τα οποία γνώριζε, όπως διαφάνηκε, ο εφεσίβλητος και τα οποία έτειναν να αποδυναμώσουν το κατεπείγον του αιτήματος, συνιστούσε απόκρυψη ουσιωδών γεγονότων, που αποτελεί πρόσθετο ανεξάρτητο λόγο για την ακύρωση του διατάγματος.
Η έφεση επιτυγχάνει με έξοδα. Το διάταγμα ακυρώνεται και η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
Τσιολάκκη κ.ά. v. Στυλιανίδη (1992) 1 Α.Α.Δ. 782,
Demstar Limited v. Zim Israel Navigation Co. Limited κ.ά. (1996) 1(Α) Α.Α.Δ. 597,
Odysseos v. Pieris Estates Ltd a.ο. (1982) 1 C.L.R. 557,
American Cyanamid v. Ethicon [1975] 1 All E.R. 504,
Krashias Shoe Factory Ltd v. Adidas Sportschuhfabriken Adi Dassier KG (1989) 1(E) Α.Α.Δ. 750,
Louis Vuitton v. Δέρμοσακ Λτδ κ.ά. (1992) 1(B) Α.Α.Δ. 1453,
Μ & CH Mitsingas Trading Ltd. κ.ά. v. Timberland Co of USA (1997) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1791,
Stavros Hotel Appartments Ltd (1994) 1 Α.Α.Δ. 836,
B.P. Cyprus Ltd (1996) 1(Β) Α.Α.Δ. 861.
Έφεση.
Έφεση από τους εναγομένους κατά της ενδιάμεσης απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Σταματίου, E.Δ.) που δόθηκε στις 22 Δεκεμβρίου, 1995 (Aρ. Aγωγής 3434/95) με την οποία, εκκρεμούσης της δίκης, τους απαγόρευε να αποξενώσουν περιουσιακά τους στοιχεία και να διενεργήσουν οποιαδήποτε ανάληψη από τον τραπεζικό τους λογαριασμό.
Μ. Πελίδης, για τους Εφεσείοντες.
Δ. Παπαδόπουλος, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΔIKAΣTHPIO: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γ.Μ. Πικής, Π.
ΠΙΚΗΣ, Π.: Μετά από μονομερή αίτηση του εφεσίβλητου, το Επαρχιακό Δικαστήριο απαγόρευσε στους εφεσείοντες, υπεράκτια εταιρεία η οποία εδρεύει στην Κύπρο, να αποξενώσουν, εκκρεμούσης της δίκης, τα ακόλουθα περιουσιακά στοιχεία:-
(α) Τρία αυτοκίνητα· και
(β) Τρία διαμερίσματα.
Απαγορεύθηκε, επίσης, η διενέργεια οποιωνδήποτε αναλήψεων από τον τραπεζικό λογαριασμό τους.
Το διάταγμα εκδόθηκε βάσει του Άρθρου 9 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, ΚΕΦ. 6, και παρέμεινε σε ισχύ μέχρι την ημερομηνία που επανήλθε προς εξέταση, μετά τη γνωστοποίησή του και της αίτησης, βάσει της οποίας εκδόθηκε, στους εφεσείοντες.
Οι εφεσείοντες έφεραν ένσταση στην παράταση του διατάγματος και ζήτησαν την ακύρωσή του. Υποστήριξαν ότι το διάταγμα δεν έπρεπε να είχε εκδοθεί, διότι δεν είχε στοιχειοθετηθεί το κατεπείγον του αιτήματος για τη χορήγηση θεραπείας στην απουσία του αντιδίκου. Δεύτερος λόγος, για τον οποίο ζήτησαν την ακύρωση του διατάγματος, ήταν η απόκρυψη ουσιωδών γεγονότων από τον εφεσίβλητο, στη θεμελίωση της αίτησής του.
Αφού άκουσε τους διαδίκους, το Δικαστήριο ακύρωσε τα δύο από τα τρία μέρη του διατάγματος, περιορίζοντας την ισχύ του στο μέρος που αφορούσε την ακίνητη ιδιοκτησία.
Το Δικαστήριο επικύρωσε το διάταγμα και παρέτεινε την ισχύ του, αναφορικά με τα τρία διαμερίσματα, παρά τη διαπίστωση ότι ο εφεσίβλητος απέτυχε να αποδείξει την ύπαρξη πρόθεσης εκ μέρους των εφεσειόντων να αποξενώσουν την ακίνητη ιδιοκτησία τους. Κρίθηκε, όπως προκύπτει από την απόφαση, ότι η κακή τους οικονομική κατάσταση, αφενός, και η απουσία συνεκτικού δεσμού μεταξύ τους και της Κύπρου, αφετέρου, δικαιολογούσαν την οριστικοποίηση αυτού του μέρους του διατάγματος, ως ασφάλεια για την ικανοποίηση πιθανής απόφασης υπέρ του εφεσίβλητου.
Στην απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου, γίνεται αναφορά τόσο στις διατάξεις του Άρθρου 32, όσο και σ' εκείνες του Άρθρου 5 του ΚΕΦ. 6 και στη μακρά νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, προσδιοριστική των προϋποθέσεων για τη χορήγηση προσωρινού διατάγματος. Το στοιχείο, υποδεικνύεται, της θεμελίωσης συζητήσιμης υπόθεσης, είναι το ίδιο και στις δύο περιπτώσεις (Άρθρο 32 και Άρθρο 5) - (βλ. Τσιολάκκη και άλλη ν. Στυλιανίδη (1992) 1 Α.Α.Δ. 782). Η επικύρωση του διατάγματος συνδέεται άμεσα με τις πρόνοιες του Άρθρου 5(2) του ΚΕΦ. 6, ειδικά με το ενδεχόμενο μια πιθανή απόφαση υπέρ του εφεσίβλητου να παραμείνει ανικανοποίητη, σε περίπτωση αποξένωσης της ακίνητης ιδιοκτησίας των εφεσειόντων.
Το Δικαστήριο πραγματεύεται, στην απόφασή του, και το καθήκον για πλήρη αποκάλυψη όλων των ουσιωδών γεγονότων, ως όρο για τη χορήγηση θεραπείας χωρίς ειδοποίηση στον αντίδικο. Διαπιστώνει ότι η παράλειψη του εφεσίβλητου να αποκαλύψει την ύπαρξη απόδειξης, την οποία είχε εκδώσει για την παραλαβή ποσού $100.000,00 για τις υπηρεσίες του, δεν αποτελούσε ουσιώδες γεγονός και, συνεπώς, δεν είχε οποιεσδήποτε συνέπειες για το κύρος του διατάγματος. Ο εφεσίβλητος αμφισβήτησε την ορθότητα των αναγραφομένων στην απόδειξη που είχε εκδώσει. Το αναμφισβήτητο αντικειμενικό γεγονός παραμένει ότι η απόδειξη περιείχε γεγονότα, που έτειναν να μειώσουν την απαίτηση του εφεσίβλητου για οφειλόμενους μισθούς από $280.000,00 σε $180.000,00. Στην απόφαση, υιοθετείται η θέση ότι η μη αποκάλυψη δε σκοπούσε στην εξαπάτηση του Δικαστηρίου, που, όπως φαίνεται, το Δικαστήριο θεωρούσε ως το κρίσιμο στοιχείο για την ακύρωση διατάγματος λόγω απόκρυψης γεγονότων.
Όπως διαπιστώσαμε στην Demstar Limited v. Zim Israel Navigation Co Limited και Άλλου (1996) 1(Α) Α.Α.Δ. 597, πρόθεση εξαπάτησης δεν αποτελεί προϋπόθεση για την ακύρωση διατάγματος λόγω παράλειψης αποκάλυψης ουσιωδών γεγονότων. Το κριτήριο είναι, όπως αναφέραμε, κατά πόσο η μη αποκάλυψη συγκεκριμένων γεγονότων συνιστά, εξ αντικείμενου, ουσιώδους σημασίας στοιχείο για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου, οπόταν, στην απουσία του, αυτή τούτη η απόφαση του δικαστηρίου καθίσταται ακροσφαλής.
Η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου προσβάλλεται για τρεις, ουσιαστικά λόγους, οι οποίοι σχετίζονται, στην ουσία, με τις προϋποθέσεις για την παροχή θεραπείας στην απουσία του αντιδίκου.
Ο πρώτος σχετίζεται με την υποβολή του αιτήματος για τη χορήγηση απαγορευτικού διατάγματος πριν την καταχώριση της Έκθεσης Απαιτήσεως. Έρεισμα για την εισήγηση αυτή, αντλείται από το ακόλουθο απόσπασμα από την Odysseos v. Pieris Estates and Others (1982) 1 C.L.R. 557, σελ. 569:-
"There is no reason in principle or on authority to interpret 'a serious question to be tried at the hearing' in the context of the proviso to s.32(1) - Law 14/60, as requiring anything beyond the disclosure of an arguable case on the strength of the pleadings, as the House of Lords suggested in Ethicon, supra."
Εξέταση της απόφασης στην Odysseos, (ανωτέρω), αποκαλύπτει ότι ο όρος "pleadings" χρησιμοποιείται με την ευρεία του έννοια και όχι ως τεχνικός όρος, εξισούμενος με τις εγγράφους προτάσεις. Το θέμα αυτό δεν εξετάστηκε στην Odysseos. Πρόδηλο είναι, επίσης, ότι στην American Cyanamid v. Ethicon [1975] 1 All E.R. 504, τίποτε δεν αναφέρθηκε, το οποίο να υποδηλώνει ότι η καταχώριση της έκθεσης απαιτήσεως αποτελεί προϋπόθεση για τη χορήγηση προσωρινής θεραπείας. Αντίθετα, οι εκατέρωθεν θέσεις είχαν προσδιοριστεί, σ' εκείνη την υπόθεση, σε ένορκες δηλώσεις, που αποτέλεσαν και το βάθρο για τη χορήγηση προσωρινής θεραπείας. Αυτό, άλλωστε, προκύπτει ευθέως και από τις αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου στις Krashias v. Adidas (1989) 1 Α.Α.Δ. (Ε) 750 και Vuitton v. Δέρμοσακ Λτδ και άλλης (1992) 1 Α.Α.Δ. 1453.
Αυτός ο λόγος της έφεσης κρίνεται ανεδαφικός.
Οι άλλοι δύο λόγοι έφεσης σχετίζονται με την υπόσταση της μονομερούς αίτησης και τη θεμελίωσή της.
Οι εφεσείοντες υποστήριξαν, όπως και ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου, ότι δεν υφίσταντο οι προϋποθέσεις για τη χορήγηση μονομερούς θεραπείας. Απουσίαζαν εκείνες οι προϋποθέσεις, που θα καθιστούσαν το αίτημα κατεπείγον και, παρεπόμενα, τη χορήγηση θεραπείας, χωρίς ειδοποίηση στην άλλη πλευρά, παραδεκτή. Αλλά και η θεμελίωση του αιτήματος ήταν ουσιωδώς ατελής, λόγω της απόκρυψης γεγονότων και, ειδικά, της απόδειξης για το ποσό των $100.000,00. Το Δικαστήριο, όπως έχουμε αναφέρει, έκρινε ότι η μη αποκάλυψη του γεγονότος αυτού δεν ήταν ουσιώδης και δεν απέβλεπε στην εξαπάτηση του Δικαστηρίου.
Στην πρόσφατη απόφασή μας M & CH Mitsingas Trading Ltd. και άλλοι v. The Timberland Co of USA (1997) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1791 είχαμε υποδείξει ότι, σε μονομερείς αιτήσεις, ουσιώδη είναι και τα γεγονότα που σχετίζονται με το κατεπείγον του αιτήματος για τη χορήγηση θεραπείας.
Το Άρθρο 9(1) του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, το οποίο παρέχει εξουσία για τη χορήγηση μονομερούς θεραπείας, προβλέπει:-
«9. - (1) Κάθε διάταγμα, το οποίο το Δικαστήριο έχει εξουσία να εκδώσει δύναται, όταν αποδειχθεί το κατεπείγον ή άλλες ιδιαίτερες περιστάσεις, να εκδοθεί με αίτηση του ενός από τους διαδίκους χωρίς ειδοποίηση στον άλλο.»
Το επείγον για την παροχή θεραπείας αποτελεί δικαιοδοτικό όρο. Μόνο, εφόσο καταδεικνύεται το κατεπείγον του αιτήματος, δικαιολογείται, όλως εξαιρετικά, η άσκηση δικαστικής εξουσίας στην απουσία του εναγομένου. Μόνο τότε μπορεί να συγχωρηθεί η παρέκκλιση από το θεμελιώδη κανόνα της δικαιοσύνης, να ακούσει και τα δύο μέρη πριν εκφέρει κρίση.
Όπως διαπιστώνει ο Κωνσταντινίδης, Δ., σε δύο αποφάσεις του - (In Re Stavros Hotel Appartments Ltd. (1994) 1 Α.Α.Δ. 836 In Re B.P. CYPRUS LTD. (1996) 1(Β) Α.Α.Δ. 861, το υπαρκτό του επείγοντος αποτελεί προϋπόθεση για την επίκληση της δικαιοδοσίας κάτω από το Άρθρο 9 του ΚΕΦ. 6.
Στη Vuitton v. Δέρμοσακ Λτδ και άλλης (1992) 1 Α.Α.Δ. 1453, σελ. 1462, τονίστηκε ότι:-
«Η έκδοση προσωρινού διατάγματος εξ πάρτε, συνιστά εξαιρετικό μέτρο εφόσο παρέχεται κατά παρέκκλιση του κανόνα της φυσικής δικαιοσύνης που αποκλείει την παροχή θεραπείας χωρίς την παροχή ευκαιρίας στον αντίδικο να ακουστεί.»
Τα γεγονότα, τα οποία στοιχειοθετούν την επείγουσα ανάγκη για την παροχή θεραπείας άνευ ετέρου, περιέχονται, κατά κύριο λόγο, στην ακόλουθη παράγραφο της ένορκης ομολογίας του εφεσίβλητου:-
«Εξ όσων κάλλιον γνωρίζω και ως έχω πληροφορηθεί από κύκλους φιλικά προσκείμενους προς τους Εναγομένους καθυστερούν να με πληρώσουν καθώς προσπαθούν να αποξενώσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία για να με αποκλείσουν από το να ικανοποιήσω οποιανδήποτε απόφαση εκδοθεί υπέρ εμού. Εάν επιτραπή τούτο τότε οποιανδήποτε απόφαση εκδοθεί υπέρ εμού δεν θα μπορεί να ικανοποιηθεί γιατί οι Εναγόμενοι δεν έχουν άλλα περιουσιακά στοιχεία εντός της δικαιοδοσίας των Κυπριακών Δικαστηρίων.»
Ο πιο πάνω ισχυρισμός είναι, αφεαυτού, αόριστος και δεν αποκαλύπτει την πηγή πληροφοριών του ενάγοντα. Για το λόγο αυτό, έπρεπε να είχε αγνοηθεί - (βλ. Δ.39, θ.2 και Vuitton, (ανωτέρω)).
Κατά την αντεξέταση του εφεσίβλητου στη δίκη, αποκαλύφθηκε ότι οι σχετικές πληροφορίες είχαν περιέλθει σε γνώση του τον προηγούμενο χρόνο, από ακατανόμαστα και πάλιν πρόσωπα. Η ίδια δε η διαπίστωση του Δικαστηρίου - ότι δεν είχε προσαχθεί αποδεκτή μαρτυρία, η οποία να καταδεικνύει πρόθεση εκ μέρους των εφεσειόντων για την πώληση του ακινήτου - καταρρίπτει το βάθρο του διατάγματος, που συνίστατο στην ύπαρξη ανάγκης για την παροχή θεραπείας άνευ καθυστερήσεως. Τέτοια ανάγκη δεν είχε αποκαλυφθεί με την αίτηση του εφεσίβλητου. στο βαθμό δε που διευκρινίστηκαν οι ισχυρισμοί του κατά τη δίκη, καταδείχθηκε ότι δεν υπήρχε τίποτε το οποίο να προσδίδει επείγοντα χαρακτήρα στο αίτημα για την έκδοση απαγορευτικού διατάγματος. Περαιτέρω, η μη αποκάλυψη γεγονότων, τα οποία γνώριζε, όπως διεφάνη, ο εφεσίβλητος και τα οποία έτειναν να αποδυναμώσουν το κατεπείγον του αιτήματος, συνιστούσε απόκρυψη ουσιωδών γεγονότων, που αποτελεί πρόσθετο ανεξάρτητο λόγο για την ακύρωση του διατάγματος. Δεν αποκάλυψε στην ένορκη δήλωσή του ότι οι πληροφορίες για την, κατ' ισχυρισμό, πρόθεση των εφεσειόντων να αποξενώσουν την περιουσία τους είχαν περιέλθει σε γνώση του, τουλάχιστον τεσσεράμιση μήνες νωρίτερα. Η μη λήψη οποιουδήποτε διαβήματος στο ενδιάμεσο, απογυμνώνει, αφεαυτής, το αίτημα του κατεπείγοντος που υποβλήθηκε και το οποίο επικαλέστηκε ο εφεσίβλητος για τη χορήγηση θεραπείας.
Ενόψει της κατάληξης στην οποία αγόμεθα, δεν κρίνεται απαραίτητο να αποφασίσουμε κατά πόσο, η μη αποκάλυψη της απόδειξης για την παραλαβή ποσού $100.000,00, συνιστούσε απόκρυψη ουσιώδους γεγονότος.
Καταλήγουμε ότι:-
(α) δεν είχαν στοιχειοθετηθεί οι προϋποθέσεις για τη χορήγηση θεραπείας στην απουσία του αντιδίκου· και
(β) δεν είχαν αποκαλυφθεί ουσιώδη γεγονότα, σε σχέση με το κατεπείγον του αιτήματος, η αποκάλυψη των οποίων ήταν ουσιώδους σημασίας για τη λήψη της απόφασης του Δικαστηρίου.
Η έφεση επιτρέπεται με έξοδα.
Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται, το διάταγμα ακυρώνεται και η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.
H έφεση επιτυγχάνει με έξοδα. Το διάταγμα ακυρώνεται και η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.