|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υποθέσεις Αρ. 1983/2006 και 256/2007)
4 Ιουνίου 2008
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δικαστής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
(Υπόθεση Αρ. 1983/2006)
ΛΟΙΖΟΣ ΠΑΝΑΓΗ,
Αιτητής,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Καθ΄Ης η αίτηση.
_________
(Υπόθεση Αρ. 256/2007)
ΛΟΙΖΟΣ ΠΑΝΑΓΗ,
Αιτητής,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Καθ΄Ης η αίτηση.
_________
Χρ. Τριανταφυλλίδης με Ρ. Καλλιγέρου, για τον Αιτητή και στις δύο προσφυγές.
Λ. Ουστά, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους τους Γενικού Εισαγγελέα, για την Καθ΄Ης η Αίτηση.
_________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Την 9.9.2005 η Ε.Δ.Υ., μετά από σχετική πληροφόρηση από το Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Υγείας, απεφάσισε όπως από την εν λόγω ημερομηνία και για περίοδο τριών μηνών θέσει σε διαθεσιμότητα τον Αιτητή, Πρώτο Φαρμακοποιό στις Φαρμακευτικές Υπηρεσίες, εφόσον είχε διαταχθεί εναντίον του αστυνομική έρευνα αφορώσα την πιθανή διάπραξη σοβαρών ποινικών αδικημάτων. Καθ΄όσον εσυνεχίζετο η αστυνομική έρευνα, η διαθεσιμότητα παρετάθη επανελειμμένως για τρίμηνες περιόδους. Η προσφυγή 1983/2006 στρέφεται κατά της τρίμηνης παράτασης μέχρι 8.12.2006, η δε προσφυγή 256/2007 στρέφεται κατά της τρίμηνης παράτασης μέχρι 8.3.2007. Υπήρξαν όμως και άλλες προσφυγές. Η πρώτη, 463/2005, εστρέφετο κατά της αρχικής απόφασης να τεθεί ο Αιτητής σε διαθεσιμότητα λόγω πειθαρχικής έρευνας, οι δε 823/2005 και 1087/2005 εστρέφοντο κατά των παρατάσεών της. Άλλη προσφυγή, η 1088/2005, εστρέφετο κατά της προαναφερθείσας απόφασης της 9.9.2005 να τεθεί ο Αιτητής σε διαθεσιμότητα λόγω της αστυνομικής έρευνας. Εκτός από τις παρούσες δύο προσφυγές, άλλες επτά προσφυγές (64/2006, 561/2006, 1080/2006, 637/2007, 1212/2007, 1602/2007, 1725/2007) κατεχωρήθησαν εναντίον τρίμηνων παρατάσεών της. Τέλος, κατεχωρήθη και προσφυγή (128/2007) κατά της απόφασης να τεθεί ο Αιτητής σε διαθεσιμότητα λόγω ποινικής δίωξης.
Οι δύο παρούσες προσφυγές ακολούθησαν τη διαδικαστική πορεία τους. Στην απαντητική αγόρευσή τους όμως οι ευπαίδευτοι συνήγοροι για τον Αιτητή επεσήμαναν μια πραγματική εξέλιξη. Την 17.4.2008 υπήρξαν ακυρωτικές αποφάσεις στις προσφυγές 463/2005 και 1088/2005 που αφορούσαν τις αρχικές αποφάσεις να τεθεί ο Αιτητής σε διαθεσιμότητα λόγω πειθαρχικής έρευνας και λόγω αστυνομικής έρευνας αντιστοίχως. Εισηγήθησαν λοιπόν ότι η ακύρωση της αρχικής απόφασης για διαθεσιμότητα συμπαρασύρει σε ακυρότητα και τις αποφάσεις για παράταση της διαθεσιμότητας αφού, αν και η κάθε απόφαση μπορεί να έχει την αυτοτέλεια της, δεν νοείται παράταση διαθεσιμότητας η θέση στην οποία δεν υπάρχει πλέον. Οι ευπαίδευτοι συνήγοροι προβαίνουν σε εκτεταμένη αναφορά στη σχετική ελληνική νομολογία εφόσον δεν εντοπίζεται κυπριακή νομολογία επί του θέματος. Η Δημοκρατία έχει άλλη άποψη, εδραζόμενη στην αυτοτέλεια των παρατάσεων ως διοικητικών πράξεων.
Συμφωνώ με τις επ΄αυτού εισηγήσεις του Αιτητή. Ανεξαρτήτως του αν η κάθε παράταση μπορεί να συνιστά αυτοτελή διοικητική πράξη ώστε να μπορεί να προσβάλλεται αυτή καθ΄αυτή, η ακύρωση της απόφασης για θέση σε διαθεσιμότητα δεν μπορεί παρά να συμπαρασύρει και οποιεσδήποτε παρατάσεις της διαθεσιμότητας. Η ίδια η έννοια της παράτασης είναι αρρήκτως συνδεδεμένη με την αρχική θέση σε διαθεσιμότητα προς την οποία και συναρτάται. Η απόφαση για παράταση δεν είναι απόφαση για εξ υπαρχής θέση σε διαθεσιμότητα αλλά για συνέχιση της ήδη θέσης σε διαθεσιμότητα και έτσι έχει εκείνη ως βάση και προϋπόθεσή της, όπως διατυπώνεται η γενική αρχή και στα Πορίσματα Νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας στα οποία αναφέρονται οι ευπαίδευτοι συνήγοροι για τον Αιτητή. Είναι με δεδομένη τη θέση σε διαθεσιμότητα, η οποία απεφασίσθη στα πλαίσια των δικών της παραμέτρων που μπορεί να είναι ευρύτερες των εκάστοτε αποφάσεων για παράταση, που αποφασίζεται η παράτασή της, ώστε η εξαφάνιση της θέσης σε διαθεσιμότητα να στερεί τη βάση στην οποία η παράταση εστηρίχθη.
Ως εκ τούτου, οι προσβαλλόμενες με τις προσφυγές παρατάσεις της διαθεσιμότητας η οποία είχε αποφασισθεί την 9.9.2005 ακυρώνονται χωρίς να εξετάζεται η ουσία των προσφυγών. Ενόψει όμως του ότι το θέμα ηγέρθη στα τελικά στάδια των προσφυγών και δεν αφορά την ουσία τους, τα έξοδα που επιδικάζονται υπέρ του Αιτητή και εναντίον της Δημοκρατίας περιορίζονται καθοριζόμενα σε 300 ευρώ και για τις δύο προσφυγές.
Δ. Χατζηχαμπής,
Δ.
/ΚΧ"Π