|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2002) 2 ΑΑΔ 45
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΙΝΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 7220
ΕΝΩΠΙΟΝ:
ΝΙΚΗΤΑ, ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ, ΚΡΑΜΒΗ, ΔΔ.
Γεώργιος Σωκράτη Γεωργίου
Εφεσείων
- εναντίον -
Aστυνομίας
Εφεσίβλητης
----------------------
Ημερομηνία:
12 Μαρτίου, 2002Για τον εφεσείοντα: Σ. Δράκος
Για την εφεσίβλητη: Ε. Ζαχαριάδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας
Εφεσείων παρών.
----------------------
Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο δικαστής
Σ. Νικήτας
-------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
(ex tempore)
ΣΟΛΩΝ ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ:
Ο εφεσείων αμφισβητεί την ορθότητα της ποινής που του επιβλήθηκε για το αδίκημα της χρήσης μηχανοκινήτου οχήματος, δηλαδή, μοτοποδηλάτου, χωρίς να υπάρχει σε ισχύ ασφαλιστήριο έγγραφο. Πρέπει να πούμε ότι αντιμετώπισε τρεις κατηγορίες τις οποίες και παραδέχθηκε, εκτός από τη χρήση του οχήματος χωρίς πιστοποιητικό ασφάλειας και ότι οδηγούσε χωρίς άδεια και χωρίς τη συγκατάθεση του πατέρα του, που είναι ιδιοκτήτης του οχήματος. Μετά από ακροαματική διαδικασία τού στερήθηκε το δικαίωμα ν' αποκτήσει ή κατέχει άδεια για περίοδο ενός χρόνου.Ο εφεσείων ήταν, κατά τον ουσιώδη χρόνο, κάτω των 17 ετών και έτσι δεν μπορούσε να εξασφαλίσει άδεια. Η ποινή επικρίθηκε από το συνήγορο του ως υπερβολική. Αναφέρθηκε σε δύο προγενέστερες αποφάσεις για να ενισχύσει τη θέση του αυτή. Η πρώτη είναι η υπόθεση Νικήτα ν. Αστυνομίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 75. Ο εφεσείων, που ήταν ανήλικος, καταδικάστηκε σε πρόστιμο £150 στην κατηγορία οδήγησης χωρίς άδεια και στερήθηκε του δικαιώματος να αποκτήσει τέτοια άδεια για ένα χρόνο. Το παράπονο είναι ότι ο πρωτόδικος δικαστής λανθασμένα καθοδηγήθηκε από την απόφαση αυτή, η οποία και διαφοροποιείται από την κρινόμενη. Τίποτε από όσα μας είπε ο συνήγορος δεν υποστηρίζει την εισήγηση του. Το σημαντικό, κοινό χαρακτηριστικό των δύο περιπτώσεων, που δείχνει και τη συνέπεια της αντιμετώπισης, ήταν η ηλικία, που δεν έδινε δικαίωμα στον εφεσείοντα να αποκτήσει άδεια οδήγησης. Επισημαίνουμε την ηπιότερη μεταχείριση εδώ, δοθέντος ότι δεν επιβλήθηκε χρηματική ποινή για την ίδια κατηγορία, που προσάφθηκε κατά του εφεσείοντα και στην παρούσα περίπτωση.
Αξίζει νομίζω να επαναλάβουμε - δείχνει το αντικειμενικό συνδετικό στοιχείο των δύο περιπτώσεων - τι είπαμε τότε (στη σελ. 84):
"Η οδήγηση αυτοκινήτων από ανήλικα άτομα, όπως ήταν κατά τον κρίσιμο χρόνο ο εφεσείων, τα οποία δεν κατέχουν καν άδεια οδήγησης, εμπεριέχει σοβαρούς κινδύνους για τους άλλους που χρησιμοποιούν νομίμως τους δρόμους. Αυτή η πτυχή της υπόθεσης, σε συνάρτηση με τη σοβαρότητα και τη φύση του αδικήματος, πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη στην επιμέτρηση της ποινής. Αυτά τα στοιχεία συνηγορούν υπέρ της επιβολής αποτρεπτικών ποινών. Επιεικής μεταχείριση νεαρών ατόμων τα οποία αψηφούν τους Νόμους που διέπουν την οδική ασφάλεια δίνει λανθασμένα μηνύματα και ενθαρρύνει τη διάπραξη παρόμοιων αδικημάτων."
Η άλλη υπόθεση, στην οποία έδωσε ιδιαίτερη σημασία ο συνήγορος, είναι η Π.Ε. 6835 Ηλίας Σ. Πουλλής ν. Αστυνομίας ημερ. 25/1/2000. Επικυρώσαμε 6μηνη στέρηση του δικαιώματος που διέταξε το πρωτόδικο δικαστήριο, αλλά υπό διαφορετικές συνθήκες. Μεταξύ άλλων διότι στην περίπτωση εκείνη ο εφεσείων είχε άδεια οδήγησης, μόνο που δεν είχε ανανεωθεί η ασφάλεια του οχήματος. Δεν υπάρχει λόγος για περισσότερη ανάλυση σε ένα ζήτημα, που, όπως τονίσαμε στην ίδια υπόθεση, είναι συνυφασμένο με τη διακριτική εξουσία του πρωτόδικου δικαστηρίου.
Η έφεση είναι αβάσιμη. Την απορρίπτουμε.
Δ.
Δ.
Δ.
/Κασ