|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ANAΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1920/2008)
20 Δεκεμβρίου, 2010
[ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΕΛΕΝΗ ΠΙΕΡΗ ΚΑΛΛΕΝΟΥ,
Αιτήτρια,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΗΣΕΩΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ,
Καθ΄ων η Αίτηση.
Α. Σ. Αγγελίδης, για την Αιτήτρια.
Θ. Πιπερή (κα), για τους Καθ΄ων η Αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.: Η Αιτήτρια με την παρούσα προσφυγή ζητά ακύρωση της απόφασης των Καθ' ων η αίτηση, ημερ. 21.10.08, με την οποία απέρριψε την πολεοδομική αίτησή της ημερ. 2.7.2008 για την ανέγερση κατοικίας στο ιδιόκτητο τεμάχιο με αρ. 180, Φ/ΣΧ 2-297-372, το οποίο βρίσκεται στην Αγία Νάπα. Η αίτηση απορρίφθηκε επειδή:-
«(500) Το τεμάχιο εμπίπτει μέσα στη Ζώνη Προστασίας Δα1 στην οποία σύμφωνα με τις πρόνοιες της παραγράφου 16.5 του Τοπικού Σχεδίου Αγίας Νάπας δεν επιτρέπεται οικιστική ανάπτυξη.
(501) Το τεμάχιο δεν διαθέτει κατάλληλη και ικανοποιητική προσπέλαση κατά παράβαση των προνοιών της παραγράφου 1(γ) του Παραρτήματος Β των Τοπικών Σχεδίων και της Εντολής 1/94 του Υπουργού Εσωτερικών. Συγκεκριμένα το αναγραφόμενο στον τίτλο ιδιοκτησίας δικαίωμα διάβασης δεν καταλήγει σε εγγεγραμμένο δημόσιο δρόμο.
(502) Το ποσοστό κάλυψης και ο συντελεστής δόμησης της ανάπτυξης ανέρχονται σε 0.013:1 και 0.02:1αντίστοιχα αντί μέχρι 0.005:1 κατά παράβαση των προνοιών της προαναφερθείσας πολεοδομικής ζώνης Δ.1 στην οποία εμπίπτει το τεμάχιο και της παραγράφου 9.2του Τοπικού Σχεδίου της Αγίας Νάπας.»
Κατόπιν αυτής της εξέλιξης η Αιτήτρια με επιστολή της ημερ. 5.12.2008, ισχυρίστηκε ότι για λόγους ίσης μεταχείρισης θα πρέπει να της δοθεί η αιτούμενη άδεια και να διαγραφεί ο λόγος άρνησης που αφορά την μη ικανοποιητική προσπέλαση, αφού σε άλλες περιπτώσεις, υπό τις ίδιες συνθήκες και με το δικαίωμα πρόσβασης, δόθηκε η επίδικη άδεια. Κάνει μάλιστα αναφορά σε συγκεκριμένα ακίνητα.
Η απάντηση της Αρχής, ήταν ότι με βάση το Πιστοποιητικό Εγγραφής Ακίνητης Ιδιοκτησίας που υπέβαλε η Αιτήτρια, το δικαίωμα διάβασης το οποίο διαθέτει το τεμάχιο, από τα παρακείμενα τεμάχια με αρ. 175 και 179, δεν καταλήγει σε δημόσιο εγγεγραμμένο δρόμο αφού μεσολαβούν και άλλα τεμάχια όπως τα τεμάχια 174 και 176. Έτσι το επίδικο τεμάχιο δεν διαθέτει ικανοποιητική προσπέλαση κατά παράβαση των προνοιών της παραγράφου 1(γ), του Παραρτήματος Β, του Τοπικού Σχεδίου και της Εντολής 1/1994 του Υπουργού Εσωτερικών.
Η συνήγορος των Καθ' ων η αίτηση προέβαλε στην ένστασή της, ότι στην απορριπτική απόφαση της Αρχής λήφθηκε επίσης υπόψη ότι, σύμφωνα με τις πρόνοιες των παραγράφων 10.5.1 και 16.5 του Τοπικού Σχεδίου Αγίας Νάπας, το οποίο δημοσιεύτηκε στις 24.4.2008, δεν επιτρέπεται οποιαδήποτε οικιστική ανάπτυξη. Έτσι στο ακίνητο της Αιτήτριας, λόγω του χαρακτήρα της περιοχής, θα μπορούσαν να επιτραπούν μόνο εργασίες που εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον και οι οποίες εντάσσονται στην κατηγορία Περιοχών Προστασίας της Φύσης. Ενώ οι όποιες άδειες δόθηκαν στο παρελθόν, δόθηκαν με βάση το προηγούμενο Τοπικό Σχέδιο.
Η Αιτήτρια εναντίον της πιο πάνω απόφασης προβάλλει τρεις λόγους ακύρωσης: (1) Η προσβαλλόμενη απόφαση είναι αποτέλεσμα πλάνης περί τα πράγματα και μη δέουσας έρευνας αφού βασίσθηκε σε παράνομο Τοπικό Σχέδιο, (2) παραβιάζει το Άρθρο 23 του Συντάγματος και (3) είναι αναιτιολόγητη.
Η συνήγορος των Καθ' ων η αίτηση πρόβαλε προδικαστική ένσταση ότι η προσβαλλόμενη απόφαση ως επιβεβαιωτική, στερείται εκτελεστού χαρακτήρα και περαιτέρω ότι εμποδίζεται να αμφισβητεί το Τοπικό Σχέδιο Αγίας Νάπας, αφού ουδέποτε το αμφισβήτησε με την υποβολή ένστασης.
Ο συνήγορος της Αιτήτριας απορρίπτει και προβάλλει ότι πρόκειται για εκτελεστή διοικητική πράξη, η οποία είχε δυσμενή αποτελέσματα για την Αιτήτρια, καθώς της στερεί το δικαίωμα ανάπτυξης της ιδιοκτησίας της, κατά παράβαση του Άρθρου 23 του Συντάγματος. Ενώ κατά τρόπο γενικό και αόριστό απορρίπτει την θέση της συνηγόρου των Καθ' ων η αίτηση, ότι λόγω του ότι δεν προσέβαλε τις πρόνοιες του Τοπικού Σχεδίου, δεν νομιμοποιείται να προσβάλει την επίδικη απόφαση.
Η προδικαστική ένσταση ευσταθεί. Δεν είναι τόσο θέμα επιβεβαιωτικής πράξης, όπως ισχυρίζεται ο δικηγόρος των Καθ' ων η αίτηση, αλλά περισσότερο θέμα δέσμιας αρμοδιότητας, εφόσον οι ενέργειες της διοίκησης ήταν δεσμευμένες από το Τοπικό Σχέδιο, με αποτέλεσμα η απόφαση της διοίκησης να μην συνιστά εκτελεστή πράξη. Σύμφωνα με το Σύγγραμμα του Ε. Σπηλιωτόπουλου Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου, 12η Έκδοση, Τόμος Ι, σελ. 162, παρ. 148, 149:-
«148. ..........................
Δέσμια αρμοδιότητα υπάρχει, όταν το διοικητικό όργανο, εφόσον διαπιστώσει ότι συντρέχουν οι προβλεπόμενες από τους κανόνες δικαίου πραγματικές ή νομικές προϋποθέσεις για την εφαρμογή τους, είναι υποχρεωμένο να εκδώσει διοικητική πράξη που περιέχει ορισμένη ατομική ρύθμιση, την οποία προκαθορίζουν οι κανόνες αυτοί.
149. Διακριτική ευχέρεια ή εξουσία υπάρχει, όταν οι κανόνες που καθορίζουν την αρμοδιότητα δεν προκαθορίζουν ακριβώς την ενέργεια του διοικητικού οργάνου, αλλά του αφήνουν ελευθερία δράσης.»
Στην προκειμένη περίπτωση, όντως οι Καθ' ων η αίτηση δεν είχαν διακριτική ευχέρεια, αφού με τις διαπιστώσεις τους αναφορικά με την πραγματική κατάσταση του κτήματος, ήταν δεσμευμένοι να εφαρμόσουν τις πρόνοιες του ήδη δημοσιευθέντος Τοπικού Σχεδίου. Τυχόν έγκριση της αίτησης για πολεοδομική άδεια θα ήταν αντίθετη με τις πρόνοιες του Σχεδίου. Κατά συνέπεια, η προσβαλλόμενη πράξη, δεν συνιστά πράξη εκτελεστού χαρακτήρα.
Υπό τις περιστάσεις, η προδικαστική ένσταση γίνεται δεχτή. Η προσφυγή κρίνεται μη παραδεχτή και απορρίπτεται με €1,300 έξοδα υπέρ των Καθ' ων η αίτηση και εναντίον της Αιτήτριας.
(Υπ.) Γ. Ερωτοκρίτου, Δ.
/ΕΠσ