|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1737/2009)
11 Μαρτίου 2011
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δικαστής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΞΕΝΙΑ ΚΥΖΑ,
Αιτήτρια,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΣΩ ΤΟΥ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
Καθ΄Ων η Αίτηση.
_________
Α. Λάντος, για την Αιτήτρια.
Β. Χριστοφόρου, δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τους Καθ΄ων η Αίτηση.
_________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Την 12.2.2007 η Αιτήτρια υπέβαλε αίτηση για χορήγηση πολεοδομικής άδειας για ανέγερση κατοικίας σε ακίνητο της στο Παραλίμνι. Η αίτηση απερρίφθη την 13.12.2007 για τους ακόλουθους λόγους:
«(500) Η έκταση του τεμαχίου είναι μικρότερη από 4.000 τ.μ., που είναι η ελάχιστη απαιτούμενη με βάση τις πρόνοιες του Κεφ. 10.5.1(α) του Τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου.
(501) Το πλάτος του δικαιώματος διάβασης είναι μικρότερο από 4,00 μέτρα, το μήκος του μεγαλύτερο από 100 μέτρα και έχει ως αφετηρία εγγεγραμμένο δρόμο πλάτους μικρότερου από 4,00 μέτρα, κατά παράβαση των προνοιών του Κεφ. 10.5.1(β) του Τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου.
(502) Υπάρχει υπέρβαση στο ποσοστό κάλυψης και το συντελεστή δόμησης τα οποία ανέρχονται σε 0,15:1 και 0,25:1 αντίστοιχα, αντί μέχρι 0,10:1, που είναι το μέγιστο επιτρεπόμενο με βάση τις πρόνοιες του Κεφ. 10.5.1(γ) του Τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου και στις δύο περιπτώσεις.
(503) Στα σχέδια που υποβλήθηκαν δεν διασφαλίζεται η παραχώρηση δημόσιου χώρου πρασίνου ποσοστού 25% επί του εμβαδού του τεμαχίου, όπως απαιτείται με βάση τις πρόνοιες του Κεφαλαίου 10.5.1(ε) του Τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου για αναπτύξεις συνολικού εμβαδού πέραν των 240 τ.μ.
(504) Το εμβαδόν της προτεινόμενης κατοικίας, με βάση το υποβληθέν έντυπο αίτησης, ανέρχεται σε 439 τ.μ., αντί μέχρι 400 τ.μ. που είναι το μέγιστο επιτρεπόμενο με βάση τις πρόνοιες του Κεφαλαίου 10.5.1(στ) του Τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου.»
Ιεραρχική προσφυγή της Αιτήτριας απερρίφθη από την αρμόδια Υπουργική Επιτροπή στη βάση σημειώματος του Υπουργείου Εσωτερικών. Η προσφυγή προσβάλλει την απόρριψη της ιεραρχικής προσφυγής.
Στο επίκεντρο της υπόθεσης είναι το νομικό καθεστώς βάσει του οποίου θα έπρεπε να είχε κριθεί η αίτηση. Η αίτηση απεφασίσθη βάσει των προνοιών του Τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου το οποίο δημοσιεύθηκε την 5.4.2007. Το προηγούμενο νομικό καθεστώς ερυθμίζετο από τις πρόνοιες της Δήλωσης Πολιτικής, είναι δε η θέση της Αιτήτριας ότι, εφ΄όσον η αίτηση της υπεβλήθη πριν από τη δημοσίευση του Τοπικού Σχεδίου, θα έπρεπε να εκρίνετο βάσει των προνοιών της Δήλωσης Πολιτικής, οπότε οι λόγοι (500) και (501) δεν θα ίσχυαν οι δε λόγοι (502), (503) και (504) είτε είναι λανθασμένοι είτε θα αποφεύγοντο με ανάλογες διορθώσεις, και όχι βάσει των νέων προνοιών του Τοπικού Σχεδίου. Η Δημοκρατία έχει τη θέση ότι, εφ΄όσον η αίτηση δεν θα μπορούσε ευλόγως να διεκπεραιώνετο πριν από τη δημοσίευση του Τοπικού Σχεδίου, έπρεπε να κριθεί δυνάμει των προνοιών του, ως το ισχύον κατά το χρόνο της απόφασης νομικό καθεστώς, και όχι βάσει των προνοιών της Δήλωσης Πολιτικής.
Πριν ασχοληθώ με το ούτω προκύπτον θέμα, θα πρέπει να πω ότι δεν θα με απασχολήσει μια άλλη εισήγηση της Αιτήτριας που αφορά ενστάσεις της κατά συγκεκριμένων προνοιών του Τοπικού Σχεδίου που την αφορούν, με επιδίωξη την ανάλογη τροποποίηση τους. Όπως ορθώς παρατηρεί η Δημοκρατία, και είχε παρατηρηθεί και στο σημείωμα προς την Υπουργική Επιτροπή, οι οποιεσδήποτε ενστάσεις κατά των προνοιών του Τοπικού Σχεδίου θα έπρεπε να είχαν υποβληθεί στη διαδικασία που προβλέπεται στο νόμο και όχι στα πλαίσια εξέτασης της νομιμότητας απόφασης της πολεοδομικής αρχής που αφορά την εφαρμογή τους. Παρατηρώ μάλιστα ότι, αν, όπως αναφέρει η ίδια η Αιτήτρια, είχε υποβάλει ένσταση κατά των προνοιών του Τοπικού Σχεδίου η οποία απερρίφθη την 29.6.2009, η ορθή οδός θα ήταν να καταχωρούσε προσφυγή κατά της απόρριψης της ένστασης της. Πέραν τούτου, τέτοιο θέμα δεν καλύπτεται από τα πολύ γενικά διατυπωμένα νομικά σημεία της προσφυγής τα οποία, σε συνδυασμό με τα γεγονότα, αφορούν ουσιαστικά το πιο πάνω τεθέν θέμα της εφαρμογής ή όχι του Τοπικού Σχεδίου και ουδόλως εγείρουν θέμα παρανομίας ή παράνομης θέσπισης του Τοπικού Σχεδίου. Οι παρατηρήσεις αυτές καλύπτουν και την εισήγηση για παράνομη σύνθεση οργάνων κατά τη διαδικασία της μορφοποίησης του Τοπικού Σχεδίου, η οποία όχι μόνο δεν εγείρεται στην προσφυγή αλλά και δεν εξειδικεύεται ούτε τεκμηριώνεται.
Επί του ουσιαστικού θέματος τώρα, φρονώ ότι η θέση της Δημοκρατίας είναι ορθή. Εδώ δεν τίθεται θέμα αναδρομικής ισχύος του Τοπικού Σχεδίου, όπως ισχυρίζεται στην επιχειρηματολογία της η Αιτήτρια, αφού και η ίδια δέχεται, παραπέμποντας στο άρθρο 9 του Ν. 158(Ι)/1999, ότι η απόφαση επί αίτησης λαμβάνεται με αναφορά στο νομικό καθεστώς του χρόνου της απόφασης, εκτός αν η απόφαση λαμβάνεται μετά από την πάροδο ευλόγου χρόνου, οπότε λαμβάνεται με αναφορά στο νομικό καθεστώς που ίσχυε κατά την εκπνοή του ευλόγου χρόνου. Η Αιτήτρια ισχυρίζεται όμως ότι είχε παρέλθει ο εύλογος χρόνος διεκπεραίωσης της αίτησης της όταν δημοσιεύθηκε το Τοπικό Σχέδιο. Δεν συμφωνώ. Η αίτηση υπεβλήθη μόλις πάνω από ενάμισυ μήνα πριν από τη δημοσίευση του Τοπικού Σχεδίου. Και ανεξαρτήτως του κανονισμού 5(2) της ΚΔΠ 55/1990, στον οποίο παραπέμπει η Δημοκρατία και ο οποίος ορίζει προθεσμία τριών μηνών για λήψη απόφασης ως εύλογου χρόνου, δεν υπάρχει οποιοδήποτε στοιχείο που να τεκμηριώνει, με αναφορά σε όλους του σχετικούς παράγοντες, ότι η αίτηση της Αιτήτριας θα μπορούσε ευλόγως να αναμένετο να διεκπεραιώνετο πριν από την πάροδο ενάμισυ μήνα. Τούτο δοθέντος, το γεγονός ότι η απόφαση ελήφθη δέκα μήνες μετά από την υποβολή της αίτησης δεν επηρεάζει τα πράγματα αφού, και αν είχε τότε παρέλθει ο εύλογος χρόνος, η αίτηση θα εκρίνετο εν πάση περιπτώσει με βάση το νομικό καθεστώς του ευλόγου χρόνου, που δεν είχε παρέλθει πριν τη δημοσίευση του Τοπικού Σχεδίου. Συμφωνώ λοιπόν και υιοθετώ το σκεπτικό του αδελφού μου Κραμβή, Δ., στην ουσιαστικά πανομοιότυπη υπόθεση Λάμπρου ν. Δημοκρατίας, 33/2009, 23.7.2010, στην οποία με παρέπεμψε η Δημοκρατία, όπως και με την προσέγγιση του αδελφού μου Νικολάτου, Δ., στην επίσης παρόμοια υπόθεση Ιωακείμ ν. Δημοκρατίας, 191/2008, 15.6.2009, στην οποία με παρέπεμψε η Δημοκρατία.
Οι εισηγήσεις της Αιτήτριας όμως δεν εξαντλούνται εδώ. Ισχυρίζεται περαιτέρω ότι πάσχει η διαδικασία εξέτασης της ιεραρχικής προσφυγής της κατά το ότι ουσιαστικά αυτή δεν εκρίθη από την Υπουργική Επιτροπή αλλά αναρμοδίως από το Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών, στη βάση του σημειώματος του οποίου και ενήργησε η Υπουργική Επιτροπή. Τέτοια εισήγηση βεβαίως έχει απαντηθεί στη νομολογία, δεν θα με απασχολήσει δε περαιτέρω εν πάση περιπτώσει αφού δεν εγείρεται ούτε στα νομικά σημεία ούτε στα γεγονότα της προσφυγής.
Και οι υπόλοιπες εισηγήσεις της Αιτήτριας είναι αβάσιμες. Η έρευνα και τα στοιχεία που ετέθησαν ενώπιον της Υπουργικής Επιτροπής μέσα από το σημείωμα του Υπουργείου Εσωτερικών διέπονται από σχολαστική πληρότητα. Εξ άλλου, όπως είναι σαφές, το ουσιαστικό θέμα ήταν εξ αρχής καθαρά νομικό, αφορώντας το νομικό καθεστώς της κρίσης της αίτησης. Εξ ου και δεν είχε οποιαδήποτε σημασία ούτε η σύσταση του Δήμου Παραλιμνίου για χορήγηση της άδειας, αφού η χορήγηση θα ήταν καταφανώς αντίθετη με τις σαφείς πρόνοιες του Τοπικού Σχεδίου. Η Αιτήτρια εισηγείται και άνιση μεταχείριση κατά το ότι σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις εδόθη άδεια, εισήγηση που παρέμεινε μέχρι τέλους ατεκμηρίωτη με κατάλληλη μαρτυρία και αναποτελεσματική.
Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται . Επιδικάζονται €1000 έξοδα στη Δημοκρατία.
Δ. Χατζηχαμπής, Δ.
/ΚΧ"Π