ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Υπόθεση Αρ. 1027/2009)

 

 

6 Οκτωβρίου 2011

 

 

[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δικαστής]

 

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤO ΑΡΘΡO 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

 

ΜΑΡΚΙΔΗ, ΜΑΡΚΙΔΗ ΚΑΙ ΣΙΑ,

Αιτητών,

ν.

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ

ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΔΙΑ

ΤΟΥ ΕΦΟΡΟΥ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΟΥ ΠΑΡΑΛΗΠΤΗ

Καθ΄Ων η Αίτηση.

_________

 

 

Π. Παναγιώτου για Α. Μαρκίδη, για τους Αιτητές.

Μ. Λοΐζου (κα), δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα,  για τους Καθ΄ων η Αίτηση.

_________________

 

 

ΑΠΟΦΑΣΗ

 

ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.:   Οι Αιτητές, συνεταιριζόμενοι δικηγόροι, ενεργώντες στα πλαίσια των εργασιών τους, την 29.5.2008 κατέθεσαν στον Έφορο Εταιρειών και Επίσημο Παραλήπτη αίτηση ημερομηνίας 11.4.2008 για την κατάθεση, για σκοπούς ειδικής προστασίας, μετάφρασης Ευρωπαϊκού Διπλώματος Ευρεσιτεχνίας, το οποίο είχε δοθεί από το European Patent Office την 20.3.2008 με ισχύ από 16.4.2008.  Την 11.4.2008 που κατετέθη η αίτηση είχαν πληρωθεί από τους Αιτητές και τα δικαιώματα ανανέωσης του Διπλώματος ανερχόμενα σε €136.69.  Στα έγγραφα της πληρωμής αναφέρετο ότι το εν λόγω ποσό αφορούσε τον 9^ο χρόνο της ανανέωσης, την 1.12.2008 όμως εστάλη επιστολή στους Αιτητές πληροφορώντας τους ότι η πρώτη περίοδος ανανέωσης ήταν ο 10^ος χρόνος και όχι ο 9^ος χρόνος όπως αναφέρετο στα εν λόγω έγγραφα.  Την 17.12.2008 οι Αιτητές ζήτησαν να τους επιστραφεί το εν λόγω ποσό ως αχρεωστήτως καταβληθέν καθ΄ότι, όπως ανέφεραν, τα δικαιώματα ανανέωσης είχαν ήδη καταβληθεί από τους ιδιοκτήτες πελάτες τους στο European Patent Office πριν τα δικαιώματα καταστούν πληρωτέα στην Εθνική Αρχή (τον Έφορο Εταιρειών και Επίσημο Παραλήπτη).  Την 19.3.2009 οι Αιτητές κατέβαλαν τα δικαιώματα ανανέωσης για τον 10^ο χρόνο, δεν είχαν όμως απάντηση στην επιστολή τους της 17.12.2008 όπως και σε επιστολές ημερομηνίας 22.12.2008 και 5.3.2009 που επαναλάμβαναν το ίδιο αίτημα.  Μετά και από νέα επιστολή ημερομηνίας 26.5.2009, οι Αιτητές κατεχώρησαν την προσφυγή, ζητώντας όπως η παράλειψη επιστροφής των εν λόγω δικαιωμάτων κηρυχθεί άκυρη.

 

Η Δημοκρατία ήγειρε τρεις προδικαστικές ενστάσεις:

 

1.   Ότι η προσβαλλόμενη παράλειψη δεν συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη.

 

2.   Ότι οι αιτητές στερούνται εννόμου συμφέροντος καθ΄ότι τα δικαιώματα που κατεβλήθησαν στο European Patent Office είχαν καταβληθεί από τους πελάτες και όχι από τους Αιτητές.

 

3.  Ότι η προσφυγή είναι εκπρόθεσμη καθ΄όσον η κατ΄ισχυρισμό παράλειψη ανάγεται στην 22.12.2008 ενώ η προσφυγή κατεχωρήθη την 23.6.2009.

 

Το Δικαστήριο, κρίνοντας ότι και το ίδιο θα εξέταζε τα θέματα των προδικαστικών ενστάσεων αυτεπαγγέλτως, έδωσε οδηγίες όπως αυτά εκδικασθούν προδικαστικώς και όπως προς τούτο γίνουν γραπτές αγορεύσεις.

 

Ως προς την πρώτη προδικαστική ένσταση, η θέση της Δημοκρατίας είναι ότι, εφ΄όσον οι Αιτητές διεκδικούν το εν λόγω ποσό ως αχρεωστήτως καταβληθέν, η απαίτηση τους συνιστά χρηματική διαφορά που εμπίπτει στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου και εκφεύγει της αναθεωρητικής δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου στερούμενη εκτελεστότητας.

 

Οι Αιτητές λέγουν ότι, καθ΄όσον η προσφυγή στρέφεται εναντίον παράλειψης νομίμως οφειλόμενης ενέργειας, δηλαδή της υποχρέωσης επιστροφής χρημάτων που εκ λάθους επληρώθησαν δύο φορές, αρμόδιο επί τοιαύτης παράλειψης είναι το Ανώτατο Δικαστήριο.

 

Φρονώ ότι ορθώς ελήφθη η προδικαστική ένσταση.  Οι ίδιοι οι Αιτητές βασίζουν την προσφυγή στο ότι τα δικαιώματα ανανέωσης εξ αβλεψίας επληρώθησαν δύο φορές ώστε η διοίκηση να οφείλει να επιστρέψει τη μία πληρωμή ως αχρεωστήτως καταβληθείσα.  Αν έχουν έτσι τα πράγματα - και το θέμα βεβαίως εξετάζεται στη βάση που το θέτουν οι Αιτητές - η κρίση του δεν διέρχεται από καθορισμό δικαιωμάτων και υποχρεώσεων μέσα από διοικητική διάσταση αλλά από την εφαρμογή της αρχής του αδικαιολόγητου πλουτισμού ως προς χρήματα αχρεωστήτως καταβληθέντα, που βεβαίως παραπέμπει στο αστικό δίκαιο ώστε το θέμα να εμπίπτει στη σφαίρα του ιδιωτικού και όχι του δημοσίου δικαίου.  Η επίκληση από τους Αιτητές παράλειψης νομίμως οφειλόμενης ενέργειας δεν αλλάζει τα πράγματα παρά μάλλον τονίζει το ότι, όπως οι ίδιοι το θέτουν, η παράλειψη την οποία επικαλούνται πηγάζει από αστική υποχρέωση, δηλαδή την υποχρέωση επιστροφής χρημάτων αχρεωστήτως καταβληθέντων εκ δευτέρου.

 

Δεν χρειάζεται να με απασχολήσουν οι άλλες προδικαστικές ενστάσεις.  Να παρατηρήσω όμως κάτι άλλο.  Όταν ο Έφορος πληροφόρησε τους Αιτητές την 1.12.2008 ότι η πρώτη περίοδος ανανέωσης ήταν ο 10^ος και όχι ο 9^ος χρόνος όπως εκ λάθους είχε αναφερθεί στα έγγραφα της πληρωμής, ώστε ουσιαστικά η πληρωμή που έκαναν οι Αιτητές να εθεωρείτο ότι αφορούσε τον 10^ο και όχι τον 9^ο χρόνο, μπορούσε να λεχθεί ότι εξέλιπε πλέον το υπόβαθρο για διπλή πληρωμή για τον 9^ο χρόνο, αφού μάλιστα οι Αιτητές δεν αμφισβήτησαν με προσφυγή τη νομιμότητα της απόφασης της 1.12.2008.  Οι Αιτητές θα είχαν τότε κάνει διπλή πληρωμή για το 10^ο χρόνο (μία την 11.4.2008 που μετετράπη έτσι σε πληρωμή για το 10^ο χρόνο βάσει της επιστολής της 1.12.2008 και μία την 19.5.2009).

 

Με την αποδοχή της προδικαστικής ένστασης, η προσφυγή απορρίπτεται.  Οι Αιτητές θα καταβάλουν €1000 έξοδα στη Δημοκρατία.

 

 

 

                                                     Δ. Χατζηχαμπής, Δ.

 

 

 

 

 

 

 

/ΚΧ"Π

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο