|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 204/2011)
20 Ιανουαρίου 2012
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δικαστής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 146, 23 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΒΑΡΒΑΡΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ
Αιτήτρια
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
Καθ΄Ου η Αίτηση.
_________
Δ. Καλλής για Καλλής & Καλλής ΔΕΠΕ, για την Αιτήτρια.
Δ. Καλλίγερος, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τον Καθ΄ου η Αίτηση.
_________________
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Η Αιτήτρια, ιδιοκτήτρια ακινήτου στην Αγία Βαρβάρα, έλαβε ειδοποίηση επιβολής από την πολεοδομική αρχή με την οποία, εφ΄όσον είχε διαπιστωθεί ότι στο ακίνητο εκτελείτο ανάπτυξη συνιστάμενη σε επέμβαση στο περιβάλλον μέσω εκτεταμένων χωματουργικών εργασιών χωρίς εξασφάλιση πολεοδομικής άδειας, εκαλείτο να επαναφέρει το περιβάλλον στην προτέρα του κατάσταση. Η Αιτήτρια υπέβαλε ιεραρχική προσφυγή στη βάση ότι, καθ΄όσον το ακίνητο ήταν χωράφι, απλώς είχε προβεί σε «ίσιωμα» ή ευθυγράμμιση του για να μπορεί να το καλιεργεί, ώστε οι εργασίες που έγιναν να μην αποτελούσαν «ανάπτυξη» στα πλαίσια του άρθρου 201 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου. Να σημειωθεί ότι η Αιτήτρια είχε υποβάλει αίτηση για προκαταρκτικές απόψεις για ανέγερση αίθουσας δεξιώσεων στο ακίνητο, απάντηση ως προς την οποία, φέρουσα την ίδια ημερομηνία ως η ειδοποίηση επιβολής, ήταν αρνητική εφ΄όσον το ακίνητο εστερείτο πρόσβασης σε δημόσιο δρόμο και δεν ευνοείτο η δημιουργία οδικού δικτύου σε γεωργικές ζώνες ούτε προετάθη λύση ως προς την υδατοπρομήθεια. Το Υπουργείο Εσωτερικών, αφού έλαβε υπ΄όψη του τις εκθέσεις που υπέβαλαν η πολεοδομική αρχή, ο Διευθυντής Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως και ο Έπαρχος, ετοίμασε σημείωμα το οποίο υπέβαλε στον Υπουργό Εσωτερικών. Στη βάση αυτού, ο Υπουργός απέρριψε την ιεραρχική προσφυγή. Κατά της απόφασης του Υπουργού κατεχωρήθη η ενώπιον μου προσφυγή.
Αντιπαρέρχομαι την εισήγηση ότι δεν υπάρχει απόφαση του Υπουργού, εισήγηση που όχι μόνο δεν καλύπτεται από τα νομικά σημεία της προσφυγής, αλλά και είναι χωρίς έρεισμα αφού ο Υπουργός συμφώνησε με το αναφερθέν σημείωμα και υπέγραψε προς τούτο.
Επί της ουσίας, η θέση της Αιτήτριας είναι εκείνη που είχε διατυπώσει και στην ιεραρχική προσφυγή της, ότι δηλαδή οι εργασίες τις οποίες είχε κάνει δεν συνιστούσαν «ανάπτυξη» εν τη εννοία του νόμου ώστε να απαιτείτο πολεοδομική άδεια, με αποτέλεσμα πεπλανημένα ο Υπουργός, βασισθείς στο ενώπιον του σημείωμα και τις εκεί εισηγήσεις, να θεωρήσει ότι υπήρχε «ανάπτυξη». Η Αιτήτρια παραπέμπει στο περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Γενικό Διάταγμα Ανάπτυξης του 2003, ΚΔΠ 859/2003, όπου (πρώτο παράρτημα, παράγραφος 8) η εκτέλεση μηχανικών εργασιών σε γεωργική ή δασική γη καθορίζεται ως επιτρεπόμενη ανάπτυξη ώστε να μην απαιτείται πολεοδομική άδεια αφού αυτή, δυνάμει του άρθρου 3(1), θεωρείται ότι έχει χορηγηθεί. Η διοίκηση, εισηγείται η Αιτήτρια, δεν περιορίσθηκε στην παράγραφο 8 αλλά επεκτάθηκε και σε άλλα, μη σχετικά κατά την εισήγηση κριτήρια, ώστε η απόφαση να διέπεται από πλάνη και έλλειψη της δέουσας αιτιολογίας.
Η εισήγηση είναι χωρίς έρεισμα. Η παράγραφος 8 συνδέει τις εργασίες προς το χαρακτήρα της γης ως γεωργικής, ώστε οι εργασίες που γίνονται να μην μπορούν να εκτιμηθούν in abstracto παρά μόνο σε συνάρτηση με το σκοπό της γεωργικής γης, δηλαδή πρωτίστως την καλλιέργεια. Να σημειωθεί ότι η Αιτήτρια είχε υποβάλει αίτηση για προκαταρκτικές απόψεις ως προς τη δυνατότητα εξασφάλισης πολεοδομικής άδειας για ανέγερση αίθουσας δεξιώσεων, δραστηριότητα ασφαλώς όχι γεωργικής φύσεως, παραλλήλως προβαίνουσα στις εν λόγω εργασίες. Περαιτέρω, όπως προκύπτει από το σημείωμα προς τον Υπουργό, οι εργασίες που έκανε η Αιτήτρια κάθε άλλο παρά παρέπεμπαν σε συνήθη γεωργική χρήση. Έφθαναν μάλιστα μέχρι του σημείου να αναδιαμόρφωναν εκ βάθρων, ως εκ της έκτασης και της φύσης τους, την όλη φυσική μορφολογία και φυσιογνωμία του τοπίου. Ευλόγως παρατηρήθηκε δε και στο σημείωμα ότι ο ισχυρισμός για χωματουργικές εργασίες προς διευκόλυνση της γεωργικής εκμετάλλευσης του ακινήτου δεν επιβεβαιώνετο από οποιαδήποτε γεωργική δραστηριότητα σε αυτό. Και εύλογη ήταν λοιπόν η κατάληξη της διοίκησης ότι δεν επρόκειτο για εργασίες σε γεωργική γη. Ο προς τούτο ισχυρισμός της Αιτήτριας παρέμενε γυμνός και έκπτωτος.
Η προσφυγή απορρίπτεται. Η Αιτήτρια θα καταβάλει €1000 έξοδα στη Δημοκρατία.
Δ. Χατζηχαμπής, Δ.
/ΚΧ"Π