|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υποθ. αρ.1264/06)
11 Ioυνίου, 2010
[ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στης]
Αναφορικά με τα ΄Αρθρα 28, 29 και 146 του Συντάγματος
1. ΧΡΙΣΤΑΚΗ ΡΕΝΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗ,
2. ΑΝΔΡΕΑ ΚΩΣΤΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ,
3. ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΗ
4. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΘΕΟΦΑΝΗ
5. ΑΝΔΡΙΑΝΑ ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΟΥ ΜΙΧΑΗΛ
6. ΦΡΙΞΟΥ ΣΟΛΩΝΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗ
7. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΦΚΙΑΡΑ
8. ΚΥΡΙΑΚΟΥΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΦΚΙΑΡΑ
9. ΕΙΡΗΝΗ ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΟΥ ΜΙΧΑΗΛ
10. ΜΑΡΙΑΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ
Αιτητών,
Και
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΗΣΕΩΣ
Καθ΄ων η αίτηση,
------------------------
Ε.Κορακίδης, για τους Αιτητές.
Α.Μαππουρίδης,- δικηγόρος της Δημοκρατίας Α, για τους Καθ΄ων η αίτηση
Αλεξ.Κουντουρή (κα), για το Ενδιαφερόμενο μέρος
-----------------------
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Η απόφαση του Διευθυντή Πολεοδομίας και Οικήσεως ημερ. 28 Απριλίου 2006, η οποία εκδόθηκε προς όφελος της Ανδριανής Λεωνίδα Σάββα, και με την οποία η ισχύς της αδείας για ανέγερση χοιροστασίου στο χωριό Χούλου τροποποιήθηκε, με διαφοροποίηση της ημερομηνίας λήξεως, κατά 11 χρόνια ήτοι να λήγει στις 7 Απριλίου 2007 απετέλεσε το αντικείμενο της παρούσας προσφυγής.
Είναι αναγκαίο να καταγραφεί το ιστορικό της παρούσας υπόθεσης το οποίο χρονολογείται από το 1992. Οι αιτητές 1, 5, 6, 9 και 10 είναι ιδιοκτήτες των τεμαχίων με αριθμούς 473, 695, 704, 699, 694 και 88 στο χωριό Χούλου, αντίστοιχα. Οι αιτητές 2, 4, 7 και 8 είναι ιδιοκτήτες των τεμαχίων 78, 35 και 28 και ο αιτητής 3 είναι ο ιδιοκτήτης του τεμαχίου 373. Τα τεμάχια 473 και 88 βρίσκονται εντός του χωριού Χούλου. Το ενδιαφερόμενο μέρος είναι ιδιοκτήτης του τεμαχίου 40, στο οποίο παραχωρήθηκε η πολεοδομική άδεια. Από το σημείο αυτό και μετά, αρχίζει μια διαδικασία η οποία, παρόλο που έχουν περάσει σχεδόν 18 χρόνια, δεν έχει ακόμη συμπληρωθεί.
Στις 24 Δεκεμβρίου 1991 η πολεοδομική αρχή είχε αρχικώς εκφράσει θετικές προκαταρκτικές απόψεις αναφορικά με την προτεινόμενη ανάπτυξη, χοιροστασίου, στην περιοχή. Στις 4 Φεβρουαρίου 1992 υποβλήθηκε από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη του τεμαχίου 40, αίτηση για ανέγερση χοιροστασίου, εντός του τεμαχίου.
Στις 28 Ιανουαρίου 1992 δημοσιεύθηκε ειδοποίηση σχετικά με την πιο πάνω προτεινόμενη ανάπτυξη και υπεβλήθησαν ενστάσεις. Στις 21 Ιουλίου 1992 η πολεοδομική αρχή αρνήθηκε την χορήγηση αδείας βασιζόμενη στην τότε ισχύουσα Δήλωση Πολιτικής. Όταν υποβλήθηκε η αίτηση, το 1992, δεν υπήρχαν σε ισχύ πολεοδομικές ζώνες για το χωριό Χούλου και το συγκεκριμένο τεμάχιο βρισκόταν 470 μέτρα από τον κύριο δρόμο Χούλου - Αγίου Φωτίου. Οι πολεοδομικές ζώνες δημοσιεύθηκαν στις 20 Νοεμβρίου 1992 και το συγκεκριμένο τεμάχιο εντάχθηκε σε Γεωργική Ζώνη Γ3. Εναντίον της πιο πάνω απόφασης υποβλήθηκε ιεραρχική προσφυγή στις 19 Αυγούστου 1992. Η Υπουργική Επιτροπή απέρριψε την προσφυγή με απόφαση της ημερ. 25 Απριλίου 1994. Εναντίον της αποφάσεως αυτής καταχωρήθηκε η προσφυγή υπ΄αριθμ.734/94. Το Ανώτατο Δικαστήριο με απόφαση του ημερ. 30 Νοεμβρίου 1995, (Σάββας Κολιός κ.α. ν. Δημοκρατίας) έκαμε αποδεκτή την προσφυγή.
Στις 22 Φεβρουαρίου 1996 η Υπουργική Επιτροπή επανεξέτασε την ιεραρχική προσφυγή και αποδέκτηκε την αίτηση. Ως αποτέλεσμα τούτου στις 8 Απριλίου 1996 η Πολεοδομική Αρχή χορήγησε άδεια με ισχύ μέχρι τις 7 Απριλίου 1999. Στις 2 Σεπτεμβρίου 1998 υποβλήθηκε αίτηση στον αρμόδιο ΄Επαρχο Πάφου για την έκδοση αδείας οικοδομής αίτηση η οποία απερρίφθη, γιατί, όπως αναφέρεται, το κτήμα ήταν απροσπέλαστο.
Στις 26 Μαρτίου 1999, το ενδιαφερόμενο μέρος, υπέβαλε αίτημα για απάλειψη του όρου με αριθμό (1), που καθόριζε την ισχύ της άδειας σε 3 χρόνια, ζητώντας όπως αυτή παραταθεί για 15 χρόνια. Η Πολεοδομική Αρχή η οποία επελήφθη του θέματος απέρριψε την αίτηση στις 15 Μαρτίου 2000 και καταχωρήθηκε η προσφυγή υπ΄αριθμ. 936/98. Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώθηκε με απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στις 18 Σεπτεμβρίου 2000, (Ανδριανή Λεωνίδα Σάββα ν Δημοκρατίας). Από πλευράς Δημοκρατίας καταχωρήθηκε έφεση η οποία, εγκαταλείφθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2000.
Το ενδιαφερόμενο μέρος καταχώρισε στο Ανώτατο Δικαστήριο την προσφυγή υπ΄αριθμ. 713/2000 εναντίον της μη έγκρισης της παράτασης της αδείας οικοδομής. Το Ανώτατο Δικαστήριο έκαμε δεχτή την προσφυγή του στις 19 Απριλίου 2004 και ακύρωσε την προσβαλλόμενη απόφαση. (Αρ.υποθ. 713/2000 Ανδριανή Λεωνίδα Σάββα ν. Δημοκρατίας, ημερ. 19 Απριλίου 2004). Στις 6 Σεπτεμβρίου 2004 η πολεοδομική αρχή ζήτησε τη γνώμη του Υπουργείου Εσωτερικών αναφορικά με τη χορήγηση ή όχι της ζητηθείσας παράτασης και ο Υπουργός Εσωτερικών τελικώς ενέκρινε την παράταση της αδείας, για περίοδο από 3 χρόνια που ίσχυε σε 11 χρόνια, δηλαδή, να λήγει 7 Απριλίου 2007. Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω στις 28 Απριλίου 2006 η Πολεοδομική Αρχή έδωσε την έγκριση της, το αντικείμενο της παρούσας προσφυγής.
Προωθήθηκε με την αγόρευση των αιτητών η αντίθεση των προνοιών της χορηγηθείσας άδειας με την πολεοδομική ρύθμιση και τη Δήλωση Πολιτικής, ιδιαιτέρως επειδή το χωριό Χούλου παρουσιάζει ειδικό, κοινωνικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, σύμφωνα με το Παράρτημα Ζ της Δήλωσης Πολιτικής. Περαιτέρω, οι αιτητές έδωσαν εξειδικευμένα παραδείγματα παραβάσεων και προχώρησαν σε ανάλυση της Δήλωσης Πολιτικής. Το επιχείρημα αυτό δεν έχει έρεισμα, αφού η «ουσία» της χορηγηθείσας άδειας ή το αιτιολογικό της αρχικής χορήγησης ημερ. 18 Απριλίου 1996, δεν είναι το αντικείμενο της παρούσας προσφυγής. Το παράπονο των αιτητών, όπως προσδιορίζεται με το αιτητικό της προσφυγής είναι στην ουσία της, η τροποποίηση της άδειας που εξειδικεύεται στην αντικατάσταση του όρου (1) με νέο όρο (516), ο οποίος προνοεί «η ισχύς αυτής της αδείας λήγει μετά την παρέλευση έντεκα χρόνων από την ημερομηνία γνωστοποίησης χορήγησης της αδείας». Συνεπώς μόνο σ΄αυτό το πλαίσιο θα εξεταστούν τα εγειρόμενα θέματα.
Το έργο οικοδομής, δεν είχε, κατά το στάδιο λήψης της προσβαλλόμενης απόφασης, ούτε και έχει, κατά την ημερομηνία ακρόασης της υπόθεσης, υλοποιηθεί και δε προχώρησε η ανέγερση του χοιροστασίου, όπως δηλώθηκε και από το ενδιαφερόμενο μέρος. Επομένως, ενόψει του πιο πάνω, εισηγούνται οι αιτητές, οι καθ΄ων η αίτηση δεν νομιμοποιούντο να προχωρήσουν και να υλοποιήσουν αίτημα για παράταση της πολεοδομικής αδείας.
Το επιχείρημα αυτό δεν μπορεί να προωθηθεί περαιτέρω ιδιαιτέρως ενόψει της σαφούς νομοθετικής ρύθμισης των υποπαραγράφων (i) και (ii) της παραγρ.(1) του άρθρου 28 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου (Ν.9/72).
Η εν λόγω νομοθετική πρόνοια επιτρέπει, κάτω υπό προϋποθέσεις, την ανανέωση της πολεοδομικής αδείας έστω και αν δεν έχουν αρχίσει οι οικοδομικές εργασίες ανάπτυξης του συγκεκριμένου ακινήτου του ενδιαφερομένου μέρους.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να εξεταστεί κατά πόσο ο χρόνος παράτασης μπορούσε να δικαιολογείται υπό τις «περιστάσεις» της υπόθεσης. Το σκεπτικό της απόφασης του Γαβριηλίδη Δ., στην υπόθεση Ανδριανή Λεωνίδα Σάββα ν. Δημοκρατίας, (ανωτέρω) δίδει πιστεύω με σαφήνεια το πλέγμα των ιδιαίτερων, όντως, περιστάσεων της υπόθεσης αυτής.
«Προβάλλεται, μεταξύ άλλων, ως λόγος ακυρώσεως ότι η άρνηση του Τμήματος Πολεοδομίας να ανανεώσει την πολεοδομική άδεια της 8.4.1996, και δη με βάση το νομικό καθεστώς του 1996, ήτοι η επίδικη απόφαση της 15.3.2000, είναι άκυρη για το λόγο ότι παραβιάζει την αρχή της καλής πίστης και της χρηστής διοίκησης. Ο λόγος αυτός ευσταθεί. Η πολεοδομική άδεια είχε εκδοθεί από το Τμήμα Πολεοδομίας στις 8.4.1996 και είχε διάρκεια ισχύος τρία χρόνια. ΄Εληγε στις 8.4.1999. Μέχρι τότε, η αιτήτρια δε ξεκίνησε εργασίες για την προτεινόμενη ανάπτυξη ελλείψει άδειας οικοδομής από τον ΄Επαρχο, ο οποίος είχε αρνηθεί την έκδοσή της. Η αρνητική απόφαση του Επάρχου προσβλήθηκε από την αιτήτρια με την προσφυγή 936/98. Με απόφαση που εκδόθηκε στις 18.9.2000 η προσφυγή πέτυχε πάνω στη βάση ότι ο ΄Επαρχος παράνομα δεν εξέδωσε την άδεια οικοδομής. Το παράπονο της απόφασης του Επάρχου δεν οφειλόταν, σύμφωνα με την απόφαση στην προσφυγή 936/98, σε λόγους τυπικούς αλλά σε λόγου ουσίας. Με αυτά τα δεδομένα, όπως ορθά γνωμάτευσε και η Νομική Υπηρεσία, «η περαιτέρω ανανέωση της πολεοδομικής άδειας της 8.4.1996 δε μπορούσε να εμποδιστεί» (βλ.Παράρτημα Β στη γραπτή αγόρευση για την αιτήτρια). Προσκρούει όντως στην αρχή της καλής πίστης και της χρηστής διοίκησης να είναι ανεκτή η εμμονή του Τμήματος Πολεοδομίας στην άρνηση να ανανεώνει την πολεοδομική άδεια της 8.4.1996, επειδή ο ΄Επαρχος παράνομα αρνήθηκε την έκδοση άδειας οικοδομής κατά τη διάρκεια της ισχύος της εν λόγω πολεοδομικής άδειας.»
Επομένως είναι σαφές ότι η αιτία μη έναρξης των εργασιών, όπως βεβαιώθηκε και δικαστικώς, δεν οφειλόταν σε παράλειψη του ενδιαφερομένου μέρους, αλλά είχε ως αίτιο την άρνηση του Επάρχου να χορηγήσει άδεια οικοδομής, ενέργεια που κρίθηκε παράνομη. Συνεπώς οι καθ΄ων η αίτηση ενήργησαν στα πλαίσια του δικαστικού δεδικασμένου της απόφασης στην προσφυγή αρ. 713/2000 (ανωτέρω).
Με γνώμονα τα πιο πάνω βρίσκω ότι οι αιτητές απέτυχαν να στοιχειοθετήσουν υπέρβαση εξουσίας εκ μέρους των καθ΄ων η αίτηση ούτε ενήργησαν έξω από το ισχύον νομοθετικό καθεστώς.
Συνακόλουθα, η προσφυγή απορρίπτεται με €1.500,00 έξοδα, πλέον ΦΠΑ, υπέρ των καθ΄ων η αίτηση και εναντίον των αιτητών.
Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται με βάση το ΄Αρθρο 146.4(α) του Συντάγματος.
Κ.Παμπαλλής,
Δ.