|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1003/2006)
28 Δεκεμβρίου, 2007
[ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 28 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Χ΄΄ ΜΙΛΤΗΣ,
Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ, ΚΑΙ
ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
____________________
Χρ. Χριστοδούλου για Δ. Παυλίδη, για τον Αιτητή.
Ρ. Πετρίδου (κα.), Ανώτερη Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η
αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ.: Με την προσφυγή του ο αιτητής ζητά δήλωση και/ή απόφαση και/ή διάταγμα του δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή παράλειψη των καθ΄ ων η αίτηση να απαντήσουν στην ιεραρχική προσφυγή που υποβλήθηκε σ΄ αυτούς κατά ή περί τις 17.2.06, από τον αιτητή, είναι άκυρη και ότι «παν το παραληφθέν έδει να είχεν εκτελεσθεί».
Τα ουσιώδη γεγονότα της υπόθεσης είναι ότι ο αιτητής υπέβαλε, στις 22.10.03, αίτηση προς το Υπουργικό Συμβούλιο, με βάση το άρθρο 26 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου του 1972-1999 (Ν 90/72, όπως τροποποιήθηκε), ζητώντας χορήγηση πολεοδομικής αδείας «κατά παρέκκλιση» του ισχύοντος Σχεδίου Ανάπτυξης, για τεμάχιο γης του, στη Νικόκλεια Πάφου. Στην αίτηση του ο αιτητής έδωσε και λόγους για τους οποίους ζητούσε τη χορήγηση πολεοδομικής αδείας, κατά παρέκκλιση των προνοιών του ισχύοντος Σχεδίου Ανάπτυξης. Σημειώνεται συναφώς ότι οι λόγοι για τους οποίους ζητείται πολεοδομική άδεια, κατά παρέκκλιση, πρέπει να συναρτούνται με τα κριτήρια και τις αρχές του Κανονισμού 19 των περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας (Παρεκκλίσεις) Κανονισμών του 1999 (Κ.Δ.Π. 309/99).
Σε συνεδρία του ημερ. 14.12.05, το Υπουργικό Συμβούλιο, αφού μελέτησε σχετικό σημείωμα που ετοίμασε το Συμβούλιο Μελέτης Παρεκκλίσεων καθώς και την εισήγηση του Συμβουλίου, αποφάσισε να απορρίψει την αίτηση του αιτητή θεωρώντας ότι αυτή δεν εμπίπτει σε κανένα από τα κριτήρια του Κανονισμού 19 των προαναφερομένων κανονισμών. Η προαναφερόμενη απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου κοινοποιήθηκε στον αιτητή με επιστολή ημερ. 23.1.06, η οποία είναι παραδεκτό ότι λήφθηκε από τον αιτητή στις 4.2.06. Στις 16.2.06 ο ευπαίδευτος συνήγορος του αιτητή υπέβαλε, εκ μέρους του, ιεραρχική προσφυγή, προς το Υπουργικό Συμβούλιο (μέσω του Υπουργείου Εσωτερικών), δυνάμει διαφόρων άρθρων του προαναφερόμενου νόμου περιλαμβανομένου και του άρθρου 31. Η ιεραρχική προσφυγή λήφθηκε από τους καθ΄ ων η αίτηση στις 17.2.06.
Στην ιεραρχική προσφυγή του αιτητή γινόταν αναφορά στην προαναφερόμενη απορριπτική απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου και προβάλλονταν διάφοροι λόγοι για τους οποίους ο αιτητής θα έπρεπε να τύχει θετικής αντίκρισης και ανταπόκρισης στο αίτημά του. Ζητείτο δηλαδή, ουσιαστικά, από το Υπουργικό Συμβούλιο να αναθεωρήσει την προηγούμενη απόφαση του ημερ. 14.12.05. Είναι σ΄ αυτήν την ιεραρχική προσφυγή του αιτητή, που αυτός δεν έλαβε οποιαδήποτε απάντηση από το Υπουργικό Συμβούλιο και ένεκα της μη απάντησης των καθ΄ ων η αίτηση, καταχώρησε την παρούσα προσφυγή στις 15.6.06.
Μελέτησα με προσοχή όλα τα ενώπιον μου στοιχεία και ιδιαίτερα τα άρθρα 26 και 31 του προαναφερόμενου νόμου σε συνάρτηση και με τα άρθρα 2, 3 και 4 του ιδίου νόμου. Το άρθρο 26 (2) προνοεί ότι το Υπουργικό Συμβούλιο μπορεί, με απόφαση του, να χορηγεί πολεοδομική άδεια «κατά παρέκκλιση του ισχύοντος Σχεδίου Ανάπτυξης», υπό κάποιες προϋποθέσεις. Η παράγραφος (3) του άρθρου 26 προνοεί ότι εκδίδονται Κανονισμοί οι οποίοι καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίον ασκείται αυτή η εξουσία του Υπουργικού Συμβουλίου. Οι Κανονισμοί που εκδόθηκαν είναι οι προαναφερόμενοι περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας (Παρεκκλίσεις) Κανονισμοί του 1999. Το άρθρο 31 του ιδίου νόμου προνοεί ότι οσάκις υποβάλλεται αίτηση σε Πολεοδομική Αρχή για πολεοδομική άδεια προς ανάπτυξη ακινήτου ιδιοκτησίας και η Πολεοδομική Αρχή αρνείται να χορηγήσει τέτοια άδεια ο αιτητής μπορεί, αν τα νόμιμα του συμφέροντα παραβλάπτονται από την απόφαση, να υποβάλει ιεραρχική προσφυγή στο Υπουργικό Συμβούλιο. Το ερμηνευτικό άρθρο 2 του ιδίου νόμου προνοεί ότι ο όρος Πολεοδομική Αρχή έχει την υπό του άρθρου 4 αποδιδομένη έννοια. Και το άρθρο 4 προνοεί ότι η Πολεοδομική Αρχή είναι, αναλόγως της περιπτώσεως, ο Υπουργός ή οιαδήποτε αρχή στην οποία έχουν μεταβιβαστεί αρμοδιότητες. Το άρθρο 3 του νόμου προνοεί ότι για τους σκοπούς του νόμου Υπουργός είναι είτε ο Υπουργός Οικονομικών είτε ο Υπουργός Εσωτερικών ανάλογα με την περίπτωση.
Είναι προφανές, κατά την κρίση μου, ότι η ιεραρχική προσφυγή στο Υπουργικό Συμβούλιο, η οποία προνοείται από το άρθρο 31 του προαναφερόμενου νόμου, στο οποίο βασίστηκε και ο αιτητής για να υποβάλει την ιεραρχική του προσφυγή προς το Υπουργικό Συμβούλιο, υποβάλλεται εναντίον αρνήσεως Πολεοδομικής Αρχής να χορηγήσει πολεοδομική άδεια προς ανάπτυξη ακινήτου ιδιοκτησίας ή να δώσει απαιτούμενη από το νόμο έγκριση. Στην προκείμενη περίπτωση ο αιτητής, με την αρχική του αίτηση, δεν ζήτησε, από Πολεοδομική Αρχή, πολεοδομική άδεια προς ανάπτυξη της ακίνητης ιδιοκτησίας του, ούτε και την έγκριση της Πολεοδομικής Αρχής για να προβεί σε οποιαδήποτε ανάπτυξη. Ο αιτητής ζήτησε, από το Υπουργικό Συμβούλιο, πολεοδομική άδεια «κατά παρέκκλιση» του ισχύοντος Σχεδίου Ανάπτυξης, δυνάμει του άρθρου 26(2) του νόμου.
Κατά την εκτίμησή μου, οι δύο διαδικασίες που προνοούνται από το άρθρο 26(2) του νόμου και από το άρθρο 31(1) του νόμου είναι διαφορετικές και δεν αφορούν η μια την άλλη. Στην περίπτωση της αίτησης για πολεοδομική άδεια προς ανάπτυξη ακινήτου ιδιοκτησίας, η αίτηση υποβάλλεται αρχικά σε Πολεοδομική Αρχή, και σε περίπτωση άρνησης χορήγησης της άδειας μπορεί να υποβληθεί ιεραρχική προσφυγή στο Υπουργικό Συμβούλιο, ενώ στην περίπτωση της αίτησης για πολεοδομική άδεια «κατά παρέκκλιση» του ισχύοντος Σχεδίου Ανάπτυξης, η αίτηση υποβάλλεται ευθύς εξ αρχής στο Υπουργικό Συμβούλιο και είναι προφανές ότι σ΄ αυτήν την (δεύτερη) περίπτωση δεν χωρεί ιεραρχική προσφυγή στο Υπουργικό Συμβούλιο αλλά μόνον προσφυγή στο δικαστήριο για αναθεώρηση της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου. Εξάλλου, κατά την κρίση μου, θα ήταν εντελώς άτοπο να προνοείται, από το νόμο, αίτηση στο Υπουργικό Συμβούλιο για χορήγηση πολεοδομικής άδειας «κατά παρέκκλιση» του Σχεδίου Ανάπτυξης και σε περίπτωση άρνησης του Υπουργικού Συμβουλίου, να προνοείται ιεραρχική προσφυγή προς το ίδιο το Υπουργικό Συμβούλιο με σκοπό την αναθεώρηση της δικής του απόφασης.
Εν όψει των προαναφερομένων θεωρώ ότι οι καθ΄ ων η αίτηση δεν είχαν οποιανδήποτε υποχρέωση να απαντήσουν στην προαναφερόμενη «ιεραρχική προσφυγή» του αιτητή, η οποία δεν προνοείται πουθενά στο νόμο, και επομένως κρίνω ότι η υπό εξέταση προσφυγή είναι αβάσιμη και άνευ αντικειμένου. Εξάλλου παρατηρώ ότι αν ο αιτητής επιθυμούσε να προσβάλει την απορριπτική απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, ημερ. 14.12.05, η οποία του κοινοποιήθηκε στις 4.2.06, αυτό θα έπρεπε να το είχε πράξει μέσα στην προθεσμία των 75 ημερών και ο αιτητής απέτυχε να το πράξει εφόσον η προσφυγή του καταχωρίστηκε στις 15.6.06.
Για τους λόγους που προσπάθησαν να εξηγήσω η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται με £750.- έξοδα εις βάρος του αιτητή.
Μ.Μ. ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ,
Δ.
/ΕΑΠ.