|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 534/2010)
21 Ιουνίου 2010
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δικαστής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΠΑΥΛΟΥ ΤΣΙΑΝΤΗ,
Αιτητή,
ν.
1. ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ & ΟΙΚΗΣΕΩΣ,
2. ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Καθ΄Ων η Αίτηση
_________
Αίτηση ημερ. 10.6.2010
_________
Π. Αγγελίδης, για τον Αιτητή.
_________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Ex Tempore
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.:. Η υπόθεση αυτή έχει αρκετή προϊστορία εφ΄όσον ανάγεται σε αρχικώς δοθείσα σε διαφορετικό πρόσωπο αλλά σε σχέση με το ίδιο ακίνητο πολεοδομική άδεια και άδεια οικοδομής το 2006. Φαίνεται ότι το 2007 ανεκλήθησαν τόσο η πολεοδομική άδεια όσο και η άδεια οικοδομής, και προσφυγή ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου κατάληξε σε ακύρωση της απόφασης για ανάκληση. Eφ΄όσον ετίθετο θέμα επανεξέτασης ουσιαστικά, η Πολεοδομική Αρχή προχώρησε σε νέα ανάκληση της πολεοδομικής άδειας αρκετό χρόνο μετά από την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου μέσα στο 2008. Υπήρξε και νέα προσφυγή εναντίον της δεύτερης αυτής απόφασης και η οποία ήταν επίσης επιτυχής με αποτέλεσμα, μετά από μερικούς μήνες, να ανακληθεί και η απόφαση της Επαρχιακής Διοίκησης για ανάκληση και της άδειας οικοδομής. Αυτή η απόφαση της Επαρχιακής Διοίκησης έγινε στις 8.5.2009, με οκτάμηνη δηλαδή καθυστέρηση από την ημερομηνία έκδοσης της δεύτερης ακυρωτικής απόφασης.
Μερικούς μήνες μετά φαίνεται ότι άρχισαν και πάλι οι οικοδομικές εργασίες εφ΄όσον εθεωρείτο ότι τώρα δεν υπήρχε οποιοδήποτε πρόβλημα νομιμότητας της πολεοδομικής άδειας και της άδειας οικοδομής, παρενέβη όμως προσφάτως η Πολεοδομική Αρχή για να αποστείλει στον Αιτητή ειδοποίηση επιβολής παραπέμποντας στο ότι η πολεοδομική άδεια που είχε εκδοθεί το 2006 είχε λήξει από τις 6.9.2009 με αποτέλεσμα οι οικοδομικές εργασίες που έγιναν μετά από αυτό να ήσαν παράνομες εφ΄όσον δεν εκαλύπτοντο από πολεοδομική άδεια. Υπήρξε ανταπόκριση του Αιτητή στην ειδοποίηση επιβολής με την ενώπιον μου προσφυγή η οποία ζητά όπως ακυρωθεί η ειδοποίηση επιβολής ως παράνομη.
Στα πλαίσια της προσφυγής κατεχωρήθη και η ex parte αίτηση η οποία είναι ενώπιον του Δικαστηρίου, με την οποία ζητείται διάταγμα που να αναστέλλει την ισχύ της ειδοποίησης επιβολής μέχρι πλήρους εκδίκασης της υπόθεσης. Η θέση του Αιτητή είναι απλή και ευθεία. Υποστηρίζει ότι εφ΄όσον τελικά απεκαταστάθη η νομιμότητα της πολεοδομικής άδειας και της άδειας οικοδομής μετά από μακρούς δικαστικούς αγώνες, δεν θα πρέπει να υπολογίζονται μέσα στα τρία χρόνια που ήταν η διάρκεια της πολεοδομικής άδειας και της άδειας οικοδομής οι ως εκ των παρανόμων παρεμβολών της διοίκησης διανυθείσες περίοδοι που συνολικά ανήρχοντο σε 19-20 μήνες, με αποτέλεσμα η διάρκεια της πολεοδομικής άδειας και της άδειας οικοδομής θα πρέπει να θεωρούνται ως εισέτι δεδομένες και δυανυόμενες.
Επεσήμανα δύο θέματα στον ευπαίδευτο συνήγορο για τον Αιτητή. Το πρώτο αφορά το γεγονός ότι η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου με την οποία απεκαταστάθη οριστικώς η νομιμότητα με την ακύρωση και της δεύτερης ανάκλησης της πολεοδομικής άδειας στην προσφυγή 769/2008 ουσιαστικά εξάλειψε όλη την παρουσία της παρανομίας με αποτέλεσμα να ανάγεται βεβαίως πίσω στο χρόνο ώστε η πολεοδομική άδεια να θεωρείται ότι πάντοτε ήταν σε ισχύ ευθύς εξ αρχής από της έκδοσης της και μέχρι της νόμιμης διάρκειας της των τριών ετών. Το ίδιο ισχύει βεβαίως για την άδεια οικοδομής η νομιμότητα της οποίας εξαρτάτο και πάλι από τη νομιμότητα της πολεοδομικής άδειας. Από αυτή την άποψη ο χρόνος δεν μπορούσε παρά να έρεε ευθύς εξ αρχής και να υπολογίζεται ως προς τα τρία έτη της διάρκειας της πολεοδομικής άδειας από την ημέρα της έκδοσης της συνεχώς και αδιαλείπτως.
Δεν αναφέρω αυτά βεβαίως για να αποφανθώ επί τούτου ή να απορρίψω την εισήγηση του κ. Αγγελίδη η οποία όχι μόνο έχει τη λογική της αλλά και επιδιώκει να αντικρούσει τις δυσχέρειες οι οποίες παρεμβλήθησαν από τη διοίκηση στη νόμιμη χρήση της πολεοδομικής άδειας και της άδειας οικοδομής με τις δύο παρανομίες, δεδομένα πλέον, της ανάκλησης. Το αναφέρω όμως για σκοπούς της δεύτερης παρατήρησης που είχε γίνει από το Δικαστήριο, ότι δηλαδή το θέμα αντικριζόμενο ως θέμα έκδηλης παρανομίας, όπως είχε τεθεί, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοιο εφ΄όσον εξυπακούει μια ερμηνεία της διάρκειας της πολεοδομικής άδειας και της άδειας οικοδομής η οποία επιδέχεται, στο παρόν στάδιο τουλάχιστον για σκοπούς της ουσίας της υπόθεσης, εξέταση επιχειρημάτων εκατέρωθεν ώστε, αν το δικαστήριο θεωρήσει ότι η ερμηνεία που ο κ. Αγγελίδης εισηγείται τώρα είναι η ορθή, να υπεισέρχετο όχι στην κρίση της έκδηλης παρανομίας αλλά στην κρίση της ίδιας της ερμηνείας αυτής και η οποία επιδέχεται συζήτηση ως προς την αντίθετη ερμηνεία η οποία μπορεί να δικαιολογείται με αναφορά στην όλη λειτουργία της ακυρωτικής απόφασης ως αποκατάσταση της νομιμότητας ευθύς εξ αρχής.
Λέγοντας αυτά, θα συμπλήρωνα και την παρατήρηση, στην οποία έχει προβεί και το Δικαστήριο στην άλλη απόφαση που παρουσιάστηκε ενώπιον μου στα πλαίσια της αίτησης στην Πολιτική Αίτηση 59/2010, όπου το Δικαστήριο παρατήρησε ότι οποιαδήποτε νέα απόφαση για μη ανανέωση των αδειών από τη διοίκηση θα αποτελεί νέα διοικητική πράξη επί της οποίας θα έχουν δικαίωμα οι αιτητές να καταχωρήσουν προσφυγή, παραπέμποντας στο γεγονός δηλαδή ότι, θεωρούμενες ως λήξασες οι άδειες, θα μπορούσε ο Αιτητής να ζητήσει παράταση της ισχύος τους ακριβώς βασιζόμενος πάνω στα δεδομένα τα οποία διαπιστώθησαν ως παράνομα από το Δικαστήριο στις ακυρωτικές αποφάσεις.
Εκτός τούτου, βεβαίως, θα μπορούσε ο Αιτητής να είχε αγνοήσει την ειδοποίηση επιβολής και να συνέχιζε τις εργασίες του με τις οικοδομικές εργασίες εντός της τριετίας, ακόμα και πριν από την έκδοση δηλαδή των ακυρωτικών αποφάσεων, εφ΄όσον ο ίδιος θεωρούσε ότι επρόκειτο για παρανόμως ληφθείσες αποφάσεις. Όμως δεν χρειάζεται να επεκταθώ επ΄αυτού. Το αναφέρω μάλλον για να δείξω ότι η κακή επιλογή της διοίκησης και η δυσκολία την οποία όντως παρενέβαλε στη χρήση της πολεοδομικής άδειας και της άδειας οικοδομής έχουν φέρει σε πολύ δύσκολη θέση τον Αιτήτη με τη διαιώνιση αυτού του προβλήματος και την περαιτέρω επιπλοκή η οποία δημιουργείται από τις δύσκολες αποφάσεις που όντως ο πολίτης καλείται να αναλάβει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Εν πάση περιπτώσει όμως, το δικαστήριο αυτό, εξετάζοντας αίτηση για ενδιάμεσο διάταγμα, έχει πάρα πολύ περιορισμένη εξουσία εν όψει της νομολογίας της Πλήρους Ολομέλειας η οποία έχει καθιερώσει ότι, όπου είναι θέμα ερμηνείας, το Δικαστήριο δεν πρέπει να υπεισέρχεται σε αυτό και μόνο αν πρόκειται για έκδηλη παρανομία στην όψη του πράγματος, όπου τα πράγματα δηλαδή μιλούν από μόνα τους χωρίς να χρειάζεται παρεμβολή ερμηνευτικής προσέγγισης, θα μπορούσε να επέμβει.
Δεν διαπιστώνω έρεισμα πάνω στο οποίο μπορεί να εγκριθεί η αίτηση, η οποία και απορρίπτεται.
Δ. Χατζηχαμπής,
Δ.
/ΚΧ"Π