|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Συνεκδικαζ.Υποθ. Αρ.2065 /2006 και 2066/2006)
15 Μαϊου, 2012
[ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στης]
Αναφορικά με τα ΄Αρθρα 146 του Συντάγματος
(Υποθ. Αρ.2065 /2006)
ΖΗΝΟΒΙΑ ΖΗΝΩΝΟΣ,
Αιτήτρια,
Και
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, μέσω
ΕΦΟΡΟΥ ΦΟΡΟΥ ΠΡΟΣΤΙΘΕΜΕΝΗΣ ΑΞΙΑΣ,
Καθ΄ης η αίτηση,
----------------
Υποθ. Αρ.2066 /2006)
ΣΑΒΒΑΚΗΣ ΜΗΛΛΙΟΣ, Αιτητής,
-και -
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, μέσω
ΕΦΟΡΟΥ ΦΟΡΟΥ ΠΡΟΣΤΙΘΕΜΕΝΗΣ ΑΞΙΑΣ,
Καθ΄ης η αίτηση.
------------------------
Χρ.Τιμοθέου για Χρ.Πουργουρίδη, για τους αιτητές και στις δυο υποθέσεις.
Ελ.Παπαγεωργίου, (κα.) - δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Καθ΄ης η αίτηση.
-----------------------
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Στο πλαίσιο άσκησης επιχείρησης υπό την επωνυμία Aesthetic Medical Laser η Ζηνοβία Ζήνωνος (αιτήτρια στην προσφυγή 2065/2006), ο Σαββάκης Μήλλιος (αιτητής στην προσφυγή 2066/2006) και ο Ανδρέας Χρίστου (αιτητής στην προσφυγή 2123/2006), παρείχαν υπηρεσίες αποτρίχωσης προσώπου και σώματος σε γυναίκες και άνδρες. Ο εν λόγω άτυπος συνεταιρισμός είχε εγγραφεί στο μητρώο ΦΠΑ την 1η Δεκεμβρίου 2000.
O Σαββάκης Μήλλιος και ο Ανδρέας Χρίστου είχαν συστήσει την εταιρεία με την επωνυμία M.C. Aesthetic Medical Lasers Ltd, στην οποία αμφότεροι κατείχαν το 50% του μετοχικού κεφαλαίου, με σκοπό τη παροχή θεραπειών Laser υπό ιατρική παρακολούθηση. Οι διευθυντές της εταιρείας (αιτητής και Χρίστου), που ήταν γιατροί, συνέστησαν όπως ανέφερα πιο πάνω, ένα συνεταιρισμό και με κάποια Ζηνοβία Ζήνωνος, που παρείχε τις πιο πάνω υπηρεσίες θεραπειών Laser, με την επωνυμία Aesthetic Medical Laser.
Σε εξέταση των φορολογικών υποχρεώσεων της εν λόγω επιχείρησης ο ΄Εφορος ΦΠΑ είχε διαπιστώσει ότι οι αιτητές παρέλειψαν να υποβάλουν φορολογικές δηλώσεις για την περίοδο 1η Δεκεμβρίου 2000 μέχρι και την 31η Δεκεμβρίου 2001. Ασκώντας τις εξουσίες που του παρέχονται από τον περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας Νόμο του 1990, (Ν.246/90) («ο Νόμος») προχώρησε σε βεβαίωση φόρου εκροών με βάση το άρθρο 34(1) του Νόμου ζητώντας με σχετική επιστολή ημερ. 25 Σεπτεμβρίου 2006 την καταβολή του ποσού φόρου ύψους £9.944,73.
Η αιτήτρια, όπως και οι άλλοι δύο αιτητές, καταχώρισαν τις πιο πάνω προσφυγές ζητώντας ακύρωση της πιο πάνω απόφασης. Οι εν λόγω προσφυγές καθυστέρησαν να προχωρήσουν σε εκδίκαση γιατί είχαν υποβληθεί σειρά ενδιαμέσων αιτήσεων οι οποίες είχαν, ως πρώτο, την αίτηση συνένωσης, η οποία είχε αντικριστεί θετικά από όλες τις πλευρές, στη συνέχεια υπήρχαν αιτήσεις για προσαγωγή μαρτυρίας και μετά είχε καταχωριστεί από τον Ανδρέα Χρίστου, αίτηση αποσυνένωσης, η οποία παρόλη την ένσταση της άλλης πλευράς, έγινε αποδεκτή από το Δικαστήριο και έτσι προχώρησε η συνεκδίκαση μόνο των προσφυγών της Ζηνοβίας Ζήνωνος και του Σαββάκη Μήλλιου.
Προβλήθηκε από πλευράς αιτήτριας ότι η εν λόγω απόφαση του Εφόρου είναι αποτέλεσμα πλάνης. Για την περίοδο για την οποία έχει επιβληθεί φόρος ίσχυε, όπως εισηγήθηκε η αιτήτρια, η ερμηνευτική εγκύκλιος του ΦΠΑ αριθμ.5 ημερ. 25 Νοεμβρίου 1996, και ειδικότερα η παράγραφος (VI) του Πρώτου Μέρους του Παραρτήματος ΙΙΙ του Νόμου 246/90, σύμφωνα με την οποία, εξαιρείται του φόρου η παροχή ιατρικής περίθαλψης που πραγματοποιείται στα πλαίσια ιατρικών και παραϊατρικών επαγγελμάτων. Δεν υπήρχε υποχρέωση, όπως τονίστηκε για πληρωμή φόρου σε παρεχόμενες ιατρικές υπηρεσίες αισθητικού χαρακτήρα. Για τη χρήση του μηχανήματος για το οποίο προέκυψε η αναγκαιότητα πληρωμής φόρου χρησιμοποιείτο από γιατρό, τον Σαββάκη Μήλλιο, συνεπώς δεν υπήρχε υποχρέωση πληρωμής. Ο ΄Εφορος ΦΠΑ έχει επιβάλει φορολογία ενεργώντας κατά κακή πίστη, όπως τονίστηκε, γιατί χρησιμοποιεί το περιεχόμενο της Ερμηνευτικής Εγκυκλίου 103, ημερ. 22 Δεκεμβρίου 2005, σύμφωνα με την οποία στην παράγραφο 5 αναφέρεται ότι «οι ιατρικές υπηρεσίες που αναφέρονται πιο κάτω υπόκεινται σε ΦΠΑ και οι ιατροί που τις χρησιμοποιούν σύμφωνα με τις πρόνοιες της περί ΦΠΑ Νομοθεσίας έχουν υποχρέωση εγγραφής στο Μητρώο ΦΠΑ και απόδοσης ΦΠΑ στο δημόσιο.
«Ιατρικές εξετάσεις και/ή επεμβάσεις αποκλειστικά κοσμητικού ή αισθητικού χαρακτήρα όπως: ...
Αποτρίχωση ή φωτόλυση»
Ταυτοχρόνως, είναι αποδεκτό από όλες τις πλευρές ότι η εν λόγω ερμηνευτική εγκύκλιος αφορά περίοδο η οποία ισχύει από την 1η Φεβρουαρίου 2002.
Αυτή η επιλεκτική επιλογή της διοίκησης, εισηγήθηκε ο ευπαίδευτος συνήγορος των αιτητών καταδεικνύει έλλειψη χρηστής διοίκησης και παραβιάζει το άρθρο 51 του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμο του 1999, (Ν.158(Ι)/99). Οι αιτητές έχουν παραπλανηθεί, εισηγήθηκε ο συνήγορος, αφού η ισχύουσα την περίοδο 2000-2001 ερμηνευτική εγκύκλιος εξαιρούσε από την καταβολή ΦΠΑ οποιαδήποτε ιατρική υπηρεσία, συνεπώς αισθάνοντο ότι δεν είχαν υποχρέωση καταβολής φόρου.
Η ευπαίδευτη συνήγορος της Δημοκρατίας έκαμε αναφορά στο άρθρο 28 του Νόμου, σύμφωνα με το οποίο εξαιρούνται της υποχρέωσης καταβολής ΦΠΑ όλες οι υπηρεσίες που περιλαμβάνονται στο Πρώτο Μέρος του Παραρτήματος ΙΙΙ. Η συνήγορος συμφώνησε ότι, στην ερμηνευτική εγκύκλιο αριθμ.5 της 25ης Νοεμβρίου 1996, δεν γίνεται αναφορά στις υπηρεσίες αποτρίχωσης, πλην όμως εισηγήθηκε, ότι το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο η αποτρίχωση θα μπορεί να ενταχθεί στον όρο «ιατρική περίθαλψη».
Η συνήγορος περαιτέρω εισηγήθηκε ότι σύμφωνα με τη νομολογία νομοθετική διάταξη η οποία καθιερώνει φορολογική απαλλαγή πρέπει να ερμηνεύεται στενά. Στην προκείμενη περίπτωση πρόσθεσε ότι δεν ήταν αναμενόμενο να συμπεριλάβει ο ΄Εφορος ΦΠΑ στην εν λόγω εγκύκλιο του και τις αποτριχώσεις.
Σε συνάρτηση με τις εγκυκλίους και τον καθοδηγητικό τους χαρακτήρα η συνήγορος αναφέρθηκε σε νομολογία τονίζοντας ότι οι οδηγίες αυτές αποτελούν διοικητικό μέτρο εσωτερικής φύσης που άπτεται της εσωτερικής λειτουργίας της διοίκησης.
Στα πλαίσια της συζήτησης της υπόθεσης τέθηκε ενώπιον μου απόφαση του αδελφού Δικαστή Ερωτοκρίτου στην Υποθ. 1270/2006 Χρίστου ν. Εφόρου ΦΠΑ, ημερ. 11 Φεβρουαρίου 2009, στην οποία εξετάστηκαν θέματα τα οποία άπτονται της ιδίας άσκησης επιχείρησης παροχής θεραπειών laser υπό ιατρική παρακολούθηση, όπως σε πρόσωπα που παρουσιάζουν υπερβολική ή ακαλαίσθητη τριχοφύία. Αντικείμενο της προσφυγής ήταν η υποχρεωτική εγγραφή, που ο ΄Εφορος έκαμε σε συνάρτηση με τον Ανδρέα Χρίστου. Αιτία της έρευνας που οδήγησε στην πιο πάνω εγγραφή ήταν η απόκρυψη των πραγματικών εσόδων της επιχείρησης και της μη απόδοσης των ανάλογων φόρων στη Δημοκρατίας. Αυτό το συγκεκριμένο μηχάνημα ήταν το ίδιο για το οποίο είχε συσταθεί άτυπος συνεταιρισμός μεταξύ της Ζηνοβίας Ζήνωνος, Σαββάκη Μήλλιου και Ανδρέα Χρίστου που λειτουργούσε υπό την επωνυμία Aesthetic Medical Lasers και που αποτελεί το αντικείμενο της παρούσας υπόθεσης. Στην ιδία αυτή υπόθεση εξετάστηκε κατά πόσο οι υπηρεσίες αποτρίχωσης αποτελούν ή όχι ιατρικές υπηρεσίες. Το Δικαστήριο ασχολήθηκε σε έκταση με την έννοια των Γενικών Οδηγιών και των Ερμηνευτικών Εγκυκλίων, τονίζοντας ότι αυτές αποσκοπούν στην ενιαία εφαρμογή του Νόμου και καθορίζουν τα πλαίσια μέσα στα οποία μπορεί να ασκηθεί η διακριτική ευχέρεια της διοίκησης. Αναφέρθηκε δε το εξής:
«είναι επίσης γνωστό ότι τα δικαστήρια δεν δεσμεύονται από το περιεχόμενο τέτοιων εγκυκλίων, αφού η νομιμότητα της ερμηνείας που περιέχουν εξαρτάται από την ορθότητα της ερμηνείας, αντικειμενικά κρινόμενης στη βάση πάντοτε των προνοιών του σχετικού νόμου που ερμηνεύεται.»
Περαιτέρω το Δικαστήριο στην υπόθεση Χρίστου θεώρησε ότι δεν είναι μεμπτή η χρησιμοποίηση της μεταγενέστερης γνώσης και πείρας που μεταφέρθηκε στη μεταγενέστερη εγκύκλιο, για σκοπούς καθοδήγησης και ερμηνείας των θεμάτων που είχε ενώπιον του ο ΄Εφορος ΦΠΑ. Το ζητούμενο είναι αν η ερμηνεία που έδωσε ο ΄Εφορος είναι σύμφωνη με τις πρόνοιες του Νόμου. Τούτο γιατί αναγνωρίστηκε ότι ο ΄Εφορος άντλησε καθοδήγηση από την ερμηνευτική εγκύκλιο 103.
Στην εν λόγω υπόθεση, όπως και στην προκείμενη, δεν αμφισβητείται ότι οι αποτριχώσεις προσφέροντο για κοσμητικούς και αισθητικούς σκοπούς. Καταλήγει δε το Δικαστήριο στην υπόθεση Χρίστου με τα εξής, με τα οποία και συμφωνώ.
«Η κατάληξη του Εφόρου ότι ακόμη και αν η αποτρίχωση προσφερόταν από ιατρό με τη χρήση laser, δεν μετατρέπει την προσφερόμενη υπηρεσία σε ιατρική περίθαλψη, ήταν εύλογη. Ούτε η απαγόρευση στον περί Αισθητικών Νόμο 40(Ι)/99 στη χρήση μηχανήματος laser από αισθητικούς, μπορεί να οδηγήσει αναπόφευκτα στο συμπέρασμα που εισηγούνται οι δικηγόροι του Αιτητή, ότι δηλαδή η παρεχόμενη υπηρεσία με τη χρήση laser δεν θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο από παροχή ιατρικής περίθαλψης. Ο Έφορος, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η παροχή της συγκεκριμένης θεραπείας ακόμη και από ιατρό με μηχάνημα laser, δεν αποτελεί παροχή ιατρικής περίθαλψης στα πλαίσια της άσκησης του ιατρικού ή παραϊατρικού επαγγέλματος. Επιπρόσθετα, ο Έφορος θεώρησε ότι το γεγονός ότι το μηχάνημα laser χρησιμοποιείτο κυρίως από ιατρό, δεν καθιστά αυτόματα και όλες τις υπηρεσίες που μπορεί να προσφέρει ως εξαιρούμενες από το φόρο. Η απόφαση του Εφόρου, κατά την άποψή μου, ήταν επαρκώς αιτιολογημένη και η κατάληξη του εύλογη.»
΄Εχοντας υπόψη τα πιο πάνω δεν θεωρώ ότι μπορεί να ευσταθήσει η εισήγηση για κακή πίστη εκ μέρους του Εφόρου. Το ζητούμενο είναι αν ο ΄Εφορος ενήργησε νομοτύπως και εντός της διακριτικής ευχέρειας που του προσφέρει το Παράρτημα ΙΙΙ του Νόμου. Η απάντηση είναι θετική. Η ερμηνεία που δόθηκε ως προς την «ιατρική φροντίδα» είναι κατά τη γνώμη μου ορθή.
Συνακόλουθα, οι προσφυγές απορρίπτονται, με έξοδα υπέρ της καθ΄ης η αίτηση. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρούται.
Κ. Παμπαλλής,
Δ.