|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1992) 1 ΑΑΔ 795
22 Μαίου, 1992
[ΠΙΚΗΣ, Δ/στής]
ΓΡΑΜΜΕΣ ΣΤΡΙΝΤΖΗ ΑΙΓΑΙΟΥ ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ,
Ενάγοντες,
ν.
ALLWAYS TRAVEL HOLIDAYS LIMITED ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ,
Εναγομένων.
( Αγωγή Ναυτοδικείου Αρ. 211/89.).
Δίκαιο Εταιρειών — Αίτηση για παροχή ασφάλειας για έξοδα από εναγόμενη εταιρεία, σχετικά με ανταπαίτηση που αυτή προέβαλε — Η ανταπαίτηση συνεδέετο άμεσα με την υπεράσπισή της — Η αίτηση δεν έγινε αποδεκτή.
Σε αγωγή εναντίον εταιρείας για απώλεια και ζημία λόγω παράβασης ναυλοσυμφώνου η εναγόμενη εταιρεία αρνήθηκε την απαίτηση και ισχυρίσθηκε ότι η κατάρρευση της συμφωνίας οφείλετο σε παραβιάσεις και παραλείψεις των εναγόντων, πάνω στις οποίες βάσισε και ανταπαίτησή της. Οι ενάγοντες ζήτησαν την παροχή από την εναγόμενη 1 ασφάλειας για τα έξοδα σχετικά με την ανταπαίτηση, δυνάμει του άρθρου 382 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113.
Αποφασίσθηκε ότι:
Εφόσον η ανταπαίτηση συσχετίζετο άμεσα με την υπεράσπιση, και κατά συνέπεια τα πρόσθετα έξοδα που θα επροκαλούντο από την προώθηση της ανταπαίτησης δεν μπορούσαν να είναι μεγάλα, διότι το θέμα το οποίο θα διερευνάτο θα αποτελούσε ουσιαστικά προέκταση της τεκμηρίωσης της υπεράσπισης, το Δικαστήριο στην άσκηση της διακριτικής του ευχέρειας δεν μπορούσε να δεχθεί την αίτηση.
Η αίτηση απορρίφθηκε χωρίς έξοδα.
Υποθέσεις που αναφέρθηκαν:
City of Moscow Gas Co v. International Financial Society [1872] 7 Ch. App. 225·
Freehold Land and Brickmaking Co v. Spargo [1868] W.N. 94·
Senior Service Ltd v. Chrysanthi Shipping Co Ltd (1975) 1 C.L.R. 316·
Alahmari v. Alia, TIE. 6766, απόφαση 7/6/90·
Jan v. Σκάφος "MARY ROSE", Αγωγή Ναυτοδικείου 167/90, απόφαση 8/12/90·
Kouppa v. Vassiliades (1981) 1 J.S.C. 120·
Μαχλουζαρίδης v. Ιωαννίδης, Πολιτική Έφεση 7689, απόφαση 21/ 11/90·
Mapleson v. Masini [1879-80] 5 Q.B.D. 44·
Neck v. Taylor [1893] 1 Q.B.D. 560·
New Fenix Compagnie Anonyme d' Assurances de Madrid v. General Accident, Fire and Life Assurance Corporation Limited [1911] 2 Q.B.D. 619
Αίτηση.
Αίτηση σε αγωγή ναυτοδικείου από τους ενάγοντες για την παροχή εκ μέρους του εκκαθαριστή ασφάλειας για έξοδα των εναγόντων.
Σ. Πίττας για Α. Νεοκλέους, για τους ενάγοντες - αιτητές.
Ε. Φλουρέντζος, για Στ. Μακπράϊντ, για τους εναγομένους 1, καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Δ.: Οι εναγόμενοι 1 είναι εταιρεία υπό διάλυση μετά από αίτηση των πιστωτών. Ο Επίσημος Παραλήπτης είναι ο εκκαθαριστής. Η αγωγή των εναγόντων εναντίον των εναγομένων 1 αφορά απαίτηση για απώλεια και ζημία λόγω παράβασης ναυλοσυμφώνου που συνομολογήθηκε μεταξύ των εναγόντων και εναγομένων 1. Με την υπεράσπιση τους οι εναγόμενοι 1 αρνούνται την απαίτηση ή ότι είναι υπαίτιοι για διάρρηξη της μεταξύ τους συμφωνίας. Η κατάρρευση της συμφωνίας αποδίδεται σε παραβιάσεις και παραλείψεις των εναγόντων οι οποίες συγχρόνως στοιχειοθετούν το βάθρο της ανταπαίτησης για ζημία και απώλεια που υπέστησαν λόγω υπαιτιότητας των εναγόντων.
Με γραπτή αίτηση των εναγόντων επιζητείται η έκδοση διαταγής για την παροχή εκ μέρους του εκκαθαριστή ασφάλειας για τα έξοδα των εναγόντων λόγω της προκύπτουσας αδυναμίας των εναγομένων να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Όπως αναφέρεται στην ένορκη δήλωση η οποία υποστηρίζει την αίτηση ο ίδιος ο εκκαθαριστής τους γνωστοποίησε ότι τα χρέη της εταιρείας υπερβαίνουν κατά πολύ τα περιουσιακά της στοιχεία. Υποβλήθηκε ένσταση στην αίτηση η οποία διατυπώθηκε γραπτώς και υποστηρίζεται με ένορκη δήλωση της Μ. Χριστοφόρου, δικηγόρου στο γραφείο των δικηγόρων των εναγομένων 1, η οποία ετοίμασε την υπόθεση των καθ' ων η αίτηση.
Η αίτηση για παροχή ασφάλειας των εξόδων των εναγόντων βασίζεται αποκλειστικά στις διατάξεις του άρθρου 382 του Περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113, το οποίο παρέχει διακριτική ευχέρεια σε αρμόδιο δικαστήριο να διατάξει εταιρεία, η οποία βάσει αξιόπιστης μαρτυρίας φαίνεται να μην είναι σε θέση να πληρώσει τα έξοδα του εναγομένου, εάν ο τελευταίος επιτύχει στη δίκη, να παράσχει ασφάλεια για τα έξοδα, και επί τούτου να αναστείλει τη διαδικασία μέχρις ώτου παρασχεθεί η ορισθείσα ασφάλεια. Και εφόσον στην προκείμενη περίπτωση η ανταπαίτηση αδιαμφισβήτητα συνιστά ξεχωριστή αγωγή οι ενάγοντες υπέχουν θέση εναγομένου στην ανταπαίτηση και επικαλούνται τις πρόνοιες του άρθρου 382 για την εξασφάλιση των εξόδων τους. Για να συμπληρωθεί το βάθρο της αίτησης σημειώνουμε ότι ο δικηγόρος των αιτητών υπέβαλε ότι το γεγονός ότι η εταιρεία ευρίσκεται υπό διάλυση παρέχει σύμφωνα με την αγγλική νομολογία, ερμηνευτικής της αντίστοιχης αγγλικής διάταξης (s.447, Companies Act, 1948), έρεισμα στην πεποίθηση ότι η εταιρεία δεν θα είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, τεκμήριο που παραμένει ισχυρό, εκτός αν παρασχεθούν ενδείξεις περί του αντιθέτου. (Bukley on Companies, 12th Ed., p. 771, City of Moscow Gas Co. v. International Financial Society [1872] 7 'Ch. App. 225,Freehold Land and Brickmaking Co. v. Spargo (1868) W.N. 94).
Εφόσον το αίτημα για ασφάλεια εξόδων κριθεί βάσιμο το ύψος της ασφάλειας καθορίζεται σύμφωνα με την καθιερωθείσα πρακτική, όπως εισηγήθηκε ο δικηγόρος των αιτητών, στα 2/3 των εξόδων του εναγομένου που στην προκείμενη περίπτωση ανέρχονται σε £1.000.- (Βλ. μεταξύ άλλων, Senior Service Ltd and Others v. Chrysanthi Shipping Co. Ltd and Another (1975) 1 C.L.R., 316, Abdulla Ahmad Alahmari v. Alia the Royal Jordanian Airline, (Πολιτική Έφεση 6766, αποφασίστηκε στις 7/6/90), και Jan v. Σκάφος "MARY ROSE" (Αγωγή 167/90, αποφασίστηκε στις 8/12/90). Δεν έχει όμως κατατεθεί κατάλογος εξόδων ο οποίος να περιέχει προεκτίμηση των εξόδων που αναμένεται να υποστούν οι αιτητές για την υπεράσπιση της ανταπαίτησης και πώς διαχωρίζονται από τα έξοδα της υπεράσπισης.
Οι εναγόμενοι πρόβαλαν τρεις ξεχωριστούς λόγους για τους οποίους, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, πρέπει να απορριφθεί η αίτηση, διότι
(α) Το νομικό βάθρο της αίτησης, δηλαδή το άρθρο 382 του Κεφ. 113, δεν καθορίζεται στην αίτηση, παράλειψη η οποία καθιστά ανευχερή την παροχή οποιασδήποτε θεραπείας βάσει της πρόνοιας εκείνης του νόμου υπό το φως της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου στην Kouppa and Another v. Vassiliades (1981) 1 J.S.C., 120, οι αρχές της οποίας υιοθετήθηκαν και ευρίσκουν έρεισμα στην απόφαση του Εφετείου Μαχλουζαρίδης ν. Ιωαννίδη (Πολιτική Έφεση 7689, αποφασίστηκε στις 21/11/90). Στην Kouppa (ανωτέρω) αποφασίστηκε ότι ο προσδιορισμός των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας στις οποίες εδράζεται ενδιάμεση αίτηση, το ίδιο ισχύει και για το σχετικό άρθρο της νομοθεσίας, πρέπει να προσδιορίζεται στην αίτηση ενόψει των επιτακτικών διατάξεων της Δ.48 Θ.1 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας που διέπει τον καταρτισμό και υποβολή ενδιάμεσων αιτήσεων. Η αίτηση, υποδείχθηκε, περιορίζεται στα νομικά θέματα που άπτονται των θεσμών και των άρθρων της νομοθεσίας τα οποία επικαλείται ο αιτητής. Στη Μαχλουζαρίδης (ανωτέρω) κρίθηκε ότι οι αρχές της Kouppa τυγχάνουν εφαρμογής σε ενδιάμεσες αιτήσεις αλλά δεν εφαρμόζονται σε εναρκτήριες αιτήσεις (originating summons) η διατύπωση των οποίων δεν διέπεται από τη Δ.48 Θ.1. Το ίδιο ισχύει και σε ενδιάμεσες αιτήσεις που υποβάλλονται στα πλαίσια της δικαιοδοσίας ναυτοδικείου. Η υποβολή ενδιάμεσεων αιτήσεων σε αγωγές ναυτοδικείου δεν διέπεται από τη Δ.48 Θ.1 αλλά από τις πρόνοιες του Κ.203 των Θεσμών Ναυτοδικείου. Η διάταξη αυτή προβλέπει ότι ενδιάμεσες αιτήσεις μπορεί να υποβληθούν προφορικά· αναγνωρίζεται συγχρόνως ευχέρεια για την υποβολή γραπτής αίτησης χωρίς να προσδιορίζεται ο τύπος της. Συνάγεται από τις πρόνοιες του Κ.203 ότι δεν είναι απαραίτητος ο επακριβής προσδιορισμός του νομικού βάθρου της αίτησης. Μπορεί όμως, εφόσον δεν καθορίζεται σε γραπτή αίτηση, και ο καθ' ου η αίτηση αιφνιδιάζεται ως προς το θέμα το οποίο καλείται να αντιμετωπίσει κατά την δίκη, να ζητήσει αναβολή για την προετοιμασία του.
Στην προκείμενη περίπτωση, παρά την παράλειψη του αιτητή να κάμει αναφορά στο άρθρο 382, δεν δημιουργείται κανένα στοιχείο αιφνιδιασμού δεδομένου ότι το πραγματικό υπόβαθρο της αίτησης καθορίζεται επακριβώς στην ένορκη δήλωση η οποία την υποστηρίζει. Στο σημείο αυτό η ένσταση των αιτητών δεν ευσταθεί.
(β) Παράλειψη προσαγωγής καταλόγου εξόδων βάσει της σχετικής νομολογίας (αναφέρεται νωρίτερα). Η προσαγωγή καταλόγου εξόδων είναι επιθυμητή αλλά όχι απαραίτητη για την άσκηση των εξουσιών του δικαστηρίου. Επομένως η αίτηση δεν καταρρίπτεται λόγω της παράλειψης των αιτητών να επισυνάψουν κατάλογο εξόδων.
(γ) Η ανταπαίτηση συσχετίζεται με την υπεράσπιση και είναι αλληλένδετη με αυτή. Προς υποστήριξη των θέσεων των καθ' ων η αίτηση έγινε αναφορά σε τρεις αγγλικές αποφάσεις από τις οποίες προκύπτει η αρχή ότι συνάφεια μεταξύ της ανταπαίτησης και της υπεράσπισης συνιστά λόγο για την μη παροχή ασφάλειας για τα έξοδα τα οποία θα προκύψουν από την ανταπαίτηση. Στην πρώτη από τις τρεις αποφάσεις, στην Mapleson v. Masini (1879-80) 5 Q.B.D., 144, υποστηρίζεται ότι αντενδείκνυται η παροχή ασφάλειας όπου η ανταπαίτηση συναρτάται άμεσα με την υπεράσπιση. Στις άλλες δύο αποφάσεις, Neck v. Taylor (1893) 1 Q.B.D., 560 και New Fenix Compagnie Anonyme d' Assurances de Madrid v. General Accident, Fire and Life Assurance Corporation Limited (1911) 2 Q.B.D., 619, υιοθετείται ανάλογη αλλά ελαστικότερη προσέγγιση στο θέμα και δίδεται έμφαση στο εύρος της διακριτικής ευχέρειας που παρέχεται στο θέμα.
Πρέπει να επισημάνω ότι εκτός από τους λόγους αρχής που δικαιολογούν τις θέσεις που υιοθετούνται από την αγγλική νομολογία υπάρχουν και πρακτικοί λόγοι που συνηγορούν υπέρ της μη παροχής ασφάλειας για τα έξοδα όπου η ανταπαίτηση συνδέεται ή συναρτάται με την υπεράσπιση. Τα πρόσθετα έξοδα που θα προκληθούν από την προώθηση της ανταπαίτησης δεν μπορεί να είναι μεγάλα εφόσον το θέμα το οποίο διερευνάται αποτελεί προέκταση της τεκμηρίωσης της υπεράσπισης.
Ενόψει της συνάφειας μεταξύ της υπεράσπισης και της ανταπαίτησης και ασκώντας τη διακριτική εξουσία η οποία μου παρέχεται κρίνω ότι δε δικαιολογείται το αίτημα για ασφάλεια εξόδων.
Η αίτηση απορρίπτεται χωρίς έξοδα.