|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2008) 4 ΑΑΔ 898
22 Οκτωβρίου, 2008
[ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ,
Αιτητής,
v.
1. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟΥ
ΚΑΙ ΧΩΡΟΜΕΤΡΙΑΣ,
2. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 444/2007)
Εκτοπισθέντες ― Οι περί Ακίνητης Ιδιοκτησίας (Παραχώρηση Τίτλων Ιδιοκτησίας σε Εκτοπισθέντες και άλλα Πρόσωπα) (Ειδικοί) Κανονισμοί του 2006 (Κ.Δ.Π. 163/06) ― Ερμηνεία ― Δεν πληρούνταν οι προϋποθέσεις εφαρμογής των Κανονισμών στην κριθείσα περίπτωση ― Περιστάσεις.
Ο αιτητής προσέφυγε κατά της απόρριψης του αιτήματός του, να του παραχωρηθεί η ιδιοκτησία κρατικού τεμαχίου γης.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Η προσφυγή είναι αβάσιμη, καθ' ότι οι περί Ακίνητης Ιδιοκτησίας (Παραχώρηση Τίτλων Ιδιοκτησίας σε Εκτοπισθέντες και άλλα Πρόσωπα) (Ειδικοί) Κανονισμοί του 2006 (Κ.Δ.Π. 163/2006) δεν τυγχάνουν εφαρμογής στην περίπτωση του αιτητή για δύο, συναφείς μεταξύ τους, λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι ο αιτητής δεν εμπίπτει στον ορισμό του «δικαιούχου» του κτήματος στον Κανονισμό 2 της Κ.Δ.Π. 163/2006, καθότι, ήδη από τις 28.4.1993, οπότε και κλήθηκε να εκκενώσει το κτήμα, έπαυσε να είναι νόμιμος κάτοχός του. Ο δεύτερος λόγος, είναι ότι το κτήμα που κατέχει παράνομα ο αιτητής δεν εμπίπτει στον ορισμό «οικιστική μονάδα» στον Κανονισμό 2, καθότι η οικία δεν βρίσκεται σε κυβερνητικό οικισμό, ούτε «έχει ανεγερθεί σε οικόπεδο που παραχωρήθηκε σε δικαιούχο από τη Δημοκρατία», εφόσον ο αιτητής, ως μη νόμιμος κάτοχος, δεν είναι, «δικαιούχος».
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Προσφυγή.
Α. Ζαχαρίου, για τον Αιτητή.
Α. Μαππουρίδης, Ανώτερος Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Με την παρούσα προσφυγή ο αιτητής ζητά την ακόλουθη θεραπεία:
"Δήλωση και/ή διακήρυξη του Δικαστηρίου ότι η διοικητική πράξη των καθ' ων η αίτηση ήτοι η απόφαση των καθ' ων η αίτηση ημερομηνίας 2/1/2007 Παράρτημα Α με την οποία απεφάσισαν ότι δεν είναι δικαιούχος εγγραφής της γης με αρ. τεμαχίου 102, Φ/Σχ. 50/32, Τμήμα 9, ενορία Σκάλα στη Λάρνακα και απέρριψαν το αίτημα του για εγγραφή της εν λόγω γης σύμφωνα με τον κανονισμό 2 των Περί Ακίνητης Ιδιοκτησίας (Παραχώρηση Τίτλων Ιδιοκτησίας σε Εκτοπισθέντες και άλλα Πρόσωπα) (Ειδικοί) Κανονισμών του 2006 Κ.Δ.Π.163/06 είναι λανθασμένη, παράνομη, άκυρη και/ή χωρίς νομικό αποτέλεσμα."
Το πραγματικό υπόβαθρο της υπόθεσης έχει, σε συντομία, ως εξής:
Στις 14.6.1985 το Υπουργικό Συμβούλιο εκμίσθωσε στον αιτητή μέρος παραλιακής γης στη Λάρνακα για ένα έτος (το κτήμα). Το κτήμα θα χρησιμοποιείτο ως εστιατόριο και κατοικία για την οικογένεια του αιτητή έναντι ενοικίου. Στις 18.2.1993, μετά από εισήγηση των αρμοδίων Τμημάτων, το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε όπως η εκμίσθωση μη ανανεωθεί. Η απόφαση γνωστοποιήθηκε στον αιτητή με επιστολή του Επαρχιακού Κτηματολογίου Λάρνακας, ημερομηνίας 28.4.1993. Εναντίον της απόφασης αυτής ο αιτητής καταχώρησε την προσφυγή 529/1993. Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, ημερομηνίας 14.4.1994, (1994) 4(B) A.A.Δ. 803, έκρινε την προσφυγή απαράδεκτη. Η προσβαλλόμενη, τότε, απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου είχε ως σκοπό την κατοχύρωση των συμβατικών δικαιωμάτων του Κράτους. Ήταν πράξη διαχείρισης και, επομένως, ενέπιπτε στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου.
Με επιστολή των δικηγόρων του, ημερομηνίας 13.5.1997, ο αιτητής επέμεινε ότι έπρεπε να μην εγκαταλείψει το κτήμα και, επίσης, επέμεινε να καταβάλλει τα ενοίκια από 28.4.1993, οπότε και κλήθηκε να εκκενώσει το κτήμα.
Στις 27.9.2001 ο Έπαρχος Λάρνακας πληροφόρησε το Δήμο Λάρνακας και στις 10.10.2001 κατάγγειλε στον Αστυνομικό Διευθυντή Λάρνακας ότι ο αιτητής διεξήγαγε αυθαίρετα οικοδομικές εργασίες στο κτήμα, αντί να το εκκενώσει όπως του ζητήθηκε. Παράλληλα, με επιστολή ημερομηνίας 5.10.2001 προς το Επαρχιακό Κτηματολόγιο Λάρνακας, ο αιτητής ζήτησε εκμίσθωση του κτήματος. Εις απάντηση, το Κτηματολόγιο, στις 18.10.2001, πληροφόρησε τον αιτητή ότι το αίτημά του δεν μπορούσε να εξεταστεί ενόψει της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου, ημερομηνίας 18.2.1993.
Στις 11.5.2006 ο αιτητής ζήτησε όπως αυτός και τα παιδιά του θεωρηθούν, με βάση τους Κανονισμούς για την Παραχώρηση Τίτλων για Εκτοπισθέντες (Κ.Δ.Π.163/06), δικαιούχοι να εγγραφούν ως ιδιοκτήτες του κρατικού τεμαχίου όπου βρίσκεται το εστιατόριο και η κατοικία που διέμεναν, ήτοι του κτήματος. Επειδή το τεμάχιο 102, δηλαδή το κτήμα, σημερινό τεμάχιο 460, κρίθηκε ότι δεν ενέπιπτε στην έννοια του όρου «οικιστική μονάδα», με βάση τον Κανονισμό Ζ της Κ.Δ.Π.163/06, στις 2.1.2007, το Κτηματολόγιο απέρριψε το αίτημα και εξέδωσε την προσβαλλόμενη απόφαση.
Η προσφυγή είναι αβάσιμη καθότι οι περί Ακίνητης Ιδιοκτησίας (Παραχώρηση Τίτλων Ιδιοκτησίας σε Εκτοπισθέντες και άλλα Πρόσωπα) (Ειδικοί) Κανονισμοί του 2006 (Κ.Δ.Π.163/2006) δεν τυγχάνουν εφαρμογής στην περίπτωση του αιτητή για δύο, συναφείς μεταξύ τους, λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι ο αιτητής δεν εμπίπτει στον ορισμό του «δικαιούχου» του κτήματος στον Κανονισμό 2 της Κ.Δ.Π.163/2006, καθότι, ήδη από τις 28.4.1993, οπότε και κλήθηκε να εκκενώσει το κτήμα, έπαυσε να είναι νόμιμος κάτοχός του. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι το κτήμα που κατέχει παράνομα ο αιτητής δεν εμπίπτει στον ορισμό «οικιστική μονάδα» στον Κανονισμό 2, καθότι η οικία δεν βρίσκεται σε κυβερνητικό οικισμό, ούτε «έχει ανεγερθεί σε οικόπεδο που παραχωρήθηκε σε δικαιούχο από τη Δημοκρατία», εφόσον ο αιτητής, ως μη νόμιμος κάτοχος, δεν είναι, όπως εξήγησα, «δικαιούχος»*.
Η προσφυγή απορρίπτεται, με €1.000 έξοδα εις βάρος του αιτητή.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.