ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Υπόθεση Αρ. 792/2007)

 

14 Ιουλίου, 2009

 

[Κ. ΚΛΗΡΙΔΗΣ, Δ/στής]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ AΡΘΡΑ 25, 28 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΕΩΦΟΡΕΙΩΝ ΑΜΑΝ ΛΤΔ,

 

Αιτήτρια,

ΚΑΙ

 

ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΣΩ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ,

ΤΜΗΜΑ ΟΔΙΚΩΝ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ,

 

Καθ΄ων η Αίτηση.

 

- - - - - - -

 

Χρ. Χριστάκη, για την Αιτήτρια.

 

Β. Χριστοφόρου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ΄ων η Αίτηση.

- - - - - - -

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

ΚΛΗΡΙΔΗΣ, Δ.: Με συμφωνία η οποία είχε υπογραφεί στις 29.9.1992, μεταξύ του Υπουργείου Άμυνας και των επαγγελματικών οργανώσεων αυτοκινητιστών Π.Ε.Ε.Α. και Σ.Ε.Α.Κ., ανατέθηκε στις οργανώσεις εκείνες η μεταφορά εθνοφρουρών που υπηρετούν σε μονάδες εκτός αστικών κέντρων από και προς τις μονάδες τους με λεωφορεία τα οποία είναι δικαιούχα για κάθε δρομολόγιο. Στην περιοχή Πύργου Τηλλυρίας υπήρχαν επτά αδειούχα λεωφορεία από τα οποία τα τρία ανήκαν στην αιτήτρια εταιρεία και τα τέσσερα στην εταιρεία ΠΕΑΛ Τηλλυρίας Λτδ. Με βάση την προαναφερθείσα συμφωνία, η μεταφορά εθνοφρουρών διαμοιραζόταν κατ΄ αναλογία στις δύο εταιρείες, δηλαδή 3/7 στην αιτήτρια εταιρεία και 4/7 στην ΠΕΑΛ Τηλλυρίας. Κατά το Δεκέμβριο 2005 η ΠΕΑΛ Τηλλυρίας ήγειρε θέμα ότι ένα από τα λεωφορεία των αιτητών, το οποίο χρησιμοποιείτο για μεταφορά εθνοφρουρών, με αρ. εγγραφής ΗΜΝ299, ήταν αδειούχο για μεταφορά μόνο μαθητών και ζήτησε από το Τμήμα Οδικών Μεταφορών την αφαίρεση του και την αναπροσαρμογή των αναλογιών. Η διαπίστωση του Τμήματος ότι πράγματι το λεωφορείο εκείνο εδικαιούτο να μεταφέρει μόνο μαθητές είχε σαν αποτέλεσμα την μη ανάθεση της μεταφοράς μαθητών με το λεωφορείο από τις επαγγελματικές οργανώσεις ΠΕΕΑ και ΣΕΑΚ και την αναπροσαρμογή της κατανομής μεταφοράς εθνοφρουρών μεταξύ της ΠΕΑΛ και της αιτήτριας εταιρείας σε αναλογία 5/7 και 2/7, αντί 4/7 και 3/7 αντίστοιχα. Αυτή η εξέλιξη προκάλεσε την αντίδραση των αιτητών οι οποίοι ζήτησαν από το Τ.Ο.Μ. την επανεξέταση του θέματος, δεδομένου ότι το λεωφορείο εκείνο περιλαμβανόταν στην ενιαία άδεια οδικής χρήσης που είχε χορηγήσει στους αιτητές η Αρχή Αδειών και επειδή, πριν από το 1974, είχε άδεια να κυκλοφορεί στη διαδρομή Πηγαίνεια-Μόρφου-Λευκωσία. Το Τ.Ο.Μ. ζήτησε τη γνωμάτευση της Νομικής Υπηρεσίας και μετά τη λήψη της, αφού εξέτασε το θέμα, απάντησε με επιστολή της ημερομηνίας 30.3.2007 προς τους δικηγόρους των αιτητών ότι το εν λόγω λεωφορείο δε νομιμοποιείται να μεταφέρει και εθνοφρουρούς, παρά μόνο μαθητές. Οι δικηγόροι των αιτητών, με νέα επιστολή τους, επέστησαν την προσοχή του Τμήματος στο γεγονός ότι η άδεια των αιτητών είναι Ενιαία Άδεια Οδικής Χρήσης Αγροτικών Λεωφορείων. Οι καθ΄ων η αίτηση απάντησαν με επιστολή τους ημερομηνίας 14.5.2007, παραπέμποντας στην προηγούμενη επιστολή τους ημερομηνίας 30.3.2007, το περιεχόμενο της οποίας θεωρούσαν αυτόδηλο.

 

Με την παρούσα προσφυγή τους οι αιτητές προσβάλλουν τη νομιμότητα της πράξης ή απόφασης των καθ΄ων η αίτηση ημερομηνίας 30.3.2007 με την οποία οι αιτητές πληροφορήθηκαν ότι δεν εδικαιούντο να μεταφέρουν εθνοφρουρούς με το λεωφορείο ΗΜΝ299, παρά την από μακρού χρόνου μεταφορά τους και παρά την ύπαρξη της ενιαίας άδειας επ΄ ονόματι των αιτητών. Οι αιτητές με την προσφυγή τους προβάλλουν σωρεία λόγων για τους οποίους ζητούν την ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης, συνολικά 28.

 

Η προσεκτική μελέτη όλων των στοιχείων που τέθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στο ασφαλές συμπέρασμα ότι η προσφυγή είναι αβάσιμη και κανένας από τους προβαλλόμενους λόγους δεν μπορεί να ευσταθήσει. Οι πιο κάτω διαπιστώσεις καταδεικνύουν τους λόγους γι΄ αυτή την κατάληξη.

 

Κατ΄ αρχήν οι καθ΄ων η αίτηση δεν είχαν προβεί ούτε σε ανάθεση μεταφοράς εθνοφρουρών, ούτε σε καταμερισμό οποιωνδήποτε αναλογιών σε μεταφορικές εταιρείες. Η σχετική συμφωνία μεταφοράς εθνοφρουρών είχε συναφθεί μεταξύ του Υπουργείου Άμυνας και των οργανώσεων αυτοκινητιστών. Αυτοί ήσαν που προέβηκαν στις σχετικές ρυθμίσεις και αυτοί ήσαν που προέβηκαν αργότερα σε αναπροσαρμογές, μετά τη διαπίστωση ότι ένα από τα λεωφορεία των αιτητών δεν ήταν αδειούχο για μεταφορά εθνοφρουρών. Ακόμα και μετά τη διακρίβωση αυτή στην οποία προέβηκαν, οι καθ΄ων η αίτηση σε καμιά ρυθμιστική ενέργεια δεν προέβηκαν, ούτε και ανακάλεσαν οποιανδήποτε προηγούμενη απόφαση που είχε ληφθεί, η άδεια που είχε εκδοθεί. Απλά οι καθ΄ων η αίτηση έκριναν ότι το προαναφερθέν λεωφορείο δεν κατείχε ποτέ την απαιτούμενη άδεια να χρησιμοποιηθεί για το σκοπό που εχρησιμοποιείτο. Όπως ανέφεραν οι καθ΄ων η αίτηση στην επιστολή τους ημερομηνίας 30.3.2007 με την οποία μετέδωσαν την προσβαλλόμενη εδώ στάση τους, ".Επομένως ορθά το Τμήμα μου έκρινε ότι το εν λόγω λεωφορείο δε νομιμοποιείται να μεταφέρει και εθνοφρουρούς." Αυτή δε η διαπίστωση προέρχεται από την ίδια την Άδεια Οδικής Χρήσης Αγροτικού Λεωφορείου που είχε εκδοθεί για το υπό συζήτηση λεωφορείο (Παράρτημα 2 στην Ένσταση), όπου ρητά εκεί ετίθετο σαν όρος ότι, "Το λεωφορείο θα κυκλοφορεί αποκλειστικά για τη μεταφορά μαθητών."

 

Ιδιαίτερη σημασία έδωσαν οι αιτητές στο γεγονός ότι, παρά τον πιο πάνω όρο, το ίδιο λεωφορείο δεν υπόκειτο σ΄ αυτό τον περιορισμό, επειδή περιλαμβανόταν και σε ενιαία Άδεια Οδικής Χρήσης Αγροτικών Λεωφορείων η οποία είχε εκδοθεί επ΄ ονόματι των αιτητών από την Αρχή Αδειών (Παράρτημα 10 στην Ένσταση). Ούτε και αυτό το γεγονός μπορεί να διαφοροποιήσει την κατάσταση για δύο λόγους: Κατ΄ αρχήν, ενώ είναι γεγονός ότι το λεωφορείο ΗΜΝ299 πράγματι περιλαμβάνεται στα αδειούχα λεωφορεία των αιτητών τα οποία καλύπτονται από την Ενιαία Άδεια, εν τούτοις ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί και στο ακόλουθο σημείο: Στην πρώτη σελίδα της Άδειας, κάτω από τον τίτλο "ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ" γίνεται παραπομπή στο επισυναπτόμενο παράρτημα διαδρομών - Παράρτημα Β. Στο Παράρτημα Β όπου περιγράφεται ως "Διαδρομή 3" Πηγαίνεια, Κ. Πύργος, Π. Πύργος, Κ. Πύργος και τανάπαλιν, ρητά είναι που αναφέρεται ότι "Το λεωφορείο θα κυκλοφορεί αποκλειστικά για τη μεταφορά μαθητών." Κατά δεύτερο δε λόγο, όπως ορθά εντοπίστηκε και στη γνωμάτευση της Νομικής Υπηρεσίας, (Παράρτημα 8 στην Ένσταση), με την οποία και συμφωνώ, σχετικές προς το θέμα είναι οι διατάξεις του εδαφίου (7) του άρθρου 8 του περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Νόμου αρ. 9/1982 που έχουν ως εξής:

 

"(7) Ανεξαρτήτως οιασδήποτε ετέρας διατάξεως του παρόντος Νόμου οσάκις κάτοχοι αδειών οδικής χρήσεως προς εκτέλεσιν διά λεωφορείων μεταφοράς επιβατών επί κομίστρω κατ΄ επιβάτην ήθελον ιδρύσει εταιρείαν διά την από κοινού εξυπηρέτησιν των εν ταις αδείαις αναφερομένων οδικών γραμμών και των εν αυταίς καθοριζομένων διαδρομών η αρχή αδειών χορηγεί προς την εταιρείαν ενιαίαν άδειαν οδικής χρήσεως δι΄ εκτέλεσιν υπό των λεωφορείων αυτής οιασδήποτε οδικής γραμμής ή διαδρομής ην εξετέλει οιονδήποτε τούτων προ της συστάσεως της εταιρείας: ...."

 

 

Οι πιο πάνω νομοθετικοί περιορισμοί και το γεγονός της έκδοσης μιας ενιαίας άδειας δεν μπορούν να ερμηνευθούν κατά τρόπο που να διευρύνουν ή επεκτείνουν τους όρους άδειας τους οποίους είχε ένα αδειούχο λεωφορείο το οποίο εντάσσεται σε μια ενιαία άδεια και πολύ περισσότερο δεν μπορούν να ερμηνευθούν ότι αίρουν περιορισμούς που είχαν τεθεί σε σχέση με το συγκεκριμένο λεωφορείο και το συγκεκριμένο δρομολόγιο.

 

Ούτε και το επιχείρημα που είχαν επίσης προβάλει οι αιτητές σχετικά με την αναγκαστική προσωρινή αλλαγή της αδειούχας διαδρομής του λεωφορείου θα μπορούσε να τους βοηθήσει. Πριν από το 1974 πράγματι το λεωφορείο είχε άδεια να εκτελεί τη διαδρομή Πηγαίνεια-Μόρφου-Λευκωσία και η άδεια εκείνη ως εκ των γεγονότων, μετατράπηκε σε προσωρινή άδεια να εκτελεί τη διαδρομή Πηγαίνεια-Πύργος για μεταφορά μαθητών. Αυτή όμως η προσωρινή ρύθμιση στην οποία είχε εξουσία να προβεί η Αρχή Αδειών διαρκούσας της έκρυθμης κατάστασης, δυνάμει του άρθρου 25 του Νόμου, δεν διαφοροποιεί το γεγονός ότι η Αρχή μπορούσε να επιβάλει τον όρο περί αποκλειστικής χρήσης για μεταφορά μαθητών, όρο τον οποίο και επέβαλε.

 

Περαιτέρω εισήγηση εκ μέρους των αιτητών με την οποία αυτοί επικαλούνται τις πρόνοιες του άρθρου 52(3) του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου αρ. 158(Ι)/1999 και πάλι δεν μπορεί να ευσταθήσει. Το άρθρο εκείνο αναφέρεται στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η διοίκηση έχει να επιλέξει μεταξύ δύο ή περισσοτέρων νόμιμων λύσεων, οπότε οφείλει να προτιμήσει εκείνη τη λύση που είναι λιγότερο επαχθής για το διοικούμενο. Εδώ δεν ετίθετο θέμα επιλογής μεταξύ νομίμων λύσεων, παρά μόνο ήταν θέμα σωστής εφαρμογής προνοιών άδειας η οποία είχε εκδοθεί προηγουμένως, καθ΄ όλα νόμιμα.

 

Περαιτέρω, το γεγονός ότι στο παρελθόν μπορεί να μην είχε εντοπισθεί η έλλειψη κάλυψης του εν λόγω λεωφορείου από τη χορηγηθείσα σε σχέση μ΄ αυτό άδεια, αυτή η παράλειψη δεν θα μπορούσε να επενεργήσει ανασταλτικά έτσι ώστε να συνεχισθεί να υφίσταται μια παράνομη ουσιαστικά ενέργεια επειδή είχαν δημιουργηθεί δικαιώματα ευνοϊκά για το διοικούμενο. (Βλ. Πιερής Πιερή κ.ά. ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρ. Υπόθεσης 1199/2002, ημερομηνίας 31.3.2004, Π.Δ. Δαγτόγλου "Γενικό Διοικητικό Δίκαιο", 3^η Έκδοση, σελίδες 387-389 και άρθρο 51(1) του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου αρ. 158(Ι)/1999).

 

Για όλους τους πιο πάνω λόγους η προσφυγή κρίνεται αβάσιμη και απορρίπτεται με €1.200 έξοδα εναντίον των αιτητών.

 

                                                                               Κ. Κληρίδης,

/ΧΤΘ                                                                           Δ.

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο