|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 1 ΑΑΔ 302
26 Μαρτίου, 1997
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΚΑΛΛΗΣ, Δ/στές]
AΝΔΡΕΑΣ ΑΓΑΘΟΚΛΕΟΥΣ,
Aιτητής,
v.
ΕΔΑΞΥΛ ΞΥΛΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΛΤΔ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ,
Kαθ' ων η αίτηση.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 9138).
Αποφάσεις και Διατάγματα — Αίτηση για παραμερισμό απόφασης σε έφεση και επανασυζήτηση της έφεσης — Το Δικαστήριο δεν έχει σύμφυτη εξουσία να παραμερίζει εκδοθείσα απόφασή του, με σκοπό την επανασυζήτησή της — Η διασφάλιση της τελεσιδικίας ενυπάρχει στο σύστημα απονομής της δικαιοσύνης που ακολουθείται στην Κύπρο.
Μετά την έκδοση της απόφασης του Εφετείου στην παρούσα έφεση, ο εφεσίβλητος καταχώρησε την υπό κρίση αίτηση με την οποία επιδιώκει τον παραμερισμό της απόφασης και την επανασυζήτηση της έφεσης. Ισχυρίζεται ότι η απόφαση είναι εσφαλμένη γιατί επιδικάστηκαν ποσά υπέρ των εφεσειόντων - καθ' ων η αίτηση στην παρούσα διαδικασία, μεγαλύτερα από εκείνα που αξίωναν στην αγωγή τους, χωρίς να τροποποιηθεί η έκθεση απαίτησης. Επίσης ο αιτητής διατείνεται πως υπάρχει στην απόφαση και αριθμητικό λάθος, το οποίο για σκοπούς απονομής της δικαιοσύνης πρέπει να διορθωθεί.
Αποφασίστηκε ότι:
Η απόφαση του Εφετείου στην Ορφανίδης v. Μιχαηλίδης, 1 Α.Α.Δ. 295, υιοθέτησε ουσιαστικά τη θεμελιακή αρχή της διασφάλισης της τελεσιδικίας. Δεν έχει το Δικαστήριο σύμφυτη εξουσία να παραμερίζει εκδοθείσα απόφασή του, με σκοπό την επανασυζήτησή της.
Η αίτηση απορρίφθηκε με έξοδα.
Per curiam: H Δ.64 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με το επίδικο θέμα, όπως εισηγήθηκε ο συνήγορος του αιτητή.
Υποθέσεις που αναφέρθηκαν:
Εδαξύλ Ξυλουργικές Επιχειρήσεις Λτδ και Άλλος v. Αγαθοκλέους (1996) 1 A.A.Δ. 1337,
Α. G. v. Birmingham Corporation [1880] 15 Ch.D. 423,
Graig v. Kanseen [1943] 1 All E.R. 108,
Ορφανίδης v. Μιχαηλίδης (1968) 1 Α.Α.Δ. 295.
Aίτηση.
Aίτηση από τον εφεσίβλητο με την οποία επιδιώκεται ο παραμερισμός της απόφασης ημερομηνίας 18.12.96 στην Έφεση Aρ. 9138 και η επανασυζήτηση της έφεσης.
Χρ. Πουργουρίδης, για τον Αιτητή.
Γ. Πελαγίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Στις 18.12.96 το Εφετείο, με την παρούσα σύνθεση, εξέδωσε την απόφασή του στην Πολιτική Εφεση 9138 Εδαξύλ Ξυλουργικές επιχειρήσεις Λτδ κ.α. v. Α.Αγαθοκλέους. Στις 24.1.97 ο εφεσίβλητος, στην πιο πάνω έφεση, καταχώρισε την υπό κρίση αίτηση με την οποία επιδιώκει τον παραμερισμό της απόφασής μας και την επανασυζήτηση της έφεσης. Το αίτημα στηρίζεται στον ισχυρισμό πως η απόφασή μας στην πιο πάνω έφεση είναι εσφαλμένη γιατί επιδικάστηκαν ποσά υπέρ των εφεσειόντων - καθ' ων η αίτηση στην παρούσα διαδικασία - μεγαλύτερα από εκείνα που αξίωναν στην αγωγή τους και τούτο χωρίς να ακολουθηθεί η διαδικασία τροποποίησης της εκθέσεως απαιτήσεως. Πρόσθετα, ο αιτητής διατείνεται πως έχει παρεισφρύσει στην απόφαση και αριθμητικό λάθος, το οποίο για σκοπούς απονομής δικαιοσύνης πρέπει να διορθωθεί.
Στην αρχή της συζήτησης θέσαμε ως προκαταρκτικό ζήτημα την ύπαρξη ή μή εξουσίας στο Εφετείο, που στο σύστημα μας λειτουργεί ως ο τελευταίος βαθμός δικαιοδοσίας, να παραμερίζει απόφαση που εξέδωσε με σκοπό να επανεξετασθεί η υπόθεση. Ο δικηγόρος του αιτητή εισηγήθηκε πως το εφετείο έχει τέτοια εξουσία, που είναι σύμφυτη της αρμοδιότητάς του. Είπε επίσης πως η εξουσία αυτή πηγάζει τώρα και από τη νέα Δ.64 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Αναπτύσσοντας την επιχειρηματολογία του ο συνήγορος μας παρέπεμψε σε Αγγλικές και Κυπριακές αποφάσεις, δίδοντας έμφαση στις υποθέσεις A.G. v. Birmingham Corporation [1880] 15 Ch.D.423 και Graig v. Kanseen [1943] 1 All E.R.108, τις οποίες και χαρακτήρισε ως καθοριστικές στην προώθηση της θέσης του.
Η άποψή μας είναι πως η αίτηση είναι αβάσιμη. Το Ανώτατο Δικαστήριο ως Εφετείο, με διευρυμένη μάλιστα σύνθεση από 5 δικαστές, ερεύνησε το ζήτημα που μας απασχολεί στην υπόθεση Ορφανίδης v. Μιχαηλίδης (1968) 1 Α.Α.Δ. 295, στην οποία ηγέρθηκαν πανομοιότυπα νομικά σημεία. Δεν θα αναφερθούμε σε έκταση στην απόφαση. Θα αρκεστούμε να πούμε μόνο πως σ' αυτή γίνεται εξαντλητική συζήτηση του ζητήματος, με ειδική μάλιστα συγκριτική αναφορά στα ισχύοντα στην Αγγλία και στον τόπο μας.
To μόνο που θα μπορούσαμε να προσθέσουμε, ως δικό μας σχόλιο, είναι πως η απόφαση του Δικαστηρίου στην υπόθεση Ορφανίδης υιοθέτησε ουσιαστικά τη θεμελιακή αρχή, που ενυπάρχει στο σύστημα απονομής της δικαιοσύνης που ακολουθούμε, της διασφάλισης δηλαδή της τελεσιδικίας. Δεν έχει το Δικαστήριο σύμφυτη εξουσία να παραμερίζει εκδοθείσα απόφασή του, με σκοπό την επανασυζήτησή της.
Η αίτηση θα απορριφθεί. Ας μη νομισθεί όμως ότι επειδή δεν ασχοληθήκαμε με την ουσία της παραμένει οποιαδήποτε αδικία εις βάρος του αιτητή, όπως διατείνεται ο ίδιος. Επί αυτού παραπέμπουμε στην απόφαση που εκδώσαμε για να διαπιστωθεί το αβάσιμο των εισηγήσεών του και σε ότι αφορά τα γεγονότα της υπόθεσης αλλά και τα νομικά σημεία.
Τέλος παρατηρούμε, έστω και για ακαδημαϊκή συζήτηση, πως οι αγγλικές υποθέσεις στις οποίες αναφέρθηκε ο συνήγορος του αιτητή δεν υποστηρίζουν τις εισηγήσεις του. Η Δ.64 δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το ζήτημα που μας απασχόλησε, ασχολείται με άλλα ολωσδιόλου δικονομικά ζητήματα. Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.
H αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.